Αποχαυνώσιους!

Προχτές παρασκευή υποσχέθηκα στην καλή μου κάτι που δείχνει πραγματική αφοσίωση και αυταπάρνηση:
Υποσχέθηκα να πάμε σινεμά με τηην αδερφή της και τον άντρα της στο Χάρι Πόττερ.
Μα, τί καλό παιδί που είμαι... Πόσο υποστηρίζω τη σύσφιξη των οικογενειακών σχέσεων...
ΛΟΙΠΟΝ, ΤΕΤΟΙΑ ΜΑΛΑΚΙΑ ΕΙΧΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΔΩ.
Θα μου πεις: "καλά, δεν το φαντάστηκες; δεν έχεις δει κανένα άλλο Πόττερ, έβερ;"
Και φυσικά έχεις δίκιο.
πρέπει να σημειωθούν οι συνθήκες:
1. ήμουν ξύπνιος από τις 05:30 και ως εκ τούτου ήμουν εντελώς κομμάτια.
2. μια μαλάκω-γάτα είχε μόλις χέσει 2 σειρές παραπίσω και βρώμαγε η ψυχή μου η ίδια
3. ακριβώς από πίσω μας ήταν ένα παιδάκι καθυστερημένο, με όλη τη φασαρία που αυτό συνεπάγεται
4. οι θέσεις ήταν πιο στενές και από την ουρά στο ΤΣΜΕΔΕ όταν πας να εισπράξεις τα τρομερά 6,40 € από την εξαγωγή του φρονιμήτη σου.
Όπως ήταν αναμενόμενο, στρρρρρρρρρρρρριμώχτηκα  ανάμεσα στις θέσεις, και, παρά τις αγαθές και καλοπροαίρετες προσπάθειες τηα παρέας μου, κατέρρευσα απολαυστικά σε ένα ύπνο παράνομο, κάτι σαν την ολέθρια σχέση, ή έστω, σαν τότε που έπαιζε τη Διπλή ζωή της βερόνικας και ο μπαμπάς μου είδε μόνο τη μία. Κάπως έτσι.
Ξυπνώντας ανά διαστήματα, έπιανε το μάτι μου και τ αφτί μου ένω σωρό μαλακίες.
Ο Χάρι Πόττερ, που πιο πολύ έμοιαζε με Αγανακτισμένο Δημόσιο Υπάλληλο 2 μήνες πριν το Εφάπαξ, με μια κλαψιάρικη βρωμερή φάτσα, ήταν αξιοπρόσεκτα χάλιας. Ρε γαμώτο, όλα αυτά τα παιδάκια που ήταν συμπαθέστατα στο πρώτο μέρος του σήκουελ, έχουν ήδη γεράσει, ρέψει, σαπίσει, φρρρρρρρίκη!
Για την υπόθεση, άστα, βράστα. Τέτοιος αχταρμάς, τέτοιος μπουφές μαλακίας, πρωτοφανής. Πλήρως ασύνδετα όλα όσα έδειχνε, εντελώς αναίτια, σε μια σούπα ολοκληρωτικής παρ-άνοιας, φρενήτιδας σε μια αισθητικά βαρύγδουπη μαυρίλα και σκοτεινιά χωρίς λόγο.
Και γεννιούνται οι απορίες:
Τί έγινε με τα παραμύθια που μας έφτιαχναν τη διάθεση; που μας έκαναν να γελάμε και να συγκινούμαστε, που είχαν αγάπη και καλοσύνη, που δεν είχαν κεφάλια κομμένα και φίδια και παραμορφωμένους σίριαλ-κίλλερς. Τί έγινε στα παραμύθια που είχαν πρωτότυπα ονόματα και δεν έκλεβαν ό,τι μπορούσαν εδώ και κει, τί έγινε με τα σενάρια που μας ταξίδευαν στο χώρο του φαντασιακού, που έσκαβαν στην ψυχή μας, και ανακινούσαν σύσσωμη την ψυχή μας και μας συγκλόνιζαν;
Ποιό παιδάκι ξέρει τον Αίσωπο και τον Άντερσεν, τον υπέροχο Μίκαελ Έντε αντί για τον Παπάρι-Πόττερ και την Καλομοίρα;
Δεν ξέρω ρε παιδιά, μάλλον εγώ φταίω, μάλλον γερνάω, ταιριάζω με τα άλλα προς απόσυρση μοντέλα της εποχής μου, λατρεύω τη μουσική των 70ς και 80ς ακροβώς όπως η μαμά μου τρελλαινόταν για Τσα-τσά, Πλάττερς και Πρίσλεϋ.
Μάλλον έτσι, σίγουρα έτσι.
Τουλάχτιστον ακόμα βλέπω (για 1000-οστή φορά) τον Πόλεμο των Άστρων με το Χάν Σόλο και την Κοντή, τον Ιντιάνα και το Σούπερμαν, κ.ο.κ.
Για να σας προλάβω, δηλώνω απροκάλυπτα πως ο Στριμμένος εδώ πέρα είμαι εγώ, απολαυστικά αντιδραστικός και αντιΒραστικός.
Και τώρα που σας γράφω ακούω Billy Idol από τις εποχές που ήταν ακόμη παιδάκι, και ήμαστε και εμείς παιδάκια, και είχαμε όνειρο να μεγαλώσουμε, και επαναστατούσαμε, και η μαμά μας μας άφηνε να βγούμε αρκεί να είμαστε πίσω το αργότερο στις 12.30.
Έτσι.