Σάββατο 27 Ιουνίου 2009

Η α - διόρθωτη Μυρτώ

Ίσως και να σας το έχω ήδη πει - ίσως και όχι. Πέρα από το ελεύθερο επάγγελμα, εργάζομαι και σε μία ιδιωτική σχολή για διακοσμητές. Και εκεί συναντάω διάφορες περιπτώσεις που κάθε φορά με βγάζουν από τα ρούχα μου. Σήμερα σκάλιζα τα σκιτσάκια μου και θυμήθηκα τη Μυρτώ.

Χωρίς να έχει ιδιαίτερη καλλιτεχνική φλέβα, η Μυρτώ αισθανόταν αρκετά σίγουρη για τις επιλογές της και για τις αρχιτεκτονικές της ιδέες. Μια μέρα ήρθε στο γραφείο για διόρθωση. Κουνήθηκε από δω, κουνήθηκε από κει, πλησίασε και είπε: "έχω κάποια θέματα που θα ήθελα να συζητήσουμε για το μάθημα".

Στη συνέχεια κέντραρε, έσκυψε, ακούμπησε πρώτα το υπερ-πληθωρικό στήθος της στο τραπέζι (να μην τη βαραίνει, υποθέτω) και στη συνέχεια, αφού σιγουρεύτηκε ότι το είχε τοποθετήσει σωστά, κάθισε και η υπόλοιπη. Ήταν νομίζω η δεύτερη χρονιά που δίδασκα, και μου έκανε εντύπωση. Κατέβαλα απίστευτη προσπάθεια να μην κοιτάζω "εκεί" , να την κοιτάζω στα μάτια και να της εξηγήσω ότι οι προτάσεις της ήταν αυτό που λέμε ακαδημαϊκά "άρες-μάρες-κουκουνάρες"!!! Άντε όμως να πείσεις έναν άνθρωπο με ξερό κεφάλι και υπερ-πληθωρικό στήθος (ειδική κατηγορία γυναικών που είναι σίγουρες για την πορεία τους).

Εν πάσει περιπτώσει, τελείωσε η διόρθωση, μάζεψε τα υπάρχοντά της και μας άφησε γειά. Μετά από λίγα λεπτά ήρθε μια συνάδελφος.

"Πως μπορείς να συγκεντρωθείς με τέτοια βυζιά;"

"Παρακαλώ;"

"Τί παρακαλώ; Η Μυρτώ είναι μόνο βυζιά. Δεν είναι κάτι άλλο..."

Σοκ - Πάντα με αιφνιδιάζει ο τρόπος που μπορεί μια γυναίκα να αντιμετωπίζει μία άλλη. Φυσικά, αρσενικός ων, δεν είναι ότι δεν είχαν υποπέσει στην αντίληψή μου, κάθε άλλο. Προσπαθούσα όμως να διατηρηθώ στο πλαίσιο που υποβάλλει η πρέπουσα ακαδημαϊκή συμπεριφορά.

Έχουν περάσει πάνω από 8 χρόνια από τότε και τα ματάκια μου έχουν δει πολλά. Πάντα όμως, με εντυπωσιάζει όταν βλέπω μιά γυναίκα να βγάζει τα μάτια της άλλης με μια απλή κίνηση, χωρίς καμμία αναστολή, πάντα με το χαμόγελο. Και, δόξα το θεό, με 90% μαθήτριες, οι καθημερινές σφαγές ποτέ δεν είναι βαρετές, ποτέ δεν επαναλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο. Οι γυναίκες, προικισμένες με ξεχωριστές δυνάμεις, μπορούν πάντα να σε εκπλήσσουν.

Και γω το απολαμβάνω. Αφιερώνω λοιπόν σήμερα αυτές τις λίγες γραμμές στη γυναικεία λυκοφιλία...

Χαιρετισμούς σε όλο το γυναικόκοσμο της μπλογκοπαρέας ! Καλό Κύριακο!

