Ραντεβού στο Παρόν

Τις προάλλες, εκεί που σερνόμασταν από τη ζέστη αρχίσαμε να συζητάμε για την Κόλαση (εγώ τουλάχιστον έχω εξασφαλίσει εκεί σουίτα τέλεια...)

Είπαμε να δούμε τί κάνει ο φίλος μας ο Κέρβερος εκεί κάτω.

Δρόμο παίρνουμε, δρόμο αφήνουμε, αρχίσαμε να βυθιζόμαστε. Στην αρχή, μας ενοχλούσε λίγο το φως

Όμως σιγά σιγά άρχισε να υποχωρεί - το ωραιότερο είναι η σιωπή. Ο κόσμος έβγαλε το σκασμό επιτέλους και αρχίσαμε να αναλογιζόμαστε τους δρόμους που ακολουθούμε

Όσο βυθίζεσαι, τόσες υπέροχες ψευδαισθήσεις ξεπηδούν. Ακόμα και η "Νήσος των μακάρων" ήρθε στο μυαλό μου, το φλερτ της διπλωματικής μου, μια νησίδα φευγαλέων εικόνων, φωτός απρόσμενου τε κι αναπάντεχου, αυτού που σε σουβλίζει σα μαχαιριά και σε αιφνιδιάζει 

Νομίζω ότι το ωραιότερο είναι όταν δεν υπάρχει καθόλου φως, όταν πεθαίνει ολοκληρωτικά κι απόλυτα ο ήχος και το μόνο που απομένει είναι η υγρή ψύχρα του κάτω Κόσμου. Μόνο η σκέψη σου υπάρχει.

Επιστρέφοντας, μια οπτασία με περίμενε. Είναι η ανάγκη μου για τους ανθρώπους που αγαπώ.

Χαιρετισμούς από τον κάτω Κόσμο.
Aφιερωμένο εξαιρετικά - Kι άλλο! Kι άλλο!