Ο Νεφεληγερέτης

Ως επίγραμμα λέξεων αρχαίων,

τα σύννεφα οδηγούν τη νέα ημέρα.

Xριστουγεννιάτικες Ιστορίες

Αμφιβάλλω ότι μπορείτε να διαβάσετε τις λεξούλες μέσα στις γραμμούλες,

οπότε θα περιμένω ...

Σας μεταφέρω χουχουλιαρίσματα και ξεσαλώματα (η κάθε προτίμηση είναι ελεύθερη και προσωπική).

Και έχει μια λιακαδάρα έξω.... (ότι πρέπει για ac/dc εν οίκω)

ΥΓ - Nightmare Before Christmas

(δεν ξέρω γιατί το αναφέρω, το έχω απολαύσει στο παρελθόν)

"Δεν υπάρχει μέσος άνθρωπος" - είδη υπό εξαφάνιση

Οι αφορμές:
1. Εχτές, αφού σταμάτησα τη δουλειά και έκατσα λίγο να ξεκουραστώ, χάζευα για πολλοστή φορά τη διαφήμιση του ΟΤΕ με τον εύσωμο κύριο να ζητάει σούσι και να παραλαμβάνει πίτσα.
2. Σήμερα το πρωί, η "από πάνω" φώναζε για πολλοστή φορά το σύζυγο "μαλάκα", "άχρηστο", και όλα τα σχετικά με άπειρη φυσικότητα
και τέλος,
3. Χάζευα τη νέα έκδοση "Logicomix" με την απόπειρα μιας ομάδας ανθρώπων να αποδώσουν σε κόμιξ τα βασικά σημεία της διδασκαλίας του Bernard Russell για τα θεμέλια της Λογικής στο γύρισμα του προηγούμενου αιώνα.
Η παρατήρηση:
Αν κλείνεις το πεζοδρόμιο με το τζιπ σου, είσαι φυσιολογικός
Αν πηδάς τη γραμματέα σου και η σύζυγός σου γονατίζει σε απάντησή σου την πιστωτική σου σε τσάντες και σε γυμναστήρια,κλπ, είσαι φυσιολογικός
Αν λες ψέματα σε όλο τον κόσμο και φυλάς την πάρτη σου σα ψωριάρης, είσαι φυσιολογικός
Αν πατάς επί πτωμάτων και χέστηκες για τους άλλους, είσαι φυσιολογικός
και άλλα πολλά
(μπορείτε να προσθέσετε ό,τι προαιρείσθε στη λίστα - είναι ανοιχτή)

Αν όμως ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ,
ΤΟΤΕ
ΤΟΤΕ
ΤΟΤΕ
ΕΙΣΑΙ ...
Και εδώ στέκομαι. Δεν μπορώ να πω τη λέξη.
Διαφορετικός; Ανώμαλος; Μαζοχιστής; Αποτυχημένος;
Σίγουρα πάντως, είδος υπό εξαφάνιση.
Και μάλιστα, απορώ πως δε μας έχουν κυνηγήσει για να μας εξοντώσουν ακόμα.
Είδος ΠΡΟΣ εξαφάνιση.
Όλη, σύσσωμη η Ιστορία της Φιλοσοφίας πραγματεύεται/αναζητεί/εξετάζει τη Μία και Μόνη Αλήθεια. Για τις "επιστήμες", να μη συζητήσω. Για τους καρεκλοκένταυρους καμματικοποιημένους και τις πηδούκλες που τρέχουν πίσω από δημοσιεύσεις για να αποδείξουν μέσα από τον αριθμό των "με το κιλό" δημοσιεύσεων (θα τη φάτε εδώ ή να σας την τυλίξω;) την υπεροχή τους έναντι άλλων συναδέλφων, ας μη τη συζητήσουμε.
Και το εργαλείο, το ίδιο:
Οι συνταγές μαγειρικής, το "φυσιολογικό".
Και όλα τα υπόλοιπα, στην πυρά! στην πυρά!
Πλάνη η ιδέα του προτύπου, του φυσιολογικού, του αληθούς, του σωστού, του ηθικού.
Εργαλεία εξουσίας για επιτήδειους σεφ της πραγματικότητας.
Οπότε τώρα, με αφορμή τα χριστούγεννα (να μην πιάσω στο στόμα μου το παπαδαριό, τους εκμεταλλευτές των ανθρώπων που έτυχε να "πιστεύουν"), δηλώνω ευθαρσώς:
Τις έχω παντελώς χεσμένες τις δηλώσεις περί σωστού και λάθους.
Τις έχω παντελώς χεσμένες τις απόψεις που μας λένε πως πρέπει ή δεν πρέπει να σκεφτόμαστε, να πιστεύουμε, να αντιδράμε, να συμπεριφερόμαστε.
Τις έχω χεσμένες τις Πλάνες περί του Θείου, του Δικαίου, του Κράτους, του Ελληνισμού.
Όλα τα εργαλεία που εφευρίσκουν συνταγές μαγειρικής για το πως θα μας καταπιέζουν, θα μας κοροϊδεύουν και γενικά να αποπειρώνται να μας ελέγξουν.
Τους έχω χεσμένους,
γενικώς.
Κλείνομαι στην καστρούκλα μου έχοντας πετάξει από το παράθυρο τις κωλοϊδέες τους,
υψώνω τους τοίχους μου και κρατάω γερά στα χέρια μου την καλή μου τη διάθεση ως απάντηση στο κωλοκράτος, τους ψευτοαντιδραστικούς κωλοτσογλαναράδες που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στις παραπαίουσες και δάνειες ψευτοϊδεολογίες του κάθε τσαρλατάνου (ψευτοαριστερού, ψευτοδεξιού, ψευτοαναρχικού, και γενικά του κάθε Ψεύτη με "ψ" κεφαλαίο) .

Και όσο για τους επίδοξους μνηστήρες της μαλακο-Πηνελόπης-εξουσίας,
Κουφάλες νεκροθάφτες, ποτέ δε θα σας κάνω ττη χάρη!
Περνάω καλά και μαζεύω σπυρί-σπυρί όλες τις ηλιαχτίδες που μπορώ, όλα τα χαμόγελα, όλες τις ματιές, τα ξημερώματα και τα δειλινά,
Σαπίστε στην αγωνία της επιβεβαίωσης, σαπίστε στην αγωνία της εξουσίας.
Αναλωθείτε στην συγγραφή τσελεμεντέδων συμπεριφοράς, στατιστικών μεθόδων για μέσους ανθρώπους με μέσες συμπεριφορές!
Φιλάρες ρε! Μπόλικες!

To καλύτερο ποστ

Είπα και γω να γράψω κάτι, αλλά προηγουμένως "ας ρίξω μια ματιά γύροθεν". Μπήκα λοιπόν στο Spy, τον οποίο παραδέχομαι μεγαλοφώνως, και είδα την ανάρτησή του για "την πιο σοβαρή μελέτη του κόσμου" και έπεσα ξερός.
Δεν έχω να πω τίποτα.
Του βγάζω το καπέλο!

Silent Night.

Είναι η περίπτωση που το "Silent Night" δε μεταφράζεται ως "Άγια Νύχτα".
Είναι η περίπτωση που η Νύχτα κυριαρχεί, και μάλιστα Ήσυχη, Σιωπηλή.
Σιωπηλή.
Σιωπηλοί παραμένουν όλοι.
Τα blogs έχουν σιωπήσει, οι άνθρωποι παραμένουν βουβοί, αποσβολωμένοι.
Για την Πόλη, για την Κατάσταση, κανένα λόγο δε θα σπαταλήσω.

Έστω και έτσι, είμαστε ζωντανοί,
ίσως λίγο περισσότερο από πριν,
λιγότερο εφησυχασμένοι, περισσότερο μαχητικοί,
Σίγουρα πιο πεισματάρηδες,

Ίσως λίγο πιο ζωντανοί.
Και τα απογεύματα συνεχίζουν να έρχονται,
ο ήλιος συνεχίζει να βγαίνει,
και ο Χρόνος Παραμονής μας συνεχίζει να περνάει.

Εύχομαι να αξιοποιούμε το δυνατόν αποτελεσματικότερα
και απολαυστικότερα
Το χρόνο μας.

Υ.Γ.
Είναι λίγο περίεργα άκαιρο, αλλά θυμήθηκα μια φράση του Bond:
-Πως αντέχεις να ζεις έτσι; (του λέει η όμορφη ξανθιά/μελαχροινή/...)
-Βυθίζομαι στις Απολαύσεις που μου κρύβει μέσα της η Ομορφιά.

Καλό απόγευμα Δευτέρας σε όλους.

Communication Breakdown

1. Good times, bad times
2. BabeI'm gonna leave you
3. You shook me
4. Dazed and confused
5. Your time is gonna come
6. Black mountain side
7. Communication breakdown
8. I can't quit you baby
9. How many more times

How many more times? Αλήθεια...

Επιστροφή στο χώρο του εγκλήματος

Έτσι λένε - ότι επιστρέφεις.

Και αυτές τις μέρες έχω και γω τις επιστροφές μου.

Επέστρεψα για δουλειά στην Πλατεία. Εκεί που άλλοτε πίναμε καφέδες, το γυρνούσαμε σε ούζα, μετά πηγαίναμε δίπλα στον κάβουρα για σουβλάκια...

υπέροχες μέρες, με την τσαχπινιά και τις υπέροχες μαυρίλες τους...

Έτσι λοιπόν, αφιερώνω στιγμές και σκέψεις περασμένες, αποτυπωμένες στο χαρτί, με τρόπο αλλοτινό.

"Χρόνος παροντικός και χρόνος παρελθοντικός, λίγη συνειδητότητα αφήνουν μόνο"

T.S. Elliot - 4 Κουαρτέτα - Burnt Norton.

Το έγραψα, το ξανάγραψα, το σχολίασα,

επέστρεψε και αυτό, αυτοβούλως και στριφογυρνάει ατίθασα στο μυαλό μου σαν κουνούπι.

Ξεκίνησα να το διώξω, το αγάπησα στο δρόμο, το καλωσορίζω και το φιλοξενώ εδώ με θαλπωρή νοσταλγική.

Απόγευμα σας δίνω.

