Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Ριγέ γαρίδες και στραπατσαρισμένα κουτιά.

Διάφοροι αρχιτέκτονες, φλερτάροντας αλαζονικά με τα νέα τεχνολογικά μέσα πειραματίζονται με τα laser-cuts (διατρητα στοιχεία  μέσω προγραμματισμένης κοπής με laser) ή συναρμογή ανόμοιων στοιχείων/πανέλων.

Προφασίζονται το καινοτόμο, το διαφορετικό, το μη-κανονικό, το φιλελεύθερο.
Μιλούν με ωραία λόγια για "οργανική", "βιομορφική" κλπ αρχιτεκτονική.
Και ξεχνούν να μας πουν ότι στην ουσία κατασκευάζουν αδιάφορα κουτιά με φανταιζί περιτύλιγμα. Ξεχνούν να πουν ότι όποιος ζει μέσα θα βλέπει τον κοσμο ριγέ ή πουά, ή, καλύτερα, θα δουλεύει τόσο που δε θα έχει ενδιαφέρον ή χρόνο να βλέπει προς έξω, καθ' όλου.





















Και μεις υποτίθεται ότι το χάφτουμε, ότι θέλουμε και μεις να μετέχουμε στο παιχνίδι της κατασκευασμένης μόδας.














Και τότε μας σερβίρουν και το άλλο παραμύθι.
Την απελευθέρωση της φόρμας, του σχήματος, από τα παραδοσιακά δεσμά της ορθοκανονικότητας. Μας δείχνουν γαρίδες, οστρακόδερμα και λοιπά κακάσχημα πλάσματα προκειμένου να νομιμοποιήσουν τα δημιουργήματα που "απελευθερώνονται".
και τότε αντικρίζουμε κτίρια όπως:



ή επίσης, 


Και μεις, άβουλοι καθώς γινόμαστε, τείνουμε να πιστέψουμε στην "απελευθέρωση της φόρμας", ξεχνώντας τα κλιματικά δεδομένα, ξεχνώντας την πραγματικότητα,



















ξεχνώντας πως είναι να ζούμε σα κλειδαμπαρωμένα ποντίκια στον 50ό όροφο με μόνη έγνοια να μην πιάσει φωτιά, να μην μπορούμε να βγούμε έξω να αερίσουμε τα ρούχα μας.
Ξεχνάμε τα πάντα στην αδιάκοπη έγνοια να μοιάσουμε, να γίνουμε και μεις όμοιοι των "εξελιγμένων" και "ελεύθερων".
Άξιοι της τύχης μας ακολουθούμε τυφλοί μια εξέλιξη που εγκαθιστά την αισθητική του γυαλιστερού εντυπωσιασμού, την αρχιτεκτονική του νέου λαϊφ-στάϊλ (όταν το γράφεις σε ελληνικούς χαρακτήρες παύει να είναι της μόδας, "τρέντυ").

Θυμάμαι τη διαφήμιση με "το τζάκι γωνία και τη γυψοσανίδα αποπάνω".
Ίσως η προσωρινή οικονομική ένδεια να καθυστερήσει λίγο την (αναπόφευκτη) εξέλιξή μας.

Λες αυτοί οι βάρβαροι νά 'ναι πράγματι η μόνη μας "λύσις" ;

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Κέραμος


Πρόσωπο σκαμμένο απ' τον άνεμο
και εγώ σας βλέπω-
Θα πετάξω.





Κυριακή 13 Απριλίου 2014

Στου γυαλού τα βοτσαλάκια

Για κάποιους φαίνεται κοινότοπο.
Για κάποιους άλλους, παιδικό.
Ή έστω, ρομαντικό, δηλαδή αυτό που καταβαραθρώνεται και ετικετοποιείται ως απαξιωτικά συναισθηματικό.

Οι Ιάπωνες -αν είχαν τα δικά μας βοτσαλάκια- θα έγραφαν ποιήματα χαϊκού γι' αυτά.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Για μένα, τα βοτσαλάκια αυτά είναι η ζωή μου.
Είναι ο Απρίλιος που σκοτώνει το ζοφερό Χειμώνα, είναι η αρχή του Χρόνου μου.
Είναι μια αγκαλιά με πόνο στην πλάτη που τον θυμάσαι και χαμογελάς,
και ο ήχος από το αποτράβηγμά τους όταν κονταροχτυπιούνται με τα κύματα.
Είναι η γυαλάδα τους που τρυπάει την πραγματικότητα,
και η τόλμη των χρωμάτων τους.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Θέλω να με γδάρετε, βοτσαλάκια,
να με κάνετε ευαίσθητο πάλι.