Ξεθάβοντας σκελετούς

ΞΕ-καθάρισμα
ΞΕ-θάψιμο
ωωωωωωωωωω!!!!!!!
(τί ανακαλύπτει κανείς από το σκοτεινό παρελθόν του....)

 Το προσωπικό μου (ονειρικό) λατομείο. Μια σχισμή στην πέτρα να την αγκαλιάσω και να με γεμίσει η ζέστη της. 1998. Λονδίνο.

 Μια νύχτα βροχερή, επιστρέφω σπίτι από το μετρό. Υπέροχο το φως από τους δημοτικούς φανοστάτες να παιχνιδίζουν με τα φυλλώματα των δέντρων, και καθρεφτίζονται τα φύλλα στις λακούβες της βροχής λουσμένης με το νυχτερινό φώς. Αναπολώ την Αθήνα και την σκιτσάρω (το βράδυ) από μνήμης/από ψηλά.

Αδυνατώ να δω την πραγματικότητα των άλλων. Βλέπω μια πραγματικότητα Εscher-ική, μια Dali-nian κατάσταση, μια διαστρέβλωση (;) που με φέρνει μετά από βουτιά σε μια επιφάνεια δικιά μου. Αγαπάω και τον Μίκαελ Έντε, τα 12 ρολόγια και τη δολοφονία του χρόνου.
Πιο πολύ όμως απολαμβάνω που βλέπω ό,τι μου κατέβει.
Το ξεθάψιμο των σκελετών, ως έκφραση, το δανείζομαι από τη φοβερή Κοκό (που άλλα είχε στο μυαλό της βέβαια).
Τους σκελετούς που ξέθαψα πολύ τους αγαπώ.
(καμμιά φορά περνάει απ' το μυαλό μου η σκέψη ότι δε θα βγάζετε άκρη με ατά που γράφω, αλλά δεν πειράζει. Άλλωστε, όπως είχε πει και μια φρικιαστική Κακιά που είχα γνωρίσει κάποτε, "οπτικοποιώ μια καθαρά προσωπική μου υπόθεση".)