Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

Snakes n' Ladders

Πόσο χαίρομαι που δεν υπάρχει πραγματικότητα!
Δεν υπάρχει αυτό που βλέπουμε, δεν είναι το ίδιο για όλους.
Θυμάμαι ένα έργο των Monty Pythons, νομίζω κάτι με τα "κουλουβάχατα της ιστορίας".
Υπήρχαν τρύπες στο χρόνο και έμπαιναν εδώ και έβγαιναν εκεί, κ.ο.κ.
Κάπως έτσι βλέπω τον κόσμο γύρω μου. Βλέπω κάτι, μου θυμίζει κάτι άλλο, νιώθω κάτι άλλο, και καταλήγω αλλού. Η γιαγιά μου θά'λεγε απλά "από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα". Πολύ πραγματιστική θεώρηση. Σχεδόν "ρεαλιστική".
Πουθενά όμως δεν υπάρχει πραγματικότητα...
Τη σκότωσα!
Ήταν βαρετή, μονοδιάστατη, σχεδόν αναμενόμενη.
Ενώ αυτό το ανείπωτο, το περίεργο, το προσωπικό που ανεβαίνω στη ράχη του Snake και γλιστράω με κομμένη την ανάσα τη Ladder...
Ενθουσιαστικό, fascinating,
αυτό που σου κόβει την ανάσα,
το υπέρτατο αγαθό,
το Αναπάντεχο.

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

Kατόπιν αίτησης Lee...

Διάβασα το ποστ της φίλ-lee- ς και όταν είδα τί τράβηξαν με τον DJ μου έφυγε το χαμόγελο!
Πάραυτα, στο γενεθλιάτικό μου ποστ, μού έριξε λαμπρή ιδέα, και παρόλο που μου φαίνεται λίγο σαν διαδικτυακό στριπτήζ (πράγμα για το οποίο πιστέψτε με δεν έχω ιδιαίτερη πρόθεση προς το παρόν - πες ότι έχω πονοκέφαλο!), σας παραθέτω μέρος του αυτο-τατού.
Πολύ πλάκα η αδράνεια κάτω από τους κέδρους της Γαύδου με 128 βαθμούς κελσίου.

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Απορίες 37

Σήμερα το πρωί ξύπνησα με κέφια. Είχε να μου συμβεί μέρες. Ίσως και να φταίει που έχω γενέθλια (37), και έχω αποφασίσει να εξαφανιστώ απ' τη δουλειά μετά το μεσημέρι. Παίρνω το αυτοκίνητο, βάζω ραδιόφωνο και ακούω: "κοκομπλόκο".
Άκου εκεί "κοκομπλόκο". Το Πνεύμα των Καιρών. Κοκομπλόκο. Γουάτ ίζ ίτ;
Υποθέτω κάτι σαν "πάμε πλατεία" για τους παλιότερους, κ.ο.κ.
Θα ταιριάζει με αυτά τα παιδάκια των διαφημίσεων με τα μαλλάκια για μπούφλες πολλές, κάτι που σου θυμίζει Μπήτλς μετά από όργιο πολυήμερο.
Επαναλαμβάνω: Ποιός μπορεί να με βοηθήσει - τί είναι το Κοκομπλόκο; τόσο πολύ μεγάλωσα που δεν καταλαβαίνω. ("δεν υπάρχει" - που΄λένε οι νέοι). Και το πιο περίεργο - νιώθω πολύ νέος (είπε ο παππούς και έγειρε προς τα πίσω!)

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Η Υφάλμηρη

Εδώ και χρόνια ταξιδεύω σε μία θάλασσα ιδιαίτερη. Έχει τα δικά της ρεύματα, τα δικά της κύματα, τις δικές της τρικυμίες και υπέροχες αυγές και ήλιοβασιλέματα. Τις νύχτες, τα αστέρια γίνονται ακόμη λαμπρότερα. Στα κύματά της, με σαγηνεύει ο τρόπος που αποτραβάει ο άνεμος τις λίγες σταγόνες στην κορυφή τους και τα μετουσιώνει σε αύρα. Βρίσκω μοναδική τήν αίσθηση από την αύρα της στο πρόσωπό μου.

