Μετά από τις τελευταίες αναρτήσεις
που ομολογουμένως ήρθαν μετά από πολύ πολύ καιρό
είμαι πεπεισμένος ότι κανείς πλέον δε διαβάζει αυτό το μπλογκ.
Από την αρχή έγραφα ό,τι μου'ρχόταν,
τώρα έχω και ένα λόγο παραπάνω!
Αφιερώνω λοιπόν τη σημερινή ανάρτηση:
1. στο πόδι μου (που το τσάκισα εχτές και που είναι εντελώς βλαμμένο).
2. στην απόλαυση που κάποιοι ονομάζουν βλακεία και εγώ ονομάζω γέλιο, πολύ γέλιο.
3. στα παιδικά μου χρόνια που συνεχίζουν ακόμα.
4. στον αντιρίξ και συμφωνίξ που μου έχουν χαρίσει χιλιάδες ώρες γέλιου τόσα χρόνια.
Ο θεός, Ιμπανέθ, του οποίου η φάτσα είναι μονίμως χαμογελαστή και κεφάτη
(και θυμίζει το Συμφωνίξ) δίνει μια απίστευτη ελαστικότητα στις φόρμες του
και φλερτάρει με τα όρια του πραγματικού.
Δεκαετίες πολλές, δεκαετίες εξέλιξης, δεκαετίες απόλαυσης.
Άλλαξα γνώμη. Αφιερώνω το παρόν στην Απόλαυση και στο Γέλιο.
Το απενοχοποιημένο γέλιο, το πηγαίο, το ζωντανό!
Το απενοχοποιημένο γέλιο λοιπόν φίλε, είναι σπουδαία κατάκτηση. Αυτό το βλακώδες υφάκι που λες. Συμφωνώ, απόλυτα όμως!
ΑπάντησηΔιαγραφή:)
Πολυαγαπητή μισοάγνωστη,
Διαγραφήδυστυχώς ο κόσμος είναι γεμάτος ενοχές, αναστολές και φόβο.
Δεν ισχυρίζομαι ότι η παντελής απουσία φόβου αναστολών είναι η πανάκεια, πάντως έχω βαρεθεί να βλέπω ανθρώπους να αναστέλλουν τη ζωή τους συνεχώς.
Η ζωή είναι υπέροχη και αναπάντεχη, και ως εκ τούτου απαιτείται και λίγη τόλμη.
Το απενοχοποιημένο γέλιο, κατά τη γνώμη μου, είναι δείκτης ισορροπίας.
Αυτά τα ολίγα για ένα όμορφο πρωινό.
καλημέρα.