Η Πυρά (αφιερωμένη στο Varanasi)
Όταν θάβεται ένας άνθρωπος, είναι σαν να κρύβεται, σαν να
μπαίνει
Σε ένα λαβύρινθο από τον οποίο υπόσχεται σύντομα να βγει.
Είναι απογοητευτικό και χωρίς νόημα να περιμένεις, να ξέρεις
ότι είναι «εκεί»,
κάπου εκεί τέλος πάντων, και να κονταροχτυπιούνται οι
αναμνήσεις με
τις υποσχέσεις και τις προσμονές.
Είναι άδικο, πολύ άδικο να σε τρώνε, κομμάτι κομμάτι,
τα αιχμηρά δόντια της μνήμης.
Βρίσκω ότι είναι καλύτερη η Πυρά, απτή και ορατή,
μπροστά σου να εξαϋλώνει το σώμα, να το στέλνει στον αέρα
που αναπνέεις,
να είσαι σίγουρος, τελείως σίγουρος ότι κάθε προσμονή είναι
πλέον ανώφελη.
Η Παρουσία τελείωσε.
Δίκαιη και λυτρωτική, απτή και ορατή, Πυρά.
29.ΙΧ’ 2012
Για κάποιο λόγο ολότελα ανεξήγητο σε μένα, έμπλεξα στο δικό μου παράξενο σύμπλεγμα που συνήθως αποκαλείται "εγκέφαλος" τη συναυλία των Dead Can Dance στο Λυκαβηττό (23/09/2012) με τις συζητήσεις μας για την Πυρά.
Ίσως και να σχετίζονται, ίσως και όχι.
Είναι μια συζήτηση - μια ερωτική ανταλλαγή σκέψεων (το πιο έντονα αφροδισιακό κατά την ταπεινή μου προτίμηση), αλλά και μια σειρά από προσωπικές σκέψεις. Ίσως και ένα παιχνίδι με τις σκέψεις-λέξεις, αυτά το αλλόκοτα αλλά εντελώς γοητευτικά πλάσματα που γυρνοβολάνε ατίθασα μέσα στο κεφάλι μας.
Σε κάθε περίπτωση, είναι κάτι απλά ενδόμυχο που ξορκίζω απογυμνώνοντάς το μπροστά σας.
Και μου φάνηκε πολύ "λίγο" να το διακοσμήσω με φωτογραφίες από το Βαρανάσι.
Οι Dead Can Dance μου φάνηκαν πιο ταιριαστοί. Εδώ οφείλω να πω ότι δεν κατέχουν πια τη θέση που είχαν μέσα μου - ίσως γι' αυτό. Πέθαναν. Απλά, καθημερινά. Πέθαναν. Εξαϋλώθηκαν, σα μια σκέψη της οποίας η μοίρα δεν είναι τίποτα παραπάνω από
φευγαλέα.
Να ανάψουν τα φώτα παρακαλώ.
Οι θεατές μπορούν να αποχωρήσουν σα σκέψεις.
βαλτός είσαι αγόρι μου;
ΑπάντησηΔιαγραφήαν ήξερες τι περνάω...
Ελπίιζω στο καλύτερο δυνατό και καλη δύναμη.
ΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠερνω οπως παντα να ευχηθω μια ομορφη εβδομαδα με τα λιγοτερα προβληματα,Aργω μερικες φορες να ερθω απο εδω αλλα δεν ξεχνω.Nα εισαι παντα καλα και να βρισκω ανοιχτο το μπλοκοσπιτο σου!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μπλογκόσπιτό μου είναι πάντα ανοιχτό! Κλώς να ορίζεις!
Διαγραφήκαλή εβδομάδα και σε σένα σκρουτζάκο!
Διάβασα το ποστ σου μόλις είχα γράψει κάπου αλλού πως "η μνήμη πονάει για αυτό την εξαλείφω". Μα πως με "παίζετε" και τώρα θέλω, αντικρούωντας τον εαυτό μου, να πω: οι μνήμες μου είναι κομμάτι μου. Ας μην τις στερηθώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό απόγευμα πιπεράτε!
Η μνήμη και η σκέψη είναι -κατά τη γνώμη μου- η μόνη μας περιουσία. Γι' αυτό και εγώ τις τιμώ. Θα πρότεινα να μην τις στερηθείς. Μπορείς κάποιες να τις έχεις λίγο παραμέσα. Ό,τι μας πονάει μας καθορίζει και διαμορφώνει. Αν δεν ήταν οι πόνοι μου, δε θα ήμουν τόσο καλός, αλήθεια.
ΔιαγραφήΚαλή εβδομάδα.
Κάποιοι κόβουν το κάπνισμα μαχαίρι και κάποιοι προτιμούν να έχουν το πακέτο μέσα στην τσέπη τους. Άλλοι νιώθουν οτι θα μπουν σε πειρασμό αν δεν το πετάξουν κι άλλοι θέλουν να ξέρουν οτι έχουν την επιλογή για να μην το ξαναβάλουν στο στόμα τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ έχουμε βέβαια να κάνουμε με την μοναδική πραγματικότητα, το Θάνατο, κάτι που είναι έξω από το πεδίο του ελέγχου μας. Κι εκεί πάλι, στο θάνατο, συνεχώς προσπαθούμε να ελέγξουμε έστω αυτά που μπορούμε, το πώς και το πού. Μα δεν έχει καμία σημασία. Μαχαίρι κόβεται η ζωή έτσι κι αλλιώς. Η προεργασία που θα γίνει πριν έχει σημασία για όσους μένουν.
Καλημέρα!
Aγαπητέ Άντι,
ΔιαγραφήΚαλημέρα αν και καθυστερημένα.
Για εμένα βασικό θέμα είναι να απολαμβάνουμε αυτά που έχουμε όσο τα έχουμε. Θα μπω να δω και τις δικές σου σκέψεις, σε ευχαριστώ!