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

Το σχιζοειδές και το ροδάκινο

Εικόνα 1:
Αγαπημένο μου, ως βιβλίο, ως αναφορά και κυρίως, ως σκαλοπάτι σκέψης, διατέλεσε για μεγάλο διάστημα η προσέγγιση του Jean Brun για τους Προσωκρατικούς (εκδόσεις Χατζηνικολή, φυσικά).
Εκεί, μου τράβηξε μια χαρακιά η πρόταση του Αναξίμανδρου για το οντολογικό του μοντέλο:
"Ο κόσμος είναι μία δίνη, και στο κέντρο της είναι ο φόβος"

Εικόνα 2:
Στην κινηματογραφική ταινία "Face off", ο Καλός (John Travolta) αλλάζει θέσεις "δανείζοντας" το πρόσωπό του στον Κακό (Nicholas Cage). Σε κάποια σκηνή, ο Κακός αναφέρει τα θύματά του ως "ροδάκινα".

Κοκτέϊλ εικόνων - διαμόρφωση πρότασης:
Οι άνθρωποι είναι ροδάκινα. Έχουν ένα κέλυφος, ένα δέρμα, μία σάρκα σαν του ροδάκινου, τη συμπεριφορά τους απέναντι στον κόσμο και στα πράγματα. Επίσης, έχουν ένα κουκούτσι, έναν πυρήνα, σκληρό (οι θεωρητικοί αναγνώστες μοιραία θα κάνουν την αντιπαραβολή με τις επιστημολογικές προσεγγίσεις του"σκληρού πυρήνα") που δεν αλλάζει.
Λατρεύω τα θραύσματα σκέψεων που έχουμε την τιμή να μας ταξιδεύουν στις Χώρες του Ποτέ-Ποτέ. Αγαπάω τον M.C.E. και τις κρυμμένες εικόνες.
Σας αφήνω προς το παρόν με τον καθρέφτη της γιαγιάς μου.

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008

Παιχνιδάκια - Κυριακές απογεύματα

Οι φίλοι μου. Οι σκέψεις μας. Οι Κυριακές μας.
Καφεδάκια σπιτίσια χουχουλιάρικα. Κέφια για να αποτινάξουμε τις συμβάσεις.

Ήρθαν τα παιδιά σπίτι. Καθώς μιλούσαμε, σκοντάψαμε στις λέξεις. Ουπς! Νάτος ο Μπαμπινιώτης, ο Σταματάκος, και άλλοι φίλοι.
Βρεθήκαμε να ξεσκονίζουμε λέξεις κι έννοιες. Να φλερτάρουμε με τα νοήματα, σα να ξεθάβουμε μακρινούς, αγαπημένους θησαυρούς.
Μετά τη γοητεία του "αδελφός" (α+δέλφυς=μήτρα, εξ' ού και δελφ-ίνι λόγω μύθου για τη γέννησή του από τη Θάλασσα), τους κορύβαντες, και άλλους πολλούς, ήρθε η Ώρα. Η ώρα που ζητούσε τη δημιουργική πρόταση:
-Παίζουμε Σπκράμπλ (ανακατωσούρα, γενικώς);
-Ναι.
(Κανόνες. Δεσμευτικοί, ίσως λίγο βαρετοί.)
-Ούφ! Πάλι μελέξεις που υπάρχουν;
-Ας παίξουμε με λέξεις που δεν υπάρχουν.
-Σούπερ! Πως; Να επινοήσουμε κάποιες, να είναι αληθοφανείς, όχι επιτηδευμένες.
-Πάμε!

Αποτέλεσμα:
Ρεμβίνι: το πιπίνι που ρεμβάζει/ εσύ όταν ρεμβάζεις το πιπίνι.
Αρεμβινίλ: Γνωστό φάρμακο που σου δίνει με το ζόρι η καλή σου (3 φορές ημερησίως) αν σε πιάσει να ρεμβάζεις πιπίνια.
Νησωδία: Η βρωμερή μυρωδιά των λιμανιών στα νησιά, μόλις κατεβαίνεις πό το πλοίο.
Σπαρτέκ: Γνωστή τάση στις τεχνολογικές καινοτομίες της σύγχρονης σπάρτης.

Και άλλα πολλά.
Ενθύμηση στιγμών κυριακάτικων του χειμώνα που πέρασε, νύξη για το χειμώνα που έρχεται (όταν και αν).