Τελικά βοηθάνε αυτές οι περιβόητες "διακοπές";

Αργά αλλά σταθερά όλοι επιστρέφουμε στις επάλξεις. Αναπόφευκτα. Περνάμε το πρώτο σοκ, συνήθως τον Πειραιά και μετά ακολουθούν τα υπόλοιπα: αυτοκίνητα, φανάρια, κινητά, κλπ.

Φωτογραφίες από ηλιοβασιλέματα, από ανατολές (για άλλους πριν κοιμηθούν και για άλλους μόλις ξυπνήσουν) που μετά μανίας "μεταφορτώνονται" (ελληνιστί : απλόουντεντ) στα ιστολόγια, στα facebooks κάθε είδους, μπαίνουν σε άλμπουμς, και παρουσιάζονται σε συναθροίσεις σε σπίτια - σε λάπτοπ φυσικά.

Καλύτερα να μην αναφέρω το απαίσιο πλην όμως ανόητο "καλό χειμώνα", που πέφτει βαρύ, σχεδόν σα ταφόπλακα, υποσχετικά με χαιρέκακη μοχθηρότητα να σιγουρέψει ότι "πάνε αυτά που ήξερες τώρα", "κάθε κατεργάρης στον πάγκο του", και ΄'αλλα συναφή.

Εμείς που είμαστε μέσα σ' όλα αυτά; Βαρεθήκαμε αρκετά; "γεμίσαμε μπαταρίες";

Φαντάζομαι ότι για κάποιον που θέλει να το ψάξει, η γλώσσα μας (σε επίπεδο εθίμου περισσότερο) έχει μια σειρά από εκφράσεις του Τέλους της ανάπαυλας και την Αρχή του νέου "μαγγανοπήγαδου".

Για τον καθένα, οι διακοπές είναι τελείως διαφορετικό πράγμα. Άλλος θέλει την Ελούντα του (σαν εξελληνισμένο όνομα νεόπλουτης μεγαλογκόμενας ακούγεται), άλλος τα ταβερνάκια του, άλλος να σημειώσει πόσες φορές "τά' σπασε" στα κλαμπομπαράκια.

Ο καταπιεσμένος εργαζόμενος τα "σπάει" διαφορετικά από τον καταπιεσμένο γιάπι, ή έστω τον καταπιεσμένο ροκά.

Και όλοι, με την οργή της καταπίεσης στο ένα χέρι και με το πρόσχημα της ελευθερίας που υπόσχονται / διατείνονται οι διακοπές, έρχονται μενόμενοι να τα "σπάσουν", ο καθένας με τον τρόπο του. Ξεχνάνε λοιπόν τους άλλους που είναι γύρω τους, αυτούς που απλά είναι εκεί χωρίς να κάνουν διακοπές και τους άλλους που κι αυτοί κάνουν διακοπές αλλά με ίσως διαφορετικό στόχο, και τα "σπάνε". Ποιά "σπάνε"; Σίγουρα τα νεύρα μας πάνω απ' όλα.

Ξεσαλώνουν. Οι σκαφάτοι κάνουν αγώνες στις παραλίες, οι δήθεν έθνικ παίζουν με τα αυτιά μας ταμ-ταμ στις παραλίες, οι ρασταφαράδες έστι, οι ροκάδες αλλιώς. Οι γυαλιστερές γκόμενες φοράνε ό,τι προλαβαίνουν, μιλάνε όσο προλαβαίνουν, και γενικά όλοι κάνουν ό,τι προλαβαίνουν. Μετά μανίας, με την ανάγκη σχεδόν ζωγραφισμένη στα ρούχα και στα πρόσωπα. Αγωνία.

Διακοπές ρε παιδιά! Γαλήνιες, νήνεμες, ποιός κάνει; Διακόπτει κανείς τον τρόπο ζωής που τον κουράζει; Δεν κουράζεστε με τις διακοπές;

Ίσως γι' αυτό χρειάζονται οι διακοπές μετά από τις διακοπές!

Και μετά; Επιστροφή του "κατεργάρη"; στον ίδιο πάγκο;

Ρε κατεργάρη, μπας και θα βόλευε ν' αλλάξεις και τίποτα στην καθημερινότητά σου;

Έκατσες καθόλου να το σκεφτείς, ή δεν "πρόλαβες"; Τα άλλα τουλάχιστον τα πρόλαβες;

Ελπίζω να προλάβατε αυτά που θέλατε. Πραγματικά σας το εύχομαι.

Πιο πολύ όμως ακόμα, σας εύχομαι να μπορέσετε να αλλάξετε αυτόν τον "πάγκο" του κατεργάρη για να μην έχουμε την ανάγκη και την αγωνία.

Οι διακοπές είναι πολύ πιο γλυκές με νηνεμία.