Χίλια ευχαριστώ

Πέσατε όλοι επάνω μου και μεε βοηθήσατε.
και ο κλήρος πέφτει στην proserpina που μου υπέδειξε τις ρυθμίσεις και έτσι εξασφαλίσατε ότι θα μπορέσω να συνεχίσω να σας πρήζω με τις αναρτήσεις μου!
Χίλια ευχαριστώ σε όλους, για την καλή σας τη διάθεση και την άμεση ανταπόκριση.
Πολύ μου αρέσει αυτή η ηλεκτρονική δημοκρατία, μαζί με την αντίστοιχη συντροφικότητα.
Σας αφήνω προς το παρόν με ένα χαμόγελο και επιφυλάσσομαι για "νέα κόλπα" εντός των ημερών!
Και πάλι ευχαριστώ.

Mικρές ανυπάκουες γραμμούλες

Εδώ και λίγες μέρες, προσπαθώ να γράψω κείμενο στις αναρτήσεις του Μπλόγκερ και προκύπτει ότι κάθε φορά που πατάω στο πληκτρολόγιο το σημείο της τελείας (το γνωστό σε όλους μας σημείο στίξης), μου εμφανίζεται μια μικρή,κοντή, ανυπάκουη γραμμούλα - αν δε με πιστεύετε, κοιτάξτε, να, τώρα θα πατήσω, προσέξτε, μπλίππππ । !!!!!Την είδατε τη ρημάδα; αμέσως πριν τα θαυμαστικά। Γαμώτο! Ερωτώ; πρέπει να τη συνηθίσω και να την αποδεχτώ; πρέπει να μάθω να τελειώνω τις προτάσεις μου με θαυμαστικά και ερωτηματικά; ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΜΙΚΡΗ ΑΝΥΠΑΚΟΥΗ ΓΡΑΜΜΟΥΛΑ;;;;;
και όχι μόνον αυτό- υποψιάζομαι ότι πληκτρολόγιό μου το σκάει το βράδυ, ξεπορτίζει, και πηγαίνει φροντιστήριο και μαθαίνει ξένες γλώσσες। (νάτη πάλι η γαμω-γραμμούλα)। Κάθε φορά που πάω να γράψω σε λατινικούς χαρακτήρες, μου βγάζει ινδικά। λέτε να κάνει γιόγκα κάθε σάββατο; κοιτάξτε। θα προσπαθήσω να γράψω "γκουντμόρνινγκ": गूद्मोर्निंग । !!!!!!!
Λοιπόν: δύο τα τινά: πρώτον: κάτι πίνω και δε σας δίνω। τα μάτια μου κάνουν πουλάκια (τσίου) - δεύτερον: κάτι έχω πατήσει που δεν μπορώ να αναιρέσω, τρίτον: το μπλόγκερ πάει για βρούβες, τέταρτον: το πληκτρολόγιο έχει σεξουαλικές ανησυχίες ή τό'χει πιάσει η άνοιξη।
Μπας και έχετε καμμιά ιδέα; μου σπάει τα νευράκια μου - χέλπ μι πλιζ, ρεεεε!

Κάνα - δυό σκέψεις, άντε, τρεις...

Πήγαμε Μιλάνο για την έκθεση επίπλων। Καλή η έκθεση, δε λέω, τα περίπτερα εντυπωσιακά, τα εκθέματα καλά αλλά χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις ή λοιπές πρωτοπορίες। Αυτά όμως που μου έκαναν εντύπωση είναι δύο πράγματα: Πρώτον - το design walk που είχαν στο κέντρο της πόλης। Οι άνθρωποι έχουν την τέχνη μέσα τους। Η αισθητική δεν είναι είδος πολυτελείας, δεν είναι έμβλημα κοινωνικού και οικονομικού στάτους, δεν είναι αφορμή για να διακρίνεται ο (εξυπνότερος) ένας έναντι του άλλου - είναι στο αίμα τους, και το απολαμβάνουν। Η αισθητική είναι τρόπος ζωής, είναι διαθέσιμη σε όλους (και δεν αναφέρομαι σε πανάκριβα ρούχα, αναφέρομαι σε αισθητική χώρου και κατασκευών, πχ επίπλων, χαλιών, κλπ) και όλοι μπορούν να την καταλάβουν και να την απολαύσουν। Οι άνθρωποι δεν είναι πεινασμένοι σαν κι εμάς। Αυτά που είδαμε, απολαυστικά।

Δεύτερον: Το Cimiterio Monumentale στο κέντρο। Αμιγώς και αναμφισβήτητα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ। Απλά। Όπως περιμένετε να ακούσετε, η επιστροφή δύσκολη, κλπ κλπ, και πάλι είμαιστην Κέρκυρα για προτελευταία φορά (ελπίζω) φέτος। να σας αφήσω κάνα δυό αφορμές;

To χαμένο μποξερο-βρακί ο-ε-ο!

Ως γνωστόν, μου μένει ένας μήνας ακόμα ταξίδια.

Σήμερα, ήρθα στη νήσο της Κορυφούς. Ξεκίνησα ωραία και καλά τη δουλίτσα μου, και κατά τις 4 περίπου όλα έδειχναν ότι μπορώ να κάνω ένα ΓΕΡΟ διάλειμμα.

Φεύγοντας από το ξενοδοχείο που δούλευα, αντί να πάω προς πόλη, αποφάσισα να πορευτώ προς τη "λίμνη Κορυσσίων" - σε μια ταμπέλα που την έβλεπα καιρό, αλλά που ποτέ δεν προλάβαινα να την προσεγγίσω. Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω, και τσούπ! Χουάου!

Πριν περάσουν μερικά δευτερόλεπτα, η κεφαλή μου ΑΥΤΟΝΟΜΑ κινήθηκε βάζοντας σε λειτουργία auto pilot το ραντάρ της προς τα αριστερά:

Τρελαμένος που συνάντησα μια Γαύδο (και η Γαύδος έτσι ήταν, κοιτάχτε και καμιά παλιά ανάρτηση, δε βλάπτει). Αρχίζω να γρηγοροπατώ ακολουθώντας τη διαίσθηση και προσανατολισμό μου. Ώσπου, Τσούπ! Τσούπ! (δις, προς εμπέδωσιν)

Όπως καταλαβαίνετε, μεσολάβησαν και καμιά κατοσταριά φωτογραφίες με αιωρόπτερα, χωρίς αιωρόπτερα, κλπ κλπ, αλλά λόγω ΛΑΚΩΝΙΚΗΣ ΔΙΑΘΕΣΗΣ - ΜΗ ΓΕΛΑΑΑΑΑΤΕ ΡΕ!

Μπαίνω σε φυσική κατάσταση, ξετσιτσιδώνομαι στο άψε σβήσε και ΒΟΥΡ ΣΤΟ ΝΕΡΑΚΙ! (αγνοώντας έναν ψαρά που πλησίαζε και κάτι διαστημικά αερο-λεξίπτωτα-αιωροπτερίδια)

Σούπερ βούτα (η δεύτερη για το καλοσώρισμα της νέας χρονιάς) (έτσι τις μετράω εγώ, αρχαιοελληνικές), και το νερό, ναί, ναί, ναί, δεν ήταν κρύο.

Κρύα ήταν η σκέψη ότι δεν είχα πετσέτα. Και η αντρική διάθεση :"δε μασάμε, θα στεγνώσω φυσικά με το απαλό αεράκι" εξανεμίστηκε (!) με το πρώτο φύσημα. Προφανώς, η λύση είναι, ήταν και θα είναι, πάντα η ίδια: βρακάκι - και διευκρινίζω: μποξεράκι, σούπερ, χωρίς τον αστερίξ αυτή τη φορά (!). Σκούπισμα σε χρόνο μηδέν, ντυσιματάκι άνευ βρακακίου, το βρακάκι στο χεράκι, και πάμε πάλι το ανέβασμα στις αμμοθίνες (σάντ ντιούνς στα ελληνικά - sand dunes - βιβλιογραφία για coastal design σε άλλο ποστ). βάζω βρακάκι στην τσέπη και ...

ΝΤΡΡΡΡΡΡΡΙΝ! το ρημάδι το κινητό.(όχι ρε πούστη μου...είναι δυνατόν;) Κοιτάζω στην οθόνη - η καλή μου. (ούπς! danger, danger)

Φτού! Πως το καταλαβαίνει ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που κάνω ατασθαλία και με παίρνει ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ;;;; γαμώ τη γυναικεία διαίσθηση και αυτόν που την ανακάλυψε.

Mε το ένα χέρι κρατάω το ηλεκτρονικό όργανο του Νοκιο - Σατανά, με το άλλο χέρι τραβάω εκατομμύρια γιγαμπάιτ φωτογραφιών. Και περπατάω,περπατάω, περπατάω.

Και ξάφνου: πού πήγε το βρακάκι ο-ε-ο; Πάει κι αυτό.

Γαμώτο. πάλι ξεβράκωτος θα πάω στο (επόμενο) ραντεβού!

ΥΓ. Για την ιστορία:

1.Κορυφώ είναι ένα από τα πρώτα ελληνικά ονόματα για τη μετέπειτα Κόρφου - Corfu.

2. Η καλή μου είναι σούπερ και τη θαυμάζω για τη σούπερ-διαίσθησή της.

Α, να θυμηθώ να σας στείλω και καμιά καλή φωτογραφία:

Εργοκεντρισμός

Ξέθαβα συναισθήματα σήμερα. Τότε έβγαζα καμμιά δεκαπενταριά φίλμ στην καθισιά μου, τις εμφάνιζα στο τάδε χαρτί, με τον τάδε τρόπο και στην αρχή του άλμπουμ έγραφα το πρόγραμμα της εκδρομής/ταξιδιού. Πίσω από την κάθε φωτογραφία έγραφα λεπτομέρειες, πού είναι, τί είναι, κλπ.

Ξέθαβα σήμερα. Και δεν έχει πιά καμμιά σημασία πού είναι, ποιός εμφανίζεται, τί είναι το κάθε τί. Δεν έχει πια καμμία σημασία το χαρτί ή ο τρόπος. Σημασία έχει το τί άφησε πίσω του, πόσο με καθόρισε, πόσο με άλλαξε το κάθε τί και ο κάθε ποιός. Οι εξηγήσεις και οι λεπτομέρειες είναι τελικά για αυτούς που τις έχουν ανάγκη. Θυμάμαι σε ένα κείμενο για τους Προσωκρατικούς (νομίζω, δεν είμαι σίγουρος - ούτε αυτό έχει σημασία) που γινόταν η διάκριση του εργοκεντρικού από τον ανθρωποκεντρικό τρόπο ερμηνείας της πραγματικότητας: για τους αρχαίους έλληνες, το αρχιτεκτόνημα αν ήταν πραγματικά καλό δεν υπήρχε καν μνεία στο δημιουργό. Σήμερα ο κόσμος κρίνει το αντικείμενο ανάλογα με το δημιουργό, και σε τελική ανάλυση ανάλογα ΟΧΙ με το δημιουργό, αλλά με το μύθο που έχει δημιουργηθεί γύρω του. Αν αρχίσουμε να αναφέρουμε λεπτομέρειες για κάθε τί που έχουμε κάνει, θα καταλήγουμε σαν το γραφικό μπάρμαν με την κοτσίδα στο "Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή" στοχεύοντας στο κοινό του Μέγα Ακάλυπτου. Να περάσετε καλά απαγκιστρωμένοι από την ανάγκη της καταγραφής του χρόνου που όλοι διανύουμε επάνω στον πλανήτη τούτον, ζωντανοί.

Flight of Icarus - Nα σας πάρω μαζί μου;

Τόσα ταξίδια κάνω.

Σκέφτηκα απλά να απογειωθούμε παρέα.

Προσδεθείτε. Βάλτε μουσική, μπόλικη μουσική, εγώ είχα twisted sister, χωρίς να είναι υποχρεωτικό. Τα παλιά. Τα μελωδικά.

Πάμε λοιπόν,

Ας σηκωθούμε από την Κω. Σα να πετάει κι αυτή μαζί μου.

Αστυπάλαια. Δεν έχω πάει, κι ας περνάω από πάνω της. Θέλω να πάω εκεί, στο λαιμό Της- φαντάζομαι παραλίες. Με καραβάκια.

Καραβάκια;

Θέλω και καραβάκια!

Η Αμοργός - σα δράκοντας κοιμισμένος η νησίδα - δε θυμάμαι το όνομά της. Πω πω, θυμάμαι το περπάτημα στο Μούρο, την Άγία Αννα και την ωραιότερη Κόκα Κόλα μετά από τρελό περπάτημα στα βράχια...

Αμέσως μετά, Μικρές Κυκλάδες. φαίνονται και από τη σκηνή.

Και ψάχνω τη Δονούσα, το Λιβάδι, τη σκηνή μου. Ψάχνω τον εαυτό μου του τότε, το Πρώτο Καλοκαίρι. Ο Σκυλοπνίχτης, οι γυαλιστερές γκόμενες από τα Κουφονήσια, και το μυαλό στα παλιά.

Τη Νάξο ποτέ δεν την πολυχώνεψα. Ίσως γι' αυτό να είναι συννεφιασμένη. Την προδίδω και για την Πάρο ακόμα.

Νάουσα, Παροικιά, φρίκη!

Ή έστω, Αντίπαρο - ελπίζω να παίζει ακόμα Doors, LA Woman, Love Her madly, etc...

Το ταξίδι είναι μεθυστικό. Οι σκέψεις σα χαραμάδες και η διάθεση αχνοφέγγει κέφι, απ' αυτό το απογευματινό με μουσική. Ένα μικρό ελληνικό, θα με υποχρεώσεις,

Η Κύθνος! Με προοπτική φυσικά, δε φαίνεται πολύκαθαρά, γαμώτο, φτάνουμε.

Τζιά, φαντάζομαι, και πίσω η Μακρόνησος.

Πάει ο ήλιος. Νανάκια.

Η Μακρόνησος πάντα, πάντα εντυπωσιακή τη βρίσκω.

Άντε, φτάσαμε.

Προσέξτε μην ανοίξετε απότομα τα αποτέτοια σας και σας πέσουν τα έτσι στα κεφάλια.

Χόουμ σουίτ χόουμ, επιτέλους.

Σας ευχαριστούμε που πετάξατε μαζί μας. σας γουστάρουμε και για άλλες πτήσεις μαζί μας. Να πετάξουμε, να ταξιδέψουμε. να απογειωθούμε.

Να προσγειωθούμε...

Σε περιμένω πίσω από την πόρτα! Σε είδα!

Στενός χώρος

Αν θέλετε κάτι χαρούμενο, αλλάξτε σελίδα.
Δεν το συνηθίζω, αλλά σήμερα είναι πολύ στενός ο χώρος στην καρδιά μου.
Στενά-χωρος, στεναχωρεμένος, δε με χωράει ο τόπος.
Ο λόγος είναι μια ενδεχόμενη επερχόμενη σύγκρουση με έναν κύριο που έτυχε στο δρόμο μου ως πελάτης 3 χρόνια πριν -
διαφωνήσαμε, διακόψαμε συνεργασία (3 χρόνια πριν) και ενώ είχα πάρει χρήματα για προκαταβολή και είχα δουλέψει υπερ-πολλαπλάσια του ποσού αυτού,
ζήτησε να υπογράψω κάτι παρανομίες και δε δέχτηκα.
"Τα σπάσαμε" που λένε στην απλή ελληνική, και κάναμε 3 χρόνια που δε μιλήσαμε.
Έλα μου ντε που τσακώθηκε με τους δικούς μου για άσχετο λόγο.
Τότε με θυμήθηκε, και με πήρε να μου πει ότι θα μου στείλει τη ΣΔΟΕ γιατί τότε (που διακόψαμε για δικό του λόγο) δεν του είχα δώσει απόδειξη (τον έπαιρνα 2 μήνες τηλ και δεν το σήκωνε).
Σκέπτομαι να πάω στο Τεχνικό Επιμελητήριο - πήρα όμως τη λογίστριά μου, την είδα, της εξήγησα, και μου είπε χαρακτηριστικά:
"αν θέλει να σε σκίσει, θα σε σκίσει - αυτοί που κάνουν ελέγχους, αν θέλουν, μπορεί να γίνουν οι χειρότεροι που μπορεί να φανταστείς".
Οπότε και γω, άλλη δουλειά δεν είχα (!) προσπαθώ να θωρακιστώ:
καταστρώνω σχέδια, φαντάζομαι τις επόμενες κινήσεις, και τέτοια.
Από την Πέμπτη δε χαμογελάω. Έχω κλείσει τις πύλες μου και οργανώνω την ενδεχόμενη μάχη. Και δεν είναι και πολύ ευχάριστο.
Τέλος πάντων. Δε μασάμε. Το πολύ πολύ, είτε δικαστικά, είτε πληρώνουμε ό,τι είναι και γειά σας. Είμαι σκληρός σε αυτό.
Απλά έχω χάσει το χαμόγελό μου τώρα που κάνει ωραίες λιακάδες.

James Turrell - Goldstein Skyspace/Roden Crater Project

http://vimeo.com/5929848
Αφήστε τις ρίγες, κλέψτε ένα 20λεπτο και μπείτε να δείτε κάτι που θα σας κάνει πιο ευτυχισμένους

Ριγέ

Νομίζω η ζωή μου είναι ριγέ.
Σίγουρα δεν είναι πουά, δεν έχει μπλε και πράσινους κόκκους.
Ριγέ όμως είναι.
Η μία ρίγα εναλλάσεται με μιαν άλλη -
οι ρίγες είναι ανισοπαχείς και πολύχρωμες.
Αυτό που δεν είμαι σίγουρος είναι
1. γιατί δεν είναι ίσιες
2. γιατί δεν είναι παράλληλες
Πού είναι ο Μάουριτς Κορνέλλιους (Έσερ - ο-ε-οοοο;)

Creative Rekla!

Μετά την Πρωτοχρονιά, ξανάκανα διακοπή την καθαρηδευτέρα και μετά σήμερα.
Απολαμβάνοντας την ηρεμία της απολαυστικά νωχελικής συννεφιασμένης κυριακής έφερα με κούριερ τους Dire Straits να μου τραγουδήσουν όλα τα Tunnel of Love, Private Investigations όσο εγώ απολάμβανα τσουρεκάκι με μέλι ενώ σε κατάσταση ημι-αμόκ σκεφτόμουν ένα σχέδιο φωτιστικού με καπέλα που να κρέμεται από ψηλά στα 4 μέτρα. Τινάχτηκα απ' το κρεββάτι (μετά από σούπερ πρωινό με μπόλικο μέλι - αρκούδος ων) πήγα στη ντουλάπα, βρήκα ένα παλιό καπέλο, το πετσόκοψα, τού βαλα ένα ντουί και το δοκίμασα (αυτήν την εικόνα σας την κάνω πάσα, ένα δύο και γκολ). Δεν έδειχνε πολύ ωραίο. Μετά την έπεσα στις γλάστρες - φαντάστηκα το φωτιστικό μου με γλάστρες κρεμάμενες. Χαμός. Η μισο-ϋπνηλία της κυριακής όμως επικράτησε. Παράτησα και τις γλάστρες, μάζεψα ντουί και πετσοκομμένα καπέλα και διάβασα τα design - o - περιοδικά που είχα μαζέψει τόσο καιρό. Με τη συνοδεία έξτρα ντάμπλ ελληνικού καφέ με κάρδαμο (καταραμένη αίγυπτος και μαρόκο, σας λατρεύω ακόμα...) γλάρωσα και πάλι στο κρεββάτι.
Λιώνοντας την υπέροχη βαρεμάρα, ξανασηκώθηκα (!) να πάω να πω μια καλημέρα στα ντραμσάκια μου. Ηλεκτρονικά γαρ, απέφυγα να ξυπνήσω το Σύμπαν (να μη συνωμοτήσει εναντίον μου). Οίστρος, μανία, ίδρως, γδύθηκα (δεν μπορώ να παίζω ντραμς μπαμπουλωμένος) και μετά από καμιά ωρίτσα είπα να μη μείνω στο καρεκλάκι μου αλλά να κάνω και λίγο οικονομία δυνάμεων. Monday, Bloody Monday...
Πήρα τηλέφωνο το Gillan/Glover/Blackmore/Paice/Lord και πέρασαν μια γρήγορη από Χαλάνδρι (!). Γουάτ δε φάκ αρ γιου ντούινγκ ιν μάϊ χάος; Γουί άρ Deeeeeeep Purpling! απαντήσαμε με τά boys και αρχίσαμε τις καθαιρέσεις τοιχοποιίας μέχρι πεδίλων θεμελίωσης.
Αφού εδιώχθησαν άπαντες λόγω προχωρημένου σταδίου βαβουρίασης εκ χαλανδρίου, την έπεσα στο λαπτοπάκι μου για κάτι ήσυχο.
Προς το παρόν απολαμβάνω τον πλούσιο καναπέ μου (η δεύτερη home αξία meta to krevati) αναμένοντας αδελφάκι μικρό και ζουληχτερό εκ Γηραιάς Αλβιόνας να δούμε πως μοιάζουμε ο καθένας (έχουμε καιρό να βρεθούμε).
Το μικρό αδέλφι ήταν Μόσχα και Α.Πετρούπολη (άνω πετρούπολη;) πρόσφατα με πομπώδες κονκλάβιο εκ Victoria and Albert Museum να πάνε, λέει, να βρούνε, λέει, θησαυρούς ρώσικους να τους εκθέσουν λέει, στο Λοντίνο λέεεεεει μπας και πάει κάνας φουκαράς να τους δει πως γυαλίζουνε.
Διασκεδάζω προσπαθώντας να φανταστώ φάτσες αστικές με μάτια γουρλωμένα έμπροσθεν καλά ασφαλισμένων προθηκών μουσείου Αλμπέρτου και Βικτωρίας να οραματίζονται χοντρο-Ρωσίδες και μουσάτους Τσάρους να φοράνε φανταχτερές Κοτρώνες στας χείρας.
Hey Joe, I'm'gonna shoot my lady τραγουδάνε από ο δρόμο οι Πέρπλ διασκευάζοντας Jimmy (Hendrix - όχι Page, αυτός είναι από άλλη Κυριακή).
Γλυκές παραισθήσεις μουσικής και εικόνων με σαγάκι του βουνού (για να μη ρωτάτε τί πίνω και δε σας δίνω) απολαμβάνω και σας μεταλαμπαδεύω με αρμονική ευτυχία.
Hush !

VARIEMAI FRIHTA

Αιφνιδιαστικά αναπήδησε η ανάμνηση
αυτού που ενίοτε μουντζουρώναμε στο θρανίο μας
Variemai Frihta
Θέλω απλά να μείνω στο κρεβάτι μου
(και εννοώ στο σπιτάκι μου με το σπιτάκι μου αγκαλιά)
όχι εδώ
στας κερκύρας

O Πλάνητας

Συνήθως η κριτική σε μια φωτογραφία περιορίζεται στο αισθητικό αποτέλεσμα που εκδηλώνεται μέσω της εικόνας.

Θα μοιραστώ μαζί σας λοιπόν μερικές ωραίες εικόνες:

Ο Γιάννης έχει μπει μέσα στην μπανιέρα, και εγώ του λέω να κρατήσει το μέτρο για να μπορούμε να πείσουμε ευκολότερα τους Δύσπιστους για τις δυσκολίες που θα έχει η αγορά κρυστάλλων για τα 242 δωμάτια που θέλουν. Τάχουμε φτύσει τελείως. Πέντε λεπτά μετά, χύμηξα στο γραφείο του δ/ντή, βρήκα μια σακουλίτσα, την άνοιξα, είχε μια μπουγάτσα μέσα, την έφαγα με λαιμαργία και του είπα: "Κωστή, σούφαγα τη μπουγάτσα - έπρεπε να επιβιώσω!". και σκάσαμε μαζί στα γέλια. Σε 30' πετούσα και έπρεπε να φύγω άμεσα. Η διαδρομή για το αεροδρόμιο είναι 20' (από Αγ.Γόρδιο). Είχε ωραίο δειλινό.

Κόνφερένς για το πού θα πάει το Beach Bar, πώς θα αποχετευτεί, και πώς θα φτάσουν στην άμμο τα μηχανήματα και τα υλικά. Καταρχήν δε βρέχει - μεγάλη ιστορία για Κέρκυρα. Ο Τζοβάνι, ο φοβερός μάστορας ειδικευμένος στις αποδράσεις: αν χρειαστεί, θα κολυμπήσει στην Ιταλία! 45 λεπτά κουβέντα για το πόσα σκατά μαζεύουν οι τουαλέτες της παραλίας και πως θα τα διαχειριστούμε - η κρυφή μαγεία της τέχνης. Σκατά σπουδές!

'Ημουν στο χείλος του τέννις που έχει πάθει καθίζηση, και που οι πελάτες θέλουν να αποκατασταθεί με σάλιο για να είναι οικονομικότερο. Χτύπησε το τηλέφωνο, και κάποιος (άγνωστος) μου είπε ότι θέλει να του κάνω δουλειά. "Δεν προλαβαίνω για κάνα δίμηνο" του είπα, και μου απάντησε σε ακαδημαϊκά ελληνικά: "Καλά, μαλάκας είσαι; Σου δίνω δουλειά και μου λές όχι;". Το τηλέφωνο ΔΕΝ προσγειώθηκε στη θάλασσα. 'Ωρα 05.45. Κοιμάμαι στο Corfu Palace και ένας ΗΛΙΘΙΟΣ παίζει στο διπλανό δωμάτιο με το κινητό του και δοκιμάζει μελωδίες. Ξυπνάω και, εκνευρισμένος, απαντάω σε καμιά 10αριά εμαιλ σε Χαρτογιακάδες που μου είχαν σπάσει τα νεύρα την προηγούμενη ημέρα. Ο ορισμός της αγνής απόλαυσης όσο σκεφτόμουν τα μπλάκμπερί τους να κουδουνάνε πρωινιάτικα. Μια υπέροχη ανατολή, και σας ορκίζομαι ότι έρχεται η άνοιξη. Η θάλασσα μύριζε άνοιξη.Ο Μήτσος ο Σιδεράς μας δεν έχει βγάλει δημοτικό. επιμένει να με αποκαλεί "Κύριε Χάρη" και είναι μια ζωντανή εγκυκλοπαίδεια. Προσωπικά, δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί να υπολογίσει και κατασκευάσει τα πάντα (έχει και ένα δικό του τρόπο να σχεδιάζει - μουντζουρώνει το χαρτί και κατά ένα περίεργο τρόπο όλα δείχνουν απίστευτα παραστατικά) με ακρίβεια χιλιοστού. Συζητούσαμε αν δυό κούκοι φέρνουν την άνοιξη και πού μπορούμε να βρούμε άλλους κούκκους.

Μπας και έχετε ακούσει τίποτα;
Lonely Planet

'Ωρες

Συνήθως:
06.50
13.30-14.30
21.00
23.17

Τελευταία:
05.50
21.30
23.17

Τόσο Καλά.
Δε-Τρ-Τε: Τρέξιμο, τσακωμοί, μαστίγωμα, πυκνοί καπνοί...
Πε-Πα: Ο Γύρος του Νησιού με Checklists + Emails
Σα-Κυ: Δύσκολο-απολαυστικό. Γουστάρω.
Θα το ξανάκανα, ίσως λίγο πιο light.

Οι Λυτρωτές - ένα (νέο;) σύνδρομο;

Ανοίγω εχτές το βράδυ την τηλεόραση (μαύρη νά ταν η ώρα - μου ανέβηκε η πίεση στο 500) και αρχίζω ένα σύντομο ζάπινγκ.
Τσούπ - φάτσα κάρτα η Βίκη Τέτοια, αυτή η "Κυρία Επιθεωρητής" ξενοδοχείων. Σουλούπι (σχεδόν) ίδια ο Κλουζώ, υπόσχεται να σώσει επιχειρήσεις.
Με μια συνταγή που ανακατεύει τηλεοπτικό χιούμορ (ναι, ναι, ξέρετε ΑΚΡΙΒΩΣ τί εννοώ!) με μια ποικιλία ειρωνίας και προσβολών, "βάζει τους ιδιοκτήτες στη θέση τους".
Αντέχω μερικά δευτερόλεπτα.
Όχι ρε πούστη μου...(αναφωνώ σε άπταιστα ακαδημαϊκά νεοελληνικά), και πιέζω το πλήκτρο με ένταση.
ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟ ΡΗΜΑΔΟ-ΚΑΝΑΛΙ
Τσούπ - φάτσα κάρτα ο Οικονομο - Τέτοιος, αυτός που επισκέπτεται (όλοι επισκέπτονται; γιατί; πλανώδιοι είναι;) οικογένειες, τους ενημερώνει για το πόσο χάλια είναι η οικονομική τους κατάσταση, και, ως δια μαγείας, υπόσχεται να σώσει οικογένειες.
Χωρίς δεύτερη κουβέντα,
Τσούπ - φάτσα κάρτα η ελληνίς Extreme Makeover - και εδώ δεν ταιριάζει ακριβώς το "driveeeeeer, moooove that truuuuuuck!!!!". H τύπισσα εδώ είναι άψογη. Γκρο πλαν στη γιαγιά-σε-απόγνωση, και υπόσχεται να σώσει σπιτικά.
Το κουμπί πατιέται με πίεση, με δύναμη, με από-γνωση, απο-γοήτευση, αλλά πάντα με απο-φασιστικότητα.
Τσούπ, τσουπ ,τσουπ, και...
όλοι σώζουν. Σώζουν αλλά προσβάλλουν. Ειρωνεύονται και το φχαριστιούνται, ειρωνεύονται και μας πέφτουν τα πατατάκια απ' τα γέλια, ειρωνεύονται και πουλάνε σαν τρελοί.

Η Βίκη σώζει ξενοδοχεία
Η κυρα-τέτοια σώζει σπιτικά (αφού τα ρημάξει στο καρακιτσαριό πρώτα)
Ο οικονομο=Παπάρας σώζει λεφτά
Ο Μποτρίνις σώζει εστιατόρια
Ο Λαζόπουλος σώζει τη χώρα

Τύφλα νάχει ο Ζούπερμαν!
Εμείς δε σωζόμαστε με τίποτα.
Λοιπόν, το πήρα απόφαση: τέρμα η Μπούρδουλου (για τους παλιότερους). Αποσύρεται.

Η ώρα των γιαγιάδων!

Δε θυμάμαι αν σας το είπα, αλλά παρόλο το χαμό δουλειάς προσπαθώ, έστω μία φορά την εβδομάδα, να πηγαίνω πισίνα. Διάλεξα την πισίνα να είναι κοντά σστο γραφείο, οπότε εκεί, κατά τις 12.30-13.00, εξαφανίζομαι για μιά ωρίτσα και ...τσούπ! μπλούμ!
Έτσι και εχτές.
Φοράω το σκουφάκι μου (υποχρεωτικό), τα γυαλάκια μου, και λικνίζομαι ταχέως (μη φανταστείται μπρατσάκια, κουλούρες και τέτοια - τα κουβαδάκια μου τα έχω αφήσει στο γιαπί).
Και καθώς κολυμπάω, συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι μεταξύ 6-7 γιαγιάδων.
΄Ωριμες κυρίες στη χαρωπή ηλικία των 65-70-και άνωωωω!
Δε λέω - δεν έχω τίποτα με τις γιαγιάδες, αλλά, μόνο γιαγιάδες;
Δεν είμαι γιαγιο-φοβικός, αν και ξέρω πια ότι έχω μια ιδιαίτερη πέραση στις γυναίκες άνω των 50... (η καλή μου πέρσι ήθελε να με "ωθήσει" στο να κάνω "παρέα" με το αζημίωτο!!!).
Με τα σκουφάκια τους βέβαια. Θα ξέρετε ότι τα σκουφάκια των γιαγιάδων ανήκουν σε ξεχωριστή κατηγορία: τα "γιαγιαδέ", συνήθως με λουλουδάκια, ανάγλυφα, κλπ.

Αισθάνθηκα προς στιγμήν σα σε ταινία του Χίτσκοκ!
Τέλος πάντων. Ομολογώ ότι με γλυκοκοίταζε και ένα "ώριμο κορίτσι", εκεί, γύρω στα 50+ και όλο έμπαινε μπροστά μου με αποτέλεσμα να κάνω διαρκώς παράκαμψη στη διαδρομή μου.
Αν υπήρχε υποβρύχια κάμερα, θα σας έδειχνα σκηνές από ένα μάτσο γιαγιαδίστικα ποδαράκια να κάνουν γυμναστική και να "περπατάνε" μέσα στο νερό.
Πώς είναι η ρυθμική γυμναστική νερού; ε, καμμία σχέση!

Την καλημέρα μου! Μπονζούρ σε όλους!

Εξαγριωμένα ελκυστική

Μικρός έμενα στη Ν.Σμύρνη, στο πατρικό μου.

Άν έκανα πάνω από 15 μέρες να δω θάλασσα, τρελλαινόμουν - έπαιρνα το τρόλλεϋ (#10 τότε) και πήγαινα στο Φάληρο να περπατήσω, να δω θάλασσα, ν' ανασάνει η ψυχή μου.

Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, κάθε 3-4 μέρες είμαι κοντά στη θάλασσα.

Ο Σ., ένα μεγάλο κέρδος του νέου πρότζεκτ, μια επιβεβαίωση ότι υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας, έβγαλε αυτήν τη φωτογραφία: θάλασσα εξαγριωμένη, βίαιη.

Ελκυστική, θα προσέθετα...

Του ζήτησα να μου στείλει λοιπόν με εμαιλ κάποιες οικοδομικες λεπτομέρειες, και ,μεταξύ άλλων, έλαβα και τούτο...

Θα αποφύγω τους -περεταίρω- πλατυασμούς.

Απόλαυση χειμερινής, γοητευτικά οργισμένης Θάλασσας-Γυναίκας.

Αναταράξεις!

Μια χούφτα νέα έχω απλά να σας πω:
Αυτός ο καιρός περνάει με εμένα να πετάω επάνω από τα σύννεφα.
Χαζεύω σαγηνευτικές ανατολές και δύσεις, συναρπαστικές γεμάτες καταιγίδες.
Ο ήλιος, είτε δύει, είτε ανατέλει σου κόβει την ανάσα πάνω από τα σύννεφα.
Η Ελλάδα είναι πράγματι πολύόμορφη όταν τη βλέπεις από ψηλά.

Πλατσουρίζω σε λάσπες γιαπιού
και χαμογελάω σα μικρό παιδί που βλέπω τα σκίτσα μου να γίνονται πράξη.
Γκρεμίζουν, χτίζουν, αλλάζουν, μπογιατίζουν...
Έχω γνωρίσει και κάποιους ανθρώπους που αξίζουν πολλά - είναι λυτρωτικό να βλέπεις ότι υπάρχουν άνθρωποι στους οποίους αξίζει να επενδύσεις. Δυσεύρετοι, αλλά υπάρχουν.

Ξυπνάω νωρίς, πετάω, τρέχω πάνω - κάτω, βγαίνω για γρήγορη έξοδο, συνήθως γλαρώνω και ξεραίνομαι πάνω στο τραπέζι.
Ακούω διάφορα σχόλια σαν "χάνεις τη ζωή σου με τη δουλειά".
Αυτή ΕΙΝΑΙ η ζωή μου: δημιουργική, με προκλήσεις και τόλμη, με δύναμη και αποφασιστικότητα.
Ναι- θυσιάζω και ρισκάρω πράγματα γι αυτό,
Και τίποτα δε χάνεται.

Και δε με πειράζει που έχασα τη γιορτή μου στο τρέξιμο,
όλους τους φίλους που προσπαθούσαν να μου μιλήσουν
Σας έχω το νου μου.

Και πράγματι, γουστάρω που έκανα ένα μικρό διάλειμμα σπίτι μου
(έστω για ένα διήμερο)
να δω κι εσείς πως είστε. Να είστε καλά!
Στο επανειδείν. Την καλημέρα μου.

Πάρτυ μασκέ, σε τέσσερις προτάσεις

Έν τάχει:
Πρώτον:
Μια εξήγηση που δεν είναι δικαιολογία: εξαφανίστηκα γιατί μου χάλασαν τον κομπιούτορα οικίας.
Δεύτερον:
Δεν πρόλαβα να μεριμνήσω για το πάρτυ μασκέ που με κάλεσε ο Μάικλ Τζάκσον στην Κω.
(ο συγκεκριμένος Τζάκσον είναι φοβερός τύπος!)
Τρίτον:
Χρώμα σημαίνει ακόμα φιληδονία στα ιαπωνικά, άκουσα.
Τέταρτον:
έχει πλάκα να γδύνεσαι κα να πέφτει κονφετί απτα ρούχα σου.
Πέμπτον (πρόταση μπόνους):
Στην αρχαία ρώμη, οι άνθρωποι με μπλε μάτια δε θεωρούνταν ευϋπόληπτοι.

Ξέχασα να πάρω μαζί μου τα κερατάκια μου.

Χουζουρέματα

Χουζούρι
Τζαζ, νωχελική, ζεστασιάρικια, κουζουλή και χαδιάρα
σκέψεις για την πένα μου που θα προσθέσω μελάνι
τα cd που θα μπουν μετά
χωρίς πρόγραμμα
χουζουρέματα
λίγη Nina Simone,
αγκαλιά

Πατέ ελαφιού με σως καραμελωμένου μπαλσάμικου, ή αλλιώς: οι επίδοξοι γκουρμέδες

Γεμάτος κέφια τον τελευταίο καιρό, σε σχετική απόσταση από τον Η/Υ και με αφορμή κάτι σχόλια του αγαπητού συναδέλφου GGKB μου ανασύρεται η απορία που είχα τελευταία:

Γιατί έχει γίνει τόσο πολύ της μόδας η ΕΠΙΤΗΔΕΥΜΕΝΗ μαγειρική τελευταία;
Όλοι δηλώνουν γκουρμέδες, κοινώς γευσιγνώστες, κάτι σαν υπο-παρλιάροι και όπου κι αν ανοίξεις την τηλεόραση, μαμαλακίζονται παταγωδώς.(μη με παρεξηγείτε - η λέξη προκύπτει από το Μαμαλάκη-ον και μετασχηματίζεται από ουσιαστικό σε ρήμα όπως ακριβώς το "γκούγκλ" (ουσ.) γεννάει το "γκουγκλάρω" (ρημ.))
Βλέπεις κάτι τεράστιους πάγκους με τεντζερικά παντώς καιρού και τους Επίδοξους τε και Φιλόδοξους μαφείρους να καταπιάνονται με οίστρο, ωσάν εκείνη την καημένη τη μάγισσα στο Robin Hood με τον Κέβιν Κόστνερ - θυμάστε το κόλπο με το σάλιο, το νύχι και το αίμα στο τηγάνι;;;;
Παλεύουν λοιπόν να φτιάξουν πατέ ελαφιού (!) με σως τάδε , κλπ κλπ. Τρώγεται δηλαδή αυτό; Όσο πιο δύσκολο και επιτηδευμένο τόσο ωραιότερο;
Παντού τα ίδια.

Επανέρχομαι στο συλλογισμό:
Γιατί όλοι μαγείροι βρε αδερφέ;
Έθνος μαγείρων, μπαλαδόρων και τραγουδιάρηδων.
Μήπως να κάνουμε και ένα X-Factor που να κάθονται διάφοροι βλαμμένοι σε πάγκο με τα λάπτοπ φάτσα τα πολύχρωμα (ποτέ δεν κατάλαβα τί σκατά τα κάνουν τα λαπτοπ εκτός από αρνητική διαφήμιση) να αναρωτιούνται αν έχεις "το στίγμα του καλού μαγείρου";

Μου θυμίζει την Πολίτικη Κουζίνα. Εντάξει. ωραίο ήταν. Καλό το εύρημα με τα αστρολογικά πιπέρια, έξυπνο. Τώρα πάμε πάλι να ξεπουλήσουμε ό,τι μας ξέφυγε. Πάμε σε άλλη κουζίνα.

Παιδιά, συγνώωμη, σας αφήνω επειγόντως, κλείνω την ανάρτηση γιατί μιλάω, μιλάω και μου άνοιξε η όρεξη, πάω να φτιάξω κάτι να τσιμπήσω, άντε γειά!