Οι γυναίκες της ζωής μου

Προφανώς περιμένετε να απαριθμήσω ονόματα, περιστατικά και ρόλους, αλλά εγώ έχω άλλους σκοπούς. Θέλω απλά να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου που είμαι καθημερινά ανάμεσα σε τόσες γυναίκες. Και όχι μόνο. Τις απολαμβάνω, τις θαυμάζω, τις εκτιμώ. Το βρίσκω όχι μόνο το "ωραίο φύλο", αλλά και πολύ πλούσιο σε χαρακτηριστικά και ιδιότητες που εμείς τα αγοράκια δεν μπορούμε να δούμε ούτε με τα κυάλια.
Για παράδειγμα, η γυναικεία διαίσθηση, η τρυφερότητα, η αίσθηση του ότι μια γυναίκα στηρίζει σχέσεις όπως, π.χ. μια οικογένεια, μπορεί και 2.
Και εγώ είμαι αρκετά τυχερός.
Καθημερινά, αφήνω το σπίτι μου ττο πρωί όπου η καλή που με αντέχει, με στηρίζει και με αγαπάει. Μεγάλη αγάπη.
Πάω στο γραφείο όπου με περιμένουν άλλες δύο κυρίες, που με τη σειρά τους μου τη λένε, με βρίζουν, αλλά κι αυτές μ' αγαπάνε, γιατί ξέρουν ότι κάνω το παν για να τις υποστηρίξω και να τους δείξω όσα μπορώ στη δουλειά. Λέω μάλιστα για πλάκα ότι αυτές είναι οι σύζυγοι νούμερο 2 και 3, without benefits όμως.
Στη συνέχεια κάνω διάλειμμα, πάω πισίνα. Εκεί με περιμένει η δασκάλα μου, υπέροχη, χαμογελαστή, που μας βγάζει το λάδι. Με αυτήν η σχέση είναι σχετικά πρόσφατη, αλλά πολύ καλή και κεφάτη.
Οι συμμαθήτριές μου στην πισίνα, καμμιά 15αριά πιπίνια 70-75 χρονών, θεόμουρλες, απίστευτες, ασταμάτητες, με κάνουν και γελάω σε σχεδόν καθημερινό επίπεδο. Με βλέπουν σα ξερολούκουμο και με φροντίζουν η καθεμία με τον τρόπο της.
Όταν κατά το απογευματάκι πάω στη σχολή, εκεί με περιμένουν τα παιδάκια μου, συνήθως καμμιά 65αριά από δαύτα, εκ των οποίων οι 4-5, άντε 8, είναι αγοράκια, και τα υπόλοιπα είναι  κοριτσάκια 22-28 χρονών. χαριτωμένα, βλαμμένα, κακομαθημένα, υπέροχα, απαίσια, κάθε λογής.
Αλλά έχουν φοβερή πλάκα. Και σίγουρα τραβάνε την προσοχή μου περισσότερο απ' όσο ο μαστρο-Μήτσος ο σιδεράς και τα άλλα μαστόρια, που σίγουρα δεν είναι χαριτωμένα!
Απόλαυση λοιπόν οι γυναίκες στη ζωή μου, και χωρίς να αναφέρω τεράστια κεφάλαια όπως η μάνα μου ή η αδελφή μου (ιστορίες που βάζεις τα γέλια, τα κλάματα, βάζεις και καμμιά μολότωφ στο τέλος για γαρνιτούρα). Αλλά υπέροχες.
Για τις ηλεκτρονικές γυναίκες, εσάς τις κομπιουτερούδες, ένα έχω να σας πω: σας θέλω οπωσδήποτε στη ζωή μου! Ακόμα και αυτή η συντροφικότητα, η ερμαφρόδιτη, η ηλεκτρονική, έχει μια δόση τρυφερότητας που, μαζί με την ασφάλεια της ελεγχόμενης απόστασης μπορεί να χτίσει μια πολύ ιδιαίτερη συμπάθεια. 
Έτσι λοιπόν - τις θαυμάζω, τις απολαμβάνω, τις παρατηρώ, τις αγαπάω.
Την καθεμία διαφορετικά, με άλλο τρόπο, σε άλλη θέση, με άλλο ρόλο.
Αλλά, ρε πούστη μου, ο Θεός είχε ποοοοοολλά κέφια όταν έφτιαχνε αυτό το ανεξήγητο, το εκνεευριστικό, αλλά συνάμα υπέροχο πλάσμα που  λέγεται γυναίκα. 
Θυμάμαι τον Καζαντζάκη, νομίζω στην Αναφορά στο  Γκρέκο, που έλεγε:
"Είμαι πιστός στη μία και μοναδική Γυναίκα, που αυτή τη στιγμή λέγεται τάδε και είναι έτσι κι έτσι κι έτσι".
Προφανώς μου συγχωρείτε το ελεύθερον της ερμηνείας!
Σας φιλώ γλυκά για καλημέρα, απόλυτα τρυφερά, και με χαμόγελο.

Χάρτινες Γυναίκες (1)

1. Εξηγούμαι

Πολλά χρόνια με απασχολεί η ερώτηση "γιατί ζωγραφίζουμε".

Αντιδραστικός καθώς είμαι, μου είναι αδύνατο να παραμείνω στη γνωστή απάντηση περί "προσωπικής έκφρασης" που απλά δε μου λέει τίποτα.

Χωρίς να θέλω να εκδιπλώσω εκτενώς τις απόψεις μου περί τέχνης και να σας κάνω να χασμουρηθείτε από τώρα, θα περιοριστώ να πω ότι κατά την ταπεινή μου άποψη, το θέμα δουλεύει ως εξής:

Έρχεται μπροστά σου ένα αντικείμενο/πρόσωπο που βρίσκεις ενδιαφέρον. Αυτό μπορεί να συμβαίνει λόγω της ομορφιάς του, αλλά ενίοτε και λόγω της ασχήμιας ή της ιδιαιτερότητάς του. Τραβάει την προσοχή σου, και θέλεις να το καταλάβεις καλύτερα.

Το κοιτάς, το χαζεύεις, σκέφτεσαι τί σημαίνει αυτό που βλέπεις και σχηματίζεις άποψη, την αντανάκλαση δηλαδή αυτού που βλέπεις επάνω σου. Και τότε νιώθεις την ανάγκη να οριστικοποιήσεις, να διαγράψεις αυτή την άποψη στο χαρτί για να τη "δεις" καλύτερα.

2. Προειδοποιώ

Για διάφορους λόγους, κάποιες γυναίκες, άλλοτε πραγματικές, με σάρκα και οστά, και άλλοτε φανταστικές οπτασίες που εισέβαλλαν απειλητικά στη ματιά μου και έκλεψαν με τρόπο πανούργο αλλά και γοητευτικό την προσοχή μου, πιστεύω ότι αξίζει και θέλω να σας τις γνωρίσω.

3. Και πυροβολώ...

Κυρίες και κύριοι,

Η Ντόκτορ Πέππερ (καμμιά σχέση με τον Χάππυ Πέππερ)

Καθόταν απέναντί μου στο τραίνο στη διαδρομή London Euston - Stoke-on-Trent κάποια στιγμή το 1997. έπινε αυτό το άθλιο ποτό που πρέπει να είσαι άγγλος (άγγλοι - ugly) για να το πιεις και με κοιτούσε (πολύ ωραία μπλε ματάκια). Εγώ είχα κολλήσει στο τεράστιο στόμα της και τα σκληρά της χαρακτηριστικά. Δεν μπορούσα να τα συνδυάσω στο μυαλό μου με τα τόσο χαριτωμένα της κοτσιδάκια. (έχω λόξα με τα κοτσιδάκια - βλ. Πρίνσες Λέϊα, star wars 1)

Από τη μία έβρισκα πολύ γοητευτικά τα σχεδόν σχιστά της μάτια, από την άλλη με δυσκόλευε το στόμα της. Στο περίεργο (σαν μακαρονάδα) μυαλό μου, το στόμα άρχισε να μεγαλώνει επικίνδυνα και να διαστρεβλώνει την εικόνα της πραγματικότητας. προσπαθούσα να είμαι διακριτικός και σίγουρα σκέφτηκα να τη ρωτήσω "συγνώμη, πως κολλάει ένα τόσο έντονο στόμα στο κατά τ' άλλα χαριτωμένο σας πρόσωπο;", πράγμα όμως που εν τέλει δεν έκανα.

Στο τελευταίο σκιτσάκι ίσως δείτε ομοιότητες με την καλόγρια του Maester (γνωστός σκιτσογράφος κόμιξ - θεός), αυτήν τη θεόμουρλη αναρχική καλόγρια που οδηγάει τσόπερ, φοράει άρβυλα και δέρνει κόσμο. άψογος.

H Pulp Fiction (και παλπ, και φίκτιον - εντελώς όμως)

Σε αντίθεση με την Πέππερ, η επόμενη κυρία είναι εντελώς χάρτινη. Δεν είναι άλλο από μια επιμειξία Pulp Fiction (η Uma Therman με την απίστευτη μελαχροινή περούκα της) με τη φαντασία μου και το "παπίτσα λούκ" - στόμα. Αυτό. Το μυαλό ξεκινάει με μια εικόνα ως αφορμή και μετά αποδεσμεύεται από αυτήν, ξετινάζεται μπροστά, παίρνει φόρα, και μετά, ...κατηφόρα!

Η "μυτερή" γκόμενα της εικόνας που ξεκινάει υποσχετικά μετασχηματίζεται, μεταμορφώνεται σταδιακά. Με προβληματίζει αυτό το κοντό μαλλί (έχω λόξα με το κοντό μαλλί), πόσο μπορεί να κάνει διάλογο με το πρόσωπο. Τζαζ και τσάρλεστον και

Τσουυυυυυυυπ!

Η εικόνα ως δια μαγείας αποκτά μια πιο απόμακρη διάσταση. Κάτη σαν τη Δούκισσα Τάδε στο φουαγιέ με τον Πουαρώ και την Αγκάθα αγκαλιά...

Τέλος πάντων. να μη σας πρήζω πρωινιάτικα με τα κολλήματά μου. Ας αφήσω και άλλα πρηξίματα για αργότερα.