Στα παιδάκια μου

Κάθε χρόνο έχω άλλα παιδάκια. Πολλά παιδάκια.
Αλλά από αυτά, με 10-12 κάθε χρονιά συνδέομαι ιδιαίτερα.
Και κάθε χρόνο, πρέπει να αλλάζουν αυτά τα παιδάκια και να έρχονται άλλα στη θέση τους.
Από αυτά που φεύγουν, με κάποια η σύνδεση παραμένει, και εξελίσσεται. Με κάποια άλλα, απλά μένει σε μένα η θύμισή τους και η ελπίδα να τα ξαναδώ μετά από χρόνια και να έχουν κάνει κάτι πολύ καλό.
Ενδεικτικά, κάθε χρόνο έχω γύρω στα 140 παιδάκια ηλικίας από 19-25 χρονών, χωρίς να αποκλείονται και πολύ μεγαλύτερα.
Στο σημείο αυτό, έχω να ομολογήσω κάτι: Δεν τα καταφέρνω καλά.
Λένε ότι στη δουλειά ο εργαζόμενος δεν πρέπει να συνδέεται με το αντικείμενό του. Ειδικά στη διδασκαλία. Εγώ λοιπόν, δεν είμαι καθόλου καλός σε αυτό. Τρελλαίνομαι, με νοιάζει, το σκέφτομαι. Κοιμάμαι και ξυπνάω και προσπαθώ να σκεφτώ τον τρόπο να τα βοηθήσω περισσότερο. Φυσικά, χωρίς να με καβαλήσουν (ει δυνατόν!) και διατηρώντας την ακλόνητη αντικειμενικότητά μου. Το παίρνω σχεδόν προσωπικά. Το βλέπω ενίοτε ως μία πλόκληση, πώς να καταφέρω δηλαδή να μεταφέρω στο παιδί τη γοητεία του αντικειμένου εκπαίδευσης. Γιατί, κατά τη γνώμη μου, εκπαίδευση δεν είναι μια μηχανή του κιμά όπου τα νούμερα-βαθμολογίες συνυπολογίζονται σε σύνθετους αριθμητικούς τύπους. Η εκπαίδευση είναι κάτι πολύ πιο συνολικό. Διαφοροποιείται από την κατάρτιση και στοχεύει στη μόρφωση. Και προσπαθώ να το περάσω  αυτό στα παιδάκια μου. Ερωτεύομαιμε το αντικείμενό μου. 
Για να πάμε στο ψητό (με πατατούλες-μην ξεχνιώμαστε):

Την Πέμπτη τα παιδάκια μου έδωσαν τις διπλωματικές τους. Και πήγαν όλα σούπερ. ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Και γω συγκινήθηκα, σα βλαμμένος, φούσκωσα σαν το παγόνι, έσκασα από τη χαρά μου. Και δεν μπορώ να σας μεταδώσω το συναίσθημα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, είχα ακούσει τα πάντα. Μέχρι βουντού (είμαι σίγουρος ότι) μου έκαναν. Καρφιά στα λάστιχα του ποδηλάτου ήθελαν να μου ρίξουν. Φωνές, κακό, κλάματα, όλα. Ημουν σκληρός και αμετακίνητος για να μην τους αφήσω να τα παρατήσουν. Και πήγαν όλα τέλεια. Αν δεν ήταν τα προσχήματα, θα τα αγκάλιαζα σφιχτά. 
Βέβαια, δεν παραπονιέμαι, είχα και την ανταμοιβή μου. Άκουσα καλά λόγια και ευχαριστίες και από τα ίδια, και από τους γονείς τους. Ειλικρινά, όταν ένας γονιός σου σφίγγει το χέρι και σε κοιτάζει στα μάτια θέλεις να φωνάξεις από την ευγνωμοσύνη, παρόλο που ξέρεις ότι είναι προϊόν συναισθηματικής φόρτισης. 
Τ' αγαπάω πολύ τα παιδάκια μου. Αλήθεια. Και θέλω να τα πνίξω φυσικά.
Τα τελευταία 14 χρόνια έχω κρατήσει επαφή με πολλά από αυτά. Με κάποιους ανθρώπους συνεχίζουμε, φίλοι πια, συνοδοιπόροι που μας συνδέει "εκείνο" το παράξενο στάδιο της εκπαίδευσης.
Για κάποιους φίλους, είμαι υπερβολικός - θε έπρεπε να αποστασιοποιηθώ. Γι' αυτό λέω ότι δεν το κάνω καλά. Καθόλου καλά. Προσπαθώ να είμαι δίπλα τους, ακόμη και σαββατοκύριακα με εμαιλ και sms ("Κύριε Χ., να βάλω διαστάσεις σε αυτό το σχέδιο;"), ακόμα και κυριακή 9 το βράδυ, ή ξημερώματα στις 6 τοπρωί (αυτά ξενυχτάνε, εγώ ξυπνάω νωρίς και έτσι λύνουμε σχέδια στις 6 το πρωί - καλό;)
Τέλος πάντων. Τώρα τελειώσανε, θα φύγουν θα εξαφανιστούν, θα πάνε διακοπές, μεταπτυχιακά, κ.ο.κ.
Πριν φύγουν όμως θα πάμε για ουζάκια, και ίσως για κάνα μπανάκι.
Και γω θα ξέρω ότι είναινη φυσική ροή της ζωής να φύγουν, να πάρουν το δρόμο τους. 
Στην υγειά τους λοιπόν, άσπρο πάτο!

Για την ιστορία, σας παρουσιάζω ένω μικρό δείγμα από εικόνες που έτυχε να έχω στο inbox μου από τα αρχεία όταν ακόμα τα διορθώναμε.