H Περπατάδα

Για να εξηγηθούμε: η Περπατάδα δεν έχει καμμία σχέση με τις Περπατούσες (βλ. ανάρτηση κάπου στο 2007 Αύγουστο, αν θυμάμαι καλά).
Δεν υπάρχει ετυμολογία, και φυσικά ούτε και σχετική διαθέσιμη βιβλιογραφία.
Μπορώ όμως να σας πω το εξής:

Τις προάλλες ήρθε ο φίλος μου ο Νίκος και με πήρε από το γραφείο να πάμε για κανένα γρήγορο καφέ.
Είχε λιακαδάρα, μετά από πολύ καιρό γνήσιας μαυριδερής καιρο-σαπίλας, οπότε και υπήρχε ένα μικρό κενό στην ερώτηση "πού θα πάμε να κάτσουμε".
Σιγά μην πάμε να κατσικωθούμε κάπου. Αφού έτσι κι αλλιώς πάς για καφέ όχι επειδή θέλεις καφέ -σπανίως πίνεις καφέ-, αλλά επειδή θές να ξεσκάσεις, να χαζέψεις κόσμο (mild-οφθαλμο-χουζούρι), να πεις καμμιά μαλακία, έτσι, στα πεταχτά, να ξεφύγεις. Πολλές φορές μάλιστα, δεν έχεις όρεξη ούτε καν για κουβέντα.
Καταλήξαμε λοιπόν να βολτάρουμε στα πέριξ, να "σουλατσάρουμε". Ανεβοκατεβήκαμε τις περατζάδες της περιοχής απολαμβάνοντας ηλιοπερπάτημα, ενίοτε σιωπηλοί, χωρίς την ανάγκη να ενδύσουμε, ή να αλλοιώσουμε την απόλαυση της βολτοσιωπής. (εντάξει, μην υπερβά΄λουμε κιόλας, είπαμε και τις μαλακίες μας)
Χαμογελαστός του είπα επιστρέφοντας στο γραφείο: "καλή η περπατάδα, ε;"
"να το ξανακάνουμε!".
Είναι λίγοι οι άνθρωποι που διαθέτεις την άνεση να μην κουκουλώσεις τις στιγμές.

Αφιερώνω το παρόν στις υπέροχες στιγμές που βιώνουμε όλοι μας αυτόν τον υπέροχο καιρό, στιγμές που κρύβουν μικρές χαρές που είχαμε ξεχάσει (πάντα με την παραδοχή της πολυτέλειας που μπορεί να έχει κάποιος απολαμβάνοντας τις στιγμές)

 Ως γνήσιος εραστής των στιγμών, σας αποκαλύπτω κάτι πραγματικά μαγικό: την προβολή της μπύρας στο χάρτινο τραπεζομάντηλο με τη βοήθεια του Κόκκινου Ήλιου (δεν είναι ο νέος αρχηγός των Ζου-ρ-λού, είναι ο θεός της Καθημερινής Ημέρας, αξίας παντοτινής)