Ο Πασχαλίτσος

Όταν έχουμε πολλή δουλειά, προκειμένου να ξεσκάσουμε συχνά μας πιάνει ένα ξεχωριστό είδος βλακείας, αυτό των ηλίθιων ερωτήσεων και αποριών. έτσι λοιπόν το προηγούμενο Σ/Κ, εν μέσω άπειρης δουλειάς προέκυψε η απορία:
Γιατί λέμε "η πασχαλιτσα" - αρσενικό δεν υπάρχει; αν υπήρχε πως  θα λεγόταν: "ο πασχαλίτσος";
Συμβαίνει το ίδιο και με τη γαρίδα, την καραβίδα; Και με το καημένο το καλαμαράκι τί γίνεται; έχει πουλάκι το καλαμαράκι; και αν ναι, με ποιόν τη βρίσκει; με τη σουπιά; υπάρχει "ο σουπιός";
Πολύ σοβαρά πράγματα δηλαδή. Παράτησα σχεδόν ααααααμέσως ό,τι έκανα και άρχισα να γκουγκλάρω, μιας και το γκουγκλ (ω-τί πνευματώδες όνομα τούτο!) είναι κάτι σαν την εγκυκλοπαίδεια 'Ηλιος", "δομή" ή έστω "πάπυρος-λαρούς-μπριτάνικα". (Σ.τ.Μ. αυτές οι λέξεις για τα νέα παιδιά είναι κάτι σαν το τηλεφωνο με κυκλικό δίσκο και στρογγυλές τρύπες - άγνωστα αντικείμενα, δλδ).
Ρωτώντας όμως πας και στην πόλη.
Η απορία μου λύθηκε αρκετά γρήγορα, και, τολμώ να πω, ευχάριστα.
Βρήκα αμέσως αυτό: (σε ένα φόρουμ φωτογράφων)

Και ευθύς αμέσως αποφάσισα να ντυθώ Πασχαλίτσος τις Απόκριες.
Σκέφτηκα ακριβώς τον τρόπο:
θα φορέσω το μαύρο θερμικό κολλάν του σκι, μια μαύρη μπλούζα (θα αποφύγω αυτή με τους AC/DC,ή έστω τους Iron Maiden, νομίζω έχω και σκέτη) και -το κλου-
θα κουβαλήσω μια κόκκινη λεκάνη (που έχω για το πλύσιμο των μάλλινων) στην πλάτη, αφού της προσαρμόσω τα κατάλληλα μαύρα λουριά και τη βάψω με μαύρες βουλίτσες.
Το κακό είναι ότι το μόνο πάρτυ που θα μπορούσα να πάω γίνεται την ερχόμενη παρασκευή που εγώ θα βρίσκομαι στην Κω με σιδεράδες και μπετατζήδες και ξυλουργούς. ό,τι πιο αντιερωτικό θα έλεγα.
Υπάρχει και η εναλλακτική να σκάσω ντυμένος Πασχαλίτσος στην οικοδομή, και μετά να πάω κατευθείαν στο πάρτυ από το αεροδρόμιο, αεροπλάνο, κλπ.
Αλλά ίσως και να μην πληρούνται οι κανόνες ασφαλείας και υγείας - για σκέψου να πέσει ο Πασχαλίτσος στην πισίνα με τις τσιμεντοκονίες: θα βραχούν τα φτεράκια μου (...)