Τα κάστρα που έχω δε μου αρκούν από μόνα τους. Δε μου αρέσουν. Θέλω να φτιάξω άλλα, πιο ωραία, να βάλω και τα playmobile μέσα. Θα πάρω τα lego να τα φτιάξω.
Η μαμά μου είναι μέσα, συχνά με ρωτάει γιατί είμαι τόσο ήσυχος. Μα δεν είμαι ήσυχος! Φτιάχνω! Φτιάχνω κάστρα, σπιτάκια, βουνά.
Ζωγραφίζω του ουρανούς τους, τις θάλασσές τους.
Να. Προχτές έφτιαξα και εκείνη τη βάρκα από μπάλσα (ειδική φλούδα ξύλου για μοντελισμό), και ήταν πολύ ωραία, κι ας πήγε στον πάτο στην πλατεία Ν.Σμύρνης. Θα έφταιγε το μοτεράκι το ηλεκτρικό που ήταν πολύ βαρύ μάλλον. Αλλά την έφτιαξα! Την ήθελα, τη σκέφτηκα, την έφτιαξα.
Έχει ακόμα μια γαλήνη, μια ησυχία, μια ζέστα σιωπηλή το δωμάτιό μου. Αυτό που λένε "γλυκιά μοναξιά", μα εμένα δε με πειράζει. Μ' αρέσει να με αφήνουν ήσυχο να φτιάχνω τους κόσμους μου, τα κάστρα και τις πανοπλίες μου. Εγώ ζώ εκεί μέσα.
Έχει μια γλυκιά ησυχία λοιπόν. ίσως και να πειράζει που ζωγράφισα και τους τοίχους του δωματίου μου - η μαμά μου δε χάρηκε πολύ όταν το είδε, κι ας ήταν έτσι ωραίο.
Πέρασαν χρόνια από τότε, και θυμάμαι ένα δάσκαλο, φυσικό που συνήθιζε να λέει "βρίζω κι ονειρεύομαι. Βρίζω γιατί ο κόσμος δεν είναι όπως θα ήθελα και ονειρεύομαι πώς θα ήθελα να είναι".
Κι από τότε, χρόνια πέρασαν.
Όσα κι όσα χρόνια μετά, αυτή η γλυκιά μοναξιά (που ο κόσμος αποκαλεί πικρά "μοναξιά") εμένα με μεθάει. Με συναρπάζει. Με αγριεύει από ηδονή κάποιες φορές. Μου ξυπνάει τις στιγμές εκείνες με τη μαμά μου, μόνοι στο σπίτι και γω κλεισμένος στο δωμάτιό μου να φτιάχνω τους κόσμους μου.
Θυμάμαι την αίσθηση από τις κόλλες στα χέρια μου και τα αεροπλανάκια τα συναρμολογούμενα στα ράφια μου. Θυμάμαι τη ζέστη στο χαλί κι εμένα ξάπλα νωχελικά σα γάτα ν' αγκαλιάζω το πάτωμα να πάρω θαλπωρή κι άλλη. Και τους μαρκαδόρους ολόγυρα.
Σήμερα έχω αναστήσει το Morrison με αυθάδεια και αυταρέσκεια, να κάνει παρέα στα παιδικά μου όνειρα που είναι ενήλικα πλέον. "Να δημιουργείς πραγματικότητες" είναι η σκέψη που με στριφογυρνάει σαν επίμονο φλέρτ και γω σχεδόν βλέπω στον ορίζοντα το κρυστάλλινο πλοίο, καθάριο και ολοδιάφανο νάρχεται να με πάρει.
"Before you slip into unconsciousness
I'd like to have another kiss
Another flashing chance at bliss
Another kiss, another kiss
....
Oh tell me where your freedom lies
The streets are fields that never die
...
A million ways to spend your time..."
Με αυθάδεια και αυταρέσκεια λοιπόν.
Να δημιουργείς πραγματικότητες.
Έχει μια γλυκιά ησυχία λοιπόν.
Τρίτη 26 Ιουνίου 2012
Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012
ΔιΦορούμενη ΦοράΔα
Ενότητα 1
Έχω μια φίλη που τρελλαίνεται για το ιππικό.
Πήρε ένα, αλλά λόγω ζέστης, της έχει βγει η γλώσσα.
Υπάκουη, δε χρειάζεται καν μαστίγιο.
Μπήκα λοιπόν σε σκέψεις (μουμπλέ, μουμπλέ)
Ενότητα 2
Αν είχα μία (φοράδα), θα:
1. Πλήρωνα τέλη κυκλοφορίας;
2.Θα έπρεπε να της κολλήσω αυτοκόλλητο (για τα τέλη κυκλοφορίας) στη μύτη;
θα χρειαζόταν ΚΤΕΟ και κάρτα (καυσ) αερίων;
3. Στις διαγραμμισμένες θέσεις εντάσσεται σε καθεστώς δίκυκλου;
4. Μετά την αμόλυβδη και το αέριο, λέτε να διαθέτουν και σανό τα πρατήρια;
5. Αν βγάλω σχέδια για κτίριο σε άδεια πολεοδομίας, να σημάνω το χώρο ως "χώρο στάθμευσης", "playroom" ή "σταύλο"; Το τελευταίο χρειάζεται έγκριση από το υγειονομικό, ενώ στο πρώτο δεν έχεις και πρόβλημα ύψους. με 2.50μ. είσαι ΟΚ.
6. Όταν την κυκλοφορώ, πού να της βάλω τα φλας και τα αλάρμ;
Έχω κι άλλες απορίες.
Έχει ζέστη.
Έχω μια φίλη που τρελλαίνεται για το ιππικό.
Πήρε ένα, αλλά λόγω ζέστης, της έχει βγει η γλώσσα.
Υπάκουη, δε χρειάζεται καν μαστίγιο.
Μπήκα λοιπόν σε σκέψεις (μουμπλέ, μουμπλέ)
Ενότητα 2
Αν είχα μία (φοράδα), θα:
1. Πλήρωνα τέλη κυκλοφορίας;
2.Θα έπρεπε να της κολλήσω αυτοκόλλητο (για τα τέλη κυκλοφορίας) στη μύτη;
θα χρειαζόταν ΚΤΕΟ και κάρτα (καυσ) αερίων;
3. Στις διαγραμμισμένες θέσεις εντάσσεται σε καθεστώς δίκυκλου;
4. Μετά την αμόλυβδη και το αέριο, λέτε να διαθέτουν και σανό τα πρατήρια;
5. Αν βγάλω σχέδια για κτίριο σε άδεια πολεοδομίας, να σημάνω το χώρο ως "χώρο στάθμευσης", "playroom" ή "σταύλο"; Το τελευταίο χρειάζεται έγκριση από το υγειονομικό, ενώ στο πρώτο δεν έχεις και πρόβλημα ύψους. με 2.50μ. είσαι ΟΚ.
6. Όταν την κυκλοφορώ, πού να της βάλω τα φλας και τα αλάρμ;
Έχω κι άλλες απορίες.
Έχει ζέστη.
Κυριακή 10 Ιουνίου 2012
Στα παιδάκια μου
Κάθε χρόνο έχω άλλα παιδάκια. Πολλά παιδάκια.
Αλλά από αυτά, με 10-12 κάθε χρονιά συνδέομαι ιδιαίτερα.
Και κάθε χρόνο, πρέπει να αλλάζουν αυτά τα παιδάκια και να έρχονται άλλα στη θέση τους.
Από αυτά που φεύγουν, με κάποια η σύνδεση παραμένει, και εξελίσσεται. Με κάποια άλλα, απλά μένει σε μένα η θύμισή τους και η ελπίδα να τα ξαναδώ μετά από χρόνια και να έχουν κάνει κάτι πολύ καλό.
Ενδεικτικά, κάθε χρόνο έχω γύρω στα 140 παιδάκια ηλικίας από 19-25 χρονών, χωρίς να αποκλείονται και πολύ μεγαλύτερα.
Στο σημείο αυτό, έχω να ομολογήσω κάτι: Δεν τα καταφέρνω καλά.
Λένε ότι στη δουλειά ο εργαζόμενος δεν πρέπει να συνδέεται με το αντικείμενό του. Ειδικά στη διδασκαλία. Εγώ λοιπόν, δεν είμαι καθόλου καλός σε αυτό. Τρελλαίνομαι, με νοιάζει, το σκέφτομαι. Κοιμάμαι και ξυπνάω και προσπαθώ να σκεφτώ τον τρόπο να τα βοηθήσω περισσότερο. Φυσικά, χωρίς να με καβαλήσουν (ει δυνατόν!) και διατηρώντας την ακλόνητη αντικειμενικότητά μου. Το παίρνω σχεδόν προσωπικά. Το βλέπω ενίοτε ως μία πλόκληση, πώς να καταφέρω δηλαδή να μεταφέρω στο παιδί τη γοητεία του αντικειμένου εκπαίδευσης. Γιατί, κατά τη γνώμη μου, εκπαίδευση δεν είναι μια μηχανή του κιμά όπου τα νούμερα-βαθμολογίες συνυπολογίζονται σε σύνθετους αριθμητικούς τύπους. Η εκπαίδευση είναι κάτι πολύ πιο συνολικό. Διαφοροποιείται από την κατάρτιση και στοχεύει στη μόρφωση. Και προσπαθώ να το περάσω αυτό στα παιδάκια μου. Ερωτεύομαιμε το αντικείμενό μου.
Για να πάμε στο ψητό (με πατατούλες-μην ξεχνιώμαστε):
Την Πέμπτη τα παιδάκια μου έδωσαν τις διπλωματικές τους. Και πήγαν όλα σούπερ. ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Και γω συγκινήθηκα, σα βλαμμένος, φούσκωσα σαν το παγόνι, έσκασα από τη χαρά μου. Και δεν μπορώ να σας μεταδώσω το συναίσθημα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, είχα ακούσει τα πάντα. Μέχρι βουντού (είμαι σίγουρος ότι) μου έκαναν. Καρφιά στα λάστιχα του ποδηλάτου ήθελαν να μου ρίξουν. Φωνές, κακό, κλάματα, όλα. Ημουν σκληρός και αμετακίνητος για να μην τους αφήσω να τα παρατήσουν. Και πήγαν όλα τέλεια. Αν δεν ήταν τα προσχήματα, θα τα αγκάλιαζα σφιχτά.
Βέβαια, δεν παραπονιέμαι, είχα και την ανταμοιβή μου. Άκουσα καλά λόγια και ευχαριστίες και από τα ίδια, και από τους γονείς τους. Ειλικρινά, όταν ένας γονιός σου σφίγγει το χέρι και σε κοιτάζει στα μάτια θέλεις να φωνάξεις από την ευγνωμοσύνη, παρόλο που ξέρεις ότι είναι προϊόν συναισθηματικής φόρτισης.
Τ' αγαπάω πολύ τα παιδάκια μου. Αλήθεια. Και θέλω να τα πνίξω φυσικά.
Τα τελευταία 14 χρόνια έχω κρατήσει επαφή με πολλά από αυτά. Με κάποιους ανθρώπους συνεχίζουμε, φίλοι πια, συνοδοιπόροι που μας συνδέει "εκείνο" το παράξενο στάδιο της εκπαίδευσης.
Για κάποιους φίλους, είμαι υπερβολικός - θε έπρεπε να αποστασιοποιηθώ. Γι' αυτό λέω ότι δεν το κάνω καλά. Καθόλου καλά. Προσπαθώ να είμαι δίπλα τους, ακόμη και σαββατοκύριακα με εμαιλ και sms ("Κύριε Χ., να βάλω διαστάσεις σε αυτό το σχέδιο;"), ακόμα και κυριακή 9 το βράδυ, ή ξημερώματα στις 6 τοπρωί (αυτά ξενυχτάνε, εγώ ξυπνάω νωρίς και έτσι λύνουμε σχέδια στις 6 το πρωί - καλό;)
Τέλος πάντων. Τώρα τελειώσανε, θα φύγουν θα εξαφανιστούν, θα πάνε διακοπές, μεταπτυχιακά, κ.ο.κ.
Πριν φύγουν όμως θα πάμε για ουζάκια, και ίσως για κάνα μπανάκι.
Και γω θα ξέρω ότι είναινη φυσική ροή της ζωής να φύγουν, να πάρουν το δρόμο τους.
Στην υγειά τους λοιπόν, άσπρο πάτο!
Αλλά από αυτά, με 10-12 κάθε χρονιά συνδέομαι ιδιαίτερα.
Και κάθε χρόνο, πρέπει να αλλάζουν αυτά τα παιδάκια και να έρχονται άλλα στη θέση τους.
Από αυτά που φεύγουν, με κάποια η σύνδεση παραμένει, και εξελίσσεται. Με κάποια άλλα, απλά μένει σε μένα η θύμισή τους και η ελπίδα να τα ξαναδώ μετά από χρόνια και να έχουν κάνει κάτι πολύ καλό.
Ενδεικτικά, κάθε χρόνο έχω γύρω στα 140 παιδάκια ηλικίας από 19-25 χρονών, χωρίς να αποκλείονται και πολύ μεγαλύτερα.
Στο σημείο αυτό, έχω να ομολογήσω κάτι: Δεν τα καταφέρνω καλά.
Λένε ότι στη δουλειά ο εργαζόμενος δεν πρέπει να συνδέεται με το αντικείμενό του. Ειδικά στη διδασκαλία. Εγώ λοιπόν, δεν είμαι καθόλου καλός σε αυτό. Τρελλαίνομαι, με νοιάζει, το σκέφτομαι. Κοιμάμαι και ξυπνάω και προσπαθώ να σκεφτώ τον τρόπο να τα βοηθήσω περισσότερο. Φυσικά, χωρίς να με καβαλήσουν (ει δυνατόν!) και διατηρώντας την ακλόνητη αντικειμενικότητά μου. Το παίρνω σχεδόν προσωπικά. Το βλέπω ενίοτε ως μία πλόκληση, πώς να καταφέρω δηλαδή να μεταφέρω στο παιδί τη γοητεία του αντικειμένου εκπαίδευσης. Γιατί, κατά τη γνώμη μου, εκπαίδευση δεν είναι μια μηχανή του κιμά όπου τα νούμερα-βαθμολογίες συνυπολογίζονται σε σύνθετους αριθμητικούς τύπους. Η εκπαίδευση είναι κάτι πολύ πιο συνολικό. Διαφοροποιείται από την κατάρτιση και στοχεύει στη μόρφωση. Και προσπαθώ να το περάσω αυτό στα παιδάκια μου. Ερωτεύομαιμε το αντικείμενό μου.
Για να πάμε στο ψητό (με πατατούλες-μην ξεχνιώμαστε):
Την Πέμπτη τα παιδάκια μου έδωσαν τις διπλωματικές τους. Και πήγαν όλα σούπερ. ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Και γω συγκινήθηκα, σα βλαμμένος, φούσκωσα σαν το παγόνι, έσκασα από τη χαρά μου. Και δεν μπορώ να σας μεταδώσω το συναίσθημα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, είχα ακούσει τα πάντα. Μέχρι βουντού (είμαι σίγουρος ότι) μου έκαναν. Καρφιά στα λάστιχα του ποδηλάτου ήθελαν να μου ρίξουν. Φωνές, κακό, κλάματα, όλα. Ημουν σκληρός και αμετακίνητος για να μην τους αφήσω να τα παρατήσουν. Και πήγαν όλα τέλεια. Αν δεν ήταν τα προσχήματα, θα τα αγκάλιαζα σφιχτά.
Βέβαια, δεν παραπονιέμαι, είχα και την ανταμοιβή μου. Άκουσα καλά λόγια και ευχαριστίες και από τα ίδια, και από τους γονείς τους. Ειλικρινά, όταν ένας γονιός σου σφίγγει το χέρι και σε κοιτάζει στα μάτια θέλεις να φωνάξεις από την ευγνωμοσύνη, παρόλο που ξέρεις ότι είναι προϊόν συναισθηματικής φόρτισης.
Τ' αγαπάω πολύ τα παιδάκια μου. Αλήθεια. Και θέλω να τα πνίξω φυσικά.
Τα τελευταία 14 χρόνια έχω κρατήσει επαφή με πολλά από αυτά. Με κάποιους ανθρώπους συνεχίζουμε, φίλοι πια, συνοδοιπόροι που μας συνδέει "εκείνο" το παράξενο στάδιο της εκπαίδευσης.
Για κάποιους φίλους, είμαι υπερβολικός - θε έπρεπε να αποστασιοποιηθώ. Γι' αυτό λέω ότι δεν το κάνω καλά. Καθόλου καλά. Προσπαθώ να είμαι δίπλα τους, ακόμη και σαββατοκύριακα με εμαιλ και sms ("Κύριε Χ., να βάλω διαστάσεις σε αυτό το σχέδιο;"), ακόμα και κυριακή 9 το βράδυ, ή ξημερώματα στις 6 τοπρωί (αυτά ξενυχτάνε, εγώ ξυπνάω νωρίς και έτσι λύνουμε σχέδια στις 6 το πρωί - καλό;)
Τέλος πάντων. Τώρα τελειώσανε, θα φύγουν θα εξαφανιστούν, θα πάνε διακοπές, μεταπτυχιακά, κ.ο.κ.
