Μια φευγαλέα (στιγμή)
Μικρός ήμουν σίγουρος ότι το μόνο αντικείμενο που δε θα αποχωριζόμουν ποτέ θα ήταν το μολύβι μου. Και αυτό λόγω της μοναξιάς - το μολύβι μπορούσε να είναι ένας καλός πιστός σύντροφος, καλύτερος και σίγουρα πιο απλός από ένα στερεοφωνικό ή μια βιβλιοθήκη γεμάτη. Μπορούσα με ένα απλό μέσο να γραπώσω, να εγκλωβίσω σκέψη και στιγμή. να την αλυσσοδέσω, να υποχρεωθεί να ζήσει και να πεθάνει δίπλα μου. Υποχρεωμένη.
Με την πάροδο του χρόνου και τον ψυχαναγκασμό της αποδέσμευσης από τα υλικά αντικείμενα, αποφάσισα συνειδητά να μπορέσω να το αποχαιρετίσω και αυτό. Η σκέψη από μόνη της, ικανότατη και πλέον δοκιμασμένη να δεσμεύει και να εγκλωβίζει τις στιγμές, αρκεί. Το μολύβι είναι στο συρτάρι και βγαίνει τα βράδια, κάτι μαγικά βράδια, σαν το μολυβένιο σττρατιώτη.
Το μολύβι ως αποτέλεσμα, το σκίτσο, αποκρυσταλλώνει τη στιγμή, τη δεσμεύει, την υποχρεώνει να ζήσει. Έχει τη χαρά της γιατί δίνει εικόνα στη στιγμή καιστα συναισθήματα, αλλά είναι σαν τον ανδρικό οργασμό: σίγουρη αλλά περιορισμένη.
Προτιμώ τότε να φλερτάρω με το γυναικείο: αμφίβολος, δύσκολος αλλά παρατεταμένος βαθύς και σε άλλα επίπεδα.
Φευγαλέες στιγμές λοιπόν:
Τις αλυσσοδένω, τις απελευθερώνω, τις χαζεύω, τις αγαπώ. Ζω γι' αυτές, κι ας γλιστράνε μέσα από τα δάχτυλά μου σαν το νερό στην κρύα βρύση. Θροϊσματα, πεταρίσματα, ψίθυροι, ανεπαίσθητα αγγίγματα. Και το κύμα με κουκούλωσε. Μουσική και πέφτει η αυλαία.
ΑΛΛΟ ΠΑΛΙ ΚΑΙ ΤΟΥΤΟ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΑΒΒΑΤΙΑΤΙΚΑ, ΠΡΩΙ-ΠΡΩΙ, ΤΟΝ... ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟ ΘΥΜΗΘΗΚΕΣ;
ΣΤ' ΟΝΕΙΡΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΕΙΔΕΣ; :)))
KALO SAVVATOKYRIAKO!
ΤΑ... ΛΕΜΕ.
ΥΓ. ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΜΗΝ ΔΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΝ... ΛΑΛΙΩΤΗ...
Ωραίο! Κρατάω τα πολλά διαφορετικά σημεία από το κείμενο και τα βάζω στα μέτρα μου. Ευυυχαριστώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω ότι όλοι οι καλλιτέχνες, όταν "φυλακίζουν" μια στιγμή, το κάνουν βασικά για τον εαυτό τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκίτσο, φωτογραφία, μουσική...
Μόνο για τον δημιουργό τους αποτελούν θύμηση της συγκεκριμένης στιγμής. Για τους υπόλοιπους, απλά είναι ένα έναυσμα για να θυμηθούν μια δική τους στιγμή.
Καμιά φορά, ακούς έναν ζωγράφο ή έναν φωτογράφο να λέει: "ήθελα να δείξω στον κόσμο αυτό που είδα εγώ".
Αυτό όμως δεν πιστεύω ότι είναι εφικτό. Ο καθένας βλέπει τις δικές του εικόνες στην τέχνη.
Και -κατά τη γνώμη μου- αυτό είναι και το ζητούμενο. :)
Εξαίσιο... αν και το τέλος έχει μια απρόσμενα θλιμμένη νότα, μοιάζει σαν κάτι που θα έγραφα εγώ περισσότερο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορώ να φανταστώ τί μπορεί να σημαίνει ένα σκίτσο για έναν ζωγράφο. Πώς είναι η έμπνευση και πώς είναι να την αποτυπώνεις στο χαρτί. Ξέρω όμως πώς είναι όταν έχεις χιλιάδες σκέψεις που δεν ξέρεις ούτε να τις πεις ούτε να τις ζωγραφίσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαντοτινέ,
ΑπάντησηΔιαγραφήάστον τον Κωστόπουλο. Ας ζήσει και αυτός,όπως και οι κατσαρίδες. Με δημοκρατική ανέχεια.
Καλή συνέχεια και σε σένα.
Τζοάν,
Κράτα ό,τι θέλεις, στα χαρίζω με την καρδιά μου. Είναι χαρά να δίνω.
Λιλιθάκο,
Συμφωνώ και αυτό είναι το ωραίο με την έκφραση, είτε αυτό λέγεται τέχνη, είτε όπως νάναι. Για μένα το ωραίο είναι να καταλαβαίνεις τη ζωή, και να δίνεις. Μεγάλη απόλαυση!
Αμφίπολε Β.,
καλώστηνα και πάλι. Θλιβερό ή όχι, αυτό βγήκε. Αγνά.
Απλά.
ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΟ ΔΕΙΓΜΑ ΑΜΟΡΑΛΙΣΜΟΥ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΡΟΣ ΤΙΜΗ ΜΟΥ, ΕΧΕΙ ΓΡΑΨΕΙ ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ editorial ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΜΙΑΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΑΔΙΚΗΜΑ ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΗΜΟΥΝ ΜΑΡΤΥΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ.
ΑΜΑ ΠΟΤΕ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΣ... ΒΟΗΘΕΙΑ, ΦΩΝΑΞΕ ΜΕ!
ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ H.P.
Καφεδάκι,
ΑπάντησηΔιαγραφήσίγουρα δεν περίμενα μια τέτοια απάντηση. Με πιάνει απροετοίμαστο, με κάνει και χαμογελάω, ευγνώμων που νιώω να μπορώ να εκφράζομαι, έστω μετά από πολύ κόπο. Και αξίζει.Από την άλλη, σίγουρα ο καθένας μαςπροσπααθεί να βρίσκει έναν τρόπο και αυτός σε κάθε περίπτωση είναι διαφορετικός και ιδιαίτερος. Εσύ έχεις ένα γεμάτο, πλήρως εξοπλισμένο οπλοστάσιο με λέξεις και φωτογραφίες, κάνω λάθος;
Κοραλλένια μου,
ζώ τις στιγμές γνωρίζοντας ότι δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι θα συνεχίζω να ζω σήμερα, αύριο, μεθαύριο, στο μέλλον, συνέχεια. Και γι αυτό ζω όσο καλύτερα μπορώ τις στιγμές του "τώρα". Και χαίρομαι που σας έχω δίπλα μου σε αυτό.
Χάππυπέππερ μου,
όλο γράφεις, γράφεις, γράφεις, και τελειωμό δεν έχεις. καλά, τόσο χαρούμενος είσαι πια με τους ηλεκτρονικούς σου φίλους;;;;;
Παντοτινέ,
στα νομικά με πιάνεις αδιάβαστο, αλλά σίγουρα δε θέλω καταδίκες με τίποτα - μη με βοηθήσεις!
(αστειεύομαι)
Καλή σου μέρα.
Τώρα με ξάφνιασες εσύ! Εχεις δίκιο. Ετσι ακριβώς είναι. Δεν έχω αυτό αλλά έχω κάτι άλλο. Απορώ πώς δεν το είχα δει! Πάντα σκεφτόμουν ότι εκεί υπάρχει κενό. Τελικά δεν υπάρχει!
ΑπάντησηΔιαγραφήείμαι άφωνη τώρα!
Οι ηλεκτρονικοί φίλοι έχουν κάτι κοινό. Δεν ξέρω τί. Αλλά υπάρχει εκεί και περιμένει. Κάτι μας ενώνει. Ενας κύκλος και μέσα του γυρίζουμε εμείς. Οπότε γράφε άφοβα :)))
πάντως με την πένα οι στιγμές αποτυπώνονται ανεξίτηλες... στα χέρια, στα ρούχα...
ΑπάντησηΔιαγραφήCoffee Mug,
ΑπάντησηΔιαγραφήχαίρομαι που χαμογέλασες.
Όσο για τον Ηλεκτρονικό Κύκλο, πράγματι, έτσι είναι, μας περιμένει, εκεί, ανεξίτηλος.
Κοκό ντήαρ,
σε σένα ειδικά, οι στιγμές είναι τόσο συνώνυμες με τις λέξεις που καμμιά φορά δύσκολα διαχωρίζονται οι μεν από τις δε.
ΠΕΡΑΣΑ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΕΥΧΗΘΩ ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα ακριβώς γι'αυτό σε πάω βρε πιπέρι. Γιατί είσαι απλός, straight- forward. Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφή