Βούδα Πέστη

Είχα χρόνια να περάσω έτσι καλά!

Τα κάναμε όλα, πήγαμε παντού, οι συνθήκες καλές, αλλά με την τέλεια διάθεση που είχαμε όλα πήγαιναν καλύτερα από προγραμματισμένα.

Αφού, να φανταστείτε, νομίζω ότι είμαι εγώ που χορεύω εκεί πάνω στην οροφή!

Όπερα,

βρώμικα νόστιμα λουκάνικα στους δρόμους

οδήγημα στην ουγγαρέζικη εξοχή

χιόνια, ήλιος και βροχή,

μεσαιωνικά χωριά και μπόλικο μπαρόκ,

Imre Makovecz και Odon Lechner

(αγαπημένα διεστραμμένοι αρχιτέκτονες)

μπαράκια με ροκ και χορωδιακά κάλαντα live και καπάκι bach (!),

γλυκό πριν και γλυκό μετά,

μπύρες και αποστάγματα (!) στην αγορά

Πλούσιες, απολαυστικές συζητήσεις για την εξέλιξη της Art Nouveau σε Sezession και αργότερα σε Art Deco...

τη γέννηση του μοντερνισμού στην Ουγγαρία του 1896

530 φωτογραφίες και 4 βίντεο.

Φλερτάραμε αχόρταγα με κτίρια και χώρο, με το Γαλάζιο Δούναβη και

χαϊδέψαμε στοργικά τις μέρες μας
απελευθερώσαμε τις ζοφερές μας φαντασιώσεις

Βασικά, δεν έχω λόγια.

Έχω εικόνες.

Ήδη εκστασιασμένος, προετοιμάζω μία Βιέννη με μπόλικο Otto Wagner, Josef Olbrich , Josef Hoffmann, Adolf Loos, Hans Hollein, Coop Himmelblau, Gustav Klimt, Egon Schiele, κλπ.

Με κέφι και καρδιά ταξιδιάρικια

Βλαμμένων Πράξεις

Έχω να μπω στο Blogger καιρό.
Δεν έχω διαβάσει κανένα ποστ για καιρό.
Παρόλο που έχω ιδέες, δεν έχω όρεξη να γράψω -

Έχω όμως μια απορία (αμάν πια αυτές οι απορίες):
Γιατί τα τελευταία 7-8 χρόνια έχει γίνει της μόδας αυτή η σύνταξη:

Ελλήνων γεύσεις
Αρχαίων γεύσεις
Κουζίνας εγκώμιον
κλπ;;;;;;

δεν ξέρω πως ονομάζεται αυτή η σύνταξη στη γλώσσα των φιλόλογων, όμως αντιλαμβάνομαι ότι είναι αρχαιοπρεπής και εικάζω ότι στην εποχή μας, ο κόσμος επιχειρεί να προσδώσει επίφαση επισημότητας, γευσιγνωσίας, κτλ χρησιμοποιώντας την.

Κλείνω σχολιάζοντας:

Μπούρδας εγκώμιον
μαλακίας σχόλιον
Ηλιθίων τε και βλαμμένων πράξεις.

Απλά η πολλή βλακεία κουράζει (χριστουγεννιάτικα)
άντε, γειά σας.
Ελπίζω να είσαστε όλοι καλά.

Instructions Manual

Μου φαίνεται έχασα το εγχειρίδιο χρήσης για τη ζωή μου αυτές τις μέρες.
Δεν έβρισκα την ταυτότητά μου προχτές.
Ευτυχώς είχα διαβατήριο.
Για πούυυυυ;
Μπορώ να τα κατεβάσω από κάπου?
(απ το δέντρο; λέτε νά χουν ανέβει τόσο;)

Μπούρδουλου

Ήρθε η στιγμή.
Θα σας μιλήσω για τη Μπούρδουλου.
Αααα, όλα κι όλα - μην αγχώνεστε. Μπούρδουλου είναι η τηλεόρασή μου. Δεν ξέρω τί έχει πάθει, αλλά όταν κάνω να την ανοίξω, ανοίγει, με κοιτάει, βάζει τα γέλια και κλείνει. Μετά από 1-2 δευτερόλεπτα, ανοίγει πάλι μόνη της. Και ξανακλείνει. Καλό;
Αυτή η δουλειά γίνεται κάθε φορά 15-20 φορές συνέχεια, χωρίς υπερβολή. Στο τέλος, υπακούει τον αφέντη της. Μένει ανοιχτή.
Ο Γιάννης μου είπε ότι ο μετασχηματιστής (;), με την τάση (;;;!!!) που ;;;;
Δεν πολυκατάλαβα.
Και όταν ανοιγοκλείνει, κάνει ήχο. Σα λαμπάκια. Μπού-ρδου-λου!
(κατά το γνώριμο ακαδημαϊκότερον "μπλιπ-μπλιπ" ή "πίου-πίου")

Σκέφτομαι να τη στείλω σπίτι της (την Μπούρδουλου), ή έστω εκδρομή στον ηλεκτρολόγο να ρθεί στα ίσια της.

Μπάζο;;;;;;;;

"Μπάζο, πάω για κατούρημαααα",
λέει μια μαθήτρια στην "κολλητή" της, μπροστά μου.
Χαμογελάει, και φεύγει. Απλά και εντελώς ανενδοίαστα.
"Καλά, ρε μαλάκα, ΟΚ", απαντάει η άλλη.
Τα κοριτσάκια σαν τα κρύα νερά, 19-20 χρονών, μάλλον νοστιμούλια, θηλυπρεπή, μια χαρά.
Εγώ, άφωνος.
Ως καθηγητής που το ακούει, άφωνος.
Ως άντρας, άφωνος.
Καλά, εντάξει, δεν είμαι 19 πλέον.
Πως έχουν γίνει έτσι οι πιτσιρίκες;
Είμαι τόσο πίσω;
Και να διευκρινίσω (προς αποφυγή παρεξηγήσεων) ότι ΣΙΓΟΥΡΑ δεν είμαι πουριτανός!

Καστέλλα - the game is over...

Περάσανε 4 χρόνια φριχτής αγωνίας, από αυτά που δεν αποτιμώνται με τίποτα.

4 χρόνια με αρκετούς πολέμους, αντιπαραθέσεις και κούραση.

Κάποιες φορές που ήμουν σίγουρος ότι θα καταλήξω με καρκίνο.
4 χρόνια που δεν κοιμόμουνα ήσυχος.
Εγώ, αφάνταστα επίμονος, πεισματάρης και ξεροκέφαλος, δεν τα παρατούσα με τίποτα.

Και τώρα τελείωσε. Και τελείωσε αναίμακτα και καλά.

Πήρε την άδεια λειτουργίας εχτές.

Σκέφτηκα να ανάψω λαμπάδα,να τρέξω ουρλιάζοντας από τη χαρά μου στη Βασ.Σοφίας, σκέφτηκα διάφορα.

Σας δίνω μία σύντομη περίληψη, μπας και σας διαφωτίσω.

Διατηρητέο νεοκλασικό. Δεν είχα μέχρι τότε αντιμετωπίσει τέτοια περίπτωση.
Δυσκολίες βασικές...

Το έργο ξεκίνησε, 2 χρόνια στο ΥΠΕΧΩΔΕ - άδεια με ΦΕΚ από τον υπουργό.

Λίγες εικόνες:Πριν

Μετά Η θέα μέσα από το κτίριο

Η θέα από το δώμα

Τελικά, το μαγαζί είναι άψογο, σε σούπερ-θέση στο μικρολίμανο, μέσα αυτοματισμοί παντού, κουφώματα που περνάνε έξω τα φορτηγά και δεν ακούς κίχ, φα-ντα-στι-κό φαγητό...

Όλα καλά! Άντε, και καλό καφέ (και κάνει και καλό ο άτιμος...)!

Πυγοραπισμός

Την ώρα που την πληκτρολογούσα, αναρωτήθηκα αν υπάρχει στο google.
Και δεν υπήρχε. Δεν υπήρχε, και ας είναι από τις παλιότερες λέξεις.
Σηκώθηκα, φανερά προβληματισμένος, και κατέφυγα στον παράδεισό μου.
Ο Μπαμπινιώτης δεν την έχει. Γουρλώνοντας τα μάτια μου (με απογοήτευσε;), έπιασα στα χέρια μου το Φυτράκη. Ξεφύλλισα ξεφυσώντας, ώσπου... τίποτα.
Έλα ρεεεεεε. Ε, καλά, θα δω και το βαρύ πυροβολικό.
Ο Σταματάκος, βαρύς στο χέρι μου, ΤΙΠΟΤΑ!

Και σας ρωτάω: εσείς γνωρίζεστε με την εξαίσια τούτη λέξη;
Γιατί εγώ φλερτάρω αρκετά μαζί της.

Χουζούρεμα "Αρχιτεκτονουά".

-Ωραίο αυτό. Από το Brava casa?
-Casa Viva.
-Τί μαλακία. Στη σχολή δε μας άνοιγαν τα μάτια και είχαμε φλομώσει στις μπετουδιές.
-Πανάκριβο όμως.
-Εεεεε, Damask - τί περιμένεις. 300 € το τετραγωνικό. Βρές εσύ τον πελάτη και πες μου να τον κυνηγήσουμε με το ντουφέκι!
-Υπάρχει κι άλλη εταιρεία.
-καλά. με πόσο: 200€; ΄΄Ελα μωρέ, μας έχουν πρήξει με τα μίνιμαλ. Βαρέθηκα. Ακόμα και η βρακοράφτρα, ο "nikos", το γύρισε στο ντιζάιν. Ξεπουλημένο και το ντιζάιν. Και όλοι τα ίδια: deck, minimal, beton, σιδηροκατασκευές...
-Τέλειωσες;
-Γιατί;
-30 €.
-Μόνο; Πλάκα κάνεις. Τοποθετημένο;
-...
-Πού; Ποιός το φέρνει;;;;;
-Αν δεν είμασταν και εμείς οι διακοσμήτριες, εσείς...
-ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ; ΤΙ ΛΕΣ ΠΑΛΙ - Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ, Ο FRANK LLOYD, ...
-να βάλω καφέ;
-Μμμμ (σκρουντ, ζντουπ. μουμπλέ-μουμπλέ, μμφφφφφ...)

Το σαββατοκύριακο είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για χαλάρωση.
Παύση εργασίας.
Να σκεφτούμε και κάτι άλλο εκτός από μαραγκούς και μπετατζήδες.
Γιατί το άλλο Σ/Κ είναι και η Xenia και δεν υπάρχει περίπτωση να τη χάσουμε!
Τί έλεγα;
Κάτι έλεγα.
Αααα, η χαλάρωση...ναί...

