Φυσικά κάποιοι αλλάζουν διαδρομή, σαν τα τραίνα που ο σταθμάρχης γυρνάει με βία το μοχλό. Άλλοι πάλι πηδάνε σε άλλο όχημα, σε άλλο τραίνο, άλλοι σε βάρκα. Και αλλάζουν διαδρομή, πίστα και στόχο.
Ξέθαψα κάτι παλιές φωτογραφίες που σκέφτομαι σιγά σιγά να ψηφιοποιήσω. Και αφιέρωσα κάποιο χρόνο, κάτι σα φόρο τιμής σε όλους αυτούς που άλλαξαν πορεία, όχημα και διαδρομή. Αγαπημένοι πάντα στη μνήμη μου, αγαπημένοι επειδή μοιραστήκαμε, γελάσαμε, τσακωθήκαμε. Αγαπημένοι επειδή, όπως και νά'χει, κέρδισα και κέρδισαν. Έχασα και έχασαν. Συμπορευτήκαμε. Κάπου, κάποτε, κάπως.
Ο ιάσωνας με στήριξε στη διπλωματική στο πολυτεχνείο, και δουλέψαμε ώρες με καλή παρέα. Ψυχραθήκαμε αργότερα όταν δοκιμάσαμε να κάνουμε γραφείο παρέα. Μαλακία. Ποτέ δεν είχαμε ουσιαστικά τίποτα να χωρίσουμε. Προσπάθησα να τα ξαναβρούμε. Αλλά μόνον εγώ.
Η μαργαρίτα απλά άλλαξε τόπο, χρόνο, σκέψη, status, όλα.
Άλλοι πάλι είναι ακόμη εδώ, αλλά είναι -πλέον- άλλοι...
ο γιώργος (εδώ σε σκίτσο στο πολυτεχνείο) μου έκλεισε την πόρτα μια μέρα και μου είπε "καλή ζωή να έχεις" - μαλακία με δουλειά πάλι. Δύσκολες οι δουλειές με φίλους. Εγκυμονούν κινδύνους και απώλειες. Και με αυτόν προσπάθησα. Ακάρπως.
Άλλοι πάλι είναι ακόμη εδώ και θα είναι για πολύ ακόμη.
Αφορμή για το σημερινό η χτεσινή μου επιδρομή στο πατρικό μου και η ανασκαφή φωτογραφιών, ο Μάλερ με την απάντησή του για τη Λήθη (Μάλερ, μου θυμίζεις κάποιες φορές τον τέως φίλο μου γιώργο, χωρίς παρεξήγηση), ο μανώλης με το "αναμνησιολόγιόν" του που διάβαζα σήμερα στις 07.10 το πρωί.
Να είστε όλοι καλά. Σας γουστάρω με τα χίλια.
Λοιπόν φίλε μου Πιπέρη, με συγκινεί ο τρόπος σκέψης σου... Τέως φίλοι... Το χειρότερο είναι όταν δεν χάνεσαι, αλλά για κάποιον λόγο ο άλλος απλώς αλλάζει τόσο δραστικά και απότομα που πραγματικά δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις. Να τον βλέπεις κάθε ημέρα, να έχεις κλάψει μια φορά κι έναν καιρό στον ώμο του (κυριολεκτικά), να έχετε σχεδόν κουμπαριάσει (φαντάσου), και τώρα να μην αντέχεις την παρουσία του, γιατί προφανώς δεν αντέχει κι εκείνος την δική σου. Και τελικά διαπιστώνεις κάποια στιγμή πως η δουλειά βγάζει αναπόφευκτα στο τέλος τον πραγματικό χαρακτήρα του ανθρώπου. Κρίμα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά ρε συ. φιλιά, καλημέρες.
κλασσικό το να τσακώνεσαι με κάποιον λόγω δουλειάς ή λόγω εργασίας. Οι αρχιτέκτονες δεν είμαστε εύκολοι άνθρωποι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου μέρα :)
Αυτός που έπαψε να είναι φίλος, δεν υπήρξε ποτέ τέτοιος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσύ να είσαι καλά -όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται- και θα βρεθούν άλλοι άνθρωποι στο διάβα σου οι οποίοι -αν δεν γίνουν φίλοι- ίσως (απλά) κρατήσουν καλή παρέα.