Snakes n' Ladders

Πόσο χαίρομαι που δεν υπάρχει πραγματικότητα!
Δεν υπάρχει αυτό που βλέπουμε, δεν είναι το ίδιο για όλους.
Θυμάμαι ένα έργο των Monty Pythons, νομίζω κάτι με τα "κουλουβάχατα της ιστορίας".
Υπήρχαν τρύπες στο χρόνο και έμπαιναν εδώ και έβγαιναν εκεί, κ.ο.κ.
Κάπως έτσι βλέπω τον κόσμο γύρω μου. Βλέπω κάτι, μου θυμίζει κάτι άλλο, νιώθω κάτι άλλο, και καταλήγω αλλού. Η γιαγιά μου θά'λεγε απλά "από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα". Πολύ πραγματιστική θεώρηση. Σχεδόν "ρεαλιστική".
Πουθενά όμως δεν υπάρχει πραγματικότητα...
Τη σκότωσα!
Ήταν βαρετή, μονοδιάστατη, σχεδόν αναμενόμενη.
Ενώ αυτό το ανείπωτο, το περίεργο, το προσωπικό που ανεβαίνω στη ράχη του Snake και γλιστράω με κομμένη την ανάσα τη Ladder...
Ενθουσιαστικό, fascinating,
αυτό που σου κόβει την ανάσα,
το υπέρτατο αγαθό,
το Αναπάντεχο.

Βάζω τη φωτογραφία, βάλτε τα λόγια1

Kατόπιν αίτησης Lee...

Διάβασα το ποστ της φίλ-lee- ς και όταν είδα τί τράβηξαν με τον DJ μου έφυγε το χαμόγελο!

Πάραυτα, στο γενεθλιάτικό μου ποστ, μού έριξε λαμπρή ιδέα, και παρόλο που μου φαίνεται λίγο σαν διαδικτυακό στριπτήζ (πράγμα για το οποίο πιστέψτε με δεν έχω ιδιαίτερη πρόθεση προς το παρόν - πες ότι έχω πονοκέφαλο!), σας παραθέτω μέρος του αυτο-τατού.

Πολύ πλάκα η αδράνεια κάτω από τους κέδρους της Γαύδου με 128 βαθμούς κελσίου.

Απορίες 37

Σήμερα το πρωί ξύπνησα με κέφια. Είχε να μου συμβεί μέρες. Ίσως και να φταίει που έχω γενέθλια (37), και έχω αποφασίσει να εξαφανιστώ απ' τη δουλειά μετά το μεσημέρι. Παίρνω το αυτοκίνητο, βάζω ραδιόφωνο και ακούω: "κοκομπλόκο".
Άκου εκεί "κοκομπλόκο". Το Πνεύμα των Καιρών. Κοκομπλόκο. Γουάτ ίζ ίτ;
Υποθέτω κάτι σαν "πάμε πλατεία" για τους παλιότερους, κ.ο.κ.
Θα ταιριάζει με αυτά τα παιδάκια των διαφημίσεων με τα μαλλάκια για μπούφλες πολλές, κάτι που σου θυμίζει Μπήτλς μετά από όργιο πολυήμερο.
Επαναλαμβάνω: Ποιός μπορεί να με βοηθήσει - τί είναι το Κοκομπλόκο; τόσο πολύ μεγάλωσα που δεν καταλαβαίνω. ("δεν υπάρχει" - που΄λένε οι νέοι). Και το πιο περίεργο - νιώθω πολύ νέος (είπε ο παππούς και έγειρε προς τα πίσω!)

Η Υφάλμηρη

Εδώ και χρόνια ταξιδεύω σε μία θάλασσα ιδιαίτερη. Έχει τα δικά της ρεύματα, τα δικά της κύματα, τις δικές της τρικυμίες και υπέροχες αυγές και ήλιοβασιλέματα. Τις νύχτες, τα αστέρια γίνονται ακόμη λαμπρότερα. Στα κύματά της, με σαγηνεύει ο τρόπος που αποτραβάει ο άνεμος τις λίγες σταγόνες στην κορυφή τους και τα μετουσιώνει σε αύρα. Βρίσκω μοναδική τήν αίσθηση από την αύρα της στο πρόσωπό μου.

Το σχιζοειδές και το ροδάκινο

Εικόνα 1:
Αγαπημένο μου, ως βιβλίο, ως αναφορά και κυρίως, ως σκαλοπάτι σκέψης, διατέλεσε για μεγάλο διάστημα η προσέγγιση του Jean Brun για τους Προσωκρατικούς (εκδόσεις Χατζηνικολή, φυσικά).
Εκεί, μου τράβηξε μια χαρακιά η πρόταση του Αναξίμανδρου για το οντολογικό του μοντέλο:
"Ο κόσμος είναι μία δίνη, και στο κέντρο της είναι ο φόβος"

Εικόνα 2:
Στην κινηματογραφική ταινία "Face off", ο Καλός (John Travolta) αλλάζει θέσεις "δανείζοντας" το πρόσωπό του στον Κακό (Nicholas Cage). Σε κάποια σκηνή, ο Κακός αναφέρει τα θύματά του ως "ροδάκινα".

Κοκτέϊλ εικόνων - διαμόρφωση πρότασης:
Οι άνθρωποι είναι ροδάκινα. Έχουν ένα κέλυφος, ένα δέρμα, μία σάρκα σαν του ροδάκινου, τη συμπεριφορά τους απέναντι στον κόσμο και στα πράγματα. Επίσης, έχουν ένα κουκούτσι, έναν πυρήνα, σκληρό (οι θεωρητικοί αναγνώστες μοιραία θα κάνουν την αντιπαραβολή με τις επιστημολογικές προσεγγίσεις του"σκληρού πυρήνα") που δεν αλλάζει.

