Λατρεύω τον Έσερ, τρελαίνομαι για τον έσερ - από μικρός προσπαθούσα να τον καταλάβω, φλέρταρα με τις τεχνικές του, με την πολυπλοκότητα της σκέψης του, με τη γραφή και το τρελομυαλό του. Και γι' αυτό και βλέπω ό,τι θέλω γύρω μου, χωρίς να δίνω δεκάρα για αυτό που βλέπουν οι άλλοι.
Αυτός είναι ο καθρέφτης του παππού του μπαμπά μου, που εδώ και κάποια χρόνια φιλοξενώ και απολαμβάνω (όχι τον παππού - τον καθρέφτη).
Τις προάλλες λοιπόν, κατά τις αργάμισυ, μούρθε η φαεινή ιδέα, λίγο πριν πέσω ξερός να κοιμηθώ, ότι ο καθρέφτης βλέπει το χώρο διαφορετικά. έπιασα λοιπόν κουβεντούλα μαζί του, και τελικά με έπεισε. Ο τύπος είναι ασύλλυπτος (ο καθρέφτης, πάντα). Βλέπει τον κόσμο κομμάτια, τον σπάει σε σκιές, Όπως τού'ρθει κάθε φορά. να φανταστείτε, ακόμα και τις σκιές αποφασίζει - σαν ένα θεατρικό χώρο-έργο με σκιές (shadow play - για τους "ροκ-ειδικούς").
Ε, λοιπόν, εκείνη την ημέρα, ακόμα και το τριαντάφυλλο έσπρωξε τελευταία στιγμή στην εικόνα μου, γιατί "ήθελε" (λέει) "παρέα".
"Ε, μα! Βλαμμένος είσαι!", του είπα, γύρισα το διακόπτη μου στο "οφφ" και πήγα να κοιμηθώ.
Αυτή τη στιγμή, για να γνωρίζετε, κοιμάμαι.
Εσείς είστε μία σκέψη μου, ένα μέρος ενός ονείρου, ενός καθρεφτίσματος, μιας αντανάκλασης,
ένα παιχνίδι οπτικής - και μόνο.
Κορνέλλιους, sweet dreams!
πες μας τι πίνεις και σε μας δε δίνεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήτι έγινε χαρούμενο πιπέρι, σε τρέχει το αίσθημα σε κουλτουριάρικα θεατρικά δρώμενα;
καταπληκτικό...μαγική φωτογραφία...
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν ξέρω τι πίνεις μα κάτι τέτοιο πίνω κ εγώ συχνά κ σκέφτομαι την τύχη μου..
υπέροχη οπτική
χαιρετίσματα στον καθρέφτη Πιπεράκη!
Ο Rorry όπως και ο Κορνήλιος είναι αγαπημένοι μου χρόνια τώρα...γιαυτό τρόμαξα όταν είδα τον τίτλο της ανάρτησης :-) Με κοψοχόλιασες βρε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ φωτογραφία είναι όντως πολύ όμορφη, με τις σκιές που παίζουν. Τώρα φαντάζομαι ο μόνος με τον οποίο σου μένει να αναμετρηθείς είναι ο άνθρωπος που ήταν πιο γρήγορος από τη σκιά του ;-)))))
Χαχα...να το δω κι αυτό....
Τις καλημέρες μου!
Ριάκι, καλημερούδια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σου πω ένα μυστικό:
έχω πέσει στη μαρμίτα μικρός, εγώ και ο οβελίξ...
Η αλήθεια είναι ότι δεν τον άφησα να πιεί και πολύ μααγικό ζωμό, γιατί ήταν γλυκούτσικος και μου άρεσε ιδιαιτέρως! (ο ζωμός)
Επίσης: δε με τρέχει αίσθημα για θέατρα, βλέπω την καθημερινότητα ως "κουλτουριάρικο δρώμενο"! Φιλιά.
Γοργονίτσα,
πόσο χαίρομαι που τα ξαναλέμε - σα να πέρασε πολύς καιρός.Χαίρομαι που μοιραζόμαστε αντίστοιχες οπτικές, διότι εγώ απλά, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΛΛΙΩΣ...
Μ,
ααααααααααα! Ανεβαίνεις όλο και περισσότερο στην εκτίμησή μου! Λύσε μου μιαν απορία: έχεις απωθημένο με τα δωμάτια-βιβλιοθήκες (τύπου σέρλοκ χολμς) που τραβάς ένα βιβλίο και περιστρέφονται και σε οδηγούν σε άλλα δωμάτια;
Αν ναι, χαμογελάω ήδη.
Αν όχι, αναζητώ ψυχαναλυτή ήδη μπας και σωθώ. Από φαντασιώσεις, άλλο τίποτα!
Όσο για το Λούκυ, περίμενε και θα δεις!
Αν οδηγούν σε άλλα δωμάτια βιβλιοθήκες, κρατάς το χαμόγελο, αν όχι, παίζεις μόνος σου (το θάρρος δεν ανήκει στα προτερήματά μου). Τρελαίνομαι βέβαια για αστυνομικά, (ο Πουαρώ είναι το δικό μου πρότυπο) αλλά τα θρίλερ δεν τα αντέχω. Ο Δρακουμέλ είναι μια από τις πιο τρομακτικές μορφές που έχω συναντήσει στη ζωή μου, καταλαβαίνεις ελπίζω...λυπάμαι αν σε απογοήτευσα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα όσο για φαντασιώσεις..άλλο τίποτα !!!
Α, και που 'σαι...περιμένω...;-)