Καλησπέρα. Εγώ για όλους τους τέως, λέω πως ήταν μια/ένας παλιός/α φίλη/ος, τωρα δε βρισκόμαστε πια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρίμα να χαλάνε οι φιλίες, οι πραγματικές εννοώ. Στη ζωή μου εχει συμβεί 3 φορές και μου στοιχισε πολύ. Ομως αυτά έχει η ζωή. Τελικά μάλλον και η φιλια ειναι σαν τις σχεσεις, κάποτε ξεθυμαίνει
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ομορφο ποστ
αμΒίπολη,
ΑπάντησηΔιαγραφήέχεις δίκιο. το χειρότερο είναι όταν ο άλλος έχει γίνει πλέον "άλλος". Αλλά δε θα πω "κρίμα". δεν είναι κρίμα. Απλά εξελισσόμαστε. Αλλιώς θα ήμαστε φλατ, ντεντ φλατ, που είναι ακόμα χειρότερο. Φιλιά και σε σένα.
Μαλεράκο,
ποιός τους γαμεί τους αρχιτέχτονες;;; όλοι άνθρωποι είμαστε και κάποιοι με μεγαλύτερο εγωισμό και λιγότερη υποχωρητικότητα. Αυτό που με λυπεί είναι ότι δεν υπάρχει πολλές φορές διάθεση συνεργασίας. Τη μία κάνεις εσύ λάθος, την άλλη κάνω εγώ. Δεν υπάρχουν μονόπαντα λάθη. Υπάρχουν μονόπαντες αντιλήψεις.
GGKB,
πολύ ωραία το λες - κάνουμε παρέα.
θα ήθελα να προσθέσω και την έννοια "μοιράζομαι χρόνο", που διαφέρει σημαντικά από τη φιλία.
Δραπέτη μου,
κατά τη δική μου γνώμη ο παλιός φίλος είναι αυτός που ήμαστε παλιά μαζί, τώρα δεν κάνουμε παρέα ΕΠΕΙΔΗ ΤΥΧΑΙΝΕΙ - ΕΜΕΙΣ ΘΕΛΟΥΜΕ, ενώ ο τέως φίλος ήταν κάποτε φίλος και τώρα εν είναι πλέον. Δε φταίει ότι δεν κάνουμε παρέα, δεν τυχαίνει, εμείς δε θέλουμε πια...
Όπως και να το πεις πάραυτα,πονάει κάπου μέσα.
Εφάκι,
η φιλία ΕΙΝΑΙ σχέση. Αλλά, όπως και η σχέση θέλει δουλειά, διάθεση συνεργασίας και διάθεση να τοποθετούνται τα προβλήματα και να ξεπερνιώνται, έτσι και δω. Αν δεν υπάρχει διάθεση υπέβασης, χέστο. Η σχέση ανάγεται στο "περνάω καλά" και η φιλία στο¨"κάνω παρέα". και στις δύο περιπτωσεις, απλά μοιράζομαι χρονο. Χαίρομαι που πέρασες. Ήθελα να ακούσω τη γνώμη σου - ξέρω πόσο σε απασχολεί γιατί δείχνεις "φίλιος" άνθρωπος. Υπάρχουν και οι "άφιλοι" που δεν τους ξέρω και δε θέλω να τους γνωρίσω. Καλό απόγεμα.
Συμφωνώ απόλυτα όσον αφορά την εξέλιξη... να προσθέσω όμως ότι εξερτάται με την κατεύθυνση. Αν ειναι προς τα πάνω είναι όντως εξέλιξη, επιθυμητό. Προς τα κάτω όμως είναι....
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά ίσως και να μην είναι κρίμα, απλώς αναπόφευκτο.
Δεν ξέρω τί είναι αυτό που μπορεί να σβήσει χίλιες καλές στιγμές και να κάνει σημαντική και καθοριστική τη μία κακή. Ή έστω παραπάνω από μία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως αλλάζουμε. Και ίσως ο χρόνος να είναι γραμμικός αλλά εμείς είμαστε πολυδιάστατοι. Οι πορείες δεν είναι παράλληλες. Κάποιες στιγμές που μπορεί και να κρατήσουν χρόνια, συγκλίνουν και μετά πάλι σιγά σιγά απομακρύνονται. Οι γραμμές διασταυρώνονται και τότε έχεις να θυμάσαι τον Ιάσωνα ή τον Πιπέρη και όλους αυτούς που σε συντρόφευσαν σε εκείνο το συγκεκριμένο ταξίδι. Και τους αγαπάς. Και τους θυμάσαι με αγάπη και τρυφερότητα και ας καταλήξατε σε διαφορετικά τραίνα, βαγόνια, και πλανήτες.