Πριν φύγουν όμως θα πάμε για ουζάκια, και ίσως για κάνα μπανάκι.
Και γω θα ξέρω ότι είναινη φυσική ροή της ζωής να φύγουν, να πάρουν το δρόμο τους.
Στην υγειά τους λοιπόν, άσπρο πάτο!
Για την ιστορία, σας παρουσιάζω ένω μικρό δείγμα από εικόνες που έτυχε να έχω στο inbox μου από τα αρχεία όταν ακόμα τα διορθώναμε.
Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012
Αύγουστος...
Εδώ και 20- 25 μέρες που έχει μπει για κάποιους από εμάς ο Αύγουστος, διαφαίνεται μια ιδιαίτερη δυσκολία. Πρωτού προχωρήσω (και για να μη νομίζετε είμαι εντελώς, μα εντελώς βλαμμένος), παραδέχομαι ότι, ως πεταλούδος, είμαι πια σε θέση να απολαύσω αυτόν το δύσκολο μήνα. Και εξηγώ:
Το γραφείο, έτσι κι αλλιώς, δεν έχει δουλειά. Είπα λοιπόν κι εγώ, ν' ανοίξω τα φτερά μου να πάω για καμμιά βουτιά στα Δελφίνια.
Εκεί άλλωστε το μερος έχει προοπτικές. Σκέτη απόλαυση. μετά από τόοοοοσα χρόνια στο Σύλλογο Αρχιτεκτονο-πεταλούδων, νομίζω ότι κάθε άλλο παρά τύψεις θα έπρεπε να νιώσω και ηλίθια ενοχικά σύνδρομα. Μάλιστα, πήρα και τη φωτογραφική μου μηχανή, καθότι αυτά που βλέπω από κει πάνω είναι σούπερ. Προχώρησα λοιπόν τώρα που τα λουλουδάκια λαλούνε και ο Αύγουστος καίει για τα καλά, μπας και δροσιστώ.
Κουρασμένος από τον παρατεταμένο Αύγουστο (θάναι μακρύς εφέτος), πέταξα για ώρα επάνω από το νερό, έκανα και κάτι βουτιές (ούτε χελιδονόψαρο να ήμουν) και βγήκα έξω ν αράξω. Δύσκολο. Δύσκολο. Καυτή η άμμος, λίγος ο κόσμος, νόστιμα τα λουλουδάκια, δύσκολα, δύσκολα...
Έκατσα λοιπόν εξαντλημένος και κοίταξα επάνω. Έπρεπε να πάρω δυνάμεις να συνεχίσω. Ευτυχώς, μια πιτσιρίκα εκεί παραδίπλα μόλις είχε φέρει φρέσκο καφεδάκι (εμείς οι αρχιτεκτονο-πεταλούδες πολύ τον κάνουμε κέφι τον καφέ)
Έκανα μια δυό βούτες και έφυγα σφαίρα για τις γκάουρες που με περίμεναν.
Πολύ δύσκολος μήνας ο Αύγουστος. Αναγκάζεσαι ν αράξεις, να λιαστείς, να σκεφτείς. Σκέφτεσαι το χρόνο που δαπάνησες στο γραφείο τόσα χρόνια, και σχεδόν ευγνωμονείς που αυτός ο Αύγουστος ήρθε. Που σε ανάγκασε να επαναπροσδιορίσεις τη ζωή σου. να αναρωτηθείς τί σκατά έκανες τόσα χρόνια. Είναι φοβερό, αλλά οι γκάουρες ήταν εδώ τόσο καιρό που εσύ έπηζες να φτιάχνεις πράγματα. Και τώρα, πετάς ψηλά, με τα φτερά ανοιχτά και το στήθος ίσα να ακουμπάει, να αφουγκράζεται το νερό, να εκστασιάζεσαι.
Ρούφα το μεδούλι από τον Αύγουστό σου, μη φοβάσαι, πέτα ψηλά. Ευγνώμων που έχεις την πολυτέλεια της απόλαυσης, με πλήρη συνείδηση, κι ας είναι ο Αύγουστος ετούτος ο μεγαλύτερος όλων. Κι ας αλλάξεις. Αναπάντεχη η ζωή μας, μικρές μου πεταλούδες, και δεν πειράζει που αλλάζουμε.
Άλλωστε, εμείς οι πεταλούδες το ξέρουμε καλά: από σκουλήκια ξεκινήσαμε...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)