Εργοκεντρισμός

Ξέθαβα συναισθήματα σήμερα. Τότε έβγαζα καμμιά δεκαπενταριά φίλμ στην καθισιά μου, τις εμφάνιζα στο τάδε χαρτί, με τον τάδε τρόπο και στην αρχή του άλμπουμ έγραφα το πρόγραμμα της εκδρομής/ταξιδιού. Πίσω από την κάθε φωτογραφία έγραφα λεπτομέρειες, πού είναι, τί είναι, κλπ.

Ξέθαβα σήμερα. Και δεν έχει πιά καμμιά σημασία πού είναι, ποιός εμφανίζεται, τί είναι το κάθε τί. Δεν έχει πια καμμία σημασία το χαρτί ή ο τρόπος. Σημασία έχει το τί άφησε πίσω του, πόσο με καθόρισε, πόσο με άλλαξε το κάθε τί και ο κάθε ποιός. Οι εξηγήσεις και οι λεπτομέρειες είναι τελικά για αυτούς που τις έχουν ανάγκη. Θυμάμαι σε ένα κείμενο για τους Προσωκρατικούς (νομίζω, δεν είμαι σίγουρος - ούτε αυτό έχει σημασία) που γινόταν η διάκριση του εργοκεντρικού από τον ανθρωποκεντρικό τρόπο ερμηνείας της πραγματικότητας: για τους αρχαίους έλληνες, το αρχιτεκτόνημα αν ήταν πραγματικά καλό δεν υπήρχε καν μνεία στο δημιουργό. Σήμερα ο κόσμος κρίνει το αντικείμενο ανάλογα με το δημιουργό, και σε τελική ανάλυση ανάλογα ΟΧΙ με το δημιουργό, αλλά με το μύθο που έχει δημιουργηθεί γύρω του. Αν αρχίσουμε να αναφέρουμε λεπτομέρειες για κάθε τί που έχουμε κάνει, θα καταλήγουμε σαν το γραφικό μπάρμαν με την κοτσίδα στο "Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή" στοχεύοντας στο κοινό του Μέγα Ακάλυπτου. Να περάσετε καλά απαγκιστρωμένοι από την ανάγκη της καταγραφής του χρόνου που όλοι διανύουμε επάνω στον πλανήτη τούτον, ζωντανοί.