Λατρεύω τα θραύσματα σκέψεων που έχουμε την τιμή να μας ταξιδεύουν στις Χώρες του Ποτέ-Ποτέ. Αγαπάω τον M.C.E. και τις κρυμμένες εικόνες.
Σας αφήνω προς το παρόν με τον καθρέφτη της γιαγιάς μου.

Παιχνιδάκια - Κυριακές απογεύματα

Οι φίλοι μου. Οι σκέψεις μας. Οι Κυριακές μας.
Καφεδάκια σπιτίσια χουχουλιάρικα. Κέφια για να αποτινάξουμε τις συμβάσεις.

Ήρθαν τα παιδιά σπίτι. Καθώς μιλούσαμε, σκοντάψαμε στις λέξεις. Ουπς! Νάτος ο Μπαμπινιώτης, ο Σταματάκος, και άλλοι φίλοι.
Βρεθήκαμε να ξεσκονίζουμε λέξεις κι έννοιες. Να φλερτάρουμε με τα νοήματα, σα να ξεθάβουμε μακρινούς, αγαπημένους θησαυρούς.
Μετά τη γοητεία του "αδελφός" (α+δέλφυς=μήτρα, εξ' ού και δελφ-ίνι λόγω μύθου για τη γέννησή του από τη Θάλασσα), τους κορύβαντες, και άλλους πολλούς, ήρθε η Ώρα. Η ώρα που ζητούσε τη δημιουργική πρόταση:
-Παίζουμε Σπκράμπλ (ανακατωσούρα, γενικώς);
-Ναι.
(Κανόνες. Δεσμευτικοί, ίσως λίγο βαρετοί.)
-Ούφ! Πάλι μελέξεις που υπάρχουν;
-Ας παίξουμε με λέξεις που δεν υπάρχουν.
-Σούπερ! Πως; Να επινοήσουμε κάποιες, να είναι αληθοφανείς, όχι επιτηδευμένες.
-Πάμε!

Αποτέλεσμα:
Ρεμβίνι: το πιπίνι που ρεμβάζει/ εσύ όταν ρεμβάζεις το πιπίνι.
Αρεμβινίλ: Γνωστό φάρμακο που σου δίνει με το ζόρι η καλή σου (3 φορές ημερησίως) αν σε πιάσει να ρεμβάζεις πιπίνια.
Νησωδία: Η βρωμερή μυρωδιά των λιμανιών στα νησιά, μόλις κατεβαίνεις πό το πλοίο.
Σπαρτέκ: Γνωστή τάση στις τεχνολογικές καινοτομίες της σύγχρονης σπάρτης.

Και άλλα πολλά.
Ενθύμηση στιγμών κυριακάτικων του χειμώνα που πέρασε, νύξη για το χειμώνα που έρχεται (όταν και αν).

Μια εικόνα, καθόλου λέξεις, πολλές λέξεις.

To playroom

Τελικά, είναι το όνειρο του μεγαλύτερου ποσοστού των ανθρώπων που συναντάω στη δουλειά μου.
Να "βάλουν ένα κεραμίδι πάνω απ' το κεφάλι τους", να χτίσουν ένα σπίτι, ¨όπως πρέπει".
Το "όπως πρέπει" ξεκινάει στην αρχή (σχεδόν) αθώα. Να πάρουν μηχανικό, να κάνουν μια μελέτη "όπως πρέπει" και μετά να προχωρήσουν στην κατασκευή ¨΄οπως πρέπει".
Στο δρόμο, το "πρέπεϊ" χάνει το δρόμο του. Στην αρχή καταργείται ο μηχανικός. Δεν καταλαβαίνουν τη σημασία του αρχιτέκτονα, τον οποίο πετάνε πρώτο στο καλάθι με τα αζήτητα. Έτσι κρατάνε μόνο τον πολιτικό μηχανικό, που στο δικό τους το μυαλό χρειάζεται έναντι του αρχιτέκτονα (που στο μυαλό τους δεν είναι μηχανικός). Αλλά κι αυτός δεν κρατάει πολύ. Μένει για την άδεια με την προοπτική να συνδυάσει στατικά και αρχιτεκτονική, αφού άλλωστε "έχει γούστο".
Μόλις βγεί η άδεια και ζητήσει ο άνθρωπος αμοιβή επίβλεψης, τσουπ! πάει κι αυτός για φούντο. "Δεν ξέρει αυτός, δε νιώθει. Εγώ ξέρω. Αλίμονο. Μπορεί να είμαι (π.χ.) δικηγόρος, αλλά έχω μυαλό".
Οπότε πάνε μόνοι τους να βγάλουν το φίδι απ' την τρύπα.
Κλέβουν τετραγωνικά απ' τη στέγη, απ' τους ημιυπαίθριους ("έλα μωρέ, σε μας θα έρθει η πολεοδομία; αφού όλοι το κάνουν"), και φυσικά, απ' το υπόγειο.
Και φτάνουμε στο ζουμί.