Αγαπητέ h a p p y p e p p e r φοβάμαι ότι κι εγώ βρίσκομαι σε λίστες των "τέως". Προφανώς κι εσύ κι ο καθένας. Εκείνος που συντάσσει την λίστα του έχει πάντα τον καλύτερο λόγο για τα πρόσωπα που συμπεριλαμβάνει. ΄Όπως κι εκείνος που βρίσκεται εντός της λίστας έχει πάντα τον καλύτερο λόγο για να δικαιολογήσει την θέση του. Την λεπτομέρεια όμως την εντοπίζω στον εγωισμό. Αυτός κάνει την διαφορά, κατεβάζει τα ρολά, γυρίζει τις πλάτες. Χωρίς αυτόν πάντα υπάρχει μια άκρη, πάντα υπάρχει η στιγμή που εάν δεν ήρθε, κάποτε θα έρθει και που μέσα της οι φίλοι θα βιώσουν όλες τις χαμένες τους στιγμές που ενδιάμεσα προέκυψαν. Θα μπορούσε μάλιστα και να συνυπάρξουν ξανά οι πορείες τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι και το άλλο. Φίλος σημαίνει να δέχεσαι τον άνθρωπό σου όπως έχει. Εάν από κάποια στιγμή κι έπειτα το "όπως έχει" σου προκαλεί ναυτία, σέβεσαι τις επιλογές του (;) γιατί τον αγαπάς΄ και τον αφήνεις ελεύθερο.
Δεν ξέρω. Μπερδεμένη υπόθεση. Όπως πολλές άλλες στη ζωή.
Είναι κι άλλα που θα μπορούσα να αναφέρω αλλά φοβάμαι ότι θα με κόψει ο bloger ως φλύαρο.
Διαβάζοντας την ανάρτησή σου κάποια στιγμή προς το μεσημέρι κολακεύτηκα με την αναφορά σου. Σ' ευχαριστώ. Δεν σου κρύβω πως μου έδωσε δύναμη για τα δύσκολα.
Να είσαι καλά να τα λέμε.
ΜΑ ΤΙ Σ'ΕΧΕΙ ΠΙΑΣΕΙ;!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΡΟΣΕΧΕ, ΘΑ ΓΕΡΑΣΕΙΣ ΠΡΟΩΡΑ ΑΝ ΣΚΕΠΤΕΣΑΙ ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΤΟΥΣ ΤΕΩΣ-ΦΙΛΟΥΣ ΣΟΥ.
ΑΝ ΗΞΕΡΕΣ ΠΟΣΟΥΣ ΤΕΩΣ-ΦΙΛΟΥΣ ΘΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ ΑΚΟΜΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ.......
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!
ΥΓ. ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙΣ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙΣ ΓΡΗΓΟΡΑ... ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ ΟΙ ΜΙΚΡΕΣ :))
Όλοι έχουμε "τέως φίλους" και δε διαφωνώ πως δεν γίνεται να ταιριάξεις με όλους και για όλη σου τη ζωή. Αυτό που με τρελαίνει όμως είναι όταν ακούω κάποιον να μιλάει για ένα ¨τέως φίλο¨ και να λέει πως χαράμισε τα χρόνια του κάνοντας παρέα μαζί του. Απ ότι κατάλαβα εσύ δεν είσαι τέτοιος αλλά έπρεπε να το πω! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήμάλλον άτυχος ήσουν!
ΑπάντησηΔιαγραφήτόσες φιλίες χαμένες για δουλειές...
δεν έκανες καλές επιλογές προφανώς.
σημασία έχει πως τώρα μπορείς να καταλάβεις πόσο λάθος ήταν και τα δυο μέρη και να χαμογελάς στους τέως φίλους.
καλή εβδομάδα!
Πολύ καλό το παράδειγμά σου με το βαγόνι. Κάπως έτσι γίνεται τις περισσότερες φορές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν πια κάποιος αλλάξει τόσο πολύ που σου προκαλεί ναυτία όπως είπε και ο Μανώλης, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τον αφήσεις να ζήσει τη ζωή του και να κάνεις κι' εσύ το ίδιο.
Δεν συμφωνώ όμως με την άποψη ότι ένας τέως φίλος δεν υπήρξε ποτέ πραγματικός φίλος.
Το ότι κάποια στιγμή οι ζωές μας γίνονται εντελώς ασύμβατες, δεν σημαίνει ότι αυτό που είχαμε (για όσα χρόνια το είχαμε) δεν ήταν αληθινό!
αμβίπολη,
ΑπάντησηΔιαγραφήδε θέλω να "χρωματίζω" την εξέλιξη, ούτε είναι πιστεύω στα χάρια μου να κρίνω αν ο δρόμος που παίρνει ο καθένας μας είναι "ανηφόρα" ή "κατηφόρα". Όπως λέει και η Λίλιθ παρακάτω (και συμφωνώ 100% μαζί της) απλά Οι ευθείες είναι πλέον ασύμβατες. Πιστεύω στη συμβατότητα και στην ασυμβατότητα. Δεν πιστεύω στο καλό και το κακό.
Καφεδάκι,
δύσκολες οι πρώτες μέρες στο σχολείο...
Είναι δύσκολο να εντοπίσεις τις στιγμές της "αποκόλλησης" του ενός ανθρώπου από τον άλλο. Δύσκολο και δυσάρεστο και χωρίς κανένα μα κανένα νόημα. και συμφωνώ ότι:
"Και τους θυμάσαι με αγάπη και τρυφερότητα και ας καταλήξατε σε διαφορετικά τραίνα, βαγόνια, και πλανήτες."
Στην αγάπη και στην τρυφερότητα λοιπόν! Φιλιά!
Μανώλη,
να είσαι καλά και να μη σε ρίχνουν τα δύσκολα...
Δεν ξέρω αν είναι θέμα εγωισμού. Πιστεύω ότι ο καθένας μας έχει άλλη "χωρητικότητα δύναμης", άλλη ικανότητα διαχείρισης της ασυμβατότητας. Όταν γινόμαστε ασύμβατοι, απλά δε μοιραζόμαστε πλέον χρόνο. Και συνεχίζουμε να αγαπάμε το χρόνο που μοιραστήκαμε, είτε τον αποκαλέσουμε "τέως", είτε όχι.
Ο καθένας μας στο μπλογκ βοηθάει τον άλλο να κάνει τις σκέψεις του.
τι να σου πω φίλε μου Πιπέρη, μπορεί να έχεις και δίκιο. Ένα είναι σίγουρο: η ανάρτησή σου αυτή μαζί με όλα τα σχόλια δίνουν μπόλικη τροφή για σκέψη, κι αυτό πάντα είναι καλό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα!
κριμα.μάλλον πάντα τέως ήτανε. σκέτο τέως κι ούτε καν φίλοι γιατι είμαι κι εγώ σ όσους πιστεύουν ότι ενας πραγματικός φίλος ποτέ δεν χάνεται.πολύ με στεναχωρούν αυτά τα γκρεμίσματα.κρίμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα διευκρινίσω: Από τα γραφόμενά σου στο ποστ τον "εγωισμό" δεν τον εντόπισα σ' εσένα. Εξάλλου εάν υπήρχε από μέρους σου, δεν θα υπήρχε ούτε το συγκεκριμένο ποστ. Ο εγωιστής θεωρώ πως απλώς διαγράφει. Δεν αγαπά ούτε καν "τον χρόνο που μοιράστηκε" με τους ανθρώπους που είτε τους αποκαλεί "τέως", είτε όχι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσα έγραψα στο σχόλιό μου σχετικά με αυτές τις καταστάσεις, αντλούσα συμπεράσματα κυρίως από προσωπικά σχετικά βιώματα.
Προσωπικά δέχομαι το "τέως φίλος". Ξεκίνησα να το δέχομαι ακόμη από τα σκληρά χρόνια της εφηβείας.
Καλή σου μέρα.
παντοτινέ μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήμια χαρά είμαι. αλήθεια. απλά δε μπορώ να μη σκέπτομαι. Σκέφτομαι, και αγαπάω να σκέφτομαι. Σκέφτομαι τους ανθρώπους πολύ, και φυσικά αυτούς που έχω μοιραστεί χρόνο μαζί τους. Δε φοβάμαι τους τέως φίλους, δε φοβάμαι να είμαιι τέως, είμαι αρκετά ρεαλιστής.
Όσο για τις μικρούλες, αυτό μάλιστα! (αυτό αξίζει να το φοβάσαι!!!!)
Καλό παιδί,
όλα όσα περνάμε μας καθορίζουν, μας διαμορφώνουν. Τίποτα δε συνιστά χαράμι κατά τη γνώμη μου. Είμαι ευγνώμων για όσα με ευχαριστούν, και ακριβώς με τον ίδιο τρόπο για αυτά που με στεναχώρησαν. Αλλιώς δε θα ήμουν αυτός που είμαι. Να είναι καλά όλοι όσοι μας πόνεσαν (πολλές φορές άθελά τους). Τους ευχαριστούμε!
Και χαίρομαι που το αναφέρεις, λέγε ό,τι θέλεις - νιώθω ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!!!!
Αγαπητή Ρία,
Καλωσώρισες! Δε θα έλεγα ότι ήμουν άτυχος - τουναντίον. Μάλλον τυχερός ήμουν. Έζησα πολύ ωραίες στιγμές με αυτούς τους ανθρώπους και τώρα ζω άλλες στιγμές με άλλους ανθρώπους. Στη δουλειά, ΠΡΕΠΕΙ να την πατήσεις αν θέλεις να μάθεις. Και η συνεργασία με φίλους είναι αναπόφευκτη - απλά θέλει και αυτή τον τρόπο της και την προσοχή της. Και όπως λέει και ο φιλόσοφος Μπάτμαν, "αν δε σπάσεις κάποια αυγά, δεν μπορείς να φτιάξεις ομελέττα"!!!!
Πολύ καλή σου μέρα!
Λιλιθάκο,
τό'πα και το ξαναλέω: συμφωνώ σε πολλάμαζί σου. Συμφωνώ και επαυξάνω! φαντάσου να μην είχαμε ποτέ απώλειες... Δε θα μαθαίναμε τίποτα. Επίσης, το "τέως" συντάσσεται με το "φίλος". Πολύ φίλλος, αγαπημένος - κάποτε αγαπημένος.
Σεισάχθεια καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα γκρεμίσματα είναι ανθρώπινα και χρειάζονται. Οι τέως φίλοι είναι απλά ευθείες που κάποτε συναντήθηκαν μαζί μας. Κάποια στιγμή απλά χώρισαν οι διαδρομές μας. Δεν είμαι αρνητικός καθόλου - ίσα ίσα, με αγάπη τους σκέφτομαι. Αν αυτοί θέλουν να με σκοτώσουν, τί να κάνουμε! έτσι είναι η ζωή!
κακό δε λέω - πιστεύω ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να αναλωνόμαστε σε κακές σκέψεις. Γι' αυτό, νά' ναι καλά...
Σε ευχαριστώ που πέρασες, καιρό έχω να σε ακούσω και ελπίζω να είσαι καλά.
Μανώλη μου καλημέρα.
Δεν παρεξήγησα τον εγωισμό. άλλωστε και γω το ίδιο εννοούσα - ο εγωισμός αναφέρεται στους άλλους. Και φυσικά, σίγουρα κάπου θα έχω κάνει και γω λάθη - δε γίνεται διαφορετικά. Πάντα φταίνε δύο, ποτέ μόνο ένας. Απλέςπιθανότητες και στατιστικά δεδομένα.
Και δε διαγράφουμε - αγαπάμε το παρελθόν μας.
Χαίρομαι πάντως τη σκέψη σου - σε ευχαριστώ. καλημέρα.
ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ:
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΣΙΩΠΗΛΗ...
Η θαλασσα σιωπηλη
απολυτη
πηχτη
ακινητη
μαυρη στα ποδια μου,
ατσαλοχρωμη γυρω μου.
Το ηφαιστειο απομακρυνεται
μοναχικο
σβηστο,
φριχτα συμμετρικο
με πεντε φωτα καρφωμενα πανω του.
Ενα φεγγαρι κραμασμενο απο ψηλα
χυνει το σιδερενιο χρωμα του στο πελαγος.
Να με θυμαται αραγε κανεις;
Εγω τους συλλογιεμαι ολους και ολα.
(του Ζαχαρια Βολικα)
ΤΗΝ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ,
ΚΑΛΟ week end!
παντοτινέ μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν έχω λόγια.
απλά ευχαριστώ.
πολύ.
hi dear!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήωραίες σκέψεις,οι "τέως φίλοι" όντως υπάρχουν,απλά δεν είχα ποτέ σκεφτεί αυτόν τον ορισμό. πάω πίσω τώρα και βλέπω δίπλα μου άτομα...ο καθένας τέως για άλλον λόγο. πόσο άλλαξες/πόσο άλλαξα.
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ Πιπέρη μου!
Κανένααααααα,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλώστονα! Πως είσαι; χάϊ δε λες τίποτα!
Κιχλάκκι,
τώρα σας είδα, έτρεχα να πάρει...
το θέμα είναι (πέρα από τους ορισμούς και τις ταμπέλες) να αγαπάμε το χρόνο που διανύσαμε.
Πολλά φιλιά.