Λίγες απαραίτητες διευκρινίσεