To χαμένο μποξερο-βρακί ο-ε-ο!

Ως γνωστόν, μου μένει ένας μήνας ακόμα ταξίδια.

Σήμερα, ήρθα στη νήσο της Κορυφούς. Ξεκίνησα ωραία και καλά τη δουλίτσα μου, και κατά τις 4 περίπου όλα έδειχναν ότι μπορώ να κάνω ένα ΓΕΡΟ διάλειμμα.

Φεύγοντας από το ξενοδοχείο που δούλευα, αντί να πάω προς πόλη, αποφάσισα να πορευτώ προς τη "λίμνη Κορυσσίων" - σε μια ταμπέλα που την έβλεπα καιρό, αλλά που ποτέ δεν προλάβαινα να την προσεγγίσω. Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω, και τσούπ! Χουάου!

Πριν περάσουν μερικά δευτερόλεπτα, η κεφαλή μου ΑΥΤΟΝΟΜΑ κινήθηκε βάζοντας σε λειτουργία auto pilot το ραντάρ της προς τα αριστερά:

Τρελαμένος που συνάντησα μια Γαύδο (και η Γαύδος έτσι ήταν, κοιτάχτε και καμιά παλιά ανάρτηση, δε βλάπτει). Αρχίζω να γρηγοροπατώ ακολουθώντας τη διαίσθηση και προσανατολισμό μου. Ώσπου, Τσούπ! Τσούπ! (δις, προς εμπέδωσιν)

Όπως καταλαβαίνετε, μεσολάβησαν και καμιά κατοσταριά φωτογραφίες με αιωρόπτερα, χωρίς αιωρόπτερα, κλπ κλπ, αλλά λόγω ΛΑΚΩΝΙΚΗΣ ΔΙΑΘΕΣΗΣ - ΜΗ ΓΕΛΑΑΑΑΑΤΕ ΡΕ!

Μπαίνω σε φυσική κατάσταση, ξετσιτσιδώνομαι στο άψε σβήσε και ΒΟΥΡ ΣΤΟ ΝΕΡΑΚΙ! (αγνοώντας έναν ψαρά που πλησίαζε και κάτι διαστημικά αερο-λεξίπτωτα-αιωροπτερίδια)

Σούπερ βούτα (η δεύτερη για το καλοσώρισμα της νέας χρονιάς) (έτσι τις μετράω εγώ, αρχαιοελληνικές), και το νερό, ναί, ναί, ναί, δεν ήταν κρύο.

Κρύα ήταν η σκέψη ότι δεν είχα πετσέτα. Και η αντρική διάθεση :"δε μασάμε, θα στεγνώσω φυσικά με το απαλό αεράκι" εξανεμίστηκε (!) με το πρώτο φύσημα. Προφανώς, η λύση είναι, ήταν και θα είναι, πάντα η ίδια: βρακάκι - και διευκρινίζω: μποξεράκι, σούπερ, χωρίς τον αστερίξ αυτή τη φορά (!). Σκούπισμα σε χρόνο μηδέν, ντυσιματάκι άνευ βρακακίου, το βρακάκι στο χεράκι, και πάμε πάλι το ανέβασμα στις αμμοθίνες (σάντ ντιούνς στα ελληνικά - sand dunes - βιβλιογραφία για coastal design σε άλλο ποστ). βάζω βρακάκι στην τσέπη και ...

ΝΤΡΡΡΡΡΡΡΙΝ! το ρημάδι το κινητό.(όχι ρε πούστη μου...είναι δυνατόν;) Κοιτάζω στην οθόνη - η καλή μου. (ούπς! danger, danger)

Φτού! Πως το καταλαβαίνει ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που κάνω ατασθαλία και με παίρνει ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ;;;; γαμώ τη γυναικεία διαίσθηση και αυτόν που την ανακάλυψε.

Mε το ένα χέρι κρατάω το ηλεκτρονικό όργανο του Νοκιο - Σατανά, με το άλλο χέρι τραβάω εκατομμύρια γιγαμπάιτ φωτογραφιών. Και περπατάω,περπατάω, περπατάω.

Και ξάφνου: πού πήγε το βρακάκι ο-ε-ο; Πάει κι αυτό.

Γαμώτο. πάλι ξεβράκωτος θα πάω στο (επόμενο) ραντεβού!

ΥΓ. Για την ιστορία:

1.Κορυφώ είναι ένα από τα πρώτα ελληνικά ονόματα για τη μετέπειτα Κόρφου - Corfu.

2. Η καλή μου είναι σούπερ και τη θαυμάζω για τη σούπερ-διαίσθησή της.

Α, να θυμηθώ να σας στείλω και καμιά καλή φωτογραφία: