Περί εσχάτων

Είναι προφανής η οργή
και η οδύνη για την κατάντια της Ελλάδας.
Είναι όμως επίσης αναμενόμενη.
Οδηγούσαμε -εντελώς ειρωνικό- από Σπάρτη σε Καλαμάτα απολαμβάνοντας τη μοναδική διαδρομή μέσα στις αγκαλιές του Ταϋγέτου πριν από μερικές ημέρες (θά'ναι περίπου μια εβδομάδα πριν) και σαρκάζαμε γιατί ξεχάσανε να τα κάψουνε φέτος (!!!). Τί ωραίο οικοπεδάκι εδώ ο Ταϋγετος, καλή θέση για να στήσεις την καβάτζα σου...
Και έτσι πιάσαμε την κουβέντα για το αν θα τα κάψουνε φέτος πως θα αντιδράσει ο κόσμος.
Μετά από 37 χρόνια και κάτι μήνες, έχω διαπιστωσει πως ο έλληνας τρελλαίνεται να διαμαρτύρεται και δεν κάνει τίποτα. Κυνικό, ενοχλητικό, αλλά έτσι νομίζω ότι λειτουργεί το παιχνίδι. Και συγχωρέστε με που το βλέπω έτσι. τα γεγονότα όμως φοβάμαι ότι πάλι αυτό θα επιβεβαιώσουν.
Και μόνο με το φόβο μιας ενδεχόμενης φωτιάς, ήμουν υπέρ της άποψης να βάλουμε φωτιά στη Βουλή όταν ο φίλος μου ο Γιάννης μου θύμισε ότι "δεν πρόκειται να βρούμε και κανέναν μέσα..." - και είχε δίκιο.
Παρακάμπτω για λίγο τον ειρμό τον φλογερό για να σας δείξω κάτι όμορφο:

Σχεδόν σαν εικόνα μελιστάλαχτη, σιροπιαστά ρομαντική (θα μπορούσε να είναι άλμπουμ στο facebook - summer 09... ή εικόνα από κυριακάτικη μαγειρική με παραδοσιακά φουσκωμένες κοιλάρες έξω από Cherokee με δάνειο), η εικόνα αναφέρεται ρητά στο τέλος του κόσμου. Τα όρια - τα έσχατα. Το Ταίναρο. Ή μάλλον, η παραλιούλα πριν από το Ταίναρο. Γιατί όταν εδώ σε γδύνει εκβιαστικά ο τελευταίος ταβερνιάρης (με τον ίδιο και ίσως λίγο πιο έντιμο τρόπο απ' ότι το ίδιο το κράτος), ή οικειότητα τελειώνει και αρχίζει ο τρόμος του Ορίου. Και σου κόβονται τα πόδια - σαν να πεθαίνεις αντικρύζοντας το Νεκρομαντείο του Ποσειδώνα.

Μη φοβάσαι - και εδώ οι αρχαίοι ιερείς σε κορόϊδευαν στα μούτρα σου και στα έπαιρναν για τα καλά - η εκμετάλλευση του θανάτου είναι η ίδια, ίσως και λίγο πιο στεγνή, από της ζωής. Θέλεις να μιλήσεις με τους πεθαμένους συγγενείς σου; μασούλα φύλλα ευκαλύπτου, ακούμπα τα δώρα και φύγε (έχει κοπεί η σύνδεση - θα ξανάχουμε υψηλή ταχύτητα όταν ξαναφέρεις δώρα). Από κει ξεκινούσε μια διαδρομή ακροβασίας: ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, ψηλαφώντας τα έσχατα όρια της συγκίνησης, ανάμεσα στο πραγματικό και στο φανταστικό, ανάμεσα στην "πτήση και στην πτώση", αναζητώντας με αγωνία το φάρο - οδηγητή, το Άκρο του κόσμου, τα όρια του συνειδητού.
Στην επόμενη φωτογραφία λατρεύω το σημείο που η γη αγγίζει, σα να χαϊδεύει διστακτικά, τον ορίζοντα. Το φάρο δε θα τον αναρτήσω, ούτε τα τελευταία βράχια, τα πρώτα κύματα. Τα όριά μας, τα έσχατα, τα τελευταία , τα αφήνω για τον καθέναν να τα ψηλαφήσει ο ίδιος.

Για τα όριά μας είναι λοιπόν που προβληματίζομαι. Για τη θεωρητικολογία μας, τον ωχαδερφισμό και την καφρίλα μας. Ρε παιδιά, οδήγησα περίπου 1500 χλμ. και κάθε λεπτό διαπίστωνα ότι ο συνάνθρωπός σου χέστηκε για σένα. Οδηγάνε "αλλιώς" γιατί είναι πιο έξυπνοι, πιο μάγκες. δεν περιμένουν γιατί "ξέρουν αυτοί". Και χέστηκαν και για τον τόπο. Λερώνουν με πρώτη ευκαιρία, πετάνε σκουπίδια παντού, άνετα, αβίαστα, απροκάλυπτα, απλά. Χέστηκαν.

Σας πατώ στο κεφάλι γιατί είμαι πιο μάγκας - είμαι έλληνας: αυτή είναι όλη η ιστορία.

Και δεν είναι θέμα των ανεπρόκοπων αληταράδων πολιτικών - είναι θέμα καθημερινό, είναι θέμα των άξεστων, αμόρφωτων κάφρων που σας καταπιέζουν με τις φωνάρες τους τις σκουπιδίλες και τη γυφτιά τους κάθε ένα λεπτό που περνάει, 365 μέρες το χρόνο.

Και μετά συζητάμε για τα δέντρα;
Πλάκα κάνουμε;