Είμαστε ό,τι παίζουμε;

Από τον Οκτώβριο κι ύστερα το πατρικό μου σπίτι δεν είναι πια οικογενειακή μας ιδιοκτησία. Μαζέψαμε τις αναμνήσεις μας, τις πακετάραμε, και, άλλες τις χαρίσαμε, άλλες τις πουλήσαμε, άλλες τις δώσαμε.
Κάποιες από τις αναμνήσεις μας δε βρέθηκαν καν.
Κάποιες άλλες παρέμεινα, διασώθηκαν (;).
Κατέληξα με μια κούτα παλιά παιχνίδια που πρέπει να μοιραστούμε με τ' αδέλφια μου.
Πέρασα ένα απόγευμα παίζοντας με Lego, Playmobile, και άλλα υπέροχα.
Μικρή παρένθεση: Το "Toys R Us"είναι μεγάλο παιχνιδάδικο στη Ν.Υόρκη, κάτι σαν το "Hamley's" στο Λονδίνο. Και, αν το δεις ψυχαλανυτικά, είμαστε ό,τι παίζουμε. απλά.
Η αλήθεια είναι ότι θυμόμουν τα αγαπημένα μου στρατιωτάκια, τους βόλους μου, όλα.
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποια, να παίξουμε παρέα, εγγυώμαι, θα γελάσετε πολύ.
Απλά μην κάνετε αριθμητικές πράξεις, αφαιρέσεις κυρίως, για να μαντέψετε πότε έπαιζα με αυτά.
Καλά, κάντε ό,τι θέλετε.

Χαρτάκια μάζευα, αλλά όχι ποδόσφαιρο. Ποτέ δε με τρέλαινε το ποδόσφαιρο. Έχω όμως ολόκληρο, συμπληρωμένο το άλμπουμ με  τον Ε.Τ. τον εξωγήινο (ακόμα το έχω). Το ποδόσφαιρο το συμπλήρωνε ο αδερφός μου, αν και δεν αποκλείεται να έχω μαζέψει και κάποια χαρτάκια και εγώ.

Η Μονόπολη, αγαπημένη, αν και με εξενεύριζε ο εμπορικός χαρακτήρας της. Ποτέ δεν κατάφερα να λειτουργήσω ιδιαίτερα εμπορικά, έπρεπε να το είχα καταλάβει από τότε.

Τη φυλακή δεν τη γλίτωνα πάντα στη Μονόπολη.

Από τότε προσπαθούσα να ασχολούμαι με ξενοδοχεία. Τελικά, μπήκα στο χώρο των ανακαινίσεων και είδα τη γλύκα!

Πάζλ, χαρτάκια, συλλογές (από σημαίες μέχρι γραμματόσημα) ήταν επίσηςς στην ημερήσια διάταξη. Βέβαια, οι σημαίες για τα (τωρινά) νέα παιδιά μπορεί και να λειτουργούν ως ιστορικά ντοκουμέντα.

Αγαπημένα χαρτάκια, ειδικά στο σχολικό. Με τον Παναγιώτη, είχαμε διαρκείς αγώνες - τις διαφορές μας τις λύναμε παίζοντας το σαββατοκύριακο πρωτάθλημα πινγκ-πόνγκ ή στο γήπεδο, στην αλάνα πίσω από το σπίτι μου που μαζευόμασταν με τους γείτονες για μπάλα. Καταϊδρωμένοι και βρώμικοι, ψόφιοι αλλά πανευτυχείς. Αυτό το κωλο-"υπερ-ατού" όμως ήταν θέμα. Σοβαρότατο. Ευτυχώς χαζεύαμε τα υπερ-σύγχρονα αυτοκίνητα της εποχής μας. ("Ρε συ, είδα μια Πόρσε!", "αποκλείεται!" - τότε δεν υπήρχαν τόσες πόρσε στην Αθήνα, αλήθεια)

Lego, Playmobile, τα αγαπημένα μου. Έφτιαχνα ό,τι βάλει ο νους σου. και φυσικά, όλα μαζί. Το playmobile ανθρωπάκι έμπαινε στο πειρατικό, έβγαινε στο διαστημικό πλανήτη, πολεμούσε τα star war heroes, χαμός! Και δώστου τα συναρμολογούμενα αεροπλάνα, τα στρατιωτάκια και οι βόλοι αντεπίθεση.

Ωραίες εποχές. Στο Γυμνάσιο άκουγα κάθε Παρασκευή "στούντιο 344" με το Τοπ-Τέν - Μόλις είχα πάρει τις πρώτες μου κασσέτες: Eye of The Tiger, Born In the USA, Ennio Morricone - Music for Films, καταχωνιάζοντας τα (παιδικά - μπλιαχ!) Sound Of Music. Πλέον δεν ήμαστε παιδιά. Σταματήσαμε να βλέπουμε τις Κυριακές Μπένι Χιλλ και Το Πλοίο Της Αγάπης. Δεν είχαμε πλέον ανάγκη τη Μάγια τη Μέλισσα και το Νιλς Χόλγκερσον. Ήμαστε πλέον μεγάλα παιδιά. Μόλις είχε βγει το Ρόκυ και στην τηλεόραση είχε πλέον αρχίσει ο Ιππότης της Ασφάλτου. Επιτέλους, είχαμε μεγαλώσει...