Βραυρώνιος Πατήρ

Το Μάϊο, που οι δουλειές άρχισαν για μένα να είναι είδος προς εξαφάνιση, σκέφτηκα ότι αυτό είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να κάνω πράγματα που δεν είχα την ευκαιρία να κάνω νωρίτερα. Άλλωστε, τα τελευταία 10-12 χρόνια είχα λιώσει στη δουλειά. Καμμιά 150αριά μελέτες, κατασκευές, διδασκαλία εδώ και κει, Μυτιλήνες, Αθήνες, διδακτορικά, τρεχάματα, τρεχάματα, τρεχάματα. Και ποτέ χρόνος για κάποια πράγματα, ελάχιστος χρόνος για ανθρώπους.
Έτσι, χωρίς ενοχικό σύνδρομο και καρμιριά, ξεκίνησα ένα πρόγραμμα Ψυχικής Ανά(σ)τασης. Πρότεινα λοιπόν στον πατέρα μου, τώρα συνταξιούχο (επίσης) πυροβολημένο, (επίσης) αρχιτέκτονα, να κάνουμε μαζί μια σειρά από εκδρομές επανανακαλύπτοντας την Αττική και τα περίχωρα. (μαζί και τους εαυτούς μας)

Συνήθως, βάζουμε πρόγραμμα συνδυάζοντας τόπους με ιδιαίτερο ενδιαφέρον: μυθολογικούς, αρχαιολογικούς χώρους, τοπία, μουσεία, χαμένους μυκηναϊκούς τάφους, εγκαταλειμμένα ορυχεία και ορύγματα. Καθώς προχωράμε με το αυτοκίνητο, ενίοτε βλέπουμε κάτι που μας κινεί το ενδιαφέρον (συνήθως αρχαιολογικού ενδιαφέροντος-κτίριο-κάποια κατασκευή-ένα φοβερό τοπίο-μια αρχαία ελιά- άνα άγαλμα ξεχασμένο στα χόρτα, μια απερίγραπτη μαλακία), σταματάμε το αυτοκίνητο, το πλησιάζουμε, και αν χρειαστεί αρχίζουμε το ψάξιμο για τον τρόπο να μπούμε στον περίβολο. Πηδάμε κα καμμιά μάντρα ενίοτε, αν χρειαστεί, καμμιά καγκελόπορτα ίσως, κουβαλώντας τα συμπράγκαλά μας, φωτογραφικές-φακούς, νερά, άντε και κανένα φακό μπαταρίας σε περίπτωση που υπάρχει όρυγμα, αφύλακτο υπόγειο πέρασμα ή κάτι ανάλογο. Έτσι λοιπόν εχτές κάναμε τις βόλτες μας στην περιοχή της Βραυρώνας. Ο περίβολος με το ναό και τη στοά ήταν κλειστοί για συντήρηση.

Για αποζημίωση, σαν κλέφτες ομορφιάς, τρελαμένοι ανεβήκαμε σκαρφαλώνοντας ένα χωράφι με τα ερείπια μιας παλαιοχριστιανικής βασιλικής. Δημιουργικές συζητήσεις, δημιουργικές συμφωνίες, δημιουργικές διαφωνίες, δημιουργικοί αγαπησιάρικοι τσακωμοί.
"Δες την υποδοχή για το θωράκιο και τους κιονίσκους -  κλασικό παράδειγμα τέχνης του 5-6ου αι."
"Μια μαλακία, μου τη σπάνε τα χριστιανικά ματαιόδοξα και αυτάρεσκα ερείπια - απορώ τί σε ενθουσιάζει εδώ πέρα."

"να σου πώ,..."
Και πάει λέγοντας.

Ξεσκονίζουμε τα μυαλά και την καρδιά μας σα κλέφτες που σκαλίζουν με προσοχή τα λάφηρα-εύρηματά τους. Χωρίς διαγωνισμούς να ενοχλούν τα αναμεταξύ μας συναισθήματα, με μια τρυφερή προσοχή και ξέχειλη απολαυστική χαρά και ευγνωμοσύνη.

Στο μουσείο -στο οποίο δεν είχα ξαναπάει και το οποίο βρήκα συγκλονιστικό ως προς την ποιότητα των εκθεμάτων και του τρόπου ανάδειξής των- τα ανάγλυφα και τα αγγεία ήταν υπέροχα. Σχεδόν εκστατική απόλαυση, σχεδόν ερωτικό ρίγος αγκαλιάζοντας με το βλέμμα, με κάθε βλέμμα, με αγωνία να χορτάσει σχήματα και γραμμές.




Με συγκλονίζει το γεγονός ότι μετά από τόσα χρόνια συντονίζομαι -επιτέλους- με την υπεροχή της αρχαίας ελληνικής τέχνης. Πουλάκια και ζωάκια, γυναικεία μαλλιά και αγγίγματα συνθέτουν την απόλαυση. Κλέψε όσα περισσότερα μπορείς. γεύσου τα, ακούμπα τα με τα μάτια, χάϊδεψέ τα σα γυναικεία πλάτη, με ρίγος ψυχής.

Και κάθε εκδρομή έχει παρόμοια κατάληξη.
Καταλήγουμε στο νερό. Για μένα ο κόσμος όλος γίνεται καλύτερα κατανοητός όταν τον κολυμπάω, όταν τον χαιδεύω, όταν τον αγγίζω με όλο μου το σώμα, όταν χύνομαι μέσα του. Αδυνατώ να ζήσω χωρίς θάλασσα μέσα μου, γύρω μου. Είμαι θαλάσσιος, υποθαλάσσιος, δεν ξέρω. Αλμυρός; Μπορεί. διαυγής τε και πολύχρωμος, ιριδίζων.



Μικρό ταβερνάκι, γειά σου. Θα θέλαμε τα γνωστά: χόρτα, πατατούλες τηγανητές, μαριδάκι, και για φρούτο, μπαρμπουνάκια τηγανητά. Δροσερό ροζέ δικό σας κρασάκι, να αγκαλιάσει τις κουβέντες μας, την αγάπη της ημέρας.
Αγαπημένη ημέρα, άλλη μία, άλλη μία χαρά,
και εις άλλες με υγεία.
Την καλημέρα μου - Ξυπνείστεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε! (να παίξουμε...)