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

Ωρες

σχεδόν ψυχωτική η σχέση μου με το χρόνο.
"Χρόνος παρελθοντικός, χρόνος παροντικός και μελλοντικός, λίγη συνειδητότητα αφήνουν μόνο" - εμμονή με τους στίχους του T.S. Elliot, και έρωτας με τις ώρες.
Τις ώρες που περνούν, που πέρασαν, που έρχονται.
Κυρίως αυτές.
Και γι' αυτό επιλέγω και το "happy" - γιατί υπάρχουν πολλές απολαύσεις σε καθημερινό επίπεδο. Και είναι τότε που ξεχειλίζω από ευγνωμοσύνη που είμαι μέρος του πλανήτη γι' αυτό το μικρό χρονικό διάστημα, και είναι τότε που θυμώνω και νομίζω ότι θα πάρω φωτιά με τους αγνώμονες, με τους διστακτικούς και τους κρυμμένους αυτού του κόσμου.

Μα τόση θλίψη! Τόσος θυμός! Τόσος φόβος! με σοκάρει, ειλικρινά, τόσος φόβος. Φόβος για ζωή... Μα είναι δυνατόν; Πολλή μουντίλα, μαυρίλα.
Δεν είναι ότι δεν την αντιλαμβάνομαι - τουναντίον. Απλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δέχονται τη μαυρίλα να τους παγιδεύσει, να εγκλωβιστούν, και τελικά να φτάσουν να αγαπάνε τη ζωή κεκλεισμένων των θυρών... Διώξτε τον ήλιο μακριά! (μην τυχόν και μας κάψει). Flight of Icarus.

Θυμάμαι ένα παραμύθι, χωρίς λεπτομέρειες, για τον αγέρα που πάλευε τον ήλιο. Ο ένας έκανε τον περαστικό να κουκουλωθεί στην κάπα του, και ο άλλος έλαμψε και τον έκανε να τη βγάλει και να απολαύσει τη λιακάδα. Κάπως έτσι. Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι τα πράγματα - να βγάλουμε τα ρούχα των φόβων και να κολυμπήσουμε με κέφι και με δύναμη.



Στην προηγούμενή μου ανάρτηση, φαινόταν επάνω στον τοίχο του σπιτιού το σύνθημα
"κλείσε την Τιβί και άρχισε να ζεις" -
Μα τί φοβούνται τέλος πάντων, πως είναι δυνατόν να παγιδεύεσαι στη δίνη του φόβου;
Προφανώς η κοινωνία μας δεν είναι αυτή που θα ονειρευόμασταν, αλλά όχι κ έτσι...
"Θέλει αρετή κ τόλμη η ελευθερία" που έλεγε κ ο Κάλβος.
Γι' αυτό και οι τρελοί κ οι τρελές έχουν τις τύχες τις καλές !!!
Γιατί σπάνε τον κλοιό - και να σου πω... καλά κάνουν!
Είναι Κυριακή σήμερα. Μια κουρασμένη, αλλά νωχελική, αργόσυρτη, λιακαδερή Κυριακή.
Προσωπικά, αν κ δεν έχω τα τρελά κέφια σήμερα, νιώθω μια απίστευτη ηρεμία, και λιωμένος στον σούπερ-καναπέ (μεγάλη καθημερινή αξία στο ποιοτικό λιώσιμο - η επανάληψη είνι σκόπιμη) χαζεύω όλους εσάς, στα μπλογκς, και χαίρομαι με τους χαρούμενους (μπράβο ρε παιδιά!) και προβληματίζομαι με τους σκοτεινούς...
Να είστε όλοι καλά, σας χαιρετίζω την Ημέρα.
Let there be Light...

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Δράμα


Χωρίς λόγια, αφιερωμένο στους "καλούς", αλλά και στους "κακούς" αυτού του πλανήτη.
Κι όποιος δεν ξέρει να ζει, ας μάθει.

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

Τίποτα