Στη Γη του Ατότα

Άνοιξα τα μάτια μου. Τα ένιωσα βαριά.

Ύστερα έμαθα ότι είχαν περάσει 3400 χρόνια από τη στιγμή που τα έκλεισα.

Κοίταξα γύρω μου.

Καλά που ξύπνησα - ο τάφος μου ήταν έτοιμος να καταρρεύσει.

Ανασηκώθηκα νωχελικά, και κατηφόρισα να κάνω μια βουτιά να δροσιστώ.

Σκόρπιες μαγευτικές παραλίες

Εχτές σκεπτόμουν πόσο τυχεροί είμαστε.

Φαντάσου να βρισκόμασταν στο Βαλφενμπύττελ του 1620:

Η πλατεία της πόλης, λέγεται ότι "έμοιαζε με μικρό δάσος - τόσοι ήταν οι πάσσαλοι" στους οποίους ανασκολόπιζαν τις μάγισσες. Βλέπεις, ο παπάρας αυτός (Απ.Παύλος) που έδωσε στο χριστιανισμό τη  βασική του δομή (η μεγαλύτερη απάτη στην ιστορία της ανθρωπότητας), έκανε την so-called οργανωμένη θρησκεία να αντιμετωπίζει ό,τι δεν τη βόλευε ως μαγεία. Η αρχική εικόνα για τις μάγισσες ήταν αυτής της γριάς με την ελιά στη μύτη (κλάσσικ) - ΟΜΩΣ, οι λογοτέχνες (...) σκέφτηκαν (με τη βοήθεια των ιερέων, πάντα) ότι ο διάβολος ήταν δυνατότερος του θεού (ιστορικά τεκμηριωμένο - αν θέλετε σας δίνω και σχετική βιβλιογραφία) και ως εκ τούτου οι μάγισσες ήταν όμορφες κοπέλες. "Στη δεκαετία του 1620 έκαιγαν ΚΑΤΑ ΜΕΣΟΝ ΟΡΟ χίλιους ανθρώπους το χρόνο στις γερμανικές πόλεις" (E.M.Burns, Ευρωπαϊκή ιστορία. Ο δυτικός πολιτισμός: νεότεροι χρόνοι, εκδ. Επίκεντρο, Θεσ/νίκη, 2006). 

Η ομορφιά "είναι του σατανά" λοιπόν, και η ιστορία δείχνει ότι παρόλο που ήδη από το 1652 ο Β.Φρανγκλίνος αποθήκευσε μέρος της "ηλεκτρικής" ενέργειας στις τότε "μπαταρίες" (δοχείο Leyden), ο κωλοΕρρίκος ο 8ος αποκεφάλιζε τις γυναίκες του και τα παπαδερά έσφαζαν κοσμάκη.    

Τέλος πάντων, "οι αδαείς ανέκαθεν εναπόθεταν τις ελπίδες τους στην Εκκλησία". 

Για να καταξήξω: εμείς περνάμε ζάχαρη, είμαστε τέλεια, περνάμε σούπερ.

Και για να σας το αποδείξω, απλά αναφέρω ένα τρέχον βασικό μας πρόβλημα: να βρούμε την ιδανική παραλία για βουτιές. Στη φωτογραφία, (2004) βλέπετε την απόγνωση στο βλέμμα μου- προβληματισμένος για την καλύτερη καβάντζα και τα κύματα που είναι σε μια σχετική απόσταση. Μεγάλη παραλίαααααααααααααααα εκείνη του Μαρόκου (και πολλή ζέστη).    

Είναι σκόπιμο να ψάξει κανείς στη ζωή του να βρει τα καλά στοιχεία στην καθημερινότητά του, να τα αναγνωρίσει και να είναι ευγνώμων, γιτί, τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Κάτσε λοιπόν και σκέψου, αναλογίσου με διάθεση αισιοδοξίας

Και μη στεναχωριέσαι. Οι παραλίες της ζωής μας, μαγικές (και χωρίς παλούκια, πασσάλους ή άλλα τέτοια υπέροχα) βρίσκονται σκορπισμένες σε στιγμές και διαθέσεις.

Διαφορετικά, μπορεί απλά να κάνω λάθος.
Και , δεν με πειράζει.

Ραντεβού στο Παρόν

Τις προάλλες, εκεί που σερνόμασταν από τη ζέστη αρχίσαμε να συζητάμε για την Κόλαση (εγώ τουλάχιστον έχω εξασφαλίσει εκεί σουίτα τέλεια...)

Είπαμε να δούμε τί κάνει ο φίλος μας ο Κέρβερος εκεί κάτω.

Δρόμο παίρνουμε, δρόμο αφήνουμε, αρχίσαμε να βυθιζόμαστε. Στην αρχή, μας ενοχλούσε λίγο το φως

Όμως σιγά σιγά άρχισε να υποχωρεί - το ωραιότερο είναι η σιωπή. Ο κόσμος έβγαλε το σκασμό επιτέλους και αρχίσαμε να αναλογιζόμαστε τους δρόμους που ακολουθούμε

Όσο βυθίζεσαι, τόσες υπέροχες ψευδαισθήσεις ξεπηδούν. Ακόμα και η "Νήσος των μακάρων" ήρθε στο μυαλό μου, το φλερτ της διπλωματικής μου, μια νησίδα φευγαλέων εικόνων, φωτός απρόσμενου τε κι αναπάντεχου, αυτού που σε σουβλίζει σα μαχαιριά και σε αιφνιδιάζει 

Νομίζω ότι το ωραιότερο είναι όταν δεν υπάρχει καθόλου φως, όταν πεθαίνει ολοκληρωτικά κι απόλυτα ο ήχος και το μόνο που απομένει είναι η υγρή ψύχρα του κάτω Κόσμου. Μόνο η σκέψη σου υπάρχει.

Επιστρέφοντας, μια οπτασία με περίμενε. Είναι η ανάγκη μου για τους ανθρώπους που αγαπώ.

Χαιρετισμούς από τον κάτω Κόσμο.
Aφιερωμένο εξαιρετικά - Kι άλλο! Kι άλλο!

Το Χαϊ-Κου του Ίκαρου

Γαμώτο.
καθώς πετούσα,
ένα ψάρι με έβγαλε φωτογραφία.