(πως την είπαμε την εταιρεία; μου δίνεις ένα μολύβι;
όχι αυτό! ξέρεις ότι προτιμώ των 2 χιλ. 2Β - Faber. Κλασικά)

Κακό ρήμα 1: "εξαργυρώνω"

Πήγα σε ένα τραπέζι εχτές.
Άνθρωποι που εξαργύρωναν τη σχέση τους σε φαγητό.
Επίπλαστη κοινωνικότητα καλοτυλιγμένη σε ακριβοφανές περιτύλιγμα

"πόσο χαίρομαι που ήρθες"
Εξαργυρώνεται πόσο;
Αν σου κάνω τη χάρη πόσο θα μου την ανταποδώσεις;

Εξαργυρώνω.
Εξαργυρώνω.
Εξαργυρώνω σε χρήμα/ χάρες/

Δούναι και λαβείν- ζωή ανταποδοτική.

Αν ζω, τί απόδοση έχει;
Να την αφήσω, τυλίξτε την παρακαλώ. Πόσο κάνει;
Αν σας πληρώσω σε δόσεις;

Μέσα παίζω ένα βινύλλιο των Deep Purple παλιό, σχήμα 1,
ειδικά η διασκευή του θεϊκού hey joe
και ο jon lord είχε ακόμα μεράκι.

μετά,
το εξαργύρωσε.

Ευγνωμοσύνη

Είμαι πολύ ευτυχισμένος γενικά, και πολύ χαρούμενος που κάποιοι άνθρωποι διαθέτουν ένα λεπτό (τουλάχιστον) από το χρόνο τους για να δηλώσουν την παρουσία τους και να σου πουν μια λέξη.
Είναι συγκινητικό να βλέπεις ότι υπάρχουν άνθρωποι.
Απλά.
Ευχαριστώ.

Είπαμε, έχω γενέθλια!

Αυτοδικαίως αφιερώνω τη σημερινή ανάρτηση στον εαυτό μου!

Βασικά είμαι πολύ ευτυχισμένος και ευγνώμων.
Παρόλες τις εκάστοτε δυσκολίες που , δε μασάμε, τις τρώμε για πρωινό, όλα είναι μια χαρούλα.

38 χρόνια σε αυτόν τον πλανήτη και

1. Συνεχίζω να αγαπάω τους ανθρώπους. Ξεκινάω από την παραδοχή ότι είναι καλοί μέχρι την απόδειξη του αντιθέτου. Πολλοί κάνουν το ανάποδο.
2. Συνεχίζω νε σοκάρομαι από τη βλακεία των ανθρώπων. Δεν έχω συνηθίσει τη βία, τη γυφτιά και τη γαιδουριά.
3. Συνεχίζω να θέλω να αγκαλιάσω όλες τις θάλασσες και όλα τα βουνά, όλους τους ήλιους και όλα τα φεγγάρια.
4.Βαριέμαι να δω τη ζωή σα λίστα για ψώνια (τυρί, ρύζι, καφέ, γάλα, καμπά)

5. Μάλλον το Μονικάκι έχασε το τηλέφωνό μου και δε βλέπω να με παίρνει ποτέ τηλέφωνο.
6. Μάλλον δε θα γίνω ποτέ χοντρός μαύρος τζαζ ντράμερ (μπορώ να το παλέψω όμως)
7. Μάλλον δε θα βρω ποτέ χρόνο να ασχοληθώ σοβαρά με τη μπλουζ φυσαρμόνικα

8. Θα συνεχίσω να έχω κέφια, γενικώς, και

ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ!

Θα κάνω όλα όσα θέλω να κάνω
Και εσάς σας φιλώ πολλάκις

Ίσως όχι.

Σκεφτόμουν μια ανάρτηση. Ήθελα να γράψω κάτι.
Συζητώντας με την Υφάλμυρη, μου λέει:

-"θέλεις..."
-"Όχι"
-"Σκέφτεσαι..."
-"Όχι"
-"Μα..."
-"Όχι"
-"Ίσως;"
-"Όχι"

Και, μοιραία, μου ήρθε στο μυαλό εκείνη η περίοδος που αμφισβητούσα τον τρόπο που απαντάει κανείς στο τηλέφωνο. Όπως πάντα, αντιδρούσα. Γιατί δηλαδή να σηκώνουμε το ακουστιικό και να λέμε:
"Παρακαλώ;" (τί παρακαλάς; γιατί παρακαλάς; μα , είμαστε καλά; θα κάτσω να παρακαλέσω; σιγά!)
"Μάλιστα;" (μάλιστα τί; γιατί μάλιστα;)
"Ναί;" (γιατί "ναί" και όχι "όχι")

Κάπως έτσι αποφάσισα να λέω "Ίσως".
Ντρίιιιιιιν!
-"Ίσως;"
-"!!!!!!!! Ορίστε;"
-"Ίσως, είπα"
-"Ίσως; γιατί ίσως; Ναί;"
-"Ναί, τί; Γιατί ναί;"
(κλικ) - κλείνει το τηλέφωνο.

Ντριιιιν!
-"Ίσως;"
-"αααααα, δεν πάμε καλά... Χάππυπέππερ, εσύ;"
-"Ναί"
-"Γιατί είπες "ίσως" πριν; Με κόλλησες"
-"Γιατί όχι;"
-"Έλα ντε... Πάντως δεν πάς καλά."
κλπ κλπ.

Αυτός ο διάλογος επαναλήφθηκε φυσικά πολλές φορές, και έκανα κάποιες διαπιστώσεις όπως:

1. Ο κόσμος νιώθει βολικά ΜΟΝΟ ΜΕΣΑ στα πλαίσια δεδομένων και αποδεδεγμένων κοινωνικών συμβάσεων. Δεν μπορεί να κάνει ρούπι αν τον μετατοπίσεις ένα χιλιοστό πιο μακριά.
2. Ο κόσμος δεν έχει χιούμορ. Οι περισσότεροι εκνευρίζονταν σε εντυπωσιακό βαθμό. τελικά με τους περισσότερους έφτανα να τσακώνομαι.
3. Ο κόσμος, μάλλον δεν είναι αρκετός (the world is not enough - My name is Bond, James Bond)
4. Σίγουρα ο κόσμος αυτός δεν είναι ο δικός μου κόσμος. (ίσως να είμαι εξωγήινος, αλλά δεν είμαι σίγουρος - ρώτησα κάποτε τη μαμά μου και -δεν ξέρω γιατί- άρχισε να φωνάζει: "δεν μπορώ άλλο μ' αυτό το παιδί!!!!"

Για να κλείσω τον τόσο σοβαρό προβληματισμό μου, θα σας αναφέρω ένα σύντομο περιστατικό:

Είμαι πηγμένος στο γραφείο και χτυπάει το τηλέφωνο.
σαλταρισμένος, σηκώνω το ακουστικό και χωρίς να χάσω δευτερόλεπτο, χωρίς να αφήσω τον άλλον να μιλήσει, λέω κοφτά: "Είπα, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ!!!!" και το έκλεισα απότομα.
(σιγή ημίσεως)
Περνάνε 10 λεπτά. Ξαναχτυπάει το τηλέφωνο. Το σηκώνω. Παίρνω πολύυυυυ γλυκιά φωνή, και λεω "παρακαλώ;"
-"Έλα, Χαππυπέππερ, εγώ είμαι (η ξαδέρφη μου για δουλειά που κάναμε τότε). δε θα το πιστέψεις. Πήρα πριν από 10 λεπτά στο γραφείο, προφανώς μπλέχτηκαν οι γραμμές, το σήκωσε κάποιος και είπε ότι δεν είναι εδώ!!!! Μα είναι δυνατόν; Τρελάθηκε ο κόσμος... εσύ που ήσουν;"
-"Δεν ήμουν εδώ..."

Φιλιά σε όλλους! καλή εβδομάδα!

Childish Party

Για σας που έχετε παιδιά, είναι περίεργο ίσως να κάνετε παιδικό πάρτυ στα γενέθλια του παιδακιού σας και να σας έρχεται και κόσμος που δεν έχει παιδιά. Εκπλήσεστε με αυτά που εσείς θεωρείτε δεδομένα, την ταλαιπωρία, τις χαρές, και , όπως συμβαίνει σε κάθε περίπτωση που συναντώνται δυό διαφορετικοί κόσμοι, αυτός που θεωρεί εαυτόν "στο επόμενο στάδιο" καταφεύγει σε υποδείξεις, νουθεσίες, κλπ.

Από την άλλη, οι μη έχοντες παιδιά (είτε επειδή δε θέλουν προς το παρόν, είτε επειδή δεν έτυχε, είτε ο,τιδήποτε τέλος πάντων) βρίσκονται ξαφνικά σε ένα περιβάλλον που άπειρα μικρά ανθρωπάκια, τρέχουν, παίζουν, κλαίνε (το σύνηθες), λερώνουν και λερώνονται(σούπερ!), χασκογελούν και ενίοτε ξερνοβολούν ευθύς αμέσως.

Δύο κόσμοι. Ασύμπτωτοι.

Πέρασα καλά.
Χάζευα τα παιδάκια (μέσος όρος ηλικίας γύρω στα 2) - ανακάλυψα ότι είναι ιδιαίτερα χαλαρωτικό (αν δεν είσαι ο άμεσα ενδιαφερόμενος γονιός που τραβολογιέται άϋπνος στα χώματα) να τα παρακολουθείς. Ξεφεύγει το μυαλό σου.

Έγινα childish, ξεχείλισα από αγνό απολαυστικό παιδισμό, ξωπέταξα τα ξεθωριασμένα άμφια του ενήλικα και πέταξα άπειρα χρωματιστά μπαλόνια, φύσηξα καραμούζες και απόλαυσα παιδικό φαγητό με λουκανικοπιτάκια, πιτσάκια και κεφτεδάκια τηγανητά. Τούρτα με χρώματα και γλύψιμο στα διακοσμητικά χαζοσκυλάκια.
Όχι άλλοι σεφ και Μποτρίνηδες, εξυπνάκηδες και επενδυτές, καταστροφολόγοι και πολιτικάντηδες ερασιτέχνες.

Μόνο η μουσική δε μ' άρεσε.

Ειλικρινά. Προτιμώ τους AC/DC, κι ας γίνομαι childish, PARTY, party ρε, πάρτη!

Απαντήσεις

Χαζές απαντήσεις, χαζές αποκρίσεις,
σημαίνει χαζές ερωτήσεις.
Τόσο απλό, θεωρητικά όλοι το γνωρίζουν.
και συνεχίζουμε.
χαζές απαντήσεις,
χαζές απαντήσεις.
Απλά.

Η Πράσινη Απλώστρα

Η πράσινη απλώστρα, ή μήπως: Μια Πράσινη Απλώστρα;
Ποιά ιστορία περιμένετε να ακούσετε;
Οκ. Ό,τι πείτε. Πάμε λοιπόν.

Σάββατο σπίτι, άπλωμα. Τσάαααααακ!
Πάρτην κάτω την απλώστρα.
Πώς έσπασε, γιατί έσπασε - δεν έσπασε κιόλας, λύγισε, στράβωσε ανάποδα, κράαααακ!
Πάνε και τα πουλοβεράκια που αερίζονταν.
Στη βράση κολλάει το σίδερο.
Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω, ψιλόβρεχε.
Πάω στο Καρφούρ, κατεβαίνω κάτω, χαζεύω τις απλώστρες.
Γυρνάει μια κομψότατη πράσινη λαχανί απλωστρίτσα, χαριτωμένη,
μου κλείνει το μάτι. Δεν άντεξα.
Αδιάκριτα, αδιάκριτα τη χάζεψα απ' την κορφή ως τα νύχια.
Χωρίς να χάσω χρόνο σε περιττές λέξεις, την πήρα απ' το χέερι και φύγαμε αγκαζέ στο ψιλόβροχο.
Την πήγα σπίτι.

Και μόλις πήγε να πάρει θέση, ήταν σα στραβοκάνα, μπαταρισμένη και μισότρελη.
Τό ' να πόδι εδώ, τ' άλλο εκεί. Στραβά καθότανε, πήγα να την αγγίξω,
Μπααααααμ! Πάρτην κάτω!
Τα πήρα. έεεεεεεεε, όχι!
Τη βουτάω σφιχτά, πάρτην πάλι στο ψιλόβροχο, πίσω στη μαμά της στο Καρφούρ.
Καθώς πλησίαζα, με βλέπει η Κυριούλα υπεύθυνη καταστήματος, βάζει τα γέλια.
Μπαίνω μέσα με την Πράσινη στο χέρι και η Κυριούλα να γελάει.

-Καλά, πού το καταλάβατε ότι τη φέρνω πίσω;
-Να σας πω. καταρχήν αν βλέπετε έναν άνθρωπο στη βροχή σάββατο βράδυ με μια απλώστρα στο χέρι να κόβει βόλτες στο δρόμο, μάλλον κάτι τρέχει. (ε, ένα δίκιο τό'χει). Αφήστε που εδώ και κάποιες μέρες μας φέρανε λίγες απλώστρες, οπότε ζητήσαμε συμπλήρωμα και μας φέρανε αυτές τις πολύχρωμες που είναι λίγο ασταθείς. Τις βλέπει ο κόσμος, τις διαλέγει, και μετά τις φερνει πίσω.

Σάββατο βράδυ, και η Πράσινη Απλώστρα πήγε πίσω σπίτι, στη μαμά της. όπως της άξιζε.
Σάββατο βράδυ, και μια κανονική Απλώστρα ήταν στο χέρι μου...
Βροχή, και διασκεδάσαμε σπίτι.
Στήθηκε τέλεια. και τα ρούχα,τέλεια!
Με την Απλώστρα μου περάσαμε υπέροχα.
Σάββατο βράδυ.

Back In Black

Επιστροφή.
Μετά από αρκετό καιρό, καταφέρνω να κάνω αμιγές σαββατοκύριακο.
κατέβασα χειμ,ωνιάτικα, τα αέρισα, ανέβασα καλοκαιρινά, έφτιξα δωμάτιο, ντουλάπες, κουρεύτηκα,
ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΣΑΒΒΑΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ!!!!!!
Αν σου λείψει κάτι, το εκτιμάς απεριόριστα.
Την προηγούμενη εβδομάδα τέτοια ώρα, είχα γυρίσει από Κέρκυρα (μετά από πτήση 3 ωρών αφού κάναμε γύρους πάνω από την πόλη και μας είπε ο πιλότος ότι δε μας παίρνει να προσγειωθούμε λόγω καιρού και γυρίσαμε πίσω) και από Κω, ξεψυχισμένος, ολοκληρωτικά. Την κυριακή κοιμόμουν όρθιος, ξαπλωτός, γενικώς.

Το πρώτο μου σαββατοκύριακο λοιπόν.
και μαζί με όλα, σκέφτομαι τα παιδάκια μου που δώσανε εξετάσεις. Αυτά που πίεσα, αυτά που σκεφτόμουνα, αυτά που χαμογέλασα, αυτά που πέρασα, αυτά που τα κάνανε μαντάρα, αυτά που έκοψα.
Για την ακρίβεια: δεν τα κόβω εγώ. Αυτά κόβονταο από μόνα τους. Αν κωλοβαράς ασυστόλλως και μετά πας να βγεις και από πάνω κάνοντας και λέγοντας εξυπνάδες, δε σε κόβει ο άλλος. εσύ κόβεις τον εαυτό σου.

Μπαίνω και χαζεύω τις αναρτήσεις σας. Κάποιες θέλω να τις συζητήσω εκτενώς, και δεν έχω το κουράγιο. Μπορεί αύριο.
Τέλος πάντων.
ίσως να είναι και ο χειμώνας που ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΑΙ ΟΤΙ ΗΡΘΕ.
Ήρθε. ήρθε. ήρθε για να μας θυμίσει ότι είναι σχεδόν νοέμβριος. Στις 18 έχω τα γενέθλιά μου.
Δεν προγραμμάτισα τίποτα, δεν ξέρω τίποτα.
Προς το παρόν, χαίρομαι που σας ξαναβρίσκω. με τις χαρές σας, τις τσαντίλες και τις μαυρίλες σας, τα κέφια και τις δυσκολίες μας. Χαίρομαι.
Χαίρομαι γιατί είστε εδώ.
καλό σας απόγευμα.

Ανάρτηση

Να αναρτήσω, να μην αναρτήσω;
ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΑΝΑΡΤΗΣΩ (ανάποδα από το κατάρτι);
Να βάλω φωτό; μπαααα, δε βάζω φωτό.
να ψάξω το φόλντερ με τα σκίτσα; μπαααααα, προτιμάω κάτι φρέσκο.
να μιλήσω; μπαααααααα, δεν έχω ιδιαίτερα κέφια,ούτε κάτι να πω.
Τους χάζεψα όμως όλους σχεδόν, διάβασα τις δικές τους τις αναρτήσεις, μια χαρά.
να σκεφτώ μια εξυπνάδα; μπααααααα, δεν έχω λόγο.
πάντως αποκλείεται να κλαφτώ για οτιδήποτε. άλλωστε, όλα καλά.

Λοιπόν:
ως ύμνος στην αποφασιστικότητα μιας κυριακής μετά από τζαζ βράδυ και άχαρο ξύπνημα με Ηλίθιο που χτυπάει λάθος κουδούνι πρωινιάτικα,
ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ.

ΔΕΝ ΑΝΑΡΤΩ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ.

Το Μαγικό Φίλτρο

Απαξιώ να μιλήσω για χειμώνα (πεισματικά) με 123 βαθμούς Κελσίου έξω - εχτές έτρεχα κ δούλευα κ έλιωνα στη ζέστη-. Σίγουρα όμως αποδέχομαι ότι έχουμε μπει στα βαθιά με τη δουλειά και έχει εξανεμιστεί κάθε απομεινάρι αίσθησης από διακοπές και ελεύθερο χρόνο.

Πάραυτα, προσπαθώ να βάλω σε λειτουργία τον "κόφτη", αυτό το περίεργο μηχανηματάκι στο πίσω μέρος του εγκεφάλου που μετά από ένα όριο επιχειρεί να διαφυλάξει την ψυχική σου υγεία. Τί θέλω να πω: Τρέχεις, πήζεις, πιέζεσαι, εκνευρίζεσαι. Ωραία. Και ελάχιστα πριν αρχίσεις να φωνάζεις και να βγάλειςς από την τσέπη το όπλο και να τους πυροβολείς όλους, έρχεται ο Κόφτης, ενεργοποιείται το Μαγικό Φίλτρο, η μαρμίτα που έπεσες μικρός (μα τον Τουτάτη) και η πραγματικότητα παίρνει τη μορφή που θάπρεπε να έχει.


Η Όραση αλλοιώνεται, το συναίσθημα εντείνεται, τα νεύρα αποκοιμίζονται, και τα πράγματα μαλακώνουν. "Τί πίνεις και δε μας δίνεις;", ρωτάνε φίλοι. Τίποτα. Αλλά νοιώθω πράγματι σαν τον Οβελίξ. Έχω το φίλτρο μέσα μου. Απλά γουστάρω που είμαι ζωντανός. Ερωτεύομαι τη στιγμή και με ένα φιλοσοφικό λόγο "βρε δε μπάνε να ..." τα πράγματα παίρνουν μια πιο χαλαρή απόχρωση.


'Ενα παράδειγμα. Η οδός Στουρνάρη. Πιο κέντρο δε γίνεται. Βουή, κόσμος, πανικός, κινητά.
"άντε και...", και κλείνει το κινητό, η βουή χάνεται, σα να χαμήλωσες το βόλιουμ, τα αυτοκίνητα κινούνται γλυκά, νωχελικά, σα φύλλα από πικροδάφνη στην ανατολή αυγούστου μετά από ξενύχτι.

Μετά από ένα σαββ/κο με φουλ δουλειά (αρχίσαμε πάλι), σας φιλώ με την ευκή μου να είστε καλά, καλοδιάθετοι, να διώξετε μακριά τους κακούς, να σκοτώσετε τα τερατάκια, να πάρετε το σπαθί και να αλλάξετε πίστα. Δεν πάμε για χάϊ-σκορ, πάμε να απολαύσουμε το παιχνίδι.

Όνειρα νερού στο Νερό

Πήγα λοιπόν στην Κω για 3 μέρες για μια δουλειά.

Δουλειά λοιπόν, δουλειά.

Το Τάδε ξεν/χείο θέλει μια ανακαίνιση.

Εντελώς συμπτωματικά, το ξεν/χείο (περίπου 350 δωματίων - 700-1200 άτομα) είναι και waterpark με μικρή δυναμικότητα μέχρι στιγμής. έτσι συζητιέται να σχεδιαστεί νέο τμήμα του συγκροτήματος που να λειτουργεί ως αυτόνομο waterpark και ως τμήμα του resort.

Δύσκολο. Πολυδάπανο.

Και βέβαια, πρέπει αυτός που θα το σχεδιάσει, να "ζήσει" το χώρο προτού αρχίσει να τραβάει γραμμές.

Νερό λοιπόν, πολύ νερό. Τί να κάνω, αναγκάστηκα να ζήσω το χώρο. τον περπατήσαμε με το δ/ντή, το φίλο μου το Δημήτρη (εξίσου ψυχασθενής), χάζεωα το χαβαλέ, κρήτησα σημειώσεις, πήρα φωτογραφίες, πήγε η ώρα 6.00 και δεν είχα προλάβει να φάω ακόμα.

Τί να κάνω, πήγα στη θάλασσα και έκανα ένα μπανάκι. φανταστικά. Η θάλασσα ζεστή, και η αίσθηση να κολυμπάς με το ηλιοβασίλεμα κόντρα, ανυπέρβλητη. Κολύμπι στο κολύμπι, πήρα το δημήτρη τηλέφωνο, του λέω μάλλον είμαι λίγο πιασμένος. Οπότε μού κλεισε και ένα μασαζάκι με την Κα.Γκάι που με έλιωνε για μιάμιση ολόκληρη ώρα. Ασύλληπτη αίσθηση. μέχρι και στα μάγουλα μου έκανε μασάζ. "και φυσικά θα πάμε να φάμε παρέα να συζητήσουμε για το θεματικό πάρκο...", μου είπε.

Δρόμο παίρνουμε, δρόμο αφήνουμε, και πήγαμε σε ένα εστιατόριο ονόματι Η2Ο (νερό κατά κόσμον).

Όνειρα κάναμε για νερό, τρώγοντας στο Νερό. Αν πάτε Κω, να σας το συστήσω ανεπιφύλακτα.

Πρίγκηπες και πριγκήπισσες του νερού, Νηρηίδες και Ποδειδώνες αυτού του Κόσμου, Δελφίνια (και φώκιες!).

Σας αφήνω με εικόνες από τις δύσκολες αυτές μέρες της Κω.

Βέβαια, για να μη ζηλεύετε, θα σας πω ότι υπάρχει άπειρη δουλειά που πρέπει να γίνει, τρέξιμο, τσακωμοί, ταξίδια, κούραση, ξενύχτια κλπ. Δεν είναι μόνο τόσο ρόδινα όσο φαίνονται τα πράγματα. Απλά μέσα στη δυσκολία υπάρχουν και στιγμές που δεν τις αλλάζω με τίποτα και που είναι το δόλωμα για τα υπόλοιπα.

Πιο πολύ απ' όλα όμως, λατρεύω το κομμάτι με τα όνειρα. Νομίζω ότι είναι αυτό που απολαμβάνω το περισσότερο. να ονειρεύεσαι τί βλακεία θέλεις να φτιάξεις. και μετά έρχεται και η απόλαυση - σχεδόν σαν οργασμός να βλέπεις αυτό που ονειρεύτηκες να υλοποιείται, να λειτουργεί και κάποιοι να περνάνε καλά σε αυτό, και κάποιοι άλλοι να βγάζουν λεφτά από αυτό.

Σταγόνες και κύματα.

Απολαύσεις ή Αμαρτίες

"Γλυκές αμαρτίες"
"Πονηρές αμαρτίες"
"Αμαρτίες..."

Αμαρτίες, γενικά. Απαγορευμένοι καρποί, θέματα ταμπού.
Θέματα καθημερινά, βαθιά ανθρώπινα.
Η ίδια η γλώσσα μας, προσπαθώντας να σφραγίσει, να κατωχυρώσει την αμαρτωλή "φύση" κάποιων έξεων, ευνούχισε τις πράξεις στερώντας τις από λέξεις.
Ενίοτε, αναζητούμε λέξεις για να εκφράσουμε ποιοτικές αποχρώσεις ευχάριστων πράξεων ή συνηθειών, και βρισκόμαστε αντιμέτωποι με αδιέξοδο.
Δεν έχουν άδικο λοιπόν τα νέα παιδιά που αναγνωρίζοντας την ανάγκη των λέξεων επινοούν φράσεις όπως "γαμάτο", "απίστευτο", "δεν υπάρχει", LOL, κλπ.
Δε θα τολμήσω να μπω καν στις σκέψεις ποιόί άνθρωποι μας έπεισαν ότι κάποια πράγματα είναι αμαρτίες, πότε, σε ποιό κοινωνικό πλαίσιο και γιατί. Αν το κάνω, "θα πέσει φωτιά να με κάψει"!

Θα σας πω όμως το εξής:
Αμφισβητώ τους νόμους, τις νόρμες, τους κανόνες, και ειδικά τον αναίσχυντο εγκλωβισμό πλήθους απολαύσεων στο κλουβί με τις "αμαρτίες".
Εγώ τις γουστάρω τις αμαρτίες. Δε ζω χωρίς αυτές. Τις αναγνωρίζω ως καθαρές, αγνές ανθρώπινες απολαύσεις, τις παραδέχομαι χωρίς τύψεις, και τις απολαμβάνω. Γιατί περισσότερω αποτελούν απολαύσεις στο προσωπικό μου σύστημα αξιών, παρά ενοχλητικά στοιχεία του διαβόλου. Αν είναι έτσι, τότε είμαι και λίγο διαβολικός.

Χαμογελώντας πονηρά, φέρνω γλυκά, νωχελικά και παιχνιδιάρικα πολλές από τις αμαρτίες που απολαμβάνω, και δεν τις απαριθμώ, όχι γιατί δε θέλω να προκαλέσω, αλλά γιατί απλά είναι πολλές και ποικίλες.
Παραδέχομαι βέβαια ότι οι πρώτες που μου έρχονται στο μυαλό είναι σεξουαλικού ή γαστρονομικού περιεχομένου. Και από πείσμα, μπαίνω στον πειρασμό να ερωτοτροπήσω με τη δίνη των λέξεων.
Ερωτικό 'gourmet", λατρεία και ηδονή, χορός συναισθημάτων που αστραποβολάνε με μικρά πειραγματικά αγγίγματα...
Μπα, άσε, θα έχουμε πρόβλημα αν συνεχίσω κυριακάτικα.
Αυτό όμως που με προβληματίζει είναι μια κοινωνία που, προκειμένου να επιβιώσει ως κοινότητα, θεσπίζει κανόνες, και όλοι τους αψηφούμε.
Σας αφήνω να απολαύσετε μια Κυριακή.
Ωραία έννοια η Κυριακή...
Ξυπνάω, χαζεύω τα δέντρα, αφήνω τον αέρα να με χαιδέψει στο προσωπο, κοιτάζω το πρόσωπό της δίπλα μου.
Η μουσική (τώρα έχω "εν λευκώ" να με ταξιδεύει σε μια διασκευή του Jumping Jack Flash) ταξιδιάρικη, παιχνιδίζουσα, σα χάδι ερωτικό, απ' αυτά που σ' αγγίζουν, σε ερεθίζουν και σ' αφήνουν να απολαύσεις την ανάγκη να συνεχίσεις το παιχνίδι.
Απολαμβάνω τη μυρωδιά της υγρασίας από τα πεύκα και τους ευκαλύπτους το πρωί.

Απολαμβάνω στιγμές, τη ζωή, τις σκέψεις, τις αισθήσεις και ψευδαισθήσεις.
σα σε παραίσθηση, γλιστράω σε κύμα που στροβιλίζεται στο μυαλό μου.
Καλή ακρόαση στη ζωή σας.

Έμπα, Αμμοάνθρωπε!

O Ιπτάμενος Ολλανδός

"ΕΕΕΕεεεεεεε, εσύυυυυυυυυ, φύγε από τη μέσηηηηηη"

Σήκωσα το κεφάλι από το νερό, και κόντεψα να καταπιώ τον αναπνευστήρα μου.

Τρελάθηκα!

Άρχισα να κολυμπάω σα τρελός με το ένα χέρι. με το άλλο χέρι έψαξα γρήγορα στο αδιάβροχο σακίδιό μου να βρω το τσαντάκι που είχα βάλει τη φωτογραφική ηχανή, να προλάβω να το βγάλω φωτογραφία να το δείχνω, γιατί κανείς δε θα με πιστεύει.

Ευτυχώς τη βρήκα. Είχε παραπέσει δίπλα στο κινητό και είχε μπλεχτεί με το φορτιστή.

Παρόλο που είχα αρχίσει να κουράζομαι με το κολύμπι με το ένα χέρι, ξέμπλεξα γρήγορα το φορτιστή, τον έβαλα πίσω στη θέση του και άναψα τη φωτογραφική μηχανή. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να ζουμάρω καλά.

"Καλά, είσαι βλαμμένοοοοοοοοοοοοοοοοος;", μου φώναξε ο καπετάνιος σε άπταιστα ολλανδικά. Με τα λίγα μου ολλανδικά (από τότε που εξερευνούσαμε με τον Κόρτο τιε ολλανδιές αποικίες του Ειρηνικού) του είπα κάτι για τη μαμά του ιδιαίτερα τρυφερό. Ο καπετάνιος - ομολογώ με τρελή επιδεξιότητα - πάτησε χειρόφρενο, πέταξε λίγο κώλο, άλλαξε ταχύτητα και με πέρασε ξυστά.

Τον πήρε το μάτι μου να μου κάνει χειρονομίες μέσα από τη Γέφυρα Ελέγχου και να ψυθιρίζει κάτι προφανώς χυδαίο στο αυτί του αξιωματικού δίπλα του. Από την κλωστή στα γαλόνια του ήταν φανερό ότι προερχόταν από το Ρόττερνταμ. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων θυμήθηκα τον καιρό που επισκεπτόμουν το φίλο μου Χέρμαν Χερτσμπέργκερ στο Ντέλφτ και συζητουσαμε για αρχιτεκτονική με το Ρέμ (Κόλχαζ). Ίσως γι' αυτό έμεινα να χαζεύω τη χαρακτηριστική αρχιτεκτονική σκουπιδοματιέρα του σαπιοκάραβου.

"Κρίμα, χρειάζεται αρκετή συντήρηση" , είπα μέσα μου και η λαμαρίνα μου θύμισε τις εμμονές στη ζωγραφική του Σόρογκα. Το μυστήριο όμως λύθηκε μόλις πλησίασα.

Το πλοίο ήταν τρύπιο! Έμπαζε! (γι' αυτό είχα αρχίσει να κρυώνω). Έκλεισα γρήγορα τη μηχανή, και μπήκα με το κινητό στο Ίντερνετ να κάνω αυτήν την ανάρτηση! Τώρα που τη διαβάζετε, εγώ θα έχω φτάσει πίσω στην ακτή και θα σκουπίζομαι. ίσως και να έχω προλάβει να ξαναβάλω αντιηλιακό και να λιάζομαι. Έ, ένα μπανάκι το σαββατοκύριακο επιβάλλεται, δε συμφωνείτε;

Τσάκ Μπάμ

Μέσα στις περιπέτειες της εβδομάδας ήταν και ένα χάσιμο κάπου στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Οδηγούσα, χαμένος στην περιοχή, χαμένος στο διάστημα, χαμένος στους ήχους των Dire Straits στο πολυλατρεμένο Alchemy, ώσπου μέσα στα στενά ξεπροβάλλει η εικόνα του Όσιρι, (δε θυμάμαι καλά το όνομα του Αιγύπτιου θεού με το κεφάλι σκύλου)

επάνω σε ένα κολωνάκι εισόδου σπιτιού...

Εξεπλάγην! (ελληνιστί: έμεινα μαλάκας/άναυδος)

Τράβηξα γρήγορα το πιστόλι μου από τη θήκη, και έριξα δύο:

Νομίζω τον πέτυχα το θεό στο κεφάλι. Και έτσι γύρισε και μου γάβγισε. Ε, τί ακεφιές να έχεις μετά; Σ' αφήνει η ζωή να έχεις ακεφιές; Όχι. Εισβάλλει με αυθάδεια, απρόσκλητη στο κάστρο της διάθεσής σου και παρεισφρύει σκάζοντας στα γέλια. Ε, μα; Με ρώτησε εμένα που είχα φτιάξει ολόκληρο σενάριο ακεφιάς, μιά στους 2 μήνες; Όχι!

Νά ένα χαμόγελο λοιπόν, πάρτε το και σεις, δωράκι. Παρασκευιάτικο.

Διαβολοβδομάδα.

Καμμιά σχέση με τους ΟΥΚάδες.

Κάτι πολύ χειρότερο. τελειώματα οικοδομής. Εκνευρισμοί, μαχαιρώματα, τσακωμοί, κλπ.

Γνήσια ελληνική οικοδομή. Και, ως γνωστόν, αν δεν είσαι άνετος με ουρά πελατεία για να μπορείς να διαολοστείλεις κάποιους, αναγκαστικά τους τρως στη μάπα.

Χτές σάββατο είχα ένα τηλεφωνικό "πάρτυ" που είπα ότι αν δεν τσιμπήσω κάνα καρκίνο με το μαλάκα σήμερα, δε θα τον τσιμπήσω ποτέ.

Τέλος πάντων. τελείωσε αναίμακτα, με την υπόσχεση σφοδρών αιματηρών συγκρούσεων εντός της εβδομάδος.

Από τις ελάχιστες φορές που έχασα τόσο αυθεντικά, τόσο ολοκληρωτικά κάθε παραμικρό ίχνος αισιοδοξίας, τόσο αυθεντικά στεναχωρημένος στα τρίσβαθα της καρδιάς μου.

Όμως, επειδή είμαι ασύλληπτα ξεροκέφαλος και μαχητικός, αρνούμαι να ξεκινήσω την εβδομάδα μου στραβά, ακόμη και τώρα που οι οιωνοί είναι πιο μελανοί παρά ποτέ.

"Κόντρα στο κωλόφυλλο" που λένε, θα μας χαρίσω χρώματα από μέρες αυγούστου, τώρα που ξανάφτιαξε ο καιρός και επιστρέφει η καλοκαιρινή διάθεση...

Κάνω "τζούτζου" λοιπόν, ένα ιδιαίτερο τύπο βουντού που συνηθίζεται έξω από το Γύθειο, απευθυνόμενος στα πνεύματα των Ηλίθιων Εργολάβων/Εργοδηγών και λοιπών γλιτσο-ρουφιάνων, και χαϊδεύω τα μάτια μου με εικόνες ναυαγίου από ώρες πρωινές σε παραλία εντελώς άδεια όταν ξυπνάς και βουτάς γυμνός σε καθαρά νερά καλημερίζοντας τον ήλιο. Όταν έρθει η στιγμή, θα σας γνωρίσω και τον Ιπτάμενο Ολλανδό. Την πιο καθαρή καλημέρα μου. Ξορκίστε τους Ηλιθίους μακριά και αγκαλιάστε σφιχτά όση ομορφιά αντέχετε! καλή εβδομάδα!

Archive

Part 1

Μέσα σε μια μουντή παρασκευιάτικη αθήνα πήχτρα στην κίνηση και στην κακοκεφιά του "καλού χειμώνα" και του drizzle (ψιλόβροχου) φτάσαμε στο badminton περίπου 1 ώρα πριν τη συναυλία. Πολύς κόσμος, πιτσιρικαρία κυρίως 20-25 και διάφοροι πυροβολημένοι 50+.

Ευτυχώς, οι θέσεις άψογες. Νάναι καλά ο Γιαννάκης. Για να μη μακρυγορώ, για έναν παλιο-ροκά όπως εγώ, τα samplers, σε αυτό το βαθμό, ήταν λίγο πρωτόγνωρα στη σκηνή. Όμως το τελικό αποτέλεσμα ήταν άψογο. Ο ήχος κρυστάλλινος, η σκηνική παρουσία εξαιρετική, και όπως και να το κάνουμε, ήμαστε 5 σειρές από τα παιδιά. Φανταστικά...

Καλά γραφικά, χωρίς φλυαρίες του τύπου των Massive Attack που νόμιζες ότι έβλεπες MTV και έχανες επαφή με τη σκηνή και τους ανθρώπους. Ομολογώ ότι μου ρθαν και λίγο στο μυαλό οι Mogwai, πρόπερσι νομίζω, στο Terravibe, με το πολυοργασμικά τους κολλήματα στις κιθάρες.

Part 2

Γύρω γύρω την αθήνα για ένα cozy ποτάκι και πήχτρα στο οδήγημα. Χρόνια είχα να βγω με αυτοκίνητο στο κέντρο της Αθήνας. Και κάτι ήξερα. Και δεν ξαναβγαίνω. Τέλος. μετά από καμμιά ωρίτσα κατέφυγα στη σίγουρη λύση του parking με 6 ευρώ την ώρα και μπόλικο εκνευρισμό.

Part 3

Μετά από 2 μοχίτα, καμμιά σακούλα τσιπς (τουλάχιστον), και ένα στριφτό τσιγάρο στριμμένο επό μη-καπνιστή (εμένα) και απευθυνόμενο σε μη-καπνιστή (εμένα, επίσης), η ζωή πήρε πάλι τα πάνω της. Γέλασα, είπα βλακείες, και κατά τις 3 έπεσα ξερός με μοχίτα και archive στο μυαλό και το σώμα.

Αυτά τα ολίγα για χτες, τους archive, εμένα και τη βροχή.

Παραμυθάκι για καληνύχτα ή καλημέρα...

Λυπάμαι αν σας στεναχώρησα ή αν σας άγχωσα, αλλά ακροβατώ ανάμεσα στο ρεαλισμό της καθημερινής μας ζωής και στο σουρρεαλισμό ή τη φαντασία του μυαλού.

Θα αλλάξω θεματολογία, θα πάω μια γρήγορη βόλτα σε κάτι παλιό και αγαπημένο, και μετά σε κάτι πιο φρέσκο.

Το παλιό και αγαπημένο είναι ένα σκιτσάκι που προοριζόταν για ένα παραμύθι.

Η ιστορία ήταν για ένα ξέφωτο που χώριζε το δάσος στη μέση. Από τη μία μεριά κατοικούσαν δέντρα κόκκινα, κεφάτα που τσακωνόντουσαν με τα δέντρα της άλλης μεριάς, τα μπλέ δέντρα.

Χωρίς λεπτομέρειες, θα πάω κατευθείαν στο διαταύτα-

Τα δέντρα αγαηθήκαν και στο τέλος χόρεψαν μαζί στο ξέφωτο.

Λίγο "μελό", αλλά ούτως ή άλλως, το κείμενο δεν είχε διαμορφωθεί.

Καλή σας ημέρα.

Δε θέλω να σας το χαλάσω, αλλά ο καιρός φτιάχνει! (ήλιοι, μπάνια, κλπ)

Ταρίφα;

Από τις εκδρομές μου τελευταία, παραθέτω χαριτωμένη επιγραφή...
Χωρίς σχόλια λοιπόν,
Ζωή σε λόγου μας!

Introspection

Από τότε που είπα να κάνω μια ενδοσκόπηση μπας και με καταλάβω καλύτερα, τρίζουν τα κόκκαλά μου!

Στη φωτογραφία, μια άποψη του εσωτερικού μου κόσμου...

Οι Κλειδαρότρυπες

Κάπου εδώ αυτές τις μέρες έχω γενέθλια -

Κλείνω ένα χρόνο ζωνατός ως "happypepper" και όπως συμβαίνει συνήθως, έτσι και εγώ κάνω ένα μικρό απολογισμό. Θα μπορούσα να το αποκαλέσω ως φλας-μπακ για να το "ελαφρύνω" λιγάκι.

Προηγουμένως, δεν είχα ασχοληθεί, δεν είχα παρακολουθήσει καθόλου μπλογκς, οπότε ήταν κάτι εντελώς νέο. Και είχε πλάκα. Το φχαριστήθηκα και κατά περιόδους κόλλησα.

Και παράλληλα προβληματίστηκα.

Και μια που εσείς μου κάνατε παρέα όλο αυτό το διάστημα, θα μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου.

Μερικές φορές έχει πολλή πλάκα.

Κάποιοι άνθρωποι είναι εξαιρετικά ευφάνταστοι, δυνατοί, με απίστευτη αίσθηση του χιούμορ. Αυτοί είναι σκέτη απόλαυση. Αναπτύσσεται έτσι μια αίσθηση "ηλεκτρονικής εκτίμησης", εφόσον διαπιστώνεται εξυπνάδα και φαντασία πίσω από το χιούμορ.

Κάποιοι άλλοι πάλι είναι "μαύρη μαυρίλα πλάκωσε", που συνηθίζω να λέω.

Όσο και αν καταλαβαίνω τις όποιες εκρήξεις θυμού, κυνισμού, απαισιοδοξίας, κλπ, η μόνιμη μαυρίλα ποτέ δεν ήταν η αγαπημένη μου.

Εκεί πραγματικά σοκάρομαι. Σοκάρομαι από το μέγεθος της θλίψης, της χαμηλής αυτοεκτίμησης. Αν θέλετε, φταίω εγώ που είμαι απόλυτος. Δυστυχώς, όταν έχεις περάσει δύσκολες καταστάσεις είναι εύκολο να παγιδευτείς. Εγώ αντέδρασα στα δύσκολα με πείσμα και χαμόγελο, γι' αυτό και προσπαθώ να ανασύρω τα καλά και όχι τα κακά από οποιαδήποτε στιγμή.

Γιατί ρε παιδιά τόση μαυρίλα;

"Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα " θα μου πείτε, φυσικά, δημοκρατία έχουμε, ό,τι θέλετε κάντε, κανένα πρόβλημα - αλλά, λυπάμαι για αυτούς που νιώθουν έτσι. Περνάει η ζωή, περνάει ο χρόνος και τί μένει - η μαυρίλα; Μακάρι να σας έδινα ένα μπουκαλάκι δύναμη στον καθένα...

Και φυσικά, τα περί επικαιρότητας. πολιτικής, σινεμά, μουσικής, κλπ.

Α, είναι και οι ευαισθητούληδες κάπου ανάμεσα.

Γενικά, δεν κατάφερα, και σίγουρα δε θέλω, να αποκτήσω "ετικέτα" σε ό,τι αφορά στη δική μου συμμετοχή εδώ μέσα, στη "μπλογκόσφαιρα".

Τα βλέπω όλα με εξαιρετικό ενδιαφέρον, κάποια τα απολαμβάνω περισσότερο, ομολογώ, και η χρονιά αυτή ήταν αρκετά απολαυστική, οπότε σας ευχαριστώ όλους, ανεξαιρέτως, πολύ.

Ακόμα και οι χυδαιολόγοι είχαν το ενδιαφέρον τους.

Για την ανωνυμία δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν τη θέλω ή όχι.

Πρόσφατα, σε μια "ηλεκτρονική συζήτηση" άκουσα την άποψη ότι "κρύβονται όσοι έχουν κάτι να κρύψουν" και δεν ξέρω αν θα συμφωνήσω ή όχι.

Σε κάθε περίπτωση, από εκείνη τη στιγμή νιώθω σα να σας κοιτάζω μέσα από κλειδαρότρυπες. Σα "ματάκιας" - λίγο περίεργο. και από την άλλη, το facebook με τα άπειρα πιτσιρίκια ΜΕ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΛΛΑΧΤΕΣ φωτογραφίες σε μπαρ, τριήμερα και διακοπές. Άλλες κλειδαρότρυπες εκεί.

Δεν ξέρω ρε παιδιά. Να επικαλεστώ Γκυ Ντεμπορ και "κοινωνία του θεάματος";

Μήπως είμαστε πράγματι ματάκιες ή μήπως λέω κάτι λάθος;

Ακόμα δεν ξέρω. Μπορεί ξαφνικά να βάλω μια φωτογραφία τη φάτσα μου να σας κάνει παρέα και να τοποθετηθώ ανοιχτά.

Δε θάθελα όμως να σας κουράσω άλλο με τις σκέψεις μου.

Σας ευχαριστώ όλους.

Όσο για τους αγαπημένους και τις αγαπημένες συνοδοιπόρους, δεν κοινοποιώ τίποτα, δε δίνω βραβεία (!!!!!!!!!!!), κανένας μας δεν πιστεύ ότι τα χρειάζεται, και όποιοι είναι, ξέρουν αυτοί καλά σε ποιούς αναφέρομαι.

Λέω νας αφήσω με ένα σκιτσάκι προς το παρόν, ένα σκιτσάκι να ταξιδέψουμε παρέα.

Άντε, καλό μας ταξίδι.

Και εις άλλα με υγεία! Καλημέρα! Καλό Σ-Κ !

Ξεφτέρι

Ομολογώ ότι δεν τό 'ξερα και δεν το γκούγκλαρα
(google-άρω, σχεδόν συνειρημμένο σε -άω/-ώ)

ακόμη.

Λέτε νά' ναι θέμα εξυπνάδας, και, αν ναί, ποιά νά'ναι αυτή;

Οι Περπατούσες

Ερώτηση:

Γιατί λέμε "πατούσες";

Αφού περπατάμε επάνω τους, θα έπρεπε να λέγονται "περπατούσες".

Εισηγούμαι τη νέα λέξη, και τεκμηριώνω:

1. Προέρχεται από το ρήμα "περπατάω" που είναι δηλωτικό χρήσης, προορισμού και ρόλου του μερους του ποδιού

2. Ακούγεται σαααααφώς καλύτερα ηχητικά και αισθητικά

3. Βαρέθηκα να καίω τις πατούσες μου στην άμμο. Ας δοκιμάσω και λίγο τις περπατούσες μου

Επεξήγηση φωτογραφίας:

Ημέρα άγνωστη, ώρα άγνωστη μεσημβρινή, κάτω από σούπερ-καβάτζα, κατάσταση μπλεγμένη

Περί εσχάτων

Είναι προφανής η οργή
και η οδύνη για την κατάντια της Ελλάδας.
Είναι όμως επίσης αναμενόμενη.
Οδηγούσαμε -εντελώς ειρωνικό- από Σπάρτη σε Καλαμάτα απολαμβάνοντας τη μοναδική διαδρομή μέσα στις αγκαλιές του Ταϋγέτου πριν από μερικές ημέρες (θά'ναι περίπου μια εβδομάδα πριν) και σαρκάζαμε γιατί ξεχάσανε να τα κάψουνε φέτος (!!!). Τί ωραίο οικοπεδάκι εδώ ο Ταϋγετος, καλή θέση για να στήσεις την καβάτζα σου...
Και έτσι πιάσαμε την κουβέντα για το αν θα τα κάψουνε φέτος πως θα αντιδράσει ο κόσμος.
Μετά από 37 χρόνια και κάτι μήνες, έχω διαπιστωσει πως ο έλληνας τρελλαίνεται να διαμαρτύρεται και δεν κάνει τίποτα. Κυνικό, ενοχλητικό, αλλά έτσι νομίζω ότι λειτουργεί το παιχνίδι. Και συγχωρέστε με που το βλέπω έτσι. τα γεγονότα όμως φοβάμαι ότι πάλι αυτό θα επιβεβαιώσουν.
Και μόνο με το φόβο μιας ενδεχόμενης φωτιάς, ήμουν υπέρ της άποψης να βάλουμε φωτιά στη Βουλή όταν ο φίλος μου ο Γιάννης μου θύμισε ότι "δεν πρόκειται να βρούμε και κανέναν μέσα..." - και είχε δίκιο.
Παρακάμπτω για λίγο τον ειρμό τον φλογερό για να σας δείξω κάτι όμορφο:

Σχεδόν σαν εικόνα μελιστάλαχτη, σιροπιαστά ρομαντική (θα μπορούσε να είναι άλμπουμ στο facebook - summer 09... ή εικόνα από κυριακάτικη μαγειρική με παραδοσιακά φουσκωμένες κοιλάρες έξω από Cherokee με δάνειο), η εικόνα αναφέρεται ρητά στο τέλος του κόσμου. Τα όρια - τα έσχατα. Το Ταίναρο. Ή μάλλον, η παραλιούλα πριν από το Ταίναρο. Γιατί όταν εδώ σε γδύνει εκβιαστικά ο τελευταίος ταβερνιάρης (με τον ίδιο και ίσως λίγο πιο έντιμο τρόπο απ' ότι το ίδιο το κράτος), ή οικειότητα τελειώνει και αρχίζει ο τρόμος του Ορίου. Και σου κόβονται τα πόδια - σαν να πεθαίνεις αντικρύζοντας το Νεκρομαντείο του Ποσειδώνα.

Μη φοβάσαι - και εδώ οι αρχαίοι ιερείς σε κορόϊδευαν στα μούτρα σου και στα έπαιρναν για τα καλά - η εκμετάλλευση του θανάτου είναι η ίδια, ίσως και λίγο πιο στεγνή, από της ζωής. Θέλεις να μιλήσεις με τους πεθαμένους συγγενείς σου; μασούλα φύλλα ευκαλύπτου, ακούμπα τα δώρα και φύγε (έχει κοπεί η σύνδεση - θα ξανάχουμε υψηλή ταχύτητα όταν ξαναφέρεις δώρα). Από κει ξεκινούσε μια διαδρομή ακροβασίας: ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, ψηλαφώντας τα έσχατα όρια της συγκίνησης, ανάμεσα στο πραγματικό και στο φανταστικό, ανάμεσα στην "πτήση και στην πτώση", αναζητώντας με αγωνία το φάρο - οδηγητή, το Άκρο του κόσμου, τα όρια του συνειδητού.
Στην επόμενη φωτογραφία λατρεύω το σημείο που η γη αγγίζει, σα να χαϊδεύει διστακτικά, τον ορίζοντα. Το φάρο δε θα τον αναρτήσω, ούτε τα τελευταία βράχια, τα πρώτα κύματα. Τα όριά μας, τα έσχατα, τα τελευταία , τα αφήνω για τον καθέναν να τα ψηλαφήσει ο ίδιος.

Για τα όριά μας είναι λοιπόν που προβληματίζομαι. Για τη θεωρητικολογία μας, τον ωχαδερφισμό και την καφρίλα μας. Ρε παιδιά, οδήγησα περίπου 1500 χλμ. και κάθε λεπτό διαπίστωνα ότι ο συνάνθρωπός σου χέστηκε για σένα. Οδηγάνε "αλλιώς" γιατί είναι πιο έξυπνοι, πιο μάγκες. δεν περιμένουν γιατί "ξέρουν αυτοί". Και χέστηκαν και για τον τόπο. Λερώνουν με πρώτη ευκαιρία, πετάνε σκουπίδια παντού, άνετα, αβίαστα, απροκάλυπτα, απλά. Χέστηκαν.

Σας πατώ στο κεφάλι γιατί είμαι πιο μάγκας - είμαι έλληνας: αυτή είναι όλη η ιστορία.

Και δεν είναι θέμα των ανεπρόκοπων αληταράδων πολιτικών - είναι θέμα καθημερινό, είναι θέμα των άξεστων, αμόρφωτων κάφρων που σας καταπιέζουν με τις φωνάρες τους τις σκουπιδίλες και τη γυφτιά τους κάθε ένα λεπτό που περνάει, 365 μέρες το χρόνο.

Και μετά συζητάμε για τα δέντρα;
Πλάκα κάνουμε;

Μάσκα, βατραχοπέδιλα, μολυβάκι, μπλοκάκι, παρεόοοο...

Εντ δε τάϊμ χαζ κάμ, λέϊντιζ εντ τζέντλεμεν...

Έχετε δει τον Ιντιάνα Τζόουνς #1;;;
Νομίζω σην αρχή τρέχει και από πίσω του τον κυνηγάει μια τεράστια στρογγυλή κοτρώνα.
Πλησιάζει προς την έξοδο (με την κοτρώνα από πίσω του, πάντα) και διαπιστώνει ότι μέχρι την έξοδο παρεμβάλλεται τρύπα τεράστια, αβυσσαλέα.
Τσούπ! Πηδάει!
Αααα, παραλίγο να σκοτωθεί - τελευταία στιγμή βγάζει το σούπερ-μαστίγιο, ρίχνει μια σούπερ με το μαστίγιο, πιάνεται κάπου σε μία πέτρα. Στο μεταξύ η πύλη της εξόδου ολοένα και χαμηλώνει για να τον παγιδεύσει οριστικά στα έγκατα της γης. Αυτός, επίμονος καθώς είναι, σηκώνεται (μόλις έχει γλιτώσει την τρύπα και η κοτρώνα έπεσε μέσα) και πηδάει, πάντα με το σούπερ-χρυσό αγαλματίδιο ανά χείρας) και ίσα που χωράει να περάσει κάτω από τον ογκόλιθο που θα φράξει την έξοδο. Τελευταία στιγμή του πέφτει το καπέλο του. Ίσα που χωράει το χέρι του κάτω από τον ογκόλιθο που έχει σχεδόν σφραγίσει την έξο δο, το βουτάει, και...
Τα κατάφερε! (κυρίες και κύριοι, τα κατάφερε!)

Τα κατάφερε! Πήγε διακοπές!

Λίστα 1.
1. Κλείνει το κινητό της δουλειάς, ανοίγει το κινητό των διακοπών.
2. Λάπτοπ - τί είναι αυτό; στο δεύτερο συρτάρι.
3. Βγάζω τον (όποιο) εγκέφαλο από το κεφάλι μου, τον πετάω στο πρώτο μου συρτάρι, κλειδώνω, καταπίνω το κλειδί.

Λίστα 2.
1. Μαγιώ, παρεό, πετσέτα
2. Μάσκα, αναπνευστήρας
3. Μπλοκ, ξυλομπογιές, μολύβια, γόμες, ξύστρες
4. Φωτογραφική μηχανή (καλή + κακή)
5. Σουγιάς, σούπερ...
6. Sleeping bag, υπόστρωμα, σκηνή, τέντα, αιώρα, ψάθα
7. Κινητό διακοπών + κινητό δουλειάς (να το ανοίξω άπαξ, να τσεκάρω) + φορτιστές
8. ΧΑΡΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
9. Τεντζερέδια κάμπιγκ (δε φούλ μόντυ)
10. Ρούχα;;; (έστω, λίγα, για όταν και αν)
11. Σαγιονάρες, πέδιλα. σούπερ μποτάκια κατσάβραχου
12. Φαρμακείο (τσιμπίματα, κοψίματα, σκισίματα, χτυπήματα, μερεμέτια, γενικά)
13. Λεφτά, πασαλειψατέρ παντός καιρού (τα άχρηστα τα φήνω τελευταία)

Άντε γειά!
Το μαγαζί θα είναι κλειστό από την κυριακή (ελπίζω) λόγω διακοπών για 2 εβδομάδες.
Δεν κλείνω ακόμα ΑΝ ΔΕ ΜΟΥ ΣΤΕΙΛΕΤΕ ΕΥΧΕΣ ΚΑΙ to-do-list.
Φιλάρες!

Διακοπές που δε θα κάνω φέτος: Λιβάδι Δονούσας

Ψαχουλεύοντας τα σκιτσάκια μου κουτούλησα σε έναν τοίχο. Θηλυκό. Επιθετικό. Μυτερό. Φοβιστικό. Ήταν τότε που κάναμε κάμπινγκ στη Δονούσα, πριν τη γράψουν τα περιοδικά και καταφτάσουν οι βάρβαροι με τα ταμ-ταμ αναζητώντας επίγειους παραδείσους και "εναλλακτικές" διακοπές.

Τότε ακόμα τα πράγματα ήταν απλούστερα.
Ο κόσμος χωριζόταν σε δύο μόνο ομάδες:
Τους φυσιολάτρες και τους δήθεν φυσιολάτρες.
Για τους φυσιολάτρες ξέρετε,δε χρειάζεται να πω κάτι.
Για τους δήθεν φυσιολάτρες πάλι ξέρετε.
Τέτοια ήταν και η κοπελίτσα της φωτογραφίας. Από αυτές που μόλις έκανε ότι πέφτει ο ήλιος έσκαγε μύτη με ύφος περισπούδαστο και "ψαγμένο" (πόσο μου τη δίνει αυτή η λέξη...) εμφανιζόταν με αέρινο παρεό, ύφος κάτι ανάμεσα σε Τσόκλη πριν από οργασμό στο Νεπάλ και Μόρισσον πριν αρχίσει να τρώει φάπες σε συναυλία εποχής περασμένης, και άρχιζε τα Τσίου-Τσίου, Τάϊ- τσί (ου) και τα σχετικά.

Ο τοίχος αυτός είχε κάτι στη ματιά του που σε έκοβε στη μέση. Γι' αυτό και προτίμησα να αποσύρω τη ματιά μου και να την περπατήσω σε άλλα κύματα.
Και το Λιβάδι είχε μπόλικα. Τα κύματά του είχαν
σίγουρα προσωπικότητα και χαρακτήρα.
Πιο έντονες εκφράσεις του τόπου συναντούσες
το πρωί, κατά τις 06.15 που ξυπνούσα, που
χάζευα τα κεφάλια στα sleeping bags, που ξυπνούσαν ένα ένα.
Η πρωινή βουτιά, αυτή που ανοίγεις τα μάτια, τραβάς το φερμουάρ, γδύνεσαι και βουτάς χωρίς πολλά πολλά είναι ανυπέρβλητη. Νομίζω ότι είναι η ωραιότερη στιγμή που μπορείς να ζήσεις στις καλοκαιρινές διακοπές.





















Μετά βέβαια ακολουθούσε πρωινός καφές και χάζι. Κόσμος να ξυπνάει, μαχμουρλίδικος.
Αναμαλλιάρηδες, ξινόφατσες, τύποι που δοκίμαζαν την τύχη τους με "πρωινή γυμναστική", γκόμενες που πασαλειβόντουσαν με πασαλειψατέρ παντός τύπου και επίδοξοι ψαράδες, μουσικοί, και ό,τι άλλο φαντάζεσαι.
Ηλιοθεραπεία, μάζεμα κοχυλιών, ξύσιμο,γενικώς. Μασάζ, κωλοβάρεμα, και όλα αυτά μέχρι να έρθει η λάντζα και να μας φέρει νερά, να πάρει τα σκουπίδια, να πάρει αυτούς που αναχωρούν και να μας φέρει τους "νέους".

Απ' όσο μαθαίνω, από πέρσι, μαζί με τους νέους φρη-κάμπερς έρχονται και οικογένειες, "Νικολάκη έλα 'δωωωωω να φας το κεφτεδάκι σου" και νάτο και το σούπερ άη-ποντ με τα τελευταία χιτάκια του χατζηγιάννη (αν είσαι τυχερός) ή το μαζωνάκη (θα έλεγα: καθόλου τυχερός - συμπληρώστε κατά βούληση) στη διαπασών. Παράλληλα, τα σκάφη - εκεί που μπαίνει ο σκαφάος με τα χίλια να κάνει επίδειξη της ακριβοπληρωμένης χοντροκοιλάρας του και τις δύο μηχανάρες αναμένες όση ώρα χρειάζεται η γυαλιστερή σύζυγος να αποφασίσει αν το νερό είναι στη θερμοκρασία των ακροδακτύλων της ή όχι.
Θα μου πείτε: "δεν είσαι δημοκρατικός" - Φυσικά και είμαι. Αυτοί εκεί και εγώ εδώ. Ή αλλιώς, αυτοί εδώ και εγώ κάπου αλλού. όχι όμως όλοι μαζί - δεν έχω στρασσάκια στα πατούμενα (!) και δεν κάνω καλό ταϊ-τσί(ου).




















Τί πράγμα κι αυτό με τα τάϊ τσι, μάϊ τάϊ και τσίου-μπίου. Πάλι καλά, τόσος κόσμος καλλιεργημένος (και οι πατάτες, καλλιεργημένες είναι). Χαίρομαι για λογαριασμό τους και τους θαυμάζω. Στο προηγούμενο σπίτι από κάτω έμενε κοπελίτσα γιόγκι (έχετε δει το Σταρ Γουόρς 3 με το Μάστερ Γιόντα;) που μόλις τελείωνε τη διδασκαλία Γιόγκα (η χάθα γιόγκα επικεντρώνεται στον έλεγχο της συνείδησης με την κατάλληλη χρήση αναπνοών) κάπνιζε αρειμανίως να απολαύσει αυτό που άφησε πίσω την τελευταία ώρα.
Μπράβο τους...Μπράβο τους...
Μακάρι να ήξερα και εγώ τη Γιόγκα και άλλες κοπελίτσες.

Τα παληκάρια με τα ταμ-ταμ, επίσης, πολύ καλοί. Παίζανε τόσο καλά, συνέχεια. Συνέχεια! Συνέχεια! Είσαι στου διαόλου τη μάνα για τις μοναδικλες σου διακοπές μετ α από 5000 μήνες σκληρής δουλειάς και οι Ήχοι της Ελευθερίας, αυτοί οι κρουστοί εναλλακτικοί ήχοι μιας εναλλακτικής πραγματικότητας εναλλακτικών ανθρώπων που μου έχουν εναλλάξει τον εγκέφαλο με ένα καλοβρασμένο τουρσί.

Οι διακοπές αυτές ήταν υπέροχες. Στ' αλήθεια. δεν το ειρωνεύομαι.
Ήταν υπέροχες, το ήξερα και τότε και τώωωωρα, το ξέρω καλύτερα. Και αυτό επειδή ΠΕΡΑΣΑΝ. Πάπαλα. Τέλος. Φούλ-στοπ.
Η Δονούσα πέθανε αξιοπρεπώς, ανάμεσα στα αντιηλιακά, στα ταπεράκια και τα τέσσερα αστεράκια στις ονειρεμένες διακοπές των περιοδικών περιπέτειας.
Η φυσιολατρεία γίνεται με το φουσκωτό και σωρούς μπάρμπεκιου, συνταγές Μαμαλάκι (της μόδας το "ι" αντί του "η" - πιο σικ, sick), με επίδοξους σεφ και μνηστήρες του Οίκου των Μποντρίνι (σαν οικογένεια από Ναϊτες στο Κώδικα ντε Βίντσι).
Έτσι, έτσι. είμαστε ευέλικτοι άνθρωποι και καλοδεχόμαστε τις αλλαγές. Φέτος, λέει, θα ανοίξει μπαράκι στο λόφο πάνω από τον κόλπο του Λιβαδιού στη Δονούσα. Δεν ξέρω πως η Εκκλησία θα παραχωρήσει τη γη της (ή, για πόσο θα την ξεπουλήσει - αλληλεγγύη αδέρφια! αγάπη! ελευθερία!) στο μπαρ, δεν ξέρω πιο θα είναι το αντίτιμο της ελευθερίας του φρέντο στο ελεύθερο κάμπινγκ, πόσο ελεύθερα θα ξεπουληθούν τα βιολογικά προϊόντα του μίνι μάρκετ. Δεν ξέρω.
















Αυτό που ξέρω είναι ότι το μυαλό μου έχει σαλπάρει. Σεργιανίζει σε ακρογυάλια και περιμένει τη στιγμή.
Τό τί θα καταφέρουμε και φέτος θα φανεί. Θα έρθει παντως με αγκαλιά και κριτική ματιά.

Σας αφήνω με ένα κύμα.

Χάρτινες Γυναίκες (2)

Λοιπόν, πρώτα θα σας τις γνωρίσω :

1. Η Πριγκήπισσα Καμμία.

Καμμία μα καμμία σημασία δε μας έδινε, και είχε σε όλα δίκιο.

Φωτογράφος, περίεργος τύπος, μαθήτρια χωρίς λόγο, μιας και τα ήξερε ήδη όλα. Ήρθαμε σε κόντρα, αλλά δε μας τη βγήκε, με την καμμία. Εδώ, σε τρυφερό ινσταντανέ, σε μία από τις ελάχιστες φορές που έσκασε το χειλάκι της. Έμαθα τότε, παλιά, ότι αυτοί που τα ξέρουν Όλα, συνήθως δε χαμογελάνε. έψαξα στη Βικυπίντια και δεν το βρήκα. Αν έχετε πληροφορίες, τό'χω χάσει, το ξέρετε, μη διστάσετε.

(Άλλωστε εγώ χαμογελάω γιατί δεν ξέρω τίποτα, αλήθεια σας λέω...)

2.Η Egon.

Η Egon ήταν τα μαλλιά της. Έπαιρνε δύναμη από αυτά, δε μίλαγε πολύ, και σίγουρα είχε κάτι το γοητευτικό επάνω της. Δεν ξέρω εάν γνωρίζετε τον Schiele, εγώ σίγουρα όχι μιας και δε γνωρίζω τίποτε. Αυτή σίγουρα τον γνώριζε, ίσως και να ήταν ο ίδιος ο Egon...

3. Η Ανύπαρκτη

Ελπίζω να συγχωρέσετε κάποια από τα παιχνίδια μου. Σε αντίθεση με τις από πάνω κυρίες, αυτή εδώ δεν υπάρχει, είναι ανύπαρκτη. Αν τη βάφτιζα, πολύ πιθανό να τη βάφτιζα Μολυβιά. Και αυτό γιατί κάπως έτσι ξεκίνησε. έστριψε το μολύβι, από μόνο του (divine intervention?, δεν ξέρω) αφού έκανε σκέρτσα σε ένα εξώφυλλο του Εννιά (9) που φλέρταρε για ώρα. Και γεννήθηκε η Ανύπαρκτη, η Μολυβιά. Διάλεξε μόνη της τη Μορφή της, πράγμα πολύ δύσκολο για εμάς τους υπόλοιπους. Διάλεξε να είναι κεφάτη, λαμπερή, με καθαρή ματιά, σα χάδι Art Nouveau. Δε μου έχει μιλήσει ποτέ. Δε γνωρίζω τη λαλιά της. Αλλά τα μάτια της τα γελαστά όλο μιλάνε, δεν έχουν σταματήσει από τη γέννηση της Ανυπαρξίας τους.

4. Αυτή είναι μια φίλη της μάνας μου

Ειλικρινά, δε θυμάμαι το όνομά της. Και δε θα με ενδιέφερε να το θυμόμουν. Θυμάμαι όμως ότι είναι σα καρτούν. Είχε γλυστρίσει στα χαρτιά μου παλιά, τότε που μου έκαναν εντύπωση οι ηλικίες. Την είχα αποκαλέσει "Life is beautiful at fourty", και μάλλον είχα δίκιο.

5. Η Κοφτερή

Ξεπετάχτηκε τόσο αναπάντεχα μπροστά μου, τρύπησε τη ματιά μου και χάθηκε. Δεν πρόλαβα μα μάθω τίποτε γι' αυτήν. Εψαξα, ώσπου έμαθα τελικά κάτι σημαντικό: δε χρειάζομαι να μάθω τίποτα περισσότερο γι' αυτήν. Αρκούμαι σε αυτό που δε γνωρίζω.

Κλείνοντας τη σημερινή συνεδρία, και με την αφορμή που οι περισσότεροι από εσάς είναι σε διακοπές, θα σας αποκαλύψω κάτι για μένα. Ναι, σκέφτηκα να σας δώσω κάποια στοιχεία για εμένα. Έτσι αποφάσισα να σας δείξω μια εικόνα.

Είναι μια εικόνα που λέει πολλά για μένα, γιατί δείχνει τί δεν είμαι.

Σας φιλώ λοιπόν, χάρτινα χαμόγελα με μολυβένια διάθεση.

(πάω να χαμηλώσω την αυλαία)

Χάρτινες Γυναίκες (1)

1. Εξηγούμαι

Πολλά χρόνια με απασχολεί η ερώτηση "γιατί ζωγραφίζουμε".

Αντιδραστικός καθώς είμαι, μου είναι αδύνατο να παραμείνω στη γνωστή απάντηση περί "προσωπικής έκφρασης" που απλά δε μου λέει τίποτα.

Χωρίς να θέλω να εκδιπλώσω εκτενώς τις απόψεις μου περί τέχνης και να σας κάνω να χασμουρηθείτε από τώρα, θα περιοριστώ να πω ότι κατά την ταπεινή μου άποψη, το θέμα δουλεύει ως εξής:

Έρχεται μπροστά σου ένα αντικείμενο/πρόσωπο που βρίσκεις ενδιαφέρον. Αυτό μπορεί να συμβαίνει λόγω της ομορφιάς του, αλλά ενίοτε και λόγω της ασχήμιας ή της ιδιαιτερότητάς του. Τραβάει την προσοχή σου, και θέλεις να το καταλάβεις καλύτερα.

Το κοιτάς, το χαζεύεις, σκέφτεσαι τί σημαίνει αυτό που βλέπεις και σχηματίζεις άποψη, την αντανάκλαση δηλαδή αυτού που βλέπεις επάνω σου. Και τότε νιώθεις την ανάγκη να οριστικοποιήσεις, να διαγράψεις αυτή την άποψη στο χαρτί για να τη "δεις" καλύτερα.

2. Προειδοποιώ

Για διάφορους λόγους, κάποιες γυναίκες, άλλοτε πραγματικές, με σάρκα και οστά, και άλλοτε φανταστικές οπτασίες που εισέβαλλαν απειλητικά στη ματιά μου και έκλεψαν με τρόπο πανούργο αλλά και γοητευτικό την προσοχή μου, πιστεύω ότι αξίζει και θέλω να σας τις γνωρίσω.

3. Και πυροβολώ...

Κυρίες και κύριοι,

Η Ντόκτορ Πέππερ (καμμιά σχέση με τον Χάππυ Πέππερ)

Καθόταν απέναντί μου στο τραίνο στη διαδρομή London Euston - Stoke-on-Trent κάποια στιγμή το 1997. έπινε αυτό το άθλιο ποτό που πρέπει να είσαι άγγλος (άγγλοι - ugly) για να το πιεις και με κοιτούσε (πολύ ωραία μπλε ματάκια). Εγώ είχα κολλήσει στο τεράστιο στόμα της και τα σκληρά της χαρακτηριστικά. Δεν μπορούσα να τα συνδυάσω στο μυαλό μου με τα τόσο χαριτωμένα της κοτσιδάκια. (έχω λόξα με τα κοτσιδάκια - βλ. Πρίνσες Λέϊα, star wars 1)

Από τη μία έβρισκα πολύ γοητευτικά τα σχεδόν σχιστά της μάτια, από την άλλη με δυσκόλευε το στόμα της. Στο περίεργο (σαν μακαρονάδα) μυαλό μου, το στόμα άρχισε να μεγαλώνει επικίνδυνα και να διαστρεβλώνει την εικόνα της πραγματικότητας. προσπαθούσα να είμαι διακριτικός και σίγουρα σκέφτηκα να τη ρωτήσω "συγνώμη, πως κολλάει ένα τόσο έντονο στόμα στο κατά τ' άλλα χαριτωμένο σας πρόσωπο;", πράγμα όμως που εν τέλει δεν έκανα.

Στο τελευταίο σκιτσάκι ίσως δείτε ομοιότητες με την καλόγρια του Maester (γνωστός σκιτσογράφος κόμιξ - θεός), αυτήν τη θεόμουρλη αναρχική καλόγρια που οδηγάει τσόπερ, φοράει άρβυλα και δέρνει κόσμο. άψογος.

H Pulp Fiction (και παλπ, και φίκτιον - εντελώς όμως)

Σε αντίθεση με την Πέππερ, η επόμενη κυρία είναι εντελώς χάρτινη. Δεν είναι άλλο από μια επιμειξία Pulp Fiction (η Uma Therman με την απίστευτη μελαχροινή περούκα της) με τη φαντασία μου και το "παπίτσα λούκ" - στόμα. Αυτό. Το μυαλό ξεκινάει με μια εικόνα ως αφορμή και μετά αποδεσμεύεται από αυτήν, ξετινάζεται μπροστά, παίρνει φόρα, και μετά, ...κατηφόρα!

Η "μυτερή" γκόμενα της εικόνας που ξεκινάει υποσχετικά μετασχηματίζεται, μεταμορφώνεται σταδιακά. Με προβληματίζει αυτό το κοντό μαλλί (έχω λόξα με το κοντό μαλλί), πόσο μπορεί να κάνει διάλογο με το πρόσωπο. Τζαζ και τσάρλεστον και

Τσουυυυυυυυπ!

Η εικόνα ως δια μαγείας αποκτά μια πιο απόμακρη διάσταση. Κάτη σαν τη Δούκισσα Τάδε στο φουαγιέ με τον Πουαρώ και την Αγκάθα αγκαλιά...

Τέλος πάντων. να μη σας πρήζω πρωινιάτικα με τα κολλήματά μου. Ας αφήσω και άλλα πρηξίματα για αργότερα.