Περί του Κρόνου

Θα προσπαθήσω να είμαι σαφής στις θέσεις μου διώχνοντας οποιοδήποτε χρωματισμό πίκρας ή εμπάθειας:

Στην Κω είδα τη μεγαλύτερη εγκατάλειψη αρχαίας κληρονομιάς που έχω δει ποτέ μου
Πήγαμε στον Αγ.Στέφανο (περιοχή Κέφαλος), μια τοποθεσία καταπληκτική με παραλία και ερείπια παλαιοχριστιανικής βασιλικής δίπλα στα κύματα.

Υπέροχη η συνύπαρξη του "τώρα" με το "τότε", χωρίς το παραμικρό ψεγάδι αποστειρωμένης προθήκης μουσείου.

Συζητώντας με μία γυναίκα που έχει μεγαλώσει εκεί (θα την έλεγα 45άρα ως 50άρα) μου εξήγησε ότι όταν ήταν εκείνη μικρή στο χώρο αυτό έβρισκες πάνω από 15 κίονες. Σήμερα δεν ξεπερνούν του 6-7.
Ταλαντεύομαι, το μυαλό μου τρέχει με ιλιγγιώδεις στροφές. Φυσικά καμμία σήμανση στο χώρο, καμμία ασφάλεια, φύλαξη, κλπ.
Την επόμενη μέρα, επισκέπτομαι το περίφημο Καστρο της Νερατζιάς στο κέντρο της πόλης. Ο χώρος  θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο. καμμία συνοχή, παρουσίαση, σήμανση και όλα αυτά τα ιδιότροπα που επιμένω να αναζητώ πεισματικά.

Αποφεύγω τις λεπτομέρειες, μη νομίζετε ότι λειτουργώ στα πρότυπα των σύγχρονων εισαγγελέων των ΜΜΕ σαν τον ταρζάν στη Ζούγκλα. Από την άλλη μεριά, σας προκαλώ να θαυμάσετε τον ενετικό θυρεό σκαλισμένο σε παλαιώτερο επιτύμβιο. Ξωπεταγμένα τα μέλη όλα στη μοίρα τους, άτακτα, έρμαια σε έναν Κρόνο που καταδικάζεται να τρώει τα παιδιά του, στο χρόνο που χάνεται και ξετυλίγεται και ξεγυμνώνεται μπροστά στα μάτια μας.

Τα αντικείμενα τέχνης είναι ενδεικτικά για της κάθε εποχής και τις αξίες που αυτή εναγκαλίζεται.
Η Βόλτα στην πόλη της Κω είναι σα μια βόλτα στο Χρόνο. Ενδεικτικά, το Ασκληπιείο - το πρώτο spa, φοβερή επιχειρηματική κίνηση του Ιπποκράτη με το οικοπεδάκι ανάμεσα στα κυπαρίσσια, το ναό και την καμαρούλα (άδυτον) για το παπαδαριό της εποχής. Οι κουβέντες με την καλή μου, πραγματικά απολαυστικές. Συζητώντας από τη μία για τις κατασκευαστικές λεπτομέρειες και τις τεχνικές των πτυχώσεων στη μαρμαρογλυπτική της εποχής και από την άλλη, με μια κυνική και σαρκαστική απόλαυση για τη μεταφορά στις πανανθρώπινες και διαχρονικές δομές.
Στο αρχαιολογικό μουσείο, υπέροχα εκθέματα, εξαιρετικής καλλιτεχνικής ποιότητας αλλά και σπανιότητας να πλαισιώνουν το χώρο. Για το χώρο, ούτε κουβέντα. Μια νύξη μόνο:

Απολαύστε τον τρόπο που ανοίγει το παράθυρο, τον τρόπο που χτυπάει επάνω στο γλυπτό και την υπέροχη θέα με τα τραπεζάκια μπαμπού απέξω -την πραγματική αξία του σήμερα: το ξεπούλημα του δημόσιου χώρου χάριν τραντίσιοναλ φρέντο κόφι- .

Στο σπίτι του πατέρα μου πριν καμμιά δεκαριά χρόνια ένας θείος μου βρήκε ένα αρχαίο ελληνικό επιτύμβιο διαστάσεων περίπου 1.40-1.60 πλάτος και περίπου 2.20-2.40 ύψος. καταπληκτικό, με 2 ανάγλυφους ρόδακες σε συμμετρική διάταξη, αετωματική απόληξη με πλήρες γείσο και υπέροχα χαραγμένο κείμενο. Ο πατέρας μου -ως ενσυνείδητος πολίτης κατ' αρχήν και ιστορικός της τέχνης ύστερα- κάλεσε την αρχαιολογική υπήρεσία. Ήρθαν λοιπόν, το κατέγραψαν, και του είπαν ότι δεν υπάρχουν΄ούτε τα χρήματα για τη μεταφορά και αποκατάστασή του, ούτε ο χώρος. Έτσι εκείνος τους ζήτησε να το στηρίξει, να το σηκώσει όρθιο και τα το στήσει με δικά του έξοδα στον κήπο του. Συμφώνησαν και του έδωσαν τις απαραίτητες οδηγίες. Σήμερα το επιτύμβιο αυτό στέκεται πανέμορφο, πεντακάθαρο, φωτισμένο και του δίνει μία απίστευτη χαρά.

Ρωτάω:

Γιατί να έχουμε τον πολιτισμό μας ξέφραγο αμπέλι για τον κάθε μεθύστακα άγγλο να κατουράει τους κίονες χωρίς καν να ξέρει περί τίνος πρόκειται;

Προτιμώ να μας διαχειριστούν άλλοι, πιο έξυπνοι, ας είναι και ιδιώτες αν χρειάζεται, ΑΛΛΑ ΝΑ ΔΙΑΣΩΘΟΥΝ αυτά που τώρα ρημάζουν. 

Στη Νίσυρο ένας παππούς μου είπε χαρακτηριστικά;

"Γεννήθηκα Έλληνας και θα πεθάνω Έλληνας. Αλλά εμείς δε σεβόμαστε τον ίδιο μας το χώρο. Ας τα πάρουν οι ξένοι. Πονάω που το λέω, αλλά θά' ναι για καλύτερα".

Σας αφήνω. Αναζητώ ακόμα το χαμένο χρόνο, να εμποδίσουμε τον Κρόνο.