Η μαγισσούλα

Μπήκα μέσα στο σαλόνι το πρωί και βρήκα τη μαγισσούλα να έχει πιάσει μια κολοκύθα και να πετάει χαρούμενη. Είχε σταματήσει επάνω στα λουλούδια.
Να ξεκουραστεί.

Της προσέφερα ένα ποτήρι νερό.
Κάτσαμε και τα είπαμε παρέα, ενθυμούμενοι τα παλιά.

Ο Ριρής ο Αεροπόρος

Όταν ήμουν μικρός, η μαμά μου μού διάβαζε το παραμύθι "Ο Ριρής ο Αεροπόρος", για ένα σκυλάκι που ήθελε να μάθει να πετάει στα σύννεφα.
Ειλικρινά, δε με ενδιαφέρει καθόλου ο Freud με τα οιδιπόδειά του, ο Jung με τα όνειρά του, ή έστω, ο Adler. Με διασκεδάζει, με γαργαλάει όμως η σκέψη ότι επιστρέφουμε σε αυτά που αρχικά αγαπήσαμε από μικροί.

Έτσι κι εγώ, ίδιος ο Ριρής, αγαπώ να πετάω στα σύννεφα, να είμαι ψηλά, να χαζεύω τη Γη και τον Κόσμο ολόκληρο. Να καταλαβαίνω πώς δένονται μεταξύ τους Βουνά, Θάλασσες και Κόλποι, να ξετρυπώ τα Σύννεφα τρέχοντας δίπλα στις Ηλιαχτίδες. Φαντασιώνομαι με εμμονή να χαϊδεύω λόφους και θάλασσες. Καταστρώνω χάρτες δικούς μου*, χάρτες ναυτικούς, χάρτες Αισθήσεων, Χάρτες Εντυπώσεων, Χάρτες Χρόνου και Αναμνήσεων, Χάρτες Συναισθηματικών Εντάσεων.
Αποτυπώματα των Στιγμών οι Εικόνες.
Παράνομος ηδονοβλεψίας της ζωής, εγώ, ο Ριρής ο Αεροπόρος, πετάω πάλι στα σύννεφα και χάνομαι στο ηλιοβασίλεμα.

                                                               
 * στη βιβλιογραφία οι "νοητικοί χάρτες" (mental maps) αναφέρονται στην ψυχολογία του χώρου και στη συναισθηματική ανάλυση του τοπίου. 

To self-κούρεμα

Το αυτο-κούρεμα δεν είναι κακό.

Πότε συμβαίνει: Συνήθως πας στο μπάνιο, περνάς μπροστά από τον καθρέφτη, και κοντοστέκεσαι.
Αυτό είναι το δύσκολο σημείο: κοντοστέκεσαι. Κοιτάς τη φάτσα σου. Σκέφτεσαι. (ανέκαθεν κακή συνήθεια). Σημαντική παρατήρηση: τί μουσική ακούς. Αν ακούς πόπ, τα πράγματα μπορεί να μην είναι τόοοσο κακά. Αν ακούς ρόκ, τότε ίσως και να είναι φρόνιμο να ανησυχήσεις λιγουλάκι. Ένδειξη του κινδύνου: χαμογελάς. όχι απλά, όχι γλυκά, όχι σχεδόν χαζοχαρούμενα, κάπως διαφορετικά. Ζοφερά. και παιχνιδιάρικα. Προσοχή αν ακούς ψυχεδελικό ροκ - ειδικά τίποτα Ufo, παλιά floyd (ιδιαίτεερη προσοχή στο atom heart mother), παλιά zeppelin (ιδιαίτερος κίνδυνος: houses of the holy).
Eπόμενο βήμα η επιλογή ψαλιδιού. Αν έχεις μόλις ξυπνήσει, τότε τα πράγματα είναι δύσκολα. Αν είναι δευτέρα, τότε ακόμα μεγαλύτερη προσοχή. Το ψαλιδάκι των νυχιών δε διαθέτει ευστάθεια, δεν έχει ικανή σάρωση του όγκου, είναι στραβό, αλλού στοχεύεις κι αλλού πάει. Βασικό εργαλείο ένα μεγάλο, ευρύχωρο, απολαυστικόοοοοοοοοο ψαλίδι. Το χρώμα δεν έχει μεγάλη σημασία. πιστεύω πάντως ότι το κόκκινο δείχνει καλύτερα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
ΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΚΟΝΤΑ, Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙ:
Πιθανότητα 1: "τί κάνεις εκεί; πάλι θα γεμίσεις το μπάνιο τρίχες;!!!! έλα δω να σε βοθήσω" Σε αυτήν την περίπτωση το αποτέλεσμα είναι σίγουρα καλύτερο, αλλά χάνεις από την απόλαυση του να τα κάνεις όλα χάλια, να δυναμώσεις τη μουσική και να βάλεις ποτάκι παράλληλα με το κούρεμα.
Πιθανότητα 2: το κάνεις στα κρυφά, με την απόλαυση του απαγορευμένου καρπού. ¨Εχει την πλάκα του, αλλά χάνεΙς από την απόλαυση του να τα κάνεις όλα χάλια.
Ξαναπάμε πίσω στην περίπτωση που είσαι μόνος.

Το εύκολο μέρος; τραβάς τα μαλλιά σου προς όλες τις κατευθύνσεις μέχρι να ξεδιπλωθούν. Να πάνε όπου τα φωτίσει ο θεός (και αφού δεν πιστεύω στο θεό, φαντάσου πού πάνε). Αφού γίνεις σα θάμνος, ΠΥΡ ΚΑΤΑ ΒΟΥΛΗΣΗ!
Σημαντικές λεπτομέρειες:
1. καλό θα ήταν να μην έχεις πιεί (ή έστω, όχι πάνω από 2 ποτά)  προτού χαμογελάσεις ζοφερά στον καθρέφτη.
2. χρήσιμο είναι να μην είσαι θυμωμένος. Μπορεί να αποβεί μοιραίο στην εμφάνισή σου.
3. πάντα καθαρίζουμε εξονυχιστικά μετά το κούρεμα κάθε είδους.
4. μπανάκι. Μπανάκι μετά. Οπωσδήποτε! Και μόλις βγείς απ' τη μπανιέρα/ντουσιέρα, μιά δεύτερη γύρα. Αν η γύρα είναι ποτάκια, μπορείς να ξανασυνεχίσεις. Καλού-κακού  όμως, πάρε το 166 πριν ξαναξεκινήσεις. Το Van Gogh τον ξέρεις; λέγεται ότι άκουγε πολύ psychedelic rock τότε. Ο αδελφός του δεν προλάβαινε να τον μαζεύει. Άσε που τά πινε με το Γκωγκέν παρέα.