Έχοντας κλέψει τετραγωνικά, έχοντας ξωπετάξει τους μηχανικούς, έχουν εξασφαλίσει το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους. Χτίζουν το ισόγειο "με το καλό το σαλόνι" γιατί "τί θα πει ο κόσμος", βάζουν ένα τζάκι ΝΑ, με μάρμαρα παντού, και μετά πρέπει ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΕΝΑ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΜΗ ΧΑΛΑΣΟΥΝ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟ ΣΑΛΟΝΙ. Και πάνε στο υπόγειο.
Πάνε στο υπόγειο. Πάνε στο υπόγειο, το "κλεψιμέϊκο", να το κάνουν καθημερινό. Το βαφτίζουν "πλέϊρουμ", του πετάνε κι ένα τζακάκι να ξεγελάνε τους εαυτούς τους ότι είναι κανονικό σπίτι, γκρεμίζουν και κάνα τοίχο να ανοίξουν καμμιά τρύπα να πάρουν αέρα, να μη σκάσουν σαν τα ποντίκια, και,
ΕΙΝΑΙ ΠΑΣΙΧΑΡΕΙΣ.
Κέρδισαν. Έκλεψαν τα τετραγωνικά, είναι έξτρα, είναι μαγκιά, και δε χρειάζεται να χαλάσουν και το ίματζ του ισογείου. Δεν πειράζει που μετά από τόση προσπάθεια είναι (ημι)υπόγειο.

Το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Έχουμε πλέϊρουμ, μόνοι μας το φτιάξαμε, τύφλα νά'χουν οι μηχανικοί (τί ξέρουν αυτοί άλλωστε;).

New Βαβούρ - Era

Xωρίς πολλά πολλά, κάποιο σάββατο (πριν κάνα εννιάμηνο) ήρθε η "από κάτω" κοπελίτσα που διατηρεί στο ισόγειο χώρο γιόγκα και μου είπε "λυπάμαι που ενοχλώ, γνωρίζω, είναι σάββατο, 12:30 και σίγουρα δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας, αλλά...ξέρετε...σε μισή ωρίτσα έχω διαλογισμό με την ομάδα..."

Τα πήρα και γω με το γεγονός ότι ποτέ/πουθενά δεν υπάρχει στιγμή που να μπορείς να εκφραστείς ελεύθερα (ειδικά όταν σε κατασκευές του '70 οι τοίχοι είναι χάρτινοι) και έφυγα, ΣΦΑΙΡΑ. Πήγα στο Νάκα με το αυτοκίνητο και έκανα κάτι γι' αυτό. Δεν πούλησα το όνειρό μου. Κάποτε, όταν μεγαλώσω (κι άλλο) θα γίνω χοντρός τζαζ ντράμερ, μαυρούλης ίσως. Και έτσι, αγόρασα ένα κομμάτι από το όνειρό μου. Έδωσα κάτι παραπάνω, αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο. Δεν ενοχλώ κανέναν, παρά μόνο τα αυτιά μου δεδομένου ότι ο ήχος στα ακουστικά είναι πάντα στο τέρμα (ίσως γίνω κουφός τζαζ ντράμερ, κάτι σα μετεμψύχωση του Λούτβιχ).

Από την άλλη, θα σχολιάσω, δεν αντέχω. Θα σκάσω.

Πως γίνεται οι γιόγκι να καπνίζουν αρειμανίως, να παρκάρουν τις χιλιάρες μηχανές τους στο πεζοδρόμιό μας εμποδίζοντας τις μαμάδες με τα καρότσια και όλους εμάς να απολαύσουμε τον επίσημα δικό μας, ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΟ χώρο.

Γιόγκα, τσιγάρο-μπουρί και φιλοσοφία-γαρνιτούρα. Έτσι, για νά χουν τη συνείδησή τους ήσυχη; Τέλος πάντων. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι - δυστυχώς αληθεύει.

Και που να σας πω και το άλλο:

Όταν μεγαλώσω ακόμα περισσότερο (!!!), στη δεύτερη ίσως ζωή μου, θα κάνω εικονογράφηση σε παιδικά παραμύθια.

Ουφ! Να δούμε πότε θα μεγαλώσω...

Ο κωπηλάτης στη στέγη

Southbank Centre
Psycho Buildings: Artists Take on Architecture
The Hayward, Friday, 30 May, 2008

Από 'δω το φέρνουμε, από 'κει το φέρνουμε,
περί σχετικών και καθημερινών υπερβάσεων ο λόγος.
Μια χαρούμενη νότα λοιπόν στο συννεφιασμένο ουρανό του Λονδίνου.
Στα πλαίσια έκθεσης, η οροφή της Hayward Gallery γέμισε νερό και οι επισκ'επτες κλήθηκαν να κωπηλατήσουν (!) προκειμένου να αποκτήσουν μιαν εναλλακτική βιωματική εμπειρία της πόλης. Fascinating ! Σαγηνευτικά εκπληκτικό.

Aγαπημένες θυσίες

"...για να τον ακολουθήσει κανείς δε χρειάζεται τίποτα να θυσιάσει. Εις τις ψυχές λοιπόν που δεν έχουν τίποτε να θυσιάσουν, γιατί δεν έχουν τίποτε να λατρέψουν, δεν απομένει παρά τούτη η διέξοδος ως φυγή από τη στυγνή πραγματικότητα του είναι των."

Ποιός είναι πρόθυμος να θυσιάσει;
(έχει ένα υπέροχο απόγευμα έξω)

Φωτεινοί διάδρομοι

"Πως ο δρόμος τούτος είναι μακρύς και πολυώδυνος, οι πιο φωτισμένοι από μάς τό 'χουμε αρκετά διδαχτεί, γιατί κρυμμένη είναι της φύσης η αλήθεια, κι η δικαιοσύνη της πολύ πιο δυσεξιχνίαστη απ' ότι στοχάζεται ο αφιλοσόφητος νους, και αποδιώχνει με άτεγκτη σκληράδα ... και δοκιμάζει σκληρότερα τους δικούς της"
Δημήτρης Πικιώνης, Το πνεύμα της παράδοσης, Δ.Πικιώνη Κείμενα, ΜΙΕΤ, Αθήνα, 1987

Καιροί περίεργοι. Για πολλούς δύσκολοι. Με άλλο "χρώμα" για τον καθένα, με άλλη μελωδία.
Διαβάζω, ακούω, βλέπω.
Σαν αλχημιστής παλιός, σκονισμένος, μαζεύω τη διάθεσή μου σε μπουκαλάκια αόρατα και τη δίνω σε εσάς ψιθυρίζοντας τα μαγικά λόγια, τις δυσπρόσιτες λέξεις. Να διώξουμε τα πολυώδυνα σκοτεινά στενάκια, να περπατήσουμε σε φωτεινούς διαδρόμους, να γελάσουμε με τις βροχές και να παίξουμε τους ήλιους.

(σκέφτομαι απλά να πάω για μια βουτιά να συλλέξω τις αχτίδες που ξετρυπούν το νερό και κρύβονται στα βράχια.)
Καλή ημέρα σε όλους.

Mόνο τα όνειρά μου συνεχίζουν

Ξεπάγιασαν φθινόπωρο
στα χείλια μου
οι λέξεις

Matsuo Basho

Κάστρο Fournier

Κάπου εκεί, στο δρόμο από Χαλαζόνι (χωριό της Δυτ. Πελοπον.) προς Φιλιατρά, στην παραλία, υπάρχει αυτό το περίεργο κάστρο. Βρέθηκα εκεί με φίλους, και μόλις το εντόπισα, πήρα κατευθείαν τη φωτογραφική μηχανή να απαθανατίσω αυτό το βασίλειο του κιτς.
"Όχι ρε γαμώτο... Είναι δυνατόν; Και ποιός έδωσε λεφτά γι' αυτό το πράγμα;", ήταν το πρώτο που σκέφτηκα.
Πήρα φόρα και άρχισα ΑΜΕΣΩΣ να εντοπίζω μία-μία τις κατασκευαστικές ατέλειες, τις μορφολογικές ανακολουθίες, τις κακοτεχνίες. Έβγαλα φωτογραφίες, το φχαριστήθηκε η ψυχή μου. Κατέγραψα τα πάντα. Χάλια κουφώματα, περίεργες και εκτός τόπου αναλογίες, κακοσυντηρημένο, κλπ. κλπ. Περήφανος για το "εύρημα", προχώρησα. "Θα το δείξω στα παιδιά", σκέφτηκα, και προσέθεσα: "σαν παράδειγμα προς αποφυγήν". Με ένα χαμόγελο ΝΑ, τεράστιο, προχώρησα. Έφτασα στην επιγραφή, σήκωσα το φρύδι, χαμογέλασα. "Τί λέει ρε", είπα μέσα μου.

Ώσπου ξαφνικά είδα αυτό:

Βουβάθηκα μεμιάς. Ένιωσα ένα μηδενικό. "Μέτρα τον άνθρωπο σε σχέση με το ποσό της ευτυχίας που χαρίζει στους συνανθρώπους του". Ένα μεγάλο μάθημα για την κριτική που ασκούμε, ο καθένας στον κλάδο του, ένα μάθημα για τους τρόπους που έχουμε διαμορφώσει να "μετράμε" ανθρώπους και ζωή. Μετά από τότε, έχω γίνει πολύ προσεκτικός. Τί λέω, για ποιόν το λέω. Εύκολη είναι η κριτική για ανθρώπους εγωκεντρικούς και αφιλοσόφητους, και λυπάμαι που ήμουν έτσι επιπόλαιος (ευτυχώς, και μαζί και δυστυχώς, ήμουν μόνος, και οι σκέψεις βαριές).

Σας προσφέρω τις σκέψεις μαζί με το περιτύλιγμα του παραμυθιού.

Λαβύρινθος

Η μικρή Sonjatou (2)

Λίγες απαραίτητες διευκρινίσεις:
Κάποτε (πολύ παλιά - ούουου) δούλευα σε ένα γραφείο όπου η γυναίκα του εργοδότη είχε φτιάξει ένα παραμύθι και ήθελε να δοκιμάσει να το εκδόσει. Μου έδωσε το παραμύθι να το διαβάσω και να της κάνω μία πρόταση εικονογράφησης. Όταν το διάβασα, σκέφτηκα ότι κάποια παραμύθια πρέπει να απαγορεύονται. Απλά.
Του είχε δώσει τον τίτλο La fee au lait (η νεράϊδα του γάλακτος) - σαν αρνάκι γάλακτος ένα πράγμα και η ηρωίδα ήταν ένα κοριτσάκι με όνομα "η μικρή ονειρευετόλα" (!).
Το κοριτσάκι λοιπόν είχε επινοήσει ένα μαγικό ραβδί το οποίο και βούταγε μέσα στο -αγαπημένο της- γάλα και το κουνούσε, το κουνούσε, το κουνούσε το ρημάδι ώσπου έκανε μια κουζίνα σήχρηστη, γεμάτη γάλατα παντού, από τοίχους μέχρι ντουλάπια, πατώματα, όλα. Μέσα στα σχήματα από τα γάλατα τα πεταμένα, "έβλεπε" (βλ."ενόραση";) σχήματα, πράγματα, ιππότες και κάστρα.
Μια φορά μπήκε η μαμά της μέσα στην κουζίνα, τα είδε όλα η γυναίκα (στην κυριολεξία) και αντί να την αρχίσει στις γρήγορες, την "επέπληξε" ελαφρώς ώσπου η "ονειρευετόλα" αναφώνησε "καλά, καλά, θα τα καθαρίσω. Και μετά θα γίνω μάγισσα".
Κάπως έτσι τέλειωνε το παραμύθι.
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν μικροί μου φίλοι, με το σενάριο αυτό παραλίγο να ξεράσω (σιχαίνομαι και το γάλα). Στην αρχή σκέφτηκα να αρνηθώ την εικονογράφηση, αλλά μετά από δεύτερη σκέψη αποφάσισα (και δεδομένου ότι με σαγηνεύουν τα δύσκολα, δεν αντέχω τα εύκολα, τα βαριέμαι φριχτά) να το τολμήσω.
Προκύψανε κάποια σκιτσάκια λοιπόν, και η κυριούλα πήγε στον εκδότη.
Μαντέψτε τη συνέχεια:
Μου μεταφέρθηκε ότι ο εκδότης "αρνήθηκε" να το εκδόσει. Δεν έμαθα ποτέ αν ο εκδότης φώναξε την Πρόνοια ή αυτοκτόνησε, δεν έμαθα τον τρόπο που διαφώνησε, έμαθα απλά ότι διαφώνησε. Και τον ευχαριστώ γι' αυτό! Δε θά θελα να έχω συνεισφέρει σε κάτι τόσο απαίσιο.
Μου μείνανε λοιπόν τα σκιτσάκια και υποσχέθηκα κάποτε να βρω μια άλλη ιστορία, ίσως με την ίδια ηρωίδα (με άλλο όνομα φυσικά - ακους εκεί "ονειρευετόλα", θυμίζει τα πάντα μέχρι κατσαρόλα).
Δεν έχω σκεφτεί τίποτα προς το παρόν, οπότε δέχομαι προτάσεις.
Όσο για τα σκιτσάκια, δεν ξέρω εσείς τί λέτε, αλλά εγώ πολύ τα αγαπάω...

Η μικρή Sonjatou

Σας παρουσιάζω τη μικρή Sonjatou.
Ονειρεύεται, αλλάζει τον κόσμο,
αγριεύει,
χαίρεται.

Μια παλιά ιστορία!
(Δε σας τη λέω)

Mεσημεριανοκαλοκαιρινό χαρουμενοβροχάκι

Ξεκίνησα να χαζεύω στον υπολογιστή ώσπου συνειδητοποίησα ότι κάποιος περίεργος για την εποχή ήχος ξετρύπαγε την ηρεμία του μεσημεριού. Βαριές στάλες βροχή, κι αυτές νωχελικές λόγω της ώρας μάλλον. Σαν χαϊ-κου αισθάνθηκα. Έχασα τον ειρμό μου, δε θέλω να χαζέψω στον υπολογιστή. Έχω μια λαχτάρα να μυρίσω τη βροχούλα. Σας αφήνω κεφάτα.

Το πρόσωπό μας

Μια ζωή σφυρηλατούσα το προσωπείο μου
για να σε αντικρύσω.
Ευτυχισμένος που κατόρθωσα επιτέλους να το τελειώσω,
δοκίμασα να το φορέσω.

Τότε, και μόνον τότε,
που ασυναίσθητα χάϊδεψα το πρόσωπο στο γλυκό μέταλλο,
με τρόμο αναγνώρισα το πρόσωπο στο προσωπείο

Δεν ήταν άλλο από το δικό σου.

Τελικά βοηθάνε αυτές οι περιβόητες "διακοπές";

Αργά αλλά σταθερά όλοι επιστρέφουμε στις επάλξεις. Αναπόφευκτα. Περνάμε το πρώτο σοκ, συνήθως τον Πειραιά και μετά ακολουθούν τα υπόλοιπα: αυτοκίνητα, φανάρια, κινητά, κλπ.

Φωτογραφίες από ηλιοβασιλέματα, από ανατολές (για άλλους πριν κοιμηθούν και για άλλους μόλις ξυπνήσουν) που μετά μανίας "μεταφορτώνονται" (ελληνιστί : απλόουντεντ) στα ιστολόγια, στα facebooks κάθε είδους, μπαίνουν σε άλμπουμς, και παρουσιάζονται σε συναθροίσεις σε σπίτια - σε λάπτοπ φυσικά.

Καλύτερα να μην αναφέρω το απαίσιο πλην όμως ανόητο "καλό χειμώνα", που πέφτει βαρύ, σχεδόν σα ταφόπλακα, υποσχετικά με χαιρέκακη μοχθηρότητα να σιγουρέψει ότι "πάνε αυτά που ήξερες τώρα", "κάθε κατεργάρης στον πάγκο του", και ΄'αλλα συναφή.

Εμείς που είμαστε μέσα σ' όλα αυτά; Βαρεθήκαμε αρκετά; "γεμίσαμε μπαταρίες";

Φαντάζομαι ότι για κάποιον που θέλει να το ψάξει, η γλώσσα μας (σε επίπεδο εθίμου περισσότερο) έχει μια σειρά από εκφράσεις του Τέλους της ανάπαυλας και την Αρχή του νέου "μαγγανοπήγαδου".

Για τον καθένα, οι διακοπές είναι τελείως διαφορετικό πράγμα. Άλλος θέλει την Ελούντα του (σαν εξελληνισμένο όνομα νεόπλουτης μεγαλογκόμενας ακούγεται), άλλος τα ταβερνάκια του, άλλος να σημειώσει πόσες φορές "τά' σπασε" στα κλαμπομπαράκια.

Ο καταπιεσμένος εργαζόμενος τα "σπάει" διαφορετικά από τον καταπιεσμένο γιάπι, ή έστω τον καταπιεσμένο ροκά.

Και όλοι, με την οργή της καταπίεσης στο ένα χέρι και με το πρόσχημα της ελευθερίας που υπόσχονται / διατείνονται οι διακοπές, έρχονται μενόμενοι να τα "σπάσουν", ο καθένας με τον τρόπο του. Ξεχνάνε λοιπόν τους άλλους που είναι γύρω τους, αυτούς που απλά είναι εκεί χωρίς να κάνουν διακοπές και τους άλλους που κι αυτοί κάνουν διακοπές αλλά με ίσως διαφορετικό στόχο, και τα "σπάνε". Ποιά "σπάνε"; Σίγουρα τα νεύρα μας πάνω απ' όλα.

Ξεσαλώνουν. Οι σκαφάτοι κάνουν αγώνες στις παραλίες, οι δήθεν έθνικ παίζουν με τα αυτιά μας ταμ-ταμ στις παραλίες, οι ρασταφαράδες έστι, οι ροκάδες αλλιώς. Οι γυαλιστερές γκόμενες φοράνε ό,τι προλαβαίνουν, μιλάνε όσο προλαβαίνουν, και γενικά όλοι κάνουν ό,τι προλαβαίνουν. Μετά μανίας, με την ανάγκη σχεδόν ζωγραφισμένη στα ρούχα και στα πρόσωπα. Αγωνία.

Διακοπές ρε παιδιά! Γαλήνιες, νήνεμες, ποιός κάνει; Διακόπτει κανείς τον τρόπο ζωής που τον κουράζει; Δεν κουράζεστε με τις διακοπές;

Ίσως γι' αυτό χρειάζονται οι διακοπές μετά από τις διακοπές!

Και μετά; Επιστροφή του "κατεργάρη"; στον ίδιο πάγκο;

Ρε κατεργάρη, μπας και θα βόλευε ν' αλλάξεις και τίποτα στην καθημερινότητά σου;

Έκατσες καθόλου να το σκεφτείς, ή δεν "πρόλαβες"; Τα άλλα τουλάχιστον τα πρόλαβες;

Ελπίζω να προλάβατε αυτά που θέλατε. Πραγματικά σας το εύχομαι.

Πιο πολύ όμως ακόμα, σας εύχομαι να μπορέσετε να αλλάξετε αυτόν τον "πάγκο" του κατεργάρη για να μην έχουμε την ανάγκη και την αγωνία.

Οι διακοπές είναι πολύ πιο γλυκές με νηνεμία.

Περιδινίσεις

Φανταστικά carousel και χάδια του hi-hat συμπληρώνουν με ήχους την ημέρα. Καλημέρα σε όλους.

Las Tsaxpinistas de Los Cedros

Οι "Tsaxpinistas" είναι μια ολόκληρη φυλή επαναστατών, που παρά το πνεύμα των καιρών, επιμένουν στην τσαχπινιά. Εδώ φαίνεται μια εικόνα των χώρων που ζουν: χώροι αιχμηροί, με περιτύλιγμα αραχνοϋφαντο, ολότελα διαπερατό, σχεδόν ονειρικό.

Η Κλακταρόμπ

Χαζεύοντας τον κόσμο που εισέβαλλε μαζί μας στο Νησί των Πειρατών, διαπιστώσαμε για μια ακόμη φορά την αδυναμία της νέας ελληνικής γλώσσας να εκφράσει σε όλο της το μεγαλείο την ποιότητα του κοσμου. Γι' αυτό ΣΧΕΔΙΑΣΑΜΕ προσεκτικά αυτήν την υπέροχη νέα λέξη: τη γνωσή -πια- σε όλους μας Κλακταρόμπα . Θα μπορούσαμε απλά να βάλουμε μια φωτογραφία να μιλήσει μόνη της, αλλά θα προχωρήσουμε σε λεπτομέρειες. Η Κλακταρόμπα (συνήθως γένους θηλυκού, σε ειδικές περιπτώσεις απαντάται και στο αρσενικό, ο θεός να το κάνει) είναι η γυναίκα εκείνη που επισκέπτεται την παραλία εφοδιασμένη καταρχήν με τα τακούνια της (εξ' ου και το "κλακ-κλακ-κλακ"), διάφορα άλλα γυαλιστερά αξεσουάρ (στρας στο μπικίνι, γυαλιά-γιγάντια κάτοπτρα, χρυσαφικά,κλπ) και μιλάει πολύ χωρίς να λέει τίποτα. Νέα (ή που δείχνει / ή που θα θελε να δείχνει) με γυαλιστερ'ή εμφάνιση. Ενίοτε η ενδυμασία περιλαμβάνει ρόμπα (βλ. robe de chambre/ paralia) και αν είσαι μαζί της, σίγουρα σε κάνει ρόμπα!