Σάκ Βουαγιάζ!

Πάει πολύς καιρός από την τελευταία μας φορά. Πολλή πίεση, πολύ τρέξιμο, δυσκολία γενική την οποία, φυσικά, όλοι βιώνουμε. και έτσι δεν είχα διάθεση να κάτσω να μαζέψω τις σκέψεις μου και να τις υποχρεώσω να σταθούν στη θέση τους.
Παρόλη όμως τη γενική δυσκολία, η μόνιμη (πια) σύντροφός μου, η Αισιοδοξία, δε με έχει εγκαταλείψει.
Και, ευτυχώς, σε αυτό το καθημερινό ντουβάρι που μας αγκαλιάζει, βρίσκονται κάποιες χαραμάδες χαράς και γέλιου.
Κάθε φορά που βλέπω αυτόν τον τυπάκο να λέει το "11888-τυχαίο, δε νομίζω!", ή κάθε φορά που απολαμβάνω τον άλλο τυπάκο να λέει στις τουριστριούλες "avec... Pi-sci-ne???", πεθαίνω στα γέλια. σα μικρό παιδί που παρακαλάει τους δικούς του να του πούν και να του ξαναπούν το ίδιο αστείο εκατό φορές, και σε κάθε ένα άκουσμα να πέφτει κάτω από τα γέλια.
Είναι, ρε παιδί μου, μερικοί άνθρωποι που τό χουν στο αίμα τους το χιούμορ. Που νομίζεις ότι και η ψυχή τους, αν την ανοίξεις στα δύο, θα βρεις μέσα γέλια και κέφια και χαμόγελα. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΞΥΠΝΟΙ, γιατί τελικά, περί αυτού πρόκειται. Ο βλάκας δε διαθετει χιούμορ. Αυτή είναι η πεποίθήσή μου. Το χιούμορ είναι καθαρά θέμα εξυπνάδας. και οι διαφημίσεις του cosmote, εν γένει, είναι ιδιαιτέρως απολαυστικές.
Επαναλαμβάνουμε τις ατάκες, τις φιλοξενούμε στην καθημερινότητά μας, τις αγκαλιάζουμε καθημερινά. Εγώ πλέον χαιρετάω πολύ συχνά λέγοντας "Σάκ Βουαγιάζ". (για κάποιους που ξέρουν πόσο βλαμμένος είμαι, αυτό δεν είναι διόλου περίεργο). Κάποιοιο μεγαλύτεροι κολλάνε. Δεν αναγνωρίζουν τον κώδικα, δεν πιάνουν το αστείο, σχεδόν ενοχλούνται. Οι νεώτεροι, απενδύονται αυτοστιγμεί την επίφαση της σοβαρότητας και ανταποκρίνονται με γέλια. Και για μένα, ο χαιρετισμός τούτος κάτι σημαίνει, και κάτι επισημαίνει:
Το χλευασμό της συμβατικότητας έναντι της οικειοποίησης του διαφορετικού, ένα μήνυμα αισιοδοξίας, ένα λογοπαίγνιο για τους επίδοξους εραστές των λέξεων, της γλώσσας, και άλλων οργάνων επικοινωνίας...
Αν, παρόλα αυτά, πέρασε από το μυαλό σας ότι με αυτόν τον τίτλο της σημερινής, παραδοσιακά πρωινής, ανάρτησης, σας αφήνω (διακοπές / μόνιμες διακοπές / κλπ), τότε λανθάνετε. Τσού. Δεν πάω πουθενά.  Συνεχίζω να είμαι εδώ, με διάθεση να είμαι περισσότερο Εδώ και λιγότερο Εκεί, παρόλο που το Εκεί μας έχει ψιλοπηδήξει τελευταία.
Ελπίζω να είστε όλλοι καλά, θα έρθω για γλυκό περγαμόντο ή βυσσινάκι, μια υπέροχα καλοκαιρινή απογευματινή επίσκεψις κατ' οίκον. Φιλάκια σε όλα τα παιδάκια. Καλημέρα. (πέρασε η ώρα, σχεδόν μεσημερι, 06:40...)