Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

Φινίτο Homo Ludens!

Κλείσαμε το γραφείο και για φέτος, μαζέψαμε, σούπερ.
Πέρασαν και οι γιατροί μου. Έκανα τις μαγνητικές μου, διαπίστωσα ότι αντί για σπονδυλική στήλη έχω μάλλον μια στραβή κρεμάστρα, όλα καλά. Ήρθε και ο οφθαλμίατρος και τινάχτηκε πάνω από αυτό το "περισκόπιο"΄αναφωνώντας "ε, είσαι σπάνια περίπτωση!", οπότε γελάσαμε και πάλι.
Είμαι σπάνια περίπτωση, πράγματι. περιπτωσάρα!

Οπότε, σα καλό παιδί, μπαίνω στη λογική της μπουρμπουλήθρας, της θαλασσίτσας. Έχω ξεθάψει και τις ακουαρέλλες μου, το ακούραστο τομαχόκ, οπότε αρχίζω να οργανώνω τις εξορμήσεις μου. Μια χρονιά με μπόλικο τρέξιμο που πέρασε στο καλύτερο στάδιό της: τις διακοπές. Βέβαια δε φαύγω ακόμα, μην ανησυχείτε, θα συνεχίσω να εκφράζομαι ελεύθερα.

Παίζω λοιπόν, μουντζουρώνω, μουσικιάζομαι, ανασυγκροτούμαι.
Και φυσικά σας απολαμβάνω. Σας αφήνω ένα μεσημέρι με χρώμα.

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

And you give

yourself .
away.
Aμιγή χρώματα στη θλίψη τους.

Οι 4 Εποχές

Καλοκαίρι = ιούνιος-ιούλιος - αύγουστος.
όποιος λέει "καλό καλοκαίρι" και αναφέρεται στις ρημάδες 10 μέρες (και αν) που αντιστοιχούν στην άδειά του, θα πρέπει να ξανασκεφτεί βασικά πράγματα.
Αν δεν τα καταφέρει,
να προπονηθεί στην έκθεση με θέμα "ήρθαν τα πρωτοβρόχια" - κοντά είναι. 4 εβδομάδες απέχουν μόνο.

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Νωχελικές Πινελιές

Εν Λευκώ με καφεδάκι ελληνικό μονό μέτριο προς γλυκό και μια κουταλιά δροσερό αμυγδαλάτο.
Smarties πολύχρωμα κεφάτα, πολύ νόστιμα, εντελώς σοκολατένια.
Πινελιές Κυριακής.

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Alchemy

Διαλέγω μουσική από το Alchemy των Dire Straits για τη διάθεσή μου σήμερα.
Στέκομαι στο μετρό πηγαίνοντας για μαγνητική και σκέφτομαι το φίλο μου το Γιάννη που προχτές βούτηξε μια τελευταία βουτιά των 5 λέπτών με ψαροντούφεκο και δεν ξαναβγήκε.
Διαλέγω Private Investigations για όλες εκείνες τις στιγμές που όλοι σε λένε θεόμουρλο και εσύ απλά ξέρεις ότι "ζωντανές ψυχές τα θέλουν όλα."
Θυμάσαι το Thorreau που τα παράτησε όλα και πήγε στη λίμνη Walden. Προσπαθείς, όπως και αυτός να "suck all the marrow of life and not discover when I came to die that I have not lived".
Στο στήθος με πιέζει μια γλυκιά χαρμολύπη ανακατεμένη με ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχω αξιωθεί να ζήσω και συλλογίζομαι την καθαρή, σχεδόν συμπτωματική, τύχη να ζω ακόμα.
Θά 'θελα να δω κάποτε το Mark Knopfler στη σκηνή και σκέφτομαι τον αδελφό μου κάθε φορά που ακούω το Brothers in Arms.
 

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Έντεκα και δεκαεπτά (11.17)

-Νυστάζω. Πάω για ύπνο.
-Και γω. έρχομαι. Τί ώρα είναι;
-ε, κάτσε να δω...
(αναζήτηση ωρολογίου)
-11.17. Εεεεεεε, όχι ρε ! Και χτες 11.17 πήγαμε για ύπνο! Λές;
-Όπως πάντα, είσαι υπερβολικός.
-Καλά, παρατήρησέ το.

NEXT EVENING (...τί ακριβώς περιμένετε να ακούσετε;)
Επανάληψη διαλόγου:

-11.18!
-Όχιιιι!
-ένα λεπτό απόκλιση!

Μερικούς μήνες μετά, μετά από δεκάδες πειράματα σε διαφορετικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας, είμαι σε θέση να σας πω ότι το ρολόϊ μου το σωματικό
ΞΥΠΝΑΕΙ 07.10 (άντε 06.30 - 06.45) και ΚΟΙΜΑΤΑΙ 11.17 (άντε 11.18 ή έστω, 11.19)
Περιττό να αναφέρω τις πλάκες που κάνω με το γεγονός:
-11.10 , ετοιμάσου. Θα νυστάξεις σε 2-3 λεπτά. (και θές και 3-4 λεπτά ετοιμασία)
-11.20. Πω πωωωωωωωωω! Ξενύχτιιιιιιι!
-11.15. Λέω να κοιμηθώ νωρίς σήμερα.

Ντρρρρρρρρρρρρίν!

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Choose an Identity

Πριν αφήσω το κάθε μου σχόλιο
πρέπει, λέει, να διαλέξω ποιός είμαι.
Ωραίο.
να διαλέξω ποιός είμαι.
Ο καθρέφτης διχάζει τα είδωλα.

Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

Η Αποκαθήλωση

Πλησίασα δειλά την εικόνα, και την ξεκρέμασα.
Ήρθε η ώρα, μετά από 14 χρόνια, να ξεκολλήσω.
Τη φυλούσα μέσα σε ειδική συσκευασία για να την προστατεύσω από το Χρόνο.
Δέχομαι το Χρόνο, δέχομαι και τη φθορά του. Την αφήνω να πεθάνει λοιπόν.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν μία (και μόνο) εικόνα, αλλά περίπου 30.
Η διπλωματική μου εργασία στο Πολυτεχνείο είχε θέμα
"ένα εκπαιδευτικό πάρκο με θέμα την ελληνική μυθολογία για παιδιά ως 12 ετών"
και ήταν όλα μου τα όνειρα μαζεμένα. Μαζεμένα σε μία γροθιά, με μια αιχμή.

Συμπτωματικά, την ίδια μέρα, βρέθηκα με ένα παλιό μου συμφοιτητή, νυν καθηγητή στο παν/μιο πάτρας στην αρχιτεκτονική σχολή. Πήγαμε τη βόλτα μας, τσιμπήσαμε, ήπιαμε και μια μπυρίτσα και συζητήσαμε μια άλλη αποκαθήλωση - αυτήν της Αρχιτεκτονικής. Δεχόμαστε την αποκόλληση (και απεξάρτηση) από τις Προσμονές της αρχιτεκτονικής φιλοδοξίας, από τα όνειρα που δε θα ζήσουν πια γιατί ποτέ δε ζούσαν.

Και χωρίσαμε αισιόδοξα, δεχόμενοι όχι μόνο το χαρούμενο θάνατο των ιδεών (πού'σαι ρε "twilight of the idols"), αλλά και το γεγονός ότι τα όνειρα δεν έχουν ανάγκη από το κοινωνικό τους πλαίσιο και την ένταξη σε πλαίσια αναγνώρισης και "δόξας". Τα όνειρα ζουν μέσα στις ψυχές μας μονήρη, πεισματάρικα, και τρώνε από τις προσμονές μας για προσωπική - και μόνο- ικανοποίηση.

Κάποτε (μπορεί) να τα μαζέψω σε μία συλλογή ιδεών και σκίτσων, χωρίς την αγωνία της υλοποποίησης. Μπορεί να τελειώσω και το ρημαδο-διδακτορικό κάποτε. Ποιός ξέρει. Μπορεί και όχι. Όχι σε τίποτα. (δύο αρνήσεις=μιά κατάφαση, ή απλά λεκτική παραπλάνηση ενός σχιζοειδούς ονειροβάτη).

Σίγουρα πάντως -κρυφά- κράτησα κάποια σκίτσα στο σκοτεινό μου (υποσυνείδητο) συρτάρι.

κάπως έτσι ονειρευόμουν τότε.
Το ίδιο και τώρα.
Απλά τώρα δεν περιμένω τίποτε από κανέναν.
Ίσως μόνο από τον εαυτό μου.
Ride on.

Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

Δε βράζει με τίποτα

Αντιβραστικός - αυτός που δε βράζει με τίποτα.
Και γω, πράγματι, δε βράζω, δεν τρώγομαι,
κοινώς: δε με αντέχω ώρες - ώρες! λες και έχω περίοδο, με πιάνουν κάθε τόσο διάφορα απίστευτα αντιΔραστικές εξάρσεις. Εξάρσεις, ναι, αλλά σε μία μόνιμα αντισυμβατική συμπεριφορά.
Ο λόγος: η καλή μου, που σήμερα, σε λίγο (ήδη έχει αρχίσει να αγχώνεται) γίνεται νονά.

Ο Δούλος του θεού. Γιατί ρε παιδιά "δούλος"; από πού κι ως πού;
Παγανιστικές τελετές με Τελετάρχες και Μάγους της Φυλής ντυμένους σε χρυσοποίκιλτα (έχουν απόδειξη για την Εφορία;) ενδύματα. Μωρά που τους κόβουν μαλλιά, τα πασαλείβουν με λάδια, τα κουκουλώνουν (έτσι, για να μάθουν να συνηθίζουν το κουκούλωμα) με συμβολικά καπελάκια αφού τα πνίξουν σα κουνέλια σε βρωμερές, εντελώς ανθυγιεινές κολυμπήθρες (ποιός μπορεί να κολυμπήσει εκεί μέσα;) .

'Εχοντας κάνει το χρέος μου διαβάζοντας και προβληματιζόμενος επί Προσωκρατικών, Πλατωνικών, κλπ. κλπ.  τσαντίζομαι εντελώς με αυτές τις υποχρώσεις. Η Φυλή Επιβάλλει σε όποιον θέλει να γίνει μέλος της. Πληρώνεις λοιπόν 150 ευρουδάκια στο Μεγάλο Μάγο για την προσφορά του Μεγάλου Τοτέμ, αγοράζεις κρεματζούλια, διαβάζεις (ή απαγγέλεις) τον Όρκο ("πιστεύω" - φαντάσου αν είμαστε ειλικρινείς για μια φορά και λέγαμε την αλήθεια σε τί πιστεύουμε και σε τί όχι), φτιάχνεις μπομπονιέρες,, φτιάχνεις  "μαρτυρικά" (!!!!!!).
Γενικά, διαδικασσίες επιβεβαίωσης της μίας, απόλυτης και αδιάψευστης Υποταγής του νέου μέλους στην ομάδα με τα παλιά, ήδη διαβρωμένα και υποταγμένα, μέλη. ΚΑΙ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΛΛΙΩΣ.
Μάλλον γίνεται, αλλά με τίμημα βαρύ, όπως όλα τα καλά στη ζωή. Και τελικά, η Ομάδα έχει νικήσει το άτομο. Πού'σαι ρε Claude Levis-Strauss με την Άγρια Φυλή να δεις την Πρόοδό μας...
Φιλάκια γιατί καλεί το καθήκον.
Πάω να βράσω και να συντροφεύσω του Υποταγμένους.

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Divorcing Jack

Είχα καιρό να απολαύσω έετσι ταινία. Έξυπνη, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΚΩΜΩΔΙΑ χωρίς ηλίθιους, πανηλίθιους και γελοίες αμερικανιές. Γέλασα, το φχαριστήθηκα, κοιμήθηκα με χαμόγελο. Μεγάλη υπόθεση να κοιμάσαι με χαμόγελο. Καταλήγω: γουστάρω Ιρλανδική κουλτούρα. Γουστάρω ΠΟΛΥ Ιρλανδική κουλτούρα.
Άντε, και μια φορά τελειώνω ανάρτηση γρήγορα! Καλημερούδια.

Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

Elusive

Μια φευγαλέα (στιγμή)
Μικρός ήμουν σίγουρος ότι το μόνο αντικείμενο που δε θα αποχωριζόμουν ποτέ θα ήταν το μολύβι μου. Και αυτό λόγω της μοναξιάς - το μολύβι μπορούσε να είναι ένας καλός πιστός σύντροφος, καλύτερος και σίγουρα πιο απλός από ένα στερεοφωνικό ή μια βιβλιοθήκη γεμάτη. Μπορούσα με ένα απλό μέσο να γραπώσω, να εγκλωβίσω σκέψη και στιγμή. να την αλυσσοδέσω, να υποχρεωθεί να ζήσει και να πεθάνει δίπλα μου. Υποχρεωμένη.
Με την πάροδο του χρόνου και τον ψυχαναγκασμό της αποδέσμευσης από τα υλικά αντικείμενα, αποφάσισα συνειδητά να μπορέσω να το αποχαιρετίσω και αυτό. Η σκέψη από μόνη της, ικανότατη και πλέον δοκιμασμένη να δεσμεύει και να εγκλωβίζει τις στιγμές, αρκεί. Το μολύβι είναι στο συρτάρι και βγαίνει τα βράδια, κάτι μαγικά βράδια, σαν το μολυβένιο σττρατιώτη.
Το μολύβι ως αποτέλεσμα, το σκίτσο, αποκρυσταλλώνει τη στιγμή, τη δεσμεύει, την υποχρεώνει να ζήσει. Έχει τη χαρά της γιατί δίνει εικόνα στη στιγμή καιστα συναισθήματα, αλλά είναι σαν τον ανδρικό οργασμό: σίγουρη αλλά περιορισμένη.
Προτιμώ τότε να φλερτάρω με το γυναικείο: αμφίβολος, δύσκολος αλλά παρατεταμένος βαθύς και σε άλλα επίπεδα.
Φευγαλέες στιγμές λοιπόν:
Τις αλυσσοδένω, τις απελευθερώνω, τις χαζεύω, τις αγαπώ. Ζω γι' αυτές, κι ας γλιστράνε μέσα από τα δάχτυλά μου σαν το νερό στην κρύα βρύση. Θροϊσματα, πεταρίσματα, ψίθυροι, ανεπαίσθητα αγγίγματα. Και το κύμα με κουκούλωσε. Μουσική και πέφτει η αυλαία.

Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

Τές' πα!

1. τέλος πάντων.
Έκφραση που δείχνει σχεδόν απόγνωση με τη ροή της συζήτησης. κλείνει την κουβέντα γρήγορα, αποιτελεσματικά, σαν "γρήγορος θάνατος". Δεν δείχνει καμμία τοποθέτηση, και οπωσδήποτε βαριέται να συνεχιστεί το ο,τιδήποτε. Κάτι σαν "χέσε με", ή έστω "ώχου".

2. εμπάσι-περ'πτώσι
Προφανώς αντιστοιχεί στο δόκιμον "εν πάσει περιπτώσει". Δεν έχει σχέση με καμμία (πάσα) άλλη περίπτωση, σχεδόν (ή σίγουρα) δεν το ενδιαφέρει. Φτάνει να είναι αντίστοιχο του "χέσε με", "βαριέμαι, βούλωστο τώρα", ή έστω, "ώωωωωχου"!!!!

Σχεδόν συνώνυμα:
-"καλά, οκέϋ"
-"θα δούμε"
-"τί να σου πω"

Γενικά θα πρότεινα να ενταχθούν τα παραπάνω στην αρχή της μη-διαψευσιμότητας (non-falsifiability) των απογόνων του Πόππερ, σαν πλοκάμια μιας κοινότοπης ηλίθιας δημοσιογραφικής έκφρασης που αριστεύει στις καθημερινές στιγμές που αναγκάζεσαι να συζητήσεις για κάτι που βαριεσαι και σίγουρα δε σε ενδιαφέρει να καταλήξεις σε συμπεράσματα.
Για την ιστορία, οι παραπάνω εκφράσεις έχουν ριζώσει για τα καλά στις εκφράσεις νέων παιδιών με διαπαιδαγώγηση nintendo, ps3 και ουκρανής φιλιππινέζας. (παραθέτω: "η δική μας φιλιππινέζα είναι ρωσίδα"!!!!)


ώχουυυυυυυυ...... (φφφφφιλάκια ψιλογρήγορα ημι-βαριεστημένα λόγω πρωινού)