Χάρτινες Γυναίκες (1)

1. Εξηγούμαι

Πολλά χρόνια με απασχολεί η ερώτηση "γιατί ζωγραφίζουμε".

Αντιδραστικός καθώς είμαι, μου είναι αδύνατο να παραμείνω στη γνωστή απάντηση περί "προσωπικής έκφρασης" που απλά δε μου λέει τίποτα.

Χωρίς να θέλω να εκδιπλώσω εκτενώς τις απόψεις μου περί τέχνης και να σας κάνω να χασμουρηθείτε από τώρα, θα περιοριστώ να πω ότι κατά την ταπεινή μου άποψη, το θέμα δουλεύει ως εξής:

Έρχεται μπροστά σου ένα αντικείμενο/πρόσωπο που βρίσκεις ενδιαφέρον. Αυτό μπορεί να συμβαίνει λόγω της ομορφιάς του, αλλά ενίοτε και λόγω της ασχήμιας ή της ιδιαιτερότητάς του. Τραβάει την προσοχή σου, και θέλεις να το καταλάβεις καλύτερα.

Το κοιτάς, το χαζεύεις, σκέφτεσαι τί σημαίνει αυτό που βλέπεις και σχηματίζεις άποψη, την αντανάκλαση δηλαδή αυτού που βλέπεις επάνω σου. Και τότε νιώθεις την ανάγκη να οριστικοποιήσεις, να διαγράψεις αυτή την άποψη στο χαρτί για να τη "δεις" καλύτερα.

2. Προειδοποιώ

Για διάφορους λόγους, κάποιες γυναίκες, άλλοτε πραγματικές, με σάρκα και οστά, και άλλοτε φανταστικές οπτασίες που εισέβαλλαν απειλητικά στη ματιά μου και έκλεψαν με τρόπο πανούργο αλλά και γοητευτικό την προσοχή μου, πιστεύω ότι αξίζει και θέλω να σας τις γνωρίσω.

3. Και πυροβολώ...

Κυρίες και κύριοι,

Η Ντόκτορ Πέππερ (καμμιά σχέση με τον Χάππυ Πέππερ)

Καθόταν απέναντί μου στο τραίνο στη διαδρομή London Euston - Stoke-on-Trent κάποια στιγμή το 1997. έπινε αυτό το άθλιο ποτό που πρέπει να είσαι άγγλος (άγγλοι - ugly) για να το πιεις και με κοιτούσε (πολύ ωραία μπλε ματάκια). Εγώ είχα κολλήσει στο τεράστιο στόμα της και τα σκληρά της χαρακτηριστικά. Δεν μπορούσα να τα συνδυάσω στο μυαλό μου με τα τόσο χαριτωμένα της κοτσιδάκια. (έχω λόξα με τα κοτσιδάκια - βλ. Πρίνσες Λέϊα, star wars 1)

Από τη μία έβρισκα πολύ γοητευτικά τα σχεδόν σχιστά της μάτια, από την άλλη με δυσκόλευε το στόμα της. Στο περίεργο (σαν μακαρονάδα) μυαλό μου, το στόμα άρχισε να μεγαλώνει επικίνδυνα και να διαστρεβλώνει την εικόνα της πραγματικότητας. προσπαθούσα να είμαι διακριτικός και σίγουρα σκέφτηκα να τη ρωτήσω "συγνώμη, πως κολλάει ένα τόσο έντονο στόμα στο κατά τ' άλλα χαριτωμένο σας πρόσωπο;", πράγμα όμως που εν τέλει δεν έκανα.

Στο τελευταίο σκιτσάκι ίσως δείτε ομοιότητες με την καλόγρια του Maester (γνωστός σκιτσογράφος κόμιξ - θεός), αυτήν τη θεόμουρλη αναρχική καλόγρια που οδηγάει τσόπερ, φοράει άρβυλα και δέρνει κόσμο. άψογος.

H Pulp Fiction (και παλπ, και φίκτιον - εντελώς όμως)

Σε αντίθεση με την Πέππερ, η επόμενη κυρία είναι εντελώς χάρτινη. Δεν είναι άλλο από μια επιμειξία Pulp Fiction (η Uma Therman με την απίστευτη μελαχροινή περούκα της) με τη φαντασία μου και το "παπίτσα λούκ" - στόμα. Αυτό. Το μυαλό ξεκινάει με μια εικόνα ως αφορμή και μετά αποδεσμεύεται από αυτήν, ξετινάζεται μπροστά, παίρνει φόρα, και μετά, ...κατηφόρα!

Η "μυτερή" γκόμενα της εικόνας που ξεκινάει υποσχετικά μετασχηματίζεται, μεταμορφώνεται σταδιακά. Με προβληματίζει αυτό το κοντό μαλλί (έχω λόξα με το κοντό μαλλί), πόσο μπορεί να κάνει διάλογο με το πρόσωπο. Τζαζ και τσάρλεστον και

Τσουυυυυυυυπ!

Η εικόνα ως δια μαγείας αποκτά μια πιο απόμακρη διάσταση. Κάτη σαν τη Δούκισσα Τάδε στο φουαγιέ με τον Πουαρώ και την Αγκάθα αγκαλιά...

Τέλος πάντων. να μη σας πρήζω πρωινιάτικα με τα κολλήματά μου. Ας αφήσω και άλλα πρηξίματα για αργότερα.