Το μολύβι

Γενικά υπάρχει μια διάχυτη διάθεση για δωρο-κουβέντες.
(λεφτά δεν υπάρχουν,  διάθεση υπάρχει πάντα)
Σκεφτόμουν λοιπόν ότι δε χρειάζομαι τίποτα και δε θέλω τίποτα.  Δε γουστάρω να μαζεύω άχρηστα πράγματα απλά επειδή είναι ωραία. Αλλά όλοι έχουμε τις εμμονές μας και εκεί κάνουμε συνήθως μιά εξαίρεση.
Σε μένα αυτό συμβαίνει με τα μολύβια. Έχω δεκάδες μολύβια και πάντα είμαι πρόθυμος να πάρω άλλο ένα. Για να το εξηγήσω καλύτερα, το μολύβι είναι το φετίχ μου, το σύμβολο με το οποίο ταυτίζομαι.
Κατ' αρχήν είναι το σύμβολο της σκέψης. Μιας σκέψης όχι τελεσίδικης, απόλυτης και αμετάκλητης (γιατί τότε θα μιλούσαμε για στυλό ή πένα ή ένα απλό word document), αλλά μιας σκέψης που ενέχει προβληματισμό, αμφισβήτηση και συνεχή εξέλιξη. Μολύβι σημαίνει και γόμα,πάντα.
Κατά δεύτερον, το μολύβι σχεδόν ταυτίζεται με το μηχανικό (αρχιτέκτονα, πολιτικό μηχανικό, κλπ) που μελετά, που σκέφτεται, φαντάζεται, δημιουργεί.
Κατά τρίτον, εκφράζει λέξεις και εικόνες. Τη στιγμή που ακουμπάει η μύτη το χαρτί, ένα χαμόγελο μου ξεφεύγει, μια ηδονή σχεδόν αυταρεσκη, ολοσδιόλου ολοκληρωμένη.
Έχω μολύβια για σημειώσεις, σκίτσα-σχέδια, για οικοδομή, για ζωγραφική, για τα πάντα. Μολύβια μηχανικά, ξύλινα, μεταλλικά. Με μαλακή ή σκληρή μύτη, λεπτή ή χοντρή.
Και προτιμώ να υπερασπίζομαι τις "αξίες του μολυβιού" αφήνοντας μακριά αξίες αυτοκινήτων, πούρων και τσιγάρων, κοσμημάτων και ρούχων. Αυτές συνήθως ανήκουν σε γυαλιστερούς ανθρώπους. Εγώ προτιμώ τους καθαρούς αλλά σίγουρα όχι γυαλιστερούς. Προτιμώ τους διαφανείς και λαμπερούς, ίσως τους ματ και θαμπούς, με την έννοια του υποκειμενικού του σχετικού έναντι του απόλυτου.
Η ψύχωση με το μολύβι ενίοτε γίνεται πιο έντονη. Μπορεί να βγω από το σπίτι, να ξεχάσω πορτοφόλι, κινητό και κλειδιά ή αυτοκίνητο. Μολύβι όμως έχω σχεδόν πάντα επάνω μου. Ακόμα και βγαίνοντας για βράδυ ενίοτε.
Σήμερα σκεφτόμουν λοιπόν τί δώρο θα ήθελα για τα Χριστούγεννα. και μάλλον θα πάρω κάτι ωραίες μαλακές μύτες Β ή 2Β για ένα μηχανικό μολύβι 3 χιλ που πήρα τον Απρίλιο από το Μιλάνο.