Mind The Gap

Έπισοουντ Ουάν (Episode 1)= Το εξπρές της λιακάδας
Όταν μπήκα στο heathrow express και άρχισαν οι εικόνες να τρέχουν στο παράθυρό μου έπιασα τον εαυτό μου να τις ρουφάει σα διψασμένος. Είχα 1 χρόνο να έρθω στο Λονδινάκι και επιβεβαιώνω πόσο μού χε λείψει. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, μιάς και από 5 χρονών έχω επαφές αγάπης και μίσους, επαφές πάθους δηλαδή.

Έπισόουντ Τού (σιγά μην το ξαναγράψω) = Η Πιάτσα
Απολαμβάνω το πράσινο. Είμαι το πράσινο. Κουβεντιάζω με το αδελφάκι (το μικρό) - προσπαθεί να με πείσει να ξαναπιάσω στα χέρια μου το διδακτορικό ¨6μήνες να ασχοληθείς, το τελείωσες! Δε θέλεις το Dr. μπροστά απ' τ' όνομά σου;¨ περάσαμε ώρα στριφογυρίζοντας στο πάρκο και εξηγώντας της πόσο έχω σιχαθεί την Ακαδημαϊκή Πιάτσα και το ότι το θέμα που αρχικά είχα επιλέξει το έχω ολοκληρωτικά απομυθοποιήσει. Είναι πιθανότερο να γράψω κάτι να το καταρρίψω, παρά να το υποστηρίξω.

 Έπισόουντ Θρί = Μπέρντυ-Νάμ-Νάμ
Ήρθε και ο Μικρός μας αδερφός να μας βρει, και έτσι επιτέλους ήμαστε τα τρία μας. Κάτσαμε για tandoori στη Brick Lane, αφού προηγουμένως είχαμε πιεί 2 καφέδες και είχαμε χαζέψει το σύμπαν. Κάναμε πλάκα θυμούμενοι το 2003 που είχαμε ξανασυναντηθεί στη Βοστώνη και τα διάφορα χαζά που κάναμε τότε. Βουτώντας τα πάπερνταμ στις σάλτσες και εικάζοντας πόσο πολύ θα κάψουμε τους ουρανίσκους μας περάσαμε ώρα να γελάμε με τη μουσική φλάουτου, τις απίστευτες αφίσες με το Βισνού, τον Γκανέσα και την παρέα του και συζητώντας τα νέα, τα παλιά και τα ερχούμενα του καθενός μας. Δεν μπόρεσα να αποφύγω τον πειρασμό να αναφερθώ στο κτίριο (νομίζω του Foster;) ¨30 St.Axe¨, γνωστό και ως ¨Πίκλα¨, γιατί απλά μοιάζει σαν πίκλα. Τα εμβλήματα βλέπεις, οι θυραιοί, τα λιοντάρια και τα Ρεμάλια του Θεού-Τσιφόρου πάντα μπροστά μου σαν ανεμόμυλοι.

Έπιλόγκ-ue (ο-ε-ο)

Πάλι νωρίς ξύπνησα γαμώτο. Πάλι με σκέψεις να εισβάλλουν με αυθάδεια στο ατσούμπαλο και άτακτο εγκέφαλό μου, σα να φλερτάρουν μαζί του χωρίς σχέδια. Είμαι στην κουζίνα τώρα, απολαμβάνω το σπίτι του απέναντι από το παράθυρο. Απέναντί μου, η διπλωματική της μικρής για τη σχέση μπαλέτων και αρχαιοελληνικής τέχνης, οι μάρκες του belagio από τις τρέλες του μικρού, τα μαγνητάκια της μαμάς από τα ταξίδια που κάναμε κάποτε, και λέω να βάλω ένα μικρό καφεδάκι να γίνεται. Μάλλον θα σας αφήσω στην ησυχία σας να καταπιαστώ με τα Ρεμάλια ΄Ηρωες του Θεού-Τσιφόρου. Την εκ καρδίας ειλικρινή ευχή μου για καλημέρα, μια νήμενεμη τε και γαλήνια 07:15 πρωινή.

Tokyo με Επιτόκιο!

Σχιζοειδής χαρακτήρας με τολμηρές ενίοτε αντιφατικές σκέψεις εκλάμψεις και άλλου είδους εκρήξεις φλερτάρω συχνά με ιδέες κοινώς λεγόμενες αντισυμβατικές -
Σήμερα πρωινός διπλός ελληνικός με τρυφερό μπουρμπούρισμα (χαλαρή πρωινοκουβεντούλα) κατέληξε σε πρόταση να μαζέψω ό,τι μπορώ, να πουλήσω γραφείο, αυτοκίνητο και ό,τι τέλος πάντων υπάρχει, να αποχαιρετίσω το ελεύθερο εν αθήναις αρχιτεκτονιλίκι και να κινήσω για Ινδία να κάνω γύρο κόσμου, ίσως μια βόλτα από  νέα ζηλανδία (δεν ξέρω) και άντε, τί λες να καταλήξουμε Ινδία να πάρουμε ένα estate να αρχίσουμε να μιλάμε αγγλικά και να πίνουμε τσάι και να διαβάζουμε keats (όχι Kitch, προς θεού - αν υπάρχει και τούτος)...
Γιατί όχι να γίνεις η Μέρυλ Στρίπ να το παίξουμε Out of Africa και να πηγαίνουμε σαφάρι...
Τέλος πάντων. Η αλήθεια είναι ότι η Μέρυλ Στριπ δε μου αρέσει ως γυναίκα και δε με ενδιαφέρει που είναι εξαιρετική ηθοποιός.
Από την άλλη, και το Τόκιο δε θα με πείραζε, αλλά εκεί τα λεφτά δε θα φτάσουν ούτε για ζήτω, θα εξαφανιστούν σε ένα δυό μήνες το πολύ, και  πάει και το επιτόκιο!
Πάμε αίγινα;

Οι γυναίκες - καμηλοπαρδάλεις

Ξεκίνησα ετούτη την ανάρτηση έχοντας στο μυαλό μου τα σχόλιά σας για το σκιτσάκι της προηγούμενης. Η ιδέα ήταν να επεκτείνω την ενότητα Jet City Women με  μια σειρά σκίτσων που έκανα στα αεροπλάνα. Εδώ οφείλω να αποκαλύψω ότι ο τίτλος αφορμάται από γνωστό τραγούδι των queensryche (hard rock) που δεν έχει φυσικά καμμιά απολύτως σχέση με όλα όσα λέμε. "Ξεφύλλισα" το φολντεράκι με τα σκιτσάκια και άρχισα να χαζεύω τους λαιμούς των γυναικών που απεικόνιζα - ομολογώ: λατρεύω τις γυναίκες -  καμηλοπαρδάλεις, τις γυναίκες με τον ψηλό αριστοκρατικό λαιμό. Με στοιχειώνει η Audrey Hepburn - θα μπορούσα να είμαι βαμπίρ αλλοτινής εποχής.

Κόλλησα λοίπόν στο εν λόγω σκιτσάκι και άνοιξα το photoshop να το μαζέψω λίγο.

Η σημερινή σκέψη μου έχει το χαρακτήρα ομολογίας:

απ' αυτές που σε κάνουν να χαμηλώνεις το βλέμμα, να μιλάς χαμηλόφωνα και να γυαλίζει το μάτι σου αφήνοντας εσκεμμένα να φανεί ένα μικρό, τοσοδούλι ίχνος χαμόγελου. Χαμόγελου φωτεινού, παιχνιδιάρικου, σαφέστατα και απροκάλυπτα πονηρού. Απολαμβάνοντας τις σκέψεις που φλερτάρουν πραγματικότητα τε και φαντασίωση, εγκαταλείπω προσωρινώς τα γραφόμενα να ντύσω τη διάθεση με σαββατιάτικες ηλιαχτίδες, και αυτές, σαφέστατα, ολοκληρωτικά και λυτρωτικά θηλυκές.   

Jet City Women

Τόσες πτήσεις. Ευκαιρία να κλείσεις το κινητό σου, να χαλαρώσεις. και γω χάζευα τους ανθρώπους γύρω μου και εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία για να επιστρέψω στην αγκαλιά της Παντοτινής μου αγάπης : του σκίτσου. Μουντζούρωσα πολλές σελίδες, πολλούς ανθρώπους, πολλές ιστορίες.
Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν...