Κάπου εκεί, στο δρόμο από Χαλαζόνι (χωριό της Δυτ. Πελοπον.) προς Φιλιατρά, στην παραλία, υπάρχει αυτό το περίεργο κάστρο. Βρέθηκα εκεί με φίλους, και μόλις το εντόπισα, πήρα κατευθείαν τη φωτογραφική μηχανή να απαθανατίσω αυτό το βασίλειο του κιτς.
"Όχι ρε γαμώτο... Είναι δυνατόν; Και ποιός έδωσε λεφτά γι' αυτό το πράγμα;", ήταν το πρώτο που σκέφτηκα.
Πήρα φόρα και άρχισα ΑΜΕΣΩΣ να εντοπίζω μία-μία τις κατασκευαστικές ατέλειες, τις μορφολογικές ανακολουθίες, τις κακοτεχνίες. Έβγαλα φωτογραφίες, το φχαριστήθηκε η ψυχή μου. Κατέγραψα τα πάντα. Χάλια κουφώματα, περίεργες και εκτός τόπου αναλογίες, κακοσυντηρημένο, κλπ. κλπ. Περήφανος για το "εύρημα", προχώρησα. "Θα το δείξω στα παιδιά", σκέφτηκα, και προσέθεσα: "σαν παράδειγμα προς αποφυγήν". Με ένα χαμόγελο ΝΑ, τεράστιο, προχώρησα. Έφτασα στην επιγραφή, σήκωσα το φρύδι, χαμογέλασα. "Τί λέει ρε", είπα μέσα μου.
Ώσπου ξαφνικά είδα αυτό:
Βουβάθηκα μεμιάς. Ένιωσα ένα μηδενικό. "Μέτρα τον άνθρωπο σε σχέση με το ποσό της ευτυχίας που χαρίζει στους συνανθρώπους του". Ένα μεγάλο μάθημα για την κριτική που ασκούμε, ο καθένας στον κλάδο του, ένα μάθημα για τους τρόπους που έχουμε διαμορφώσει να "μετράμε" ανθρώπους και ζωή. Μετά από τότε, έχω γίνει πολύ προσεκτικός. Τί λέω, για ποιόν το λέω. Εύκολη είναι η κριτική για ανθρώπους εγωκεντρικούς και αφιλοσόφητους, και λυπάμαι που ήμουν έτσι επιπόλαιος (ευτυχώς, και μαζί και δυστυχώς, ήμουν μόνος, και οι σκέψεις βαριές).
Σας προσφέρω τις σκέψεις μαζί με το περιτύλιγμα του παραμυθιού.
το κιτς (και βασικά η αισθητική) δεν είναι κάτι απόλυτο και δεν θα έπρεπε, κατά την ταπεινή μου άποψη, να συγχέεται με τους λόγους ύπαρξης και τις προθέσεις του καλλίτέχνη. αυτό το κάστρο εσάς που σας φάνηκε κιτς καλά έκανε και σας φάνηκε. αυτό δεν σημαίνει ότι οι προθέσεις του ανθρώπου που το έφτιαξε δεν είναι απολύτως υπέροχες και εκλπηκτικές. εγώ θα έλεγα ότι ναι, γαμάτη ιδέα και μπράβο του, αλλά αισθητικά είναι κιτς πως να το κάνουμε. η ιδέα όμως και ο σκοπός υπέροχος.
ΑπάντησηΔιαγραφήόσο για κιτς, αυτό δεν είναι τίποτα. μια και ήσασταν στα φιλιατρά, την απομίμηση του πύργου του άιφελ που έχουν φτιάξει εκεί δεν την είδατε; αυτό και αν είναι κιτς!
Κατ αρχήν συμφωνώ και επαυξάνω. Ο σκοπός και οι προθέσεις ήταν υπέροχες, και γι αυτό και τα αρχικά μου σχόλια περί "αισθητικού αποτελέσματος" εξανεμίστηκαν. Ακριβώς αυτό το πράγμα σχολιάζω και εγώ. Ότι δηλαδή ξεκίνησα με προθέσεις "υψηλής" κριτικής και κατέληξα να νιώθω σα θλιβερό σκουλίκι που τόλμησε να κρίνει (ποιός είμαι εγώ για να κρίνω, κ.ο.κ.)το συνάνθρωπό του. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η εκπαίδευση στο χώρο της τέχνης και αρχιτεκτονικής, πολλές φορές αγνοεί τέτοιες παραμέτρους (στόχοι, όνειρα, καλοσύνη, κλπ) στο βωμό του "δόκιμου" design. Το πώς προκύπτει το "δόκιμο", από ποιούς και για ποιό λόγο, αυτό είναι φυσικά ένα τεράστιο θέμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμολόγησα ήδη το θαυμασμό μου στους ανθρώπους που στοχεύουν να προσφέρουν καλοσύνη, και τους αξιολογώ (στο δικόμου αξιακό σύστημα) πολύ υψηλότερα από οποιαδήποτε αρχιτεκτονική μόδα.
Όσο για τον πύργο του Άϊφελ, ναι, τον είδα, τον "κατέγραψα" και αυτόν!
Το είχα δει παλιά αυτό το Κάστρο είχα γελάσει πάρα πολύ αλλά βρήκα ρομαντική την ιδέα
ΑπάντησηΔιαγραφήTo σκιτσάκι με τη βαβούρα περιγράφει θαυμάσια τη μέρα μου
εεεϊ! τι γίνεται;;; ναι ναι, βρέθηκα σήμερα με lee και καταλάβα ποιος κρύβεται πίσω απο το nick name happypepper!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήπάω να σε linkάρω τώρα!!
προς το παρόν αφήνω ένα ποσό ευτυχίας με αρκετά μινιμαλ γραμμές και σε καληνυχτώ!
τα φιλιά μου στην Α. ;)))))
"Κρίνε εκ του αποτελέσματος"
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην έχω στο μυαλό μου πολλές φορές αυτή τη φράση αλλά σε πόσο λάθος μονοπάτια μπορεί να σε οδηγήσει μερικές φορές..
@koκό,
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Ιδέα ρομαντική, συμφωνώ. Πάντα συμπαθούσα τον Δον Κιχώτη και το ξεροκέφαλό του! Κάποιες ιδέες ξεφεύγουν από την ιδιοτέλεια και τις εκάστοτε φιλοδοξίες (καριέρα, κλπ) και αξίζουν κατ αρχήν λόγω της αγάπης που περικλείουν.
2. Η βαβούρα έχει πλάκα, δεν έχει; Αν πρόκειται πάντως για την ημέρα σου, θα πρότεινα τα τύμπανα να είναι περισσότερο funky, blues, ή κεφάτη τζαζ, παρά dark-ίλα. Καλό Σ-Κ.
@Karyatis,
Eίδα και γω τη Lee εχτές στην έκθεση και θα προσπαθήσω να πάω και το Aperol Party του μόροου.
Μου είπε για σένα - χαίρομαι που είμαστε όλοι "εδώ" !!!
Μπαίνω και γω να λινκάρω ΑΜΕΣΑ.
Ευχαριστώ για τη μίνιμαλ ευτυχία - ταιριάζει με τη βροχούλα απέξω τώρα...
@sd,
"the road to hell is paved with good intentions" όπως όλοι ξέρουμε.
Πάραυτα, κάποιες από αυτές αξίζουν ένα χαμόγελο, μιας και μας βοηθάνε να επαναξιολογήσουμε τους "κορέκτ" ή "σίγουρους" στόχους. Θενξ.
fournier, το αστείο είναι ότι παραπέμπει στο μεγάλο μό(λ)ν... ή κάνω λάθος;
ΑπάντησηΔιαγραφήτο κιτσαριό, κιτσαριό είναι ρε παιδιά, τι να κάνουμε;
αλλά τι πειράζει ώρες-ώρες!
άσε που μερικές φορές το κιτς μου αρέσει γιατί μπορεί να ανήκω στην κατηγορία...
το μάθημα του περιτυλίγματος είναι μεγάλο.
θέλω να πάρω το περιτύλιγμα και να φύγω.
θέλω να κάνω δώρο ένα τυχαίο πράμα, και σαν περιτύλιγμα να βάλω την αγάπη και το θαυμασμό μου για κάποια άτομα και να παραδώσω την ψυχή μου στα χέρια τους όσο πιο χαζά και ταπεινά,
(εδώ είναι για τις δικές μου κεραίες το ζουμί αυτού που γράφεις)
το ζήτημα δεν είναι αν μπορούμε να κρίνουμε κάτι μετρώντας κάθε είδους κακοτεχνία που βλέπουμε (κακοτεχνία μπορεί να είναι και στις σελίδες ενός βιβλίου, και στις σχέσεις μας με ανθρώπους, και παντού), το πιο πικρό ζήτημα είναι η αλλαζονεία της σκέψης απέναντι στην προσπάθεια ενός ανθρώπου...
δεν ξέρω αν εξηγήθηκα καλά...
πάντως η σκέψη είναι τέτοια που θέλω να σε ευχαριστήσω. πάω να γράψω.