Κάτι που ξεχάσαμε:
Γιατί το κάνουμε όλο αυτό και δεν πάμε στο κουρείο/κομμωτήριο: έτσι. Αν τύχει. Εξηγώ: ΦΤΑΙΕΙ Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ. Ποτέ δεν ξέρεις τί θα συμβεί αν περάσεις μπροστά από τον καθρέφτη. Μπορεί να θυμηθείς ότι χρειάζεσαι κούρεμα και να βαριέσαι να τραβολογιέσαι από δω κι από κει. Αλλιώς, σιγά μην το κάνουμε για οικονομία. Από βαρεμάρα και επειδή ΤΩΡΑ μας τη βάρεσε. Λογικό.

Κάπως έτσι.

Οργιώδης Συνάθροιση

-Ρε συ, Χ., έχει κάτσει πάλι ο καναπές...
-Ο καναπές;;;;;
-Ναι, δε θυμάσαι που το χειμώνα πήρες φόρα και πήδηξες επάνω στον καναπέ και τον έσπασες;
-Από ενθουσιασμό όμως...
-Ενθουσιασμός-ξε-ενθουσιασμός, έσπασες τον καναπέ.
-Ε, εντάξει, τί να κάνουμε, υπάρχουν και χειρότερα στη ζωή. Και γιατί έκατσε; Δεν είχα βάλει 2 κεριά-κυβάκια και κάτι ελληνογαλλικά λεξικά που ποτέ δε χώνεψα να δώσουν ύψος;
-Έλα να δεις πως έγιναν τα κεριά που έβαλες. Έλιωσαν. Αρχιτέκτονας άνθρωπος, πώς σου ήρθαν τα κεριά; πολλή λογική ήθελε; Απλό. Έλιωσαν...
-Καλά, πάω να δω τί βιβλία θα ξεφορτωθώ πάλι. Για να δώ (σηκώνουμε μαζί τον καναπέ). Φλωμπέρ, Ελληνογαλλικό, .... μμμμ....Α! Θα φέρω και το αντίστοιχο Γαλλοελληνικό. (το βάζουμε). Έχω και ένα της Ρ., τον Τόμ Σάρπ.
-Ναι, δεν πειράζει, ας το βάλουμε.

Σηκώνουμε μαζί τον καναπέ, τα βάζουμε. πάμε να κάτσουμε, δεν πάταγε πια στις άκρες ο καναπές.

-Κάποια μαλακία έχουμε κάνει. να αλλάξουμε τα βιβλία. Δε φέρνεις κάτι άλλο;
(έρχεται με ένα Ραμπελαί, τον βάζει)
-Πολύ ψηλά ο καναπές. να βγάλουμε ένα.
-ΟΚ. Βγάλε τον Σάρπ. (τον βγάζουμε το Σάρπ, κρατάμε το Ραμπελαί)
-Μιά χαρά! Αυτό έφταιγε!
-Ο κωλοαμερικάνος! τί δουλειά έχει με τη Γαλλική Σκέψη;
-Ε, απ' τον τίτλο έπρεπε να το φανταστούμε: "Οργιώδης Συνάθροιση". Σκατά η συνάθροιση με τους Γάλλους. Ένα πραγματισμό βγάλανε όλον κι όλον και μας έχουν κάνει τα νεύρα τσατάλια.
-Τί είναι τα τσατάλια;
-Δεν ξέρω. Πού είναι τα λεξικά;
-Πάλι καλά που δε χρειαζόμαστε μετάφραση - θα έπρεπε να σηκώσουμε τον καναπέ!

Oι παπαγάλοι

Δεν είναι θέμα απλά καλής διάθεσης. Αν ήταν έτσι, θα μπορούσε να παρεξηγηθεί ως χαζοχαρούμενη διάθεση, "happy go-lucky character". Αλλά δεν το βλέπω έτσι.
Για την ακρίβεια, τους έχω χεσμένους τους χαζοχαρούμενους με τον ίδιο τρόπο που αποδοκιμάζω την καρμιριά. Και οι 2 συμπεριφορές για μένα έχουν τον ίδιο παρονομαστή: παραλείπουν τη συνειδητή στάση.
Συνειδητά παλεύουμε να κλέβουμε ομορφιά από γύρω μας. Συνειδητά διώχνουμε την ασχήμια, την ανηθικότητα, τη μιζέρια. Συνειδητά καταρρίπτουμε τον πυρήνα που έβλεπε ο Αναξίμανδρος σαν κέντρο του Κόσμου: το Φόβο.
Για να κλείνω με την Κυριακάτικη Πολυλογία, σας χαρίζω το σχεδόν καθημερινό μου θέαμα (που πίνεται με διπλό ελληνικό, σχεδόν γλυκό): τους παπαγάλους μου.

Στο ρέμα Χαλανδρίου πηγαινοέρχονται και ξεσαλώνουν καμμιά δεκαπενταριά παπαγάλοι. Τρελοί, βλαμμένοι (εντελώς) χωροπηδάνε (επίτηδες το ορθογραφικό - αναφέρεται σε άλλη αντίληψη περί της έννοιας) και κράζουν συνεχώς από τις 07.30 ως τις 09.00
Ό,τι πρέπει λοιπόν, πάρε καφεδάκι και άραξε να τους χαζέψεις. Ελεύθεροι, εντελώς - κανένα κλουβί. 

Χρώματα και φτερουγίσματα, χαμηλές και ψηλές (και υψηλές αν προτιμάτε) πτήσεις δικές σας.

Για όποιον χαζεύει στις ταράτσες, για όποιον επιμένει ναχαζεύει φεγγάρια και ηλιοβασιλέματα εκτός διακοπών και χαζορομαντικών στιγμών, για όποιον επιμένει,
ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ.

Πλούσιος χαμόγελος

Εδώ και μια δεκαριά μέρες έτρεχα (πάλι) και προχτές τελικά παρέδωσα μια προμελέτη για μια ανάπλαση σε ένα χωριό έξω από τον Πύργο Ηλείας. Χαρούμενος, πολύ, καθότι το αντικείμενο "πλατεία" το φλερτάρω καιρό και δε μου είχε κάτσει μέχρι τώρα. Πήγα λοιπόν στο συνεργάτη που μου έδωσε τη δουλειά ως υπεργολαβία και άρχισε να μου λέει πόσο φοβερά λεφτά του χρωστάνε και πόσο πολλά έχει.
Και δε ζήλεψα καθόλου για τα σούπερ-λεφτά, γιατί εγώ είμαι ακόμα πιο πλούσιος. Πλούσιος, καθότι διαθέτω πλέον της ουσίας, αυτής που αντιλαμβάνομαι εγώ δηλαδή ως ουσίας. Και θα μπω σε λεπτομέρειες, ευγνώμων ών.
Την παρασκευή έκανα δύο από τα πιο ωραία μπάνια του καλοκαιριού. Ένα το πρωί, στις 9.30 στην πισίνα που πηγαίνω, και ένα στις 2 το μεσημέρι στη Σαρωνίδα. Στη Σαρωνίδα έχω αναλάβει ένα κήπο να τον ψιλοσουλουπώσουμε, και η πελάτισσα είναι μια γιαγιάκα χάρμα. Κάτι σαν τη Μίς Μάρπλ χωρίς το πτώμα. Έφερε ένα κόφτη, έκοψε ένα κλαδί από μια πανέμορφη ροδιά γεμάτο υπέροχα ολοστρόγγυλα και ολοκόκκινα ρόδια, και μου είπε "πάρτε να δοκιμάσετε, είναι πολύ ωραία".
Με το κλαδί υπό μάλης πήγα στην παραλία, έκανα σύντομο στριπτίζ στη μέση του τίποτα και απήλαυσα μια θάλασσα... Μα μια θάλασσα...
Οδήγησα μετά στην Αθήνα, να πάω γραφείο, χαλαρά, και ενώ είχε κίνηση, έβαλα μουσικούλα που είχα καιρό να ακούσω και το καταφχαριστήθηκα.
Η καλή μου όταν είδε τα ρόδια έσκασε ένα σούπερ-χαμόγελο.
-Πάμε σινεμά; μου είπε.
-και δεν πάμε;
-Θά ναι η Μαριάννα και ο Γιάννης
Ούτε με ένοιαζε τί είχαν κανονίσει να δούμε. Πετύχαμε μάλιστα και κάτι άλλους φίλους εκεί, και μπήκαμε στην αίθουσα κάνοντας σα μικρά παιδιά. Πειράζαμε ο ένας τον άλλο, η Αφροδίτη πέταγε και ποπ κόρν στην Κορίνα. Η ταινία, μάπα, πολύ μάπα αμερικανιά. Μια διασκεδαστική μαλακία! (Salt...)
Επιστρέφω λοιπόν να σας πω ότι είμαι πλέον της ουσίας, και πολύ ευγνώμων για αυτό. Μπορεί να ακούγεται σχεδόν αλαζονικό, αλλά δεν είναι. Ενίοτε σκέφτομαι ότι αν πεθάνω τώρα, θα φύγω πολύ ευτυχισμένος. 
Να είστε όλοι καλά, χαίρομαι που σας ξαναβρίσκω.

Γενέθλια

Ο θεός Rama είχε τα γενέθλιά του - κόσσμος παντού, χρώματα, αρώματα, μυρωδιές!
Φασαρία!

Στους Τέως-Φίλους

Φίλοι και γνωστοί αγριεύονται όταν αναφέρομαι στους τέως φίλους. Πάντα με ρωτάνε σε τί συνίσταται το "τέως" και πως είναι δυνατόν να συντάσσεται με τους "φίλους". Αν υποθέσουμε ότι ο χρόνος είναι γραμμικός (παραδοχή εργασίας), η ζωή μοιάζει λίγο σαν μια διαδρομή. Στη διαδρομή αυτή συνήθως μπαίνουν από πολύ νωρίς κιόλας διάφοροι άνθρωποι που τρέχουν δίπλα σου. Σχεδόν τους αγκαλιάζεις στους πρώτους γύρους, σε ερεθίζει η ιδέα να τελειώσετε μαζί.
Φυσικά κάποιοι αλλάζουν διαδρομή, σαν τα τραίνα που ο σταθμάρχης γυρνάει με βία το μοχλό. Άλλοι πάλι πηδάνε σε άλλο όχημα, σε άλλο τραίνο, άλλοι σε βάρκα. Και αλλάζουν διαδρομή, πίστα και στόχο.
Ξέθαψα κάτι παλιές φωτογραφίες που σκέφτομαι σιγά σιγά να ψηφιοποιήσω. Και αφιέρωσα κάποιο χρόνο, κάτι σα φόρο τιμής σε όλους αυτούς που άλλαξαν πορεία, όχημα και διαδρομή. Αγαπημένοι πάντα στη μνήμη μου, αγαπημένοι επειδή μοιραστήκαμε, γελάσαμε, τσακωθήκαμε. Αγαπημένοι επειδή, όπως και νά'χει, κέρδισα και κέρδισαν. Έχασα και έχασαν. Συμπορευτήκαμε. Κάπου, κάποτε, κάπως.

Ο ιάσωνας με στήριξε στη διπλωματική στο πολυτεχνείο, και δουλέψαμε ώρες με καλή παρέα. Ψυχραθήκαμε αργότερα όταν δοκιμάσαμε να κάνουμε γραφείο παρέα. Μαλακία. Ποτέ δεν είχαμε ουσιαστικά τίποτα να χωρίσουμε. Προσπάθησα να τα ξαναβρούμε. Αλλά μόνον εγώ.

Η μαργαρίτα  απλά άλλαξε τόπο, χρόνο, σκέψη, status, όλα.

Άλλοι πάλι είναι ακόμη εδώ, αλλά είναι -πλέον- άλλοι...

ο γιώργος (εδώ σε σκίτσο στο πολυτεχνείο) μου έκλεισε την πόρτα μια μέρα και μου είπε "καλή ζωή να έχεις" - μαλακία με δουλειά πάλι. Δύσκολες οι δουλειές με φίλους. Εγκυμονούν κινδύνους και απώλειες. Και με αυτόν προσπάθησα. Ακάρπως.



Άλλοι πάλι είναι ακόμη εδώ και θα είναι για πολύ ακόμη.

Αφορμή για το σημερινό η χτεσινή μου επιδρομή στο πατρικό μου και η ανασκαφή φωτογραφιών, ο Μάλερ με την απάντησή του για τη Λήθη (Μάλερ, μου θυμίζεις κάποιες φορές  τον τέως φίλο μου γιώργο, χωρίς παρεξήγηση), ο μανώλης με το "αναμνησιολόγιόν" του που διάβαζα σήμερα στις 07.10 το πρωί.

Να είστε όλοι καλά. Σας γουστάρω με τα χίλια.

Βοdy Control

Χτές είχα aqua therapy.
σήμερα body control.
αύριο πισίνα.

Ο μέσος όρος ηλικίας σήμερα ήταν περίπου 55-60.
Η δασκάλα, κάπου εκεί, επίσης. Με σώμα 20χρονης γυμνάστριας.
Και στο τέλος μια κυρία (ήμουν μόνος με 6-7 κυρίες) είπε στη γυμνάστρια:
"Σαν πολύ τον προσέχεις τον Χαππυπέππερ"
(ναί, έχετε δίκιο. και στην κανονική ζωή μου χαππυπέππερ με λένε)
Και συμπλήρωσε μια άλλη:
"από σήμερα, θα είναι το μωρό μας".

Από μικρός είχα επιτυχία σε μεγαλύτερες...
(αλλά έχω body control)

Μια (εντελώς) αναμενόμενη ανάρτηση

Αν με ρωτούσαν: δέχεσαι να ξανατεζάρεις μια βδομαδούλα προκειμένου να τους ξαναδείς;

Μα, φυσικά!

Τρελάθηκα με την κατασκευή: θάθελα να είμαι στο σχεδιαστικό τήμ εξαρχής. Προσπαθώ να σκεφτώ πόσοι άνθρωποι ενεπλάκησαν στο σχεδιασμό και για πόσο καιρό. θάθελα να ξέρω το κόστος της κατασκευής και τους ανθρώπους που χειρίζονται τα μηχανήματα των εφέ.

Περίμενα το συγκρότημα να μην μπορεί να πάρει τα πόδια του και το Μπόνο να μην μπορεί να αρθρώσει λέξη. Περίμενα να είναι όλο εφέ και από κοκό τίποτα. (Coco, δεν εννοώ εσένα!)

Περίμενα να βαριούνται τη ζωή τους και να τραγουδήσουν μόνο τα τελευταία τους σαν καλοί επιχειρηματίες.

Και διαψεύτηκα. σε όλα.

Βέβαια το κέφι ήταν τρομερό. Από την αρχή. Οι σνόου πατρόλ παίξανε πάρα πολύ καλά στην αρχή.
Αλλά οι "λεγάμενοι".... δεν το συζητώ.
Όσο για την κουβέντα ότι ο Μπόνος-τα ανθρωπιστικά και οι λοιπές παπαριές, πάλι δεν το συζητώ.  Η συναυλία είχε φοβερή ιδέα, την υλοποίησε με συνέπεια και πολύ αποτελεσματικά. Πράγματι νιώσαμε όλοι ότι το συγκρότημα λειτουργούσε σε 360 μοίρες - ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΤΩΡΑ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ.
Το εμπορικό μέρος της κουβέντας επίσης με κάνει και γελάω - λες και δεν κλέβουμε ο ένας τον άλλον ηλεκτρονικά με τα mp3 κλπ.
Τέλος πάντων. Η συμμετοχή ήταν καθολική, ο ήχος καθαρότατος και με "ογκο" όπως πρέπει, το κέφι σούπερ.
Για μας που μεγαλώσαμε με τη μουσική τους, που την είχαμε σημαία στην εφηβεία μας, η συναυλία ήταν μια επιβεβαίωση πολλών ετών προσδοκιών. Τριάντα χρόνια μετ΄΄α το Joshua Tree και τα τραγούδια σε κάνουν να ανατριχιάζεις.   

Αν βέβαια αναζητούμε επιτακτικά να ανασύρουμε και κάτι κακό, τότε ασχοληθείτε με εμάς τους ίδιους: οι κάφροι που παρκάρουν όπου νά' ναι, οι κάφροι που γράφουν με σπρέϋ στα κτίρια "τα βλέπω όλα πράσινα - πανάθα" (που να δουν και τα ραπανάκια απ' την ανάποδη να τελειώνουμε!) , και άλλα τέτοια. Απολίτιστοι κάφροι που ποτέ δεν κατάλαβαν ότι συζούν με άλλους ανθρώπους... Η συντήρηση των ολυμπιακών εγκαταστάσεων βέβαια παραμένει ένα άλλο θέμα, έταιρο δείγμα καφρίλας από μεριάς κράτους (...ποιού;;;;)

Αν ακόμα δεν καταλάβατε για ποιούς μιλάμε, τότε ανοίξτε τα μεσημεριανάδικα να ενημερωθείτε!

Περί του Κρόνου

Θα προσπαθήσω να είμαι σαφής στις θέσεις μου διώχνοντας οποιοδήποτε χρωματισμό πίκρας ή εμπάθειας:

Στην Κω είδα τη μεγαλύτερη εγκατάλειψη αρχαίας κληρονομιάς που έχω δει ποτέ μου
Πήγαμε στον Αγ.Στέφανο (περιοχή Κέφαλος), μια τοποθεσία καταπληκτική με παραλία και ερείπια παλαιοχριστιανικής βασιλικής δίπλα στα κύματα.

Υπέροχη η συνύπαρξη του "τώρα" με το "τότε", χωρίς το παραμικρό ψεγάδι αποστειρωμένης προθήκης μουσείου.

Συζητώντας με μία γυναίκα που έχει μεγαλώσει εκεί (θα την έλεγα 45άρα ως 50άρα) μου εξήγησε ότι όταν ήταν εκείνη μικρή στο χώρο αυτό έβρισκες πάνω από 15 κίονες. Σήμερα δεν ξεπερνούν του 6-7.
Ταλαντεύομαι, το μυαλό μου τρέχει με ιλιγγιώδεις στροφές. Φυσικά καμμία σήμανση στο χώρο, καμμία ασφάλεια, φύλαξη, κλπ.
Την επόμενη μέρα, επισκέπτομαι το περίφημο Καστρο της Νερατζιάς στο κέντρο της πόλης. Ο χώρος  θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο. καμμία συνοχή, παρουσίαση, σήμανση και όλα αυτά τα ιδιότροπα που επιμένω να αναζητώ πεισματικά.

Αποφεύγω τις λεπτομέρειες, μη νομίζετε ότι λειτουργώ στα πρότυπα των σύγχρονων εισαγγελέων των ΜΜΕ σαν τον ταρζάν στη Ζούγκλα. Από την άλλη μεριά, σας προκαλώ να θαυμάσετε τον ενετικό θυρεό σκαλισμένο σε παλαιώτερο επιτύμβιο. Ξωπεταγμένα τα μέλη όλα στη μοίρα τους, άτακτα, έρμαια σε έναν Κρόνο που καταδικάζεται να τρώει τα παιδιά του, στο χρόνο που χάνεται και ξετυλίγεται και ξεγυμνώνεται μπροστά στα μάτια μας.

Τα αντικείμενα τέχνης είναι ενδεικτικά για της κάθε εποχής και τις αξίες που αυτή εναγκαλίζεται.
Η Βόλτα στην πόλη της Κω είναι σα μια βόλτα στο Χρόνο. Ενδεικτικά, το Ασκληπιείο - το πρώτο spa, φοβερή επιχειρηματική κίνηση του Ιπποκράτη με το οικοπεδάκι ανάμεσα στα κυπαρίσσια, το ναό και την καμαρούλα (άδυτον) για το παπαδαριό της εποχής. Οι κουβέντες με την καλή μου, πραγματικά απολαυστικές. Συζητώντας από τη μία για τις κατασκευαστικές λεπτομέρειες και τις τεχνικές των πτυχώσεων στη μαρμαρογλυπτική της εποχής και από την άλλη, με μια κυνική και σαρκαστική απόλαυση για τη μεταφορά στις πανανθρώπινες και διαχρονικές δομές.
Στο αρχαιολογικό μουσείο, υπέροχα εκθέματα, εξαιρετικής καλλιτεχνικής ποιότητας αλλά και σπανιότητας να πλαισιώνουν το χώρο. Για το χώρο, ούτε κουβέντα. Μια νύξη μόνο:

Απολαύστε τον τρόπο που ανοίγει το παράθυρο, τον τρόπο που χτυπάει επάνω στο γλυπτό και την υπέροχη θέα με τα τραπεζάκια μπαμπού απέξω -την πραγματική αξία του σήμερα: το ξεπούλημα του δημόσιου χώρου χάριν τραντίσιοναλ φρέντο κόφι- .

Scrabble

Ευκαιρία ο πόνος της μέσης για συντροφικότητα. 

Ευκαιρία για να αρμενίσουμε παρέα φλερτάροντας με τις Σειρήνες

Χρόνων Παρελθοντικών, κι όμως τόσο Παροντικών.

Ευκαιρία η επίσκεψη του πατέρα μου-
Ξεδιπλώθηκαν ταξίδια των Οδυσσέων στα Ιερά των Μεγάλων Θεών
ανάμεσα σε Άρπυιες και Σειρήνες
ΜελανόΦορες και μη. Νύμφες.
Μεγάλοι Θεοί Αλλονών
(που σίγουρα δεν τους φτάνει το πόσο λατρεύτηκαν)
Απόλαυση εννοιών που κονταροχτυπιούνται στο χνώτο Λέξεων.

Και μεις γευόμαστε δοξαστικά
Νικηφόροι τις Κατακτημένες  -με μόχθο- Ιθάκες.

Scrabble:
Εδώ οι λέξεις διαβάζονται οριζοντίιως και καθέτως.
Μόνο που στο δικό μου, προσωπικό μου scrabble οι "πόντοι" απλά αντιστοιχούν στη συγκίνηση που αναβλύζει.  

Οι Εν Λευκώ σκέψεις...

Σιγά τ' αυγά.

Ωσάν ιερουργία, η μουσική του Θανάση Παπακαωνσταντίνου μου κάνει παρέα.
Ξαπλωμένος, πάλι. Τέζα. Έκανα, βλέπεις, απότομες κινήσεις, και ξάπλα πάλι.
Τό λεγε και ο Φιλόσοφος Μπάτμαν άλλωστε (γνήσια Μετασωκρατικός, για τους μη επαϊοντες) :

"Δεν μπορείς να φτιάξεις ομελέττα χωρίς να σπάσεις αυγά"

Σιγά τ' αυγά, τά 'σπασα πάλι!

Ελπίζω να περάσει γιατί έχουμε και τους Ού-Δυό (U2)  την Παρασκευή.

(και άσε την ομελέττα στην ησυχία της)

Καλοφάγωτα.

Aποστολή Στη Σελήνη

Αγαπητοί μου φίλοι,

Έπρεπε να λείψω για λόγους (προσωπικής) Ασφάλειας.
Έτσι ανέλαβα αμέσως την επικίνδυνη αυτή αποστολή να πάω να ρυθμίσω κάποιες καταστάσεις στη Σελήνη - το ξέρετε όμως ήδη μιας και παρακολουθήσατε την προηγούμενή μου ανάρτηση με στιγμιότυπο από την απογείωση με ποδήλατο.
Επιστρέφοντας, έχω να σας εκμυστηρευτώ ορισμένα πολύ σημαντικά θέματα που χρήζουν προσοχής.

1. Η Σελήνη μυρίζει. Μυρίζει δυσάρεστα.

χρειάζεται να φοράει κανείς μάσκα για να ανταπεξέλθει.

2. Μυστήρια όντα  κατοικούν στις πιο απόκρυφες πτυχές της

3. Όταν τα πλησιάσεις, αυτά μεταμορφώνονται σε μπουρμπουλήθρες και σε κυκλώνουν

4. Ακόμα πιο επικίνδυνα και από αυτά τα όντα είναι τα Πορτοκάλια. μπορέσαμε να αποσπάσουμμε μία από τις σπάνιες φωτογραφίες τους, ειδικά για εσάς

Ευτυχώς, τα προβλήματα της αποστολής ξεπεράστηκαν επιτυχώς, και τώρα μπορώ επιτέλους να σας πω ότι επέστρεψα στα πάτρια εδάφη κεφάτος και γεμάτος.

Καλή μας Ημέρα να έχουμε. Σας φιλώ.

Ο Αστροναύτης 

Πήγα μια γρήγορη βόλτα

Πήγα μια γρήγορη βόλτα κάπου ψηλά

έτσι για το χάζι,

και είπα να το συνδυάσω με θάλασσα

(που την αγαπάω τόσο).

Underwater Love -

Faith No More (από το πρώτο (;) άλμπουμ):
Είχα που είχα τη λόξα με τις φωτογραφίες, μου πήρε και η καλή μου ένω δωράκι και ξεσάλωσα.

 Δεν έχω βρει τις ρυθμίσεις έτσι όπως θά θελα ακόμη, αλλά το προσπαθώ.

Σαν τα μωρά που πλατσουρίζουν, έτσι και γω, μάσκα κι αναπνευστήρα και το εργαλείο στο χέρι.

Έχει πολύ πλάκα και μπορεί να κολλήσεις πολύ εύκολα.

  

Έξω επίσης έπαιζα πολύ,

να ρυθμίζω τα χρώματα.

Είμαι σίγουρος ότι δε σας ενδιαφέρει όμως τόσο η φωτογραφία και τα χρώματα, όσο η αρχιτεκτονική της Σίφνου.

Γι' αυτό και μάζεψα το αντίστοιχο, πολύ πλούσιο υλικό.

να βάλω ένα καφεδάκι να γίνεται;

  

Προτιμάτε αμυγδαλωτά. κουλουράκια με ζάχαρη και κανέλα (για τρελές βούτες) ή τσου-ρε-κάκι; 

Ώρα Μηδέν

Για αρχή, πάω Σίφνο. Θέλετε κανένα (θεϊκό) αμυγδαλωτό από τον υπέροχο οικισμό του Κάστρου;

Φινίτο Homo Ludens!

Κλείσαμε το γραφείο και για φέτος, μαζέψαμε, σούπερ.
Πέρασαν και οι γιατροί μου. Έκανα τις μαγνητικές μου, διαπίστωσα ότι αντί για σπονδυλική στήλη έχω μάλλον μια στραβή κρεμάστρα, όλα καλά. Ήρθε και ο οφθαλμίατρος και τινάχτηκε πάνω από αυτό το "περισκόπιο"΄αναφωνώντας "ε, είσαι σπάνια περίπτωση!", οπότε γελάσαμε και πάλι.
Είμαι σπάνια περίπτωση, πράγματι. περιπτωσάρα!

Οπότε, σα καλό παιδί, μπαίνω στη λογική της μπουρμπουλήθρας, της θαλασσίτσας. Έχω ξεθάψει και τις ακουαρέλλες μου, το ακούραστο τομαχόκ, οπότε αρχίζω να οργανώνω τις εξορμήσεις μου. Μια χρονιά με μπόλικο τρέξιμο που πέρασε στο καλύτερο στάδιό της: τις διακοπές. Βέβαια δε φαύγω ακόμα, μην ανησυχείτε, θα συνεχίσω να εκφράζομαι ελεύθερα.

Παίζω λοιπόν, μουντζουρώνω, μουσικιάζομαι, ανασυγκροτούμαι.
Και φυσικά σας απολαμβάνω. Σας αφήνω ένα μεσημέρι με χρώμα.

And you give

yourself .
away.

Aμιγή χρώματα στη θλίψη τους.

Οι 4 Εποχές

Καλοκαίρι = ιούνιος-ιούλιος - αύγουστος.
όποιος λέει "καλό καλοκαίρι" και αναφέρεται στις ρημάδες 10 μέρες (και αν) που αντιστοιχούν στην άδειά του, θα πρέπει να ξανασκεφτεί βασικά πράγματα.
Αν δεν τα καταφέρει,
να προπονηθεί στην έκθεση με θέμα "ήρθαν τα πρωτοβρόχια" - κοντά είναι. 4 εβδομάδες απέχουν μόνο.

Νωχελικές Πινελιές

Εν Λευκώ με καφεδάκι ελληνικό μονό μέτριο προς γλυκό και μια κουταλιά δροσερό αμυγδαλάτο.

Smarties πολύχρωμα κεφάτα, πολύ νόστιμα, εντελώς σοκολατένια.

Πινελιές Κυριακής.

Alchemy

Διαλέγω μουσική από το Alchemy των Dire Straits για τη διάθεσή μου σήμερα.
Στέκομαι στο μετρό πηγαίνοντας για μαγνητική και σκέφτομαι το φίλο μου το Γιάννη που προχτές βούτηξε μια τελευταία βουτιά των 5 λέπτών με ψαροντούφεκο και δεν ξαναβγήκε.
Διαλέγω Private Investigations για όλες εκείνες τις στιγμές που όλοι σε λένε θεόμουρλο και εσύ απλά ξέρεις ότι "ζωντανές ψυχές τα θέλουν όλα."
Θυμάσαι το Thorreau που τα παράτησε όλα και πήγε στη λίμνη Walden. Προσπαθείς, όπως και αυτός να "suck all the marrow of life and not discover when I came to die that I have not lived".
Στο στήθος με πιέζει μια γλυκιά χαρμολύπη ανακατεμένη με ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχω αξιωθεί να ζήσω και συλλογίζομαι την καθαρή, σχεδόν συμπτωματική, τύχη να ζω ακόμα.
Θά 'θελα να δω κάποτε το Mark Knopfler στη σκηνή και σκέφτομαι τον αδελφό μου κάθε φορά που ακούω το Brothers in Arms.
 

Έντεκα και δεκαεπτά (11.17)

-Νυστάζω. Πάω για ύπνο.
-Και γω. έρχομαι. Τί ώρα είναι;
-ε, κάτσε να δω...
(αναζήτηση ωρολογίου)
-11.17. Εεεεεεε, όχι ρε ! Και χτες 11.17 πήγαμε για ύπνο! Λές;
-Όπως πάντα, είσαι υπερβολικός.
-Καλά, παρατήρησέ το.

NEXT EVENING (...τί ακριβώς περιμένετε να ακούσετε;)
Επανάληψη διαλόγου:

-11.18!
-Όχιιιι!
-ένα λεπτό απόκλιση!

Μερικούς μήνες μετά, μετά από δεκάδες πειράματα σε διαφορετικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας, είμαι σε θέση να σας πω ότι το ρολόϊ μου το σωματικό
ΞΥΠΝΑΕΙ 07.10 (άντε 06.30 - 06.45) και ΚΟΙΜΑΤΑΙ 11.17 (άντε 11.18 ή έστω, 11.19)
Περιττό να αναφέρω τις πλάκες που κάνω με το γεγονός:
-11.10 , ετοιμάσου. Θα νυστάξεις σε 2-3 λεπτά. (και θές και 3-4 λεπτά ετοιμασία)
-11.20. Πω πωωωωωωωωω! Ξενύχτιιιιιιι!
-11.15. Λέω να κοιμηθώ νωρίς σήμερα.

Ντρρρρρρρρρρρρίν!

Choose an Identity

Πριν αφήσω το κάθε μου σχόλιο
πρέπει, λέει, να διαλέξω ποιός είμαι.
Ωραίο.
να διαλέξω ποιός είμαι.

Ο καθρέφτης διχάζει τα είδωλα.

Η Αποκαθήλωση

Πλησίασα δειλά την εικόνα, και την ξεκρέμασα.
Ήρθε η ώρα, μετά από 14 χρόνια, να ξεκολλήσω.
Τη φυλούσα μέσα σε ειδική συσκευασία για να την προστατεύσω από το Χρόνο.
Δέχομαι το Χρόνο, δέχομαι και τη φθορά του. Την αφήνω να πεθάνει λοιπόν.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν μία (και μόνο) εικόνα, αλλά περίπου 30.
Η διπλωματική μου εργασία στο Πολυτεχνείο είχε θέμα
"ένα εκπαιδευτικό πάρκο με θέμα την ελληνική μυθολογία για παιδιά ως 12 ετών"
και ήταν όλα μου τα όνειρα μαζεμένα. Μαζεμένα σε μία γροθιά, με μια αιχμή.

Συμπτωματικά, την ίδια μέρα, βρέθηκα με ένα παλιό μου συμφοιτητή, νυν καθηγητή στο παν/μιο πάτρας στην αρχιτεκτονική σχολή. Πήγαμε τη βόλτα μας, τσιμπήσαμε, ήπιαμε και μια μπυρίτσα και συζητήσαμε μια άλλη αποκαθήλωση - αυτήν της Αρχιτεκτονικής. Δεχόμαστε την αποκόλληση (και απεξάρτηση) από τις Προσμονές της αρχιτεκτονικής φιλοδοξίας, από τα όνειρα που δε θα ζήσουν πια γιατί ποτέ δε ζούσαν.

Και χωρίσαμε αισιόδοξα, δεχόμενοι όχι μόνο το χαρούμενο θάνατο των ιδεών (πού'σαι ρε "twilight of the idols"), αλλά και το γεγονός ότι τα όνειρα δεν έχουν ανάγκη από το κοινωνικό τους πλαίσιο και την ένταξη σε πλαίσια αναγνώρισης και "δόξας". Τα όνειρα ζουν μέσα στις ψυχές μας μονήρη, πεισματάρικα, και τρώνε από τις προσμονές μας για προσωπική - και μόνο- ικανοποίηση.

Κάποτε (μπορεί) να τα μαζέψω σε μία συλλογή ιδεών και σκίτσων, χωρίς την αγωνία της υλοποποίησης. Μπορεί να τελειώσω και το ρημαδο-διδακτορικό κάποτε. Ποιός ξέρει. Μπορεί και όχι. Όχι σε τίποτα. (δύο αρνήσεις=μιά κατάφαση, ή απλά λεκτική παραπλάνηση ενός σχιζοειδούς ονειροβάτη).

Σίγουρα πάντως -κρυφά- κράτησα κάποια σκίτσα στο σκοτεινό μου (υποσυνείδητο) συρτάρι.

κάπως έτσι ονειρευόμουν τότε.

Το ίδιο και τώρα.

Απλά τώρα δεν περιμένω τίποτε από κανέναν.

Ίσως μόνο από τον εαυτό μου.

Ride on.

Δε βράζει με τίποτα

Αντιβραστικός - αυτός που δε βράζει με τίποτα.
Και γω, πράγματι, δε βράζω, δεν τρώγομαι,
κοινώς: δε με αντέχω ώρες - ώρες! λες και έχω περίοδο, με πιάνουν κάθε τόσο διάφορα απίστευτα αντιΔραστικές εξάρσεις. Εξάρσεις, ναι, αλλά σε μία μόνιμα αντισυμβατική συμπεριφορά.
Ο λόγος: η καλή μου, που σήμερα, σε λίγο (ήδη έχει αρχίσει να αγχώνεται) γίνεται νονά.

Ο Δούλος του θεού. Γιατί ρε παιδιά "δούλος"; από πού κι ως πού;
Παγανιστικές τελετές με Τελετάρχες και Μάγους της Φυλής ντυμένους σε χρυσοποίκιλτα (έχουν απόδειξη για την Εφορία;) ενδύματα. Μωρά που τους κόβουν μαλλιά, τα πασαλείβουν με λάδια, τα κουκουλώνουν (έτσι, για να μάθουν να συνηθίζουν το κουκούλωμα) με συμβολικά καπελάκια αφού τα πνίξουν σα κουνέλια σε βρωμερές, εντελώς ανθυγιεινές κολυμπήθρες (ποιός μπορεί να κολυμπήσει εκεί μέσα;) .

'Εχοντας κάνει το χρέος μου διαβάζοντας και προβληματιζόμενος επί Προσωκρατικών, Πλατωνικών, κλπ. κλπ.  τσαντίζομαι εντελώς με αυτές τις υποχρώσεις. Η Φυλή Επιβάλλει σε όποιον θέλει να γίνει μέλος της. Πληρώνεις λοιπόν 150 ευρουδάκια στο Μεγάλο Μάγο για την προσφορά του Μεγάλου Τοτέμ, αγοράζεις κρεματζούλια, διαβάζεις (ή απαγγέλεις) τον Όρκο ("πιστεύω" - φαντάσου αν είμαστε ειλικρινείς για μια φορά και λέγαμε την αλήθεια σε τί πιστεύουμε και σε τί όχι), φτιάχνεις μπομπονιέρες,, φτιάχνεις  "μαρτυρικά" (!!!!!!).
Γενικά, διαδικασσίες επιβεβαίωσης της μίας, απόλυτης και αδιάψευστης Υποταγής του νέου μέλους στην ομάδα με τα παλιά, ήδη διαβρωμένα και υποταγμένα, μέλη. ΚΑΙ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΛΛΙΩΣ.
Μάλλον γίνεται, αλλά με τίμημα βαρύ, όπως όλα τα καλά στη ζωή. Και τελικά, η Ομάδα έχει νικήσει το άτομο. Πού'σαι ρε Claude Levis-Strauss με την Άγρια Φυλή να δεις την Πρόοδό μας...
Φιλάκια γιατί καλεί το καθήκον.
Πάω να βράσω και να συντροφεύσω του Υποταγμένους.

Divorcing Jack

Είχα καιρό να απολαύσω έετσι ταινία. Έξυπνη, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΚΩΜΩΔΙΑ χωρίς ηλίθιους, πανηλίθιους και γελοίες αμερικανιές. Γέλασα, το φχαριστήθηκα, κοιμήθηκα με χαμόγελο. Μεγάλη υπόθεση να κοιμάσαι με χαμόγελο. Καταλήγω: γουστάρω Ιρλανδική κουλτούρα. Γουστάρω ΠΟΛΥ Ιρλανδική κουλτούρα.

Άντε, και μια φορά τελειώνω ανάρτηση γρήγορα! Καλημερούδια.

Elusive

Μια φευγαλέα (στιγμή)
Μικρός ήμουν σίγουρος ότι το μόνο αντικείμενο που δε θα αποχωριζόμουν ποτέ θα ήταν το μολύβι μου. Και αυτό λόγω της μοναξιάς - το μολύβι μπορούσε να είναι ένας καλός πιστός σύντροφος, καλύτερος και σίγουρα πιο απλός από ένα στερεοφωνικό ή μια βιβλιοθήκη γεμάτη. Μπορούσα με ένα απλό μέσο να γραπώσω, να εγκλωβίσω σκέψη και στιγμή. να την αλυσσοδέσω, να υποχρεωθεί να ζήσει και να πεθάνει δίπλα μου. Υποχρεωμένη.
Με την πάροδο του χρόνου και τον ψυχαναγκασμό της αποδέσμευσης από τα υλικά αντικείμενα, αποφάσισα συνειδητά να μπορέσω να το αποχαιρετίσω και αυτό. Η σκέψη από μόνη της, ικανότατη και πλέον δοκιμασμένη να δεσμεύει και να εγκλωβίζει τις στιγμές, αρκεί. Το μολύβι είναι στο συρτάρι και βγαίνει τα βράδια, κάτι μαγικά βράδια, σαν το μολυβένιο σττρατιώτη.
Το μολύβι ως αποτέλεσμα, το σκίτσο, αποκρυσταλλώνει τη στιγμή, τη δεσμεύει, την υποχρεώνει να ζήσει. Έχει τη χαρά της γιατί δίνει εικόνα στη στιγμή καιστα συναισθήματα, αλλά είναι σαν τον ανδρικό οργασμό: σίγουρη αλλά περιορισμένη.
Προτιμώ τότε να φλερτάρω με το γυναικείο: αμφίβολος, δύσκολος αλλά παρατεταμένος βαθύς και σε άλλα επίπεδα.
Φευγαλέες στιγμές λοιπόν:
Τις αλυσσοδένω, τις απελευθερώνω, τις χαζεύω, τις αγαπώ. Ζω γι' αυτές, κι ας γλιστράνε μέσα από τα δάχτυλά μου σαν το νερό στην κρύα βρύση. Θροϊσματα, πεταρίσματα, ψίθυροι, ανεπαίσθητα αγγίγματα. Και το κύμα με κουκούλωσε. Μουσική και πέφτει η αυλαία.

Τές' πα!

1. τέλος πάντων.
Έκφραση που δείχνει σχεδόν απόγνωση με τη ροή της συζήτησης. κλείνει την κουβέντα γρήγορα, αποιτελεσματικά, σαν "γρήγορος θάνατος". Δεν δείχνει καμμία τοποθέτηση, και οπωσδήποτε βαριέται να συνεχιστεί το ο,τιδήποτε. Κάτι σαν "χέσε με", ή έστω "ώχου".

2. εμπάσι-περ'πτώσι
Προφανώς αντιστοιχεί στο δόκιμον "εν πάσει περιπτώσει". Δεν έχει σχέση με καμμία (πάσα) άλλη περίπτωση, σχεδόν (ή σίγουρα) δεν το ενδιαφέρει. Φτάνει να είναι αντίστοιχο του "χέσε με", "βαριέμαι, βούλωστο τώρα", ή έστω, "ώωωωωχου"!!!!

Σχεδόν συνώνυμα:
-"καλά, οκέϋ"
-"θα δούμε"
-"τί να σου πω"

Γενικά θα πρότεινα να ενταχθούν τα παραπάνω στην αρχή της μη-διαψευσιμότητας (non-falsifiability) των απογόνων του Πόππερ, σαν πλοκάμια μιας κοινότοπης ηλίθιας δημοσιογραφικής έκφρασης που αριστεύει στις καθημερινές στιγμές που αναγκάζεσαι να συζητήσεις για κάτι που βαριεσαι και σίγουρα δε σε ενδιαφέρει να καταλήξεις σε συμπεράσματα.
Για την ιστορία, οι παραπάνω εκφράσεις έχουν ριζώσει για τα καλά στις εκφράσεις νέων παιδιών με διαπαιδαγώγηση nintendo, ps3 και ουκρανής φιλιππινέζας. (παραθέτω: "η δική μας φιλιππινέζα είναι ρωσίδα"!!!!)


ώχουυυυυυυυ...... (φφφφφιλάκια ψιλογρήγορα ημι-βαριεστημένα λόγω πρωινού)

"κάντε τον τυφλό"!!!!!

Κλείνοντας η χρονιά, τα ματάκια μου πάλι είδανε αυτά που δε χρειαζόντουσαν να δουν!

Γέλασα βέβαια, δε λέω, αλλά ίσως να έπρεπε να κλαίγαμε κιόλας λίγο.

Σας αφιερώνω ένα γραπτό στην Ιστορία της Αρχιτεκτονικής από μαθήτρια του 3ου έτους (τελειόφοιτη -  ο θεός να την κάνει...)

Είναι μάλλον προφανές ότι η εν λόγω κυρία κόπηκε.
Και εδώ μια διευκρίνιση:
Μου λένε τα παιδιά: "Μας κόψατε"
Και απαντάω: "Εγώ δε σας έκοψα - εσείς σας κόψατε/κοπήκατε"

Πάντως έχει χαβαλέ το τί συναντάμε.
Το αποφάσισα. Θα σας γράψω κι άλλα εν καιρώ.
(χλοερό και αναψύξεως!)

Ελευθερία

Ενδιαφέρον το πως ερμηνεύει ο καθένας μας την ελευθερία.

Είχα τελευταίες διορθώσεις στα παιδάκια μου τις προάλλες,

γυρνάει μια μαθήτρια, μου λέει: "δεν τελειώνουμε λίγο νωρίτερα; έχω ένα γκομενάκι στην πάτρα και περιμένει. Άλλωστε, θα βρωμίσουν και τα κρέατα πού χω στο αμάξι"

...

Επάνω, south bank.

Κάτω, Sommerset House,στο προαύλιο γνωστού πανεπιστημίου.

Live Wire - ήρθα με τα πόδια!

Live Wire:
Το τρίτο κομμάτι του High Voltage, των πολυαγαπημένων AC/DC. Πολυαγαπημένο κομμάτι.
Ακούγεται μόνο δυνατά, κατά προτίμηση οδηγώντας.
Γιατί σας το λέω: γιατί μάλλον "έπεσα στη μαρμίτα μικρός", μαζί με τον Οβελίξ. Και έκτοτε, γεννάω στους γύρω μου κρίσιμα υπαρξιακά ερωτήματα του τύπου "τί πίνεις και δε μας δίνεις".
Τόσο ενεργητικός που ενίοτε με κουράζω. Ενίοτε σκέφτομαι να χωρίσω με τον εαυτό μου, προσωρινά τουλάχιστον, να πάρω λίγο "χρόνο για μένα"

Ήρθα με τα πόδια:
Τα βρήκα ένα μεσημέρι, τα πήρα, μπήκα στο μετρό και είπα σε μιά φίλη:
Συγνώμη που άργησα, ήρθα με τα πόδια! (και κρατούσα τα πόδια υπό μάλης με τρόπο τέτοιο που κάποιος κύριος θορυβήθηκε ότι πράγματι κουβαλούσα την κοπέλα άπσαϊντ-ντάοουν.

Όσιρις/ Ώρος:
Καμμία σχέση. Απλά την ημέρα της κρίσης σύμφωνα με τη βίβλο των νεκρών, οι θεοί βάζουν στη ζυγαριά την καρδιά του νεκρού να διαπιστώσουν  αν είναι πιο ελαφριά από ένα πούπουλο ή πιο βαριά.

Επιστρέφω με τα πόδια:
Μπήκε μέσα στο δωμάτιο η κοπέλα που καθαρίζει στο σπίτι, είδε τα πόδια πίσω από τον καναπέ με τα μαροκινά καλύμματα και νόμιζε ότι έκρυβα, ως σύγχρονος Κυανοπώγων, την Αγαπημένη  Πριγκήπισσα του Πύργου μου εκεί πίσω...
Ίσως να προβληματίστηκε στιγμιαία για το βάρος της καρδιάς μου; Δεν ξέρω.
Άνοιξα τη Βίβλο να της εξηγήσω.