Δουλειά λοιπόν, δουλειά.
Το Τάδε ξεν/χείο θέλει μια ανακαίνιση.
Εντελώς συμπτωματικά, το ξεν/χείο (περίπου 350 δωματίων - 700-1200 άτομα) είναι και waterpark με μικρή δυναμικότητα μέχρι στιγμής. έτσι συζητιέται να σχεδιαστεί νέο τμήμα του συγκροτήματος που να λειτουργεί ως αυτόνομο waterpark και ως τμήμα του resort.
Δύσκολο. Πολυδάπανο.
Και βέβαια, πρέπει αυτός που θα το σχεδιάσει, να "ζήσει" το χώρο προτού αρχίσει να τραβάει γραμμές.
Νερό λοιπόν, πολύ νερό. Τί να κάνω, αναγκάστηκα να ζήσω το χώρο. τον περπατήσαμε με το δ/ντή, το φίλο μου το Δημήτρη (εξίσου ψυχασθενής), χάζεωα το χαβαλέ, κρήτησα σημειώσεις, πήρα φωτογραφίες, πήγε η ώρα 6.00 και δεν είχα προλάβει να φάω ακόμα.
Τί να κάνω, πήγα στη θάλασσα και έκανα ένα μπανάκι. φανταστικά. Η θάλασσα ζεστή, και η αίσθηση να κολυμπάς με το ηλιοβασίλεμα κόντρα, ανυπέρβλητη. Κολύμπι στο κολύμπι, πήρα το δημήτρη τηλέφωνο, του λέω μάλλον είμαι λίγο πιασμένος. Οπότε μού κλεισε και ένα μασαζάκι με την Κα.Γκάι που με έλιωνε για μιάμιση ολόκληρη ώρα. Ασύλληπτη αίσθηση. μέχρι και στα μάγουλα μου έκανε μασάζ. "και φυσικά θα πάμε να φάμε παρέα να συζητήσουμε για το θεματικό πάρκο...", μου είπε.
Δρόμο παίρνουμε, δρόμο αφήνουμε, και πήγαμε σε ένα εστιατόριο ονόματι Η2Ο (νερό κατά κόσμον).
Όνειρα κάναμε για νερό, τρώγοντας στο Νερό. Αν πάτε Κω, να σας το συστήσω ανεπιφύλακτα.
Πρίγκηπες και πριγκήπισσες του νερού, Νηρηίδες και Ποδειδώνες αυτού του Κόσμου, Δελφίνια (και φώκιες!).
Σας αφήνω με εικόνες από τις δύσκολες αυτές μέρες της Κω.
Πιο πολύ απ' όλα όμως, λατρεύω το κομμάτι με τα όνειρα. Νομίζω ότι είναι αυτό που απολαμβάνω το περισσότερο. να ονειρεύεσαι τί βλακεία θέλεις να φτιάξεις. και μετά έρχεται και η απόλαυση - σχεδόν σαν οργασμός να βλέπεις αυτό που ονειρεύτηκες να υλοποιείται, να λειτουργεί και κάποιοι να περνάνε καλά σε αυτό, και κάποιοι άλλοι να βγάζουν λεφτά από αυτό.
Σταγόνες και κύματα.