Σαλάτες με (Χ)Μ αρούλια και (Χ)Λ άχανα

Καλημέρα σας απογευματινή. Είναι απόλαυση να ξυπνάς με ήλιο. Είναι απόλαυση να πίνεις αργά και νωχελικά τον καφέ σου, να είναι Σάββατο, να μη δουλεύεις, να έχεις κέφια, να έχει διπλό ελληνικό και διπλό ήλιο. μαζί, ναι, μαζί.

Από το τραπέζι της κουζίνας, φαίνεται το ρέμα στο βάθος και αυτές οι άναρχες, οι ατίθασες οι λεύκες στο (σχεδόν) πρώτο πλάνο. Και λέω "σχεδόν", γιατί στο απόλυτα πρώτο πλάνο έρχονται τα λουλουδάκια μας - εν προκειμένω τα χρυσάνθεμα.

Και τα χρυσάνθεμα είναι κι αυτά γεμάτα τσαχπινιά. Πειράζουν τις λεύκες λέγοντάς τους ότι είναι ομορφότερα. και οι λεύκες τσαντίζονται, 

αλλά, όπως και να το κάνουμε, τα χρυσάνθεμα υπερτερούν - έχουν το προβάδισμα, πώς να το κάνουμε. 

Και τότε το γυρνάμε στη μαγειρική. Λέμε να κάνουμε μια σαλατούλα, με μαρούλια ή λάχανα.

Κοιτάω τα μαρούλια, με κοιτάνε κι αυτά, με πιάνουν τα χάχανα...

Μαρούλια ή λάχανα;

Μπα... Θα κάνουμε σαλάτα με Χαρούλια και Χάχανα!

(μ' έσφαξες!)

Troubleshooting - πυροβολείστε τα εν δυνάμει προβλήματα.

Πιθανές ερωτήσεις
1. Γιατί χάθηκες ωρέ;
Γιατί Ιούλιο έτρεχα να προλάβω τις εκκρεμότητες τις προ των διακοπών
Γιατί Αύγουστο δεν επιδιώκω να είμαι κοντά σε  Η/Υ
Γιατί με το που γύρισα έπηξα στη δουλειά, τρέξιμο,οικοδομές, ταξίδια, ραντεβού,και όποιος έχει δουλειά τρέχει χωρίς να πολυρωτάει.
2. Ήντα σαι καλά;
Μια χαρά. Πυρετό έχω, 38,4 γιατί κρύωσα, αλλά ήμουν από τις 06.00 στο πόδι σε οικοδομή και μετά δουλειά γραφείου. Κέφια έχω, κόντρα στο κωλόφυλλο, κόντρα τα αναμενόμενα, με πείσμα και αφασία. μια χαρά. και πέρασα και σούπερ διακοπές 17 μέρες ο Περιπλανώμενος της Πελοποννήσου (όσες φορές και να πάω, δεν τη βαριέμαι)
3. Θα ξαναπιάσεις το μπλογκ;
Θέλω, και θα κάνω ό,τι μπορώ. Αλλά τά χω φτύσει πάλι στη δουλειά.
4. Κάνα καλό νέο έχεις;
Έχω, αλλά δεν το λέω ακόμα - δεν είμαι προληπτικός (χέστηκα), απλά κάνω νάζια!!!!! (χαχαχαχαχαχαχα). Δίνω ένα κλού: μετακομίζω πάλι (στην ίδια περιοχή, δε μεταναστεύω ως είθισται.
5. Σου λείψαμε ωρέ;
ναί, γιά;!!!! Αμέ! Φυσικά!

Φιλάκια για τώρα.
θα επανέλθω Δημήτριος

Παιχνιδάκια

Έχει τρυπήσει ο Κόσμος με τρόπο ακατάστατο - έχει γίνει σαν ελβετικό τυρί, τυρί έμμενταλ. Οπότε τρέχω και βουτάω αχόρταγα μέσα στις τρύπες, μέσα στις σχισμές και χαραμάδες, γλιστράω στα τοιχώματα της όποιας πραγματικότητάς του και βρίσκομαι σε άλλη θέση (θυμάσαι το  παιχνίδι "φιδάκι", ή έστω, το αγγλικό ανάλογο "snakes and ladders" ;;;).
Βρίσκω ακαταμάχητα γοητευτικούς αυτούς τους Προσωρινούς Κόσμους, που γδύνονται όλη τη σοβαρότητα και την οριστικότητα της πραγματικότητας. Τους βρίσκω εκστατικούς και απόλυτα Ερωτικούς. Φλερτάρω με τους Κόσμους τούτους και μπαινοβγαίνω στις εναλλακτικές πραγματικότητες με την άνεση που μου έχει εξασφαλίσει η οργιώδης φαντασία μου. Ο οποιοσδήποτε  "φυσιολογικός" συνοδοιπόρος θα εκνευριζόταν με αυτήν την "φαντασιόπληκτη" αντίληψη του Κόσμου με τον ίδιο τρόπο που εγώ βρίσκω τους "φυσιολογικούς" βαρετούς και μονότονους, κάτι σαν πολυκαιρισμένη σούπα αγορασμένη σε μικρό συνοικιακό μίνι μάρκετ.
Χοροπηδάω λοιπόν εκστατικά, και η απόλαυση κάθε ρανίδας αντίληψης είναι σε οργασμικό επίπεδο.
Προσωρινές Πραγματικότητες, οριακές ισορροπίες, σας αγαπώ!

Συζητήσεις;

Αφορμή η αγαπητή Τζοάν και η τελευταία της ανάρτηση-
Συζήτηση είναι να συ-ζητάς την αλήθεια για κάποιο θέμα μέσα από ανταλλαγή απόψεων και με τη βοήθεια κάποιων επιχειρημάτων.
Συζήτηση δεν είναι να πετάμε στο τραπέζι ένα σωρό πληροφορίες που ακούσαμε από κάπου, ως αναμεταδότες. Παράδειγμα: "Λένε ότι...μπλαμπλα μπλα" (άλλοι λένε)
Απαντάει ο συνομιλητής: "και γω άκουσα, ....μπλα μπλα μπλα".(άκουσα από άλλους να λένε)
Ξαναπαντάει ο πρώος: "ναι, αλλά λένε ότι......μπλλα μπλα μπλα"(λένε, άλλοι)
Αυτή είναι αλόγιστη και άκριτη αναμετάδοση πληροφοριών,  η αλήθεια των οποίων είναι σχετική. Δεν είναι συζήτηση. Συζήτηση είναι να κρίνεις, να τοποθετήσαι, να επιχειρείς να πείσεις και να δέχεσαι να πειστείς. Συζήτηση είναι η αναζήτηση με τη βοήθεια και τη συμμετόχή άλλων, προϋποθέτει την ενεργή προσπάθεια,τη συμβολή.
Διαφορετικά, είναι ένα τραπέζι επάνω στο οποίο πετάμε όλοι τα σκουπίδια μας,τις πληροφορίες που μας προμηθεύουν άλλοι, τα σκουπίδια μας, καλά το είπα, ένα τραπέζι χωρίς λόγο, μιαάρρωστη βαριεστημάρα. Τέτοιες συζητήσεις είναι συνήθως (να δώσω και ένα παράδειγμα) αυτέςπου λαμβάνουν χώρα στα γαμοτράπεζα-δεξιωσο-τράπεζα, συζητήσεις τελείως κοινότοπες, ανούσιες, χωρίς αρχή, μέση και τέλος.
Κορωνίδα -κατά τη γνώμη μου- αποτελεί η κουβέντα του τύπου: "τί θα κάνεις το καλοκαίρι"
Ποιό καλοκαίρι; μήπως εννοείς τον αύγουστο; ή μήπως εννοείς τις 10 ρημάδες μέρες που θα καταφέρεις (αν καταφέρεις) να πάρεις άδεια από τη δουλειά σου; καλοκαίρι=διακοπές;
Στο σχολείο μου λέγανε ότι το καλοκαίρι είναι μια εποχή. Ολόκληρη, όχι μισή. Μου λέγανε ότι είναι 3 μήνες - ολόκληροι, δηλαδή 90 μέρες πάνω κάτω. Και όχι 10 μέρες. λάθος μου το λέγανε; λάθος το έμαθα; Μπας και είμαι εγώ ο βλάξ, βλακίστερος όλων, και το αντιλαμβάνομαι έτσι;
μήπως να το συ-ζητήσουμε;

Αποχαυνώσιους!

Προχτές παρασκευή υποσχέθηκα στην καλή μου κάτι που δείχνει πραγματική αφοσίωση και αυταπάρνηση:
Υποσχέθηκα να πάμε σινεμά με τηην αδερφή της και τον άντρα της στο Χάρι Πόττερ.
Μα, τί καλό παιδί που είμαι... Πόσο υποστηρίζω τη σύσφιξη των οικογενειακών σχέσεων...
ΛΟΙΠΟΝ, ΤΕΤΟΙΑ ΜΑΛΑΚΙΑ ΕΙΧΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΔΩ.
Θα μου πεις: "καλά, δεν το φαντάστηκες; δεν έχεις δει κανένα άλλο Πόττερ, έβερ;"
Και φυσικά έχεις δίκιο.
πρέπει να σημειωθούν οι συνθήκες:
1. ήμουν ξύπνιος από τις 05:30 και ως εκ τούτου ήμουν εντελώς κομμάτια.
2. μια μαλάκω-γάτα είχε μόλις χέσει 2 σειρές παραπίσω και βρώμαγε η ψυχή μου η ίδια
3. ακριβώς από πίσω μας ήταν ένα παιδάκι καθυστερημένο, με όλη τη φασαρία που αυτό συνεπάγεται
4. οι θέσεις ήταν πιο στενές και από την ουρά στο ΤΣΜΕΔΕ όταν πας να εισπράξεις τα τρομερά 6,40 € από την εξαγωγή του φρονιμήτη σου.
Όπως ήταν αναμενόμενο, στρρρρρρρρρρρρριμώχτηκα  ανάμεσα στις θέσεις, και, παρά τις αγαθές και καλοπροαίρετες προσπάθειες τηα παρέας μου, κατέρρευσα απολαυστικά σε ένα ύπνο παράνομο, κάτι σαν την ολέθρια σχέση, ή έστω, σαν τότε που έπαιζε τη Διπλή ζωή της βερόνικας και ο μπαμπάς μου είδε μόνο τη μία. Κάπως έτσι.
Ξυπνώντας ανά διαστήματα, έπιανε το μάτι μου και τ αφτί μου ένω σωρό μαλακίες.
Ο Χάρι Πόττερ, που πιο πολύ έμοιαζε με Αγανακτισμένο Δημόσιο Υπάλληλο 2 μήνες πριν το Εφάπαξ, με μια κλαψιάρικη βρωμερή φάτσα, ήταν αξιοπρόσεκτα χάλιας. Ρε γαμώτο, όλα αυτά τα παιδάκια που ήταν συμπαθέστατα στο πρώτο μέρος του σήκουελ, έχουν ήδη γεράσει, ρέψει, σαπίσει, φρρρρρρρίκη!
Για την υπόθεση, άστα, βράστα. Τέτοιος αχταρμάς, τέτοιος μπουφές μαλακίας, πρωτοφανής. Πλήρως ασύνδετα όλα όσα έδειχνε, εντελώς αναίτια, σε μια σούπα ολοκληρωτικής παρ-άνοιας, φρενήτιδας σε μια αισθητικά βαρύγδουπη μαυρίλα και σκοτεινιά χωρίς λόγο.
Και γεννιούνται οι απορίες:
Τί έγινε με τα παραμύθια που μας έφτιαχναν τη διάθεση; που μας έκαναν να γελάμε και να συγκινούμαστε, που είχαν αγάπη και καλοσύνη, που δεν είχαν κεφάλια κομμένα και φίδια και παραμορφωμένους σίριαλ-κίλλερς. Τί έγινε στα παραμύθια που είχαν πρωτότυπα ονόματα και δεν έκλεβαν ό,τι μπορούσαν εδώ και κει, τί έγινε με τα σενάρια που μας ταξίδευαν στο χώρο του φαντασιακού, που έσκαβαν στην ψυχή μας, και ανακινούσαν σύσσωμη την ψυχή μας και μας συγκλόνιζαν;
Ποιό παιδάκι ξέρει τον Αίσωπο και τον Άντερσεν, τον υπέροχο Μίκαελ Έντε αντί για τον Παπάρι-Πόττερ και την Καλομοίρα;
Δεν ξέρω ρε παιδιά, μάλλον εγώ φταίω, μάλλον γερνάω, ταιριάζω με τα άλλα προς απόσυρση μοντέλα της εποχής μου, λατρεύω τη μουσική των 70ς και 80ς ακροβώς όπως η μαμά μου τρελλαινόταν για Τσα-τσά, Πλάττερς και Πρίσλεϋ.
Μάλλον έτσι, σίγουρα έτσι.
Τουλάχτιστον ακόμα βλέπω (για 1000-οστή φορά) τον Πόλεμο των Άστρων με το Χάν Σόλο και την Κοντή, τον Ιντιάνα και το Σούπερμαν, κ.ο.κ.
Για να σας προλάβω, δηλώνω απροκάλυπτα πως ο Στριμμένος εδώ πέρα είμαι εγώ, απολαυστικά αντιδραστικός και αντιΒραστικός.
Και τώρα που σας γράφω ακούω Billy Idol από τις εποχές που ήταν ακόμη παιδάκι, και ήμαστε και εμείς παιδάκια, και είχαμε όνειρο να μεγαλώσουμε, και επαναστατούσαμε, και η μαμά μας μας άφηνε να βγούμε αρκεί να είμαστε πίσω το αργότερο στις 12.30.
Έτσι. 

Σάκ Βουαγιάζ!

Πάει πολύς καιρός από την τελευταία μας φορά. Πολλή πίεση, πολύ τρέξιμο, δυσκολία γενική την οποία, φυσικά, όλοι βιώνουμε. και έτσι δεν είχα διάθεση να κάτσω να μαζέψω τις σκέψεις μου και να τις υποχρεώσω να σταθούν στη θέση τους.
Παρόλη όμως τη γενική δυσκολία, η μόνιμη (πια) σύντροφός μου, η Αισιοδοξία, δε με έχει εγκαταλείψει.
Και, ευτυχώς, σε αυτό το καθημερινό ντουβάρι που μας αγκαλιάζει, βρίσκονται κάποιες χαραμάδες χαράς και γέλιου.
Κάθε φορά που βλέπω αυτόν τον τυπάκο να λέει το "11888-τυχαίο, δε νομίζω!", ή κάθε φορά που απολαμβάνω τον άλλο τυπάκο να λέει στις τουριστριούλες "avec... Pi-sci-ne???", πεθαίνω στα γέλια. σα μικρό παιδί που παρακαλάει τους δικούς του να του πούν και να του ξαναπούν το ίδιο αστείο εκατό φορές, και σε κάθε ένα άκουσμα να πέφτει κάτω από τα γέλια.
Είναι, ρε παιδί μου, μερικοί άνθρωποι που τό χουν στο αίμα τους το χιούμορ. Που νομίζεις ότι και η ψυχή τους, αν την ανοίξεις στα δύο, θα βρεις μέσα γέλια και κέφια και χαμόγελα. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΞΥΠΝΟΙ, γιατί τελικά, περί αυτού πρόκειται. Ο βλάκας δε διαθετει χιούμορ. Αυτή είναι η πεποίθήσή μου. Το χιούμορ είναι καθαρά θέμα εξυπνάδας. και οι διαφημίσεις του cosmote, εν γένει, είναι ιδιαιτέρως απολαυστικές.
Επαναλαμβάνουμε τις ατάκες, τις φιλοξενούμε στην καθημερινότητά μας, τις αγκαλιάζουμε καθημερινά. Εγώ πλέον χαιρετάω πολύ συχνά λέγοντας "Σάκ Βουαγιάζ". (για κάποιους που ξέρουν πόσο βλαμμένος είμαι, αυτό δεν είναι διόλου περίεργο). Κάποιοιο μεγαλύτεροι κολλάνε. Δεν αναγνωρίζουν τον κώδικα, δεν πιάνουν το αστείο, σχεδόν ενοχλούνται. Οι νεώτεροι, απενδύονται αυτοστιγμεί την επίφαση της σοβαρότητας και ανταποκρίνονται με γέλια. Και για μένα, ο χαιρετισμός τούτος κάτι σημαίνει, και κάτι επισημαίνει:
Το χλευασμό της συμβατικότητας έναντι της οικειοποίησης του διαφορετικού, ένα μήνυμα αισιοδοξίας, ένα λογοπαίγνιο για τους επίδοξους εραστές των λέξεων, της γλώσσας, και άλλων οργάνων επικοινωνίας...
Αν, παρόλα αυτά, πέρασε από το μυαλό σας ότι με αυτόν τον τίτλο της σημερινής, παραδοσιακά πρωινής, ανάρτησης, σας αφήνω (διακοπές / μόνιμες διακοπές / κλπ), τότε λανθάνετε. Τσού. Δεν πάω πουθενά.  Συνεχίζω να είμαι εδώ, με διάθεση να είμαι περισσότερο Εδώ και λιγότερο Εκεί, παρόλο που το Εκεί μας έχει ψιλοπηδήξει τελευταία.
Ελπίζω να είστε όλλοι καλά, θα έρθω για γλυκό περγαμόντο ή βυσσινάκι, μια υπέροχα καλοκαιρινή απογευματινή επίσκεψις κατ' οίκον. Φιλάκια σε όλα τα παιδάκια. Καλημέρα. (πέρασε η ώρα, σχεδόν μεσημερι, 06:40...)

Keep on rockin' in the free world

hey hey, my my...

Ο καλύτερος.

Χρειάστηκαν 3 προσφορές για μιά μελέτη.
Η μία, 3000€.
Η δεύτερη, 9.000€
Η τρίτη 17.000€.
!!!
Μα πού ζουν γαμώτο;
Σημείωση: ο τύπος που έδωσε τη δεύτερη, είναι το #1 γραφείο (άντε να πέφτω έξω και νάναι το #2) στην ελλάδα στο είδος του.
Μιλάω με κάποιον, αμέσως να σχολιαστεί:
1. "Μόνο 9.000€;;; θα τούχουν τελειώσει οι δουλειές"
2. "Μόνο 9.000€;;; να δεις που θα τα πάρει από προμήθειες"

Γιατί τα αναφέρω:
1. Γιατί ο καθένας ζητάει ό,τι τού' ρθει.  Καμμία συνέπεια, και ενίοτε γνώση της αγοράς.
2. ΓΙΑΤΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ΟΤΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ!

Ναί ρε γαμώτο! Ο άλλος είναι καλύτερος από μένα! Τόσο δύσκολο είναι; Δεν είναι οι προμήθειες, δεν είναι τα κονέ από μόνα τους (αν είσαι μάγκας, κάνε κι εσύ κονέ), ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ!
μα είναι δυνατόν;;;; όλο να φταίνε οι άλλοι; γι αυτό τα χουνε κάνει χάλια. Γιατί πάντα φταίνε οι άλλοι.

Στην προκείμενη περίπτωση, ο τύπος με τα 9.000€ είναι θεός. έχει σούπερ αναγνωρισμένο έργο, κι όμως, ακόμα τρέχει, ακόμα προσπαθεί, ακόμα εξελίσσεται, συνέχεια δουλεύει σαν το μαλάκα να συντηρήσει ό,τι έφτιαξε. Δεν κάθεται να το ξύνει αραχτός σε μιά ξαπλώστρα να λέει "φταίνε οι άλλοι".

Αλλά, δυστυχώς, είναι πολύ ευκολότερο να αράζεις, να λιάζεσαι και να λές ότι κάτι φταίει με τον άλλο. Και ο άλλος είναι ηλίθιος που τρέχει.

Ε, λοιπόν, ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΟΥΝΕ ΟΠΟΙΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ ΤΑ ΕΤΟΙΜΑ ΚΑΙ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΞΥΝΟΝΤΑΙ.
ΠΟΛΥ ΓΟΥΣΤΑΡΩ.
ΑΓΝΗ ΠΑΡΘΕΝΑ ΚΑΚΙΑ.
ΓΙΑΤΙ ΟΣΟΙ ΤΡΕΧΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΑΚΕΣ.
Λες και εμείς κατουρήσαμε στο πηγάδι και δε γουστάρουμε σαββατιάτικο να πάμε να το λιάσουμε να γίνει σα λιαστή ντομάτα. Είμαστε μαλάκες που τη βρίσκουμε να τρέχουμε πάνω κάτω μέσα στον ήλιο με το πουκαμισάκι. Ε, βέβαια, τί; μαλάκες είμαστε να πάμε στη θάλασσα;;;
Αφιερωμένο λοιπόν εξαιρετικά σε όσους νομίζουν ότι η ζωή τους χρωστάει:
@#@#$%%^&&*(*))*^$@!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
(με λίγο συναίσθημα, μην το κάνουμε και τελείως ξερά)

The Red Bar

Χωρίς πολλά λόγια (θα προσπαθήσω).
παραλάβαμε αυτό:
Εσωτερικός χώρος=χωλλ ορόφου, αδιάφορο και αδιαμόρφωτο. Σε ένα τμήμα του,υπερύψωση υποχρεωτικήλόγω σωληνώσεων.

Έξω, στο δώμα, χτιστές απαίσιες καμάρες και μηχανήματα με ένα σκασμό σωληνώσεις. Η θέα βέβαια, εξαιρετική.

Λοιπόν, προτείναμε και αποφασίσαμε ένα επιθετικό στυλ βιομηχανικού χαρακτήρα με εμφανείς λαμαρίνες, τσιμέντα, σιδηροκατασκευές, και έντονο χρώμα. Έξω, γκρεμίσαμε σαβούρες, υπερυψώσαμε, καλύψαμε και εξανθρωπίσαμε το χώρο με στόχο να το κάνουμε το νούμερο ένα μπαλκόνι της Κω.

  

Μέσα, καταρχήν δώσαμε χαρακτήρα, κέφι και δύναμη.

Όσο για την κάβα, ένα παράθυρο, μπετόβεργες με απλό βερνικάκι και μέσα από τα κρασιά να φαίνεται η σούπερ-θέα.  Στο διαχωριστικό, περσιδούλες, γλυκούτσικες, σα σχισμές. Ανάμεσά τους, το παιχνίδι των βλεμμάτων.

 Το μπαρ, απλούστατο, τσιμεντοκονία και μια σχισμή (νά μαστε και συνεπείς) φως.

 Τσαχπινιά με φωτιζόμενα τραπεζάκια χωρίς σκαμπώ. Τραπεζοκαθίσματα plexiglass μαύρα κόκκινα ν' ανάβουνε τα αίματα!

 Λοιπόν, ποτάκι;

Η απόλαυση, βέβαια, να φτάνεις να σε κερνάνε ποτάκια και να πίνουν στην υγειά σου. Υπέροχα. (το ξέρω, χρειάζεται κάποιες πινελιές ακόμα, αλλά, εν καιρώ.)

Kαι τώρα, διαφημίσεις!

Κάθομαι και χαζεύω ένα κώλο μωρού, μία γκόμενα που τρώει γιαούρτι και έρχεται σε πολλαπλό οργασμό με τη γεύση του, και άλλα υπέροχα.
Και στο υπόβαθρο, φοβερή τζαζ μουσική.
Ρε φίλε, πριν ασχοληθείς 500 χρόνια με τη μουσική, ή, όσο έκανες τις 3000 πρόβες για να πετύχεις ποιότητα ήχου, κλπ,
ήξερες ότι θα ήσουν απλά το μουσικό background για πάνες ή γιαούρτια;
απλή ερώτηση-απορία-περιέργεια... 

I'm back! Back in the saddle!

Πέρασε καιρός που δε σας άκουσα.
καιρός δύσκολος για μένα,με απίστευτη κούραση, αγωνίες, τσακωμούς, χαρές, και πολλά ταξίδια αεροπορικά.
Το μεγαλύτερο μέρος του έργου φυσικά παραδόθηκε, με καλό (κατά την άποψή μου) αρχιτεκτονικό αποτέλεσμα, και κάποια τεχνικά προβλήματα, όπως ακριβώς δηλαδή γίνεται συνήθως όταν πλακώνεις πολλή δουλειά σε λίγο χρόνο.
Οι δυσκολίες αναμενόμενες, και η κατάρρευσή μου εχτές (όπου το σώμα μου σήκωσε τα χέρια ψηλά και με έβρισε κατάμουτρα) επίσης αναμενόμενη.
Τώρα αρχίζω να ρίχνω σταδιακά τους ρυθμούς μου, και να μένω περισσότερο στην αθήνα.
Ξαναπιάνω λοιπόν τη ζωή μου από κει που την άφησα,με τους ανθρώπους μου που έκαναν υπομονή.

 Νέα κλειστή πισίνα

Διαμόρφωση εστιατορίου

46 δωμάτια (low budget)

 Και κάτι πιο kinky, θεματικές
executive suites - black 'n'white

 Διαμόρφωση περιβάλλοντος χώρου

Προεδρική σουίτα

Είχαμε και κάποια πράγματα ακόμα, κάτι άλλες σουίτες, 1-2 εστιατόρια, και 2 μπαρ.

Αλλά ειδικά το ένα μπαρ είναι ασύλληπτο και έχει κάποιες εκκρεμότητες ακόμα. Μόλις ολοκληρωθεί, θα το αναρτήσω γιατί αξίζει.

Τέλος πάντων. καλά πήγε. Εγώ χρειάζομαι ένα καλό σέρβις στη μέση μου στα πόδια και τα χέρια μου, γενικά ένα σουλούπωμα γιατί ήηταν λίγο κουραστικά.

Βέβαια, η καλή παρέα και οι καλοί συνεργάτες ήταν γάτες!

Και για να μη χάνουμε το στόχο μας,

ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!

tzzast testingk

oiuh

Οι γυναίκες της ζωής μου

Προφανώς περιμένετε να απαριθμήσω ονόματα, περιστατικά και ρόλους, αλλά εγώ έχω άλλους σκοπούς. Θέλω απλά να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου που είμαι καθημερινά ανάμεσα σε τόσες γυναίκες. Και όχι μόνο. Τις απολαμβάνω, τις θαυμάζω, τις εκτιμώ. Το βρίσκω όχι μόνο το "ωραίο φύλο", αλλά και πολύ πλούσιο σε χαρακτηριστικά και ιδιότητες που εμείς τα αγοράκια δεν μπορούμε να δούμε ούτε με τα κυάλια.
Για παράδειγμα, η γυναικεία διαίσθηση, η τρυφερότητα, η αίσθηση του ότι μια γυναίκα στηρίζει σχέσεις όπως, π.χ. μια οικογένεια, μπορεί και 2.
Και εγώ είμαι αρκετά τυχερός.
Καθημερινά, αφήνω το σπίτι μου ττο πρωί όπου η καλή που με αντέχει, με στηρίζει και με αγαπάει. Μεγάλη αγάπη.
Πάω στο γραφείο όπου με περιμένουν άλλες δύο κυρίες, που με τη σειρά τους μου τη λένε, με βρίζουν, αλλά κι αυτές μ' αγαπάνε, γιατί ξέρουν ότι κάνω το παν για να τις υποστηρίξω και να τους δείξω όσα μπορώ στη δουλειά. Λέω μάλιστα για πλάκα ότι αυτές είναι οι σύζυγοι νούμερο 2 και 3, without benefits όμως.
Στη συνέχεια κάνω διάλειμμα, πάω πισίνα. Εκεί με περιμένει η δασκάλα μου, υπέροχη, χαμογελαστή, που μας βγάζει το λάδι. Με αυτήν η σχέση είναι σχετικά πρόσφατη, αλλά πολύ καλή και κεφάτη.
Οι συμμαθήτριές μου στην πισίνα, καμμιά 15αριά πιπίνια 70-75 χρονών, θεόμουρλες, απίστευτες, ασταμάτητες, με κάνουν και γελάω σε σχεδόν καθημερινό επίπεδο. Με βλέπουν σα ξερολούκουμο και με φροντίζουν η καθεμία με τον τρόπο της.
Όταν κατά το απογευματάκι πάω στη σχολή, εκεί με περιμένουν τα παιδάκια μου, συνήθως καμμιά 65αριά από δαύτα, εκ των οποίων οι 4-5, άντε 8, είναι αγοράκια, και τα υπόλοιπα είναι  κοριτσάκια 22-28 χρονών. χαριτωμένα, βλαμμένα, κακομαθημένα, υπέροχα, απαίσια, κάθε λογής.
Αλλά έχουν φοβερή πλάκα. Και σίγουρα τραβάνε την προσοχή μου περισσότερο απ' όσο ο μαστρο-Μήτσος ο σιδεράς και τα άλλα μαστόρια, που σίγουρα δεν είναι χαριτωμένα!
Απόλαυση λοιπόν οι γυναίκες στη ζωή μου, και χωρίς να αναφέρω τεράστια κεφάλαια όπως η μάνα μου ή η αδελφή μου (ιστορίες που βάζεις τα γέλια, τα κλάματα, βάζεις και καμμιά μολότωφ στο τέλος για γαρνιτούρα). Αλλά υπέροχες.
Για τις ηλεκτρονικές γυναίκες, εσάς τις κομπιουτερούδες, ένα έχω να σας πω: σας θέλω οπωσδήποτε στη ζωή μου! Ακόμα και αυτή η συντροφικότητα, η ερμαφρόδιτη, η ηλεκτρονική, έχει μια δόση τρυφερότητας που, μαζί με την ασφάλεια της ελεγχόμενης απόστασης μπορεί να χτίσει μια πολύ ιδιαίτερη συμπάθεια. 
Έτσι λοιπόν - τις θαυμάζω, τις απολαμβάνω, τις παρατηρώ, τις αγαπάω.
Την καθεμία διαφορετικά, με άλλο τρόπο, σε άλλη θέση, με άλλο ρόλο.
Αλλά, ρε πούστη μου, ο Θεός είχε ποοοοοολλά κέφια όταν έφτιαχνε αυτό το ανεξήγητο, το εκνεευριστικό, αλλά συνάμα υπέροχο πλάσμα που  λέγεται γυναίκα. 
Θυμάμαι τον Καζαντζάκη, νομίζω στην Αναφορά στο  Γκρέκο, που έλεγε:
"Είμαι πιστός στη μία και μοναδική Γυναίκα, που αυτή τη στιγμή λέγεται τάδε και είναι έτσι κι έτσι κι έτσι".
Προφανώς μου συγχωρείτε το ελεύθερον της ερμηνείας!
Σας φιλώ γλυκά για καλημέρα, απόλυτα τρυφερά, και με χαμόγελο.

Το αεράκι και οι ορολογίες

άρθρον 1:
Όταν άρχισα να δουλεύω σε κατασκευές, ένας παλιός μάστορας μου ζήτησε να του πω τί χρώματα είχα επιλέξει. Του έδωσα κωδικούς χρωμάτων. Με κοίταξε στα μάτια και με ρώτησε:
"Θές το χρώμα να είναι γελαστό;"

άρθρον 2:
Οι άνθρωποι είναι σαν τα δέντρα - άλλοι έχουν ρηχές και πλατιές ρίζες, και άλλοι στενές και βαθιές.
Τί δέντρα είμαστε;

άρθρον 3 :
μιλούσα με τον πατέρα μου σήμερα το πρωί. Κάθε μέρα και περισσότερο, με συντροφεύει σε κάθε στιγμή μου η ουσία του. Σήμερα συζητούσαμε ότι μεγάλη σημασία έχει το "αεράκι" στους ανθρώπους. "Με καλό αεράκι" άνθρωποι. 

Ευάεροι φίλοι, σας καλημερίζω μια Κυριακή ηλ-ιερή.

Ίσως γιατί (δε) σας γράφω

Η πιο ωραία στιγμή στην οικοδομή είναι αναμφισβήτητα το πρωί κατά τις 06.45-07.15, την ώρα πριν μαζευτούν ακόμα τα συνεργεία. Απολαμβάνεις αυτά που έχεις σχεδιάσει και είναι στη διαδικασία της υλοποίησης, στέκεσαι χαλαρά με την πρωινή δροσιά στο πρόσωπο και παιδεύεις απολαυστικά τις σκέψεις σου για το πώς πρέπει να προχωρήσεις τις επιλογές σου, οραματίζεσαι το επόμενο βήμα, φαντασιώνεσαι το τελικό αποτέλεσμα, προετοιμάζεσαι για μάχες με συνεργεία και ιδιοκτήτες - να υποστηρίξεις τιις προτάσεις σου και ελπίζοντας να τις πληρώσει "αυτός", να πιστέψει σε αυτές.

Αυτοεπιπεδούμενο βιομηχανικό με προσθήκη χρωστικών και οξειδίων - επίπαση με χαλαζιακή άμμο και σκληρυντικά ρητινούχα βερνίκια.

Ή απλά, ο περιβάλλων χώρος της εξωτερικής πισίνας - η φαντασίωση να περπατάς ξυπόλυτος με την αίσθηση της άμμου στα πόδια!

Το δύσκολο είναι να τσακώνεσαι - ουφ! Δε μ αρέσει...

Τότε είναι που βοηθάει το πείσμα και η φαντασίωση του αποτελέσματος.
Θέλω να κολυμπήσω εδώ.

Είμαι τόσο ενθουσιασμένος, που εμφανίζονται διάφορες υπέροχες στιγμές εμβόλιμες και αναπάντεχες.

Οπότε αξιζει τον κόπο το "πέταγμα" στην άλλη άκρη της Ελλάδας, αξίζει  - Ίκαρε, φάε τη σκόνη μου!

Ο Πασχαλίτσος

Όταν έχουμε πολλή δουλειά, προκειμένου να ξεσκάσουμε συχνά μας πιάνει ένα ξεχωριστό είδος βλακείας, αυτό των ηλίθιων ερωτήσεων και αποριών. έτσι λοιπόν το προηγούμενο Σ/Κ, εν μέσω άπειρης δουλειάς προέκυψε η απορία:
Γιατί λέμε "η πασχαλιτσα" - αρσενικό δεν υπάρχει; αν υπήρχε πως  θα λεγόταν: "ο πασχαλίτσος";
Συμβαίνει το ίδιο και με τη γαρίδα, την καραβίδα; Και με το καημένο το καλαμαράκι τί γίνεται; έχει πουλάκι το καλαμαράκι; και αν ναι, με ποιόν τη βρίσκει; με τη σουπιά; υπάρχει "ο σουπιός";
Πολύ σοβαρά πράγματα δηλαδή. Παράτησα σχεδόν ααααααμέσως ό,τι έκανα και άρχισα να γκουγκλάρω, μιας και το γκουγκλ (ω-τί πνευματώδες όνομα τούτο!) είναι κάτι σαν την εγκυκλοπαίδεια 'Ηλιος", "δομή" ή έστω "πάπυρος-λαρούς-μπριτάνικα". (Σ.τ.Μ. αυτές οι λέξεις για τα νέα παιδιά είναι κάτι σαν το τηλεφωνο με κυκλικό δίσκο και στρογγυλές τρύπες - άγνωστα αντικείμενα, δλδ).
Ρωτώντας όμως πας και στην πόλη.
Η απορία μου λύθηκε αρκετά γρήγορα, και, τολμώ να πω, ευχάριστα.
Βρήκα αμέσως αυτό: (σε ένα φόρουμ φωτογράφων)

Και ευθύς αμέσως αποφάσισα να ντυθώ Πασχαλίτσος τις Απόκριες.
Σκέφτηκα ακριβώς τον τρόπο:
θα φορέσω το μαύρο θερμικό κολλάν του σκι, μια μαύρη μπλούζα (θα αποφύγω αυτή με τους AC/DC,ή έστω τους Iron Maiden, νομίζω έχω και σκέτη) και -το κλου-
θα κουβαλήσω μια κόκκινη λεκάνη (που έχω για το πλύσιμο των μάλλινων) στην πλάτη, αφού της προσαρμόσω τα κατάλληλα μαύρα λουριά και τη βάψω με μαύρες βουλίτσες.
Το κακό είναι ότι το μόνο πάρτυ που θα μπορούσα να πάω γίνεται την ερχόμενη παρασκευή που εγώ θα βρίσκομαι στην Κω με σιδεράδες και μπετατζήδες και ξυλουργούς. ό,τι πιο αντιερωτικό θα έλεγα.
Υπάρχει και η εναλλακτική να σκάσω ντυμένος Πασχαλίτσος στην οικοδομή, και μετά να πάω κατευθείαν στο πάρτυ από το αεροδρόμιο, αεροπλάνο, κλπ.
Αλλά ίσως και να μην πληρούνται οι κανόνες ασφαλείας και υγείας - για σκέψου να πέσει ο Πασχαλίτσος στην πισίνα με τις τσιμεντοκονίες: θα βραχούν τα φτεράκια μου (...)

Διαγώνισμα

1.Τα ρώτησα για τη σημασία του φυσικού φωτισμού στη βυζαντινή αρχιτεκτονική και μου είπαν
"είχε μεγάλη σημασία το φυσικό φως για να μη χρησιμοποιούν ρεύμα"
...
...
!

2. Ρώτησα ένα παιδί (25 χρονών μαντράχαλο, στο β' έτος) το εξής απλό:
έστω ότι έρχεται ο ξάδερφός σου από τη μάνη στην αθήνα. έχετε ραντεβού στο κέντρο, και σου ζητάει να του δείξεις κάποια ωραία και σημαντικά νεοκλασικά κτίρια στο κέντρο, και έναν έλληνα αρχιτέκτονα του νεοκλασικισμού (έναν ζήτησα μόνον ο κακομοίρης).
Απάντηση:
θα τον πάω στον πειραιά που έχει ωραία. και θα σας πω ποιόν έλληνα ξέρω: τον Ερνέστο Τσίλλερ.

ΜΑ ΚΑΛΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ, ΔΕ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ;;;;;;;;

Tο Ψάρι που θα με έκανε Πλούσιο

Σήμερα μαζευτήκαμε σε οικογενειακό τραπέζι. Δίπλα μου καθόταν ο αδελφός μου που είχα καιρό να δω.
Η κουβέντα ξεκίνησε από γυναικείο σχόλιο για ένα νέο τύπο πεντικιούρ (=καλλωπισμός πελμάτων) που γίνεται με ψαράκια. (...)
;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Όπως καταλαβαίνετε, όντας παντελώς άσχετος με το άθλημα, ρώτησα να μάθω.
"Πρόκειται για ψαράκια που βάζεις μέσα στο νερό τα πόδια σου και εκείνα τρώνε (αφαιρούν) τα σημεία του πέλματος, όπως ακριβώς θα έκανες και στο πεντικιούρ"
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
(παύση ημίσεως)
(σκέψη μερικών δευτερολέπτων)
Σκύβω στον αδελφό μου και του λέω:
-"Φαντάσου να υπήρχε το ψαράκι που θα ανέβαινε λίγο ψηλότερα από τα πελματάκια σου και θα σε έκανε να χαμογελάσεις ευτυχισμένος"
-"Θα γινόντουσαν πολλοί αρσενικοί ευτυχισμένοι, και κάποιοι θα άλλαζαν και τις σχέσεις τους με τις εν δυναμει συντρόφους", απάντησε.
Και συμπλήρωσε:
"Blowfish", και θα γίνεις εκατομμυριούχος!
Χαχαχαχαχαχαχαχαχα!

Άκουσα βέβαια τα γνωστά σχόλια ("όλο εκεί το μυαλό σου", "δεν ντρέπεσαι λιγάκι", "απαράδεκτος", και όλα τα σχετικά), αλλά εγώ γέλασα με την ψυχή μου, τόσο ως προς την οπτικοποίηση της σκέψης μου, όσο και σε σχέση με τις αντίστοιχες διαφημίσεις, επιχειρηματικές κινήσεις, αλλαγές στις οικογενειακές δομές, κλπ.

Ιστορίες από τις συμμαθήτριές μου

Για οσους δεν έχουν παρακολουθήσει τα γεγονότα, πέρσι έμαθα ότι έχω 3-4 σπονδύλους χάλια και έτσι τό 'ριξα έξω. Πηγαίνω πισίνα, πιλάτες και διάφορα υπέροχα. Δεδομένου ότι πηγαίνω συνήθως πρωί, οι συμμαθήτριές μου (20 συμμαθήτριες και 1 συμμαθητής, όταν έρχεται) είναι ώριμες κυρίες ηλικίας 60-70 (μποοοοοοορεί και 75).
Ομολογώ ότι στην αρχή μου είχε κάνει εντύπωση, αλλά τώρα το απολαμβάνω με 1000.
Ιδιαίτερες συμμαθήτριες είναι η κυρία Α., ετών καμμιά 70αριά και η κυρία Μ., ετών 75 σίγουρα.
1.
Προχτές είχαμε πισίνα. Καθώς η γυμνάστρια μας κάνει αεροβικές ασκήσεις μέσα στο νερό, έρχεται ένας τύπος γύρω στα 30 να πάρει δείγμα νερού να εξετάσει. Πλησιάζει η κα Μ. τη γυμνάστρια και της λέει συνωμοτικά: "δεν σπρώχνεις λίγο το μικρό να πέσει μέσα στο νερό, να....τον σώσουμε;;;;"
2.
Εχτές λοιπόν έχουμε πιλάτες. Ξαπλώνω στο mat δίπλα στην κα.Μ. και μετά από λίγο έρχεται και η κα Α., η οποία ξαπλώνει δίπλα μου, και αρκετά κοντά μάλιστα. κα Μ.: "αμάν πιά! Όπου δεις τεκνό, δίπλα πας και κολλάς!"
2α.
Γυμνάστρια: "τώρα κάνουμε ασκήσεις που πιάνουν στο στήθος."
κα Α.: "τα κρεμασμένα δηλαδή μπορούν να σφίξουν;"
κα Μ.: "άστα, άστα, μη μου τα θυμίζεις..."
2β.
κα Α.: "δεν ξέρω πού να βάλω τα πόδια μου"
κα Μ.: "σιγά ρε σουηδέζα με τα μακριά ποδάρια!"

Αυτά τα ολίγα προς το παρόν. Πολύ καλά. Σούπερ.

Μεθυσμένα μυρμήγκια

έχω ξεσαλώσει.
όλο μαύρα είναι τα χέρια μου.
η απόλαυση του γραφίτη.

Όταν έμενα στο πατρικό μου είχα πάρει το μαρκαδόρο, είχα κάνει άπειρες τελίτσες να αρχίζουν από τη μιά μεριά της ντουλάπας και να ανεβαίνουν προς τα επάνω, κάνοντας ελαφρό ζίγκ ζάγκ και είχα γράψει: "στρατός ηλίθιων ,μεθυσμένων μυρμηγκιών που έχουν ξεκινήσει για εκδρομή στο ταβάνι". 

Για Χτές Βράδυ

Γιατί είναι τόσο σπάνιο να νιώσεις όμορφα, ανθρώπινα και ζεστά με ανθρώπους που μόλις γνώρισες;
Δηλώνω ότι έχω μείνει εντυπωσιασμένος που ακόμα υπάρχουν άνθρωποι, όσο ηλίθια κλισέ και αν αυτό ακούγεται.

Από το '98-'99 που ήταν η πρώτη μου χρονιά στη Σχολή (ως διδάσκων) φροντίζω να μην ξεχνάω 2 πράγματα:
1) υπάρχουν άνθρωποι αξιόλογοι "out there"
2) αξίζει να αφιερώνεις/επενδύεις χρόνο και ενέργεια επάνω τους.
Και δεν έχω ΚΑΝΕΝΑ παράπονο.

Εχτές με κάλεσε ένας μαθητής μου σε συγκέντρωση στο σπίτι του -με λοιπούς διδάσκοντες και μαθητές.
Και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση αυτό το συναίσθημα που σου προκύπτει, σύμφωνα με το οποίο ανάβει ένα φωτάκι στο κεφάλι σου και λές: "με αυτόν θα μπορούσα να κάνω παρέα".
Δύσκολα και σπάνια συμβαίνει.
Νά ναι καλά ο άνθρωπος.

Με ένα "ευχαριστώ" στη ζωή που είναι πάντα αναπάντεχη, που σε εκπλήσσει και σε διατηρεί σε εγρήγορση,
ό,τι κι αν κάνεις.

Τίμιος Περίπατος

Τις προάλλες είχαμε μάθημα για τον Le Corbusier που ουσιαστικά θεμελίωσε το Μοντέρνο κίνημα στην αρχιτεκτονική. Έδειχνα στα παιδιά μου κατόψεις και τους συζητούσα την αξία που ο αρχιτέκτονας απέδιδε στη ράμπα - την έβαζε στη μέση του χώρου και έλεγε ότι είναι "ένας περίπατος μέσα στο σπίτι".
"Περίπατος" - κάποιοι δεν κατάλαβαν κάν την έννοια: "δηλαδή πού πάς ακριβώς;"
"Πουθενά", "γι αυτό λέγεται περίπατος περι-πατάς, γύρω γύρω, αγναντεύεις, κοντοστέκεσαι και απολαμβάνεις"
Και σκέφτηκα ότι έτσι όπως γίνεται η ζωή μας, σιγά σιγά τα νέα παιδιά δε θα μπορούν να αντιληφθούν και άλλεςέννοιες, όπως "κοντοστέκεσαι". Ποιός έχει χρόνο για κάτι τέτοιο; γιατί να "κοντο"-σταθείς; Τί θα σημαίνει σε λίγο "αγναντεύεις"; "απολαμβάνεις".
Ήδη "ελαχιστοποιούνται" σημασιολογικά οι΄λέξεις και αντικαθίστανται σε μια χυδαιότατη υπερ-απλούστευση.
Κοντοστέκεσαι=σταματάς (=ντούπ!)
Απολαμβάνεις=γουστάαααααααρεις
Αγναντεύεις=βλέπεις
Περίπατος=περπατάς να πας κάπου

Προχτές άκουσα επίσης τη λέξη "τίμιος", αναφερόμενη σε κάποιο γνωστό.
Μου έκανε εντύπωση, γιατί έχω πολύυυυυυυυ καιρό να την ακούσω.
Γιατί άραγε;

Τίμιος περίπατος, λοιπόν, να κοντοσταθούμε κα απολαύσουμε αγνάντι.
Κλείνω με λίγες λέξεις που αγαπώ:

Συναρπαστικό
Σαγηνευτικό
Ηδυπάθεια
Γλίσχρος
Συνάμα
Σαγήνη
Νήνεμη

Απαθής στην όποια σημειολογική τους αναφορά, ολοκληρώνω την -πάντα ημιτελή, μα ολότελα συνειδητή και λάγνα- σκέψη μου.
Να έχετε ένα όμορφο σαββατοκύριακο (και όχι Σού-Κού: αυτό διαρκεί λιγότερο!)

Μούχρωμα και καυλίτσες

Apperitivo

Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Βασική αρχή. (κρατείστε το στο μυαλό σας)

Πήγα Μιλάνο για 5 μέρες μέσα στα Χριστούγεννα. Γυρνώντας, φίλοι, γνωστοί, οικογένεια, ρώτησαν ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.
1)-Apperitivo  πήρατε; όχι;;;;;ε, δεν κάνατε τίποτα! (ο αδερφός μου)
2)-Ψωνίσατε; τί ψωνίσατε; ε, δεν είναι δυνατόν να μην ψωνίσατε! (φίλη-συνεργάτις)
3)-Αποκλειστήκατε σίγουρα, ε; δεν είναι δυνατόν να μην αποκλειστήκατε! (γείτονας)
4)-Πού φάγατε; φάγατε σε κανένα καλό εστιατόριο; δεν είναι δυνατόν να πήγατε Μιλάνο και να μην φάγατε σε καλόοοοοο εστιατόριο! (η μαμά)
5)-Φάγατε (εδώ δε θυμάμαι τα ονόματα:θα προσθέσω εγώ κατά βούλησιν) σούπερ-πούμα με αυγά στρουθοκαλήλου; εεεεεε, δεν είναι δυνατόν να μη δοκιμάσατε σούπερ-πούμα! (κουμπάρος)

Απαντώ λοιπόν σύντομα:

1) Ο Dali και το Museo Del Novecento ήταν εκπληκτικά.
2) Ο Dali και το Museo Del Novecento ήταν εκπληκτικά.
3)  Ο Dali και το Museo Del Novecento ήταν εκπληκτικά.
4) Ο Dali και το Museo Del Novecento ήταν εκπληκτικά.
5) Ο Dali και το Museo Del Novecento ήταν εκπληκτικά.

Αντιληπτός;;;;;;; Μήπως είχα δόση ασάφειας στη διατύπωσή μου; μήπως;
Άντε, να επιμείνω.
1) Το apperitivo, ή αλλιώς ποτάκι, ή έστω, happy hour (πείτε το όπως θέλετε, δε με νοιάζει) είναι μια χαρά, αλλά ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ!!! Χέστηκα να τρέχω στο Μιλάνο να πιώ ποτάκι! έχω και εδώ. (χωρίς παρεξήγηση)
2) Αν δε χρειάζομαι κάτι, σπάνια ψωνίζω. Άρα δεν πάω κάπου για να γλιτώσω λεφτά και μετά να κάνω τον έξυπνο ("ξέρεις, το πήρα μόοοοονο  χ ευρώ"). Επίσης, δε χρειάζομαι τίποτα, άρα έκανα ΤΑ ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΔΥΝΑΤΑ. Ομολογώ ότι έφυγαν 120 ευρώ σε μολυβάκια!(χωρίς παρεξήγηση)
3)(χωρίς παρεξήγηση): τα ΜΜΕ καταστροφολογούν. Σαπίσαμε λίγο στη βροχή,είναι η αλήθεια, αλλά τίποτα παραπάνω. Μα, ποιός τους πιστεύει;;;;;;;!!!
4) Δεν έχω σκοπό να φάω κίτρινους σκούφους, ποσώς δε με ενδιαφέρει. Εντάξει, έτυχε και φάγαμε κάπου πολύ καλά, αλλά κατά τύχη. (χωρίς παρεξήγηση)
5) Δεν έχω σκοπό να ΦΑΩ τον κόσμο, προτιμάω να τον δω (θα μου πέσει βαρύς στο στομάχι, είμαι σίγουρος) (χωρίς παρεξήγηση)

Εν κατακλείδι:

Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Βασική αρχή.

Κλείνω αναφέροντας:
1. Συγκλονιστική έκθεση Dali - Palazzo Realle
2. galeria Ambroziana φοβερός χώρος
3. Museo del Novecento - το ολοκαίνουργιο (ανοιξε 5 δεκ) μουσείο με Kandinsky, Braque, Picasso, Klee, De Chirico και όλο τον ιταλικό φουτουρισμό. Συγκλονιστικό.
Άντε, πάρτε και δυό  εικόνες. Σημ.: είσοδος και φωτογράφηση ελεύθερες.