To Γαλλιδούλι μου!

Χρόνια το ήθελα, αλλά δεν το είχα οργανώσει μέχρι τώρα.
Πιστεύω όμως ότι αξίζει να κάνουμε όνειρα αν, και μόνο αν, τα κυνηγάμε.
Έτσι, το πήρα απόφαση. Τη φόρτωσα, την πήγα στο γιατρό, την περιποιήθηκε, την πήρα σπίτι, την ψιλοπεριποιήθηκα και γω, με στοργή, με τρυφερότητα, και νάτη! Σας χαμογελάει κιόλας.

Φυσικά, υπάρχει μεγάλη ιστορία, αλλά δε θα σας τα πω και όλα από την πρώτη φορά.
Θέλω όμως να τονίσω κάποια πράγματα:
1. Μην αφήνετε τα όνειρά σας. Όταν πραγματοποιούνται, είναι υπέροχο.

2. Νάναι καλά η Κοκό - το σημερινό πόστ της το αφιερώνω. Οι άνθρωποι βοηθούν ο ένας τον άλλο. Κι όμως. Συμβαίνει ακόμα. Υπάρχουν άνθρωποι. Τη συμβουλεύτηκα, μου έκνε κάποιες διαφωτιστικότατες υποδείξεις, και νά τα αποτελάσματα. Το Γαλλιδούλι μου είναι σχεδόν συνομήλικό μου, λίγο μικρότερη δηλαδή, με τσαχπινιά, διακριτική ομορφιά και κέφι.

3. ΄"Δεν αγαπάς αν δε θυσιάζεις" , έλεγε ο Πικιώνης, και είχε δίκιο. 

Έτσι λοιπόν, σήμερα, μετά  από 25 χρόνια (...) πήγαμε βολτίτσα με το γαλλιδούλι. Ομολογώ ότι από τη μία πλευρά ισχύει αυτό που λένε "δεν το ξεχνάς, είναι σαν το ποδήλατο", αλλά από την άλλη, όταν έχει περάσει κάποιος καιρός, συνειδητοποιείς ότι χρειάζεσαι μια στοιχειώδη προσαρμογή για να επιστρέψεις στην παλιά σου εξοικείωση. Δεν είμαι πια 15, δυστυχώς ή ευτυχώς... Στην αρχή πήγαινα σαν την κότα, μετά προσπαθούσα να βρω και πάλι το ρυθμό μου, το πετάλι, τις ταχύτητες.

Τα κατάφερα μια χαρά πάντως για πρώτη φορά. Κατέβηκα τις κατηφόρες μου, ανέβηκα τις ανηφόρες μου (λίγο διστακτικά ομολογώ, αλλά τα κατάφερα), έκανα την πρώτη μου βόλτα, τρία τέταρτα με το ρολόι πάνωω κάτω στο χαλάνδρι, πολύδροσο.

Και ήταν απολαυστικά. Θα το ξαναβάλω στη ζωή μου. Σημείωση: στη μανέτα φαίνονται τα σημάδια από την τότε-τούμπα (στα 15 μου) που μου στοίχισαν ενάμισυ μήνα χωρίς να μπορώ να περπατήσω το ένα μου πόδι. Υπέροχα ήταν!

Πάμε για το επόμενο όνειρο, τον επόμενο στόχο, το επόμενο σχέδιο ζωής. 

Ζωή, πρόσεχε! θα σε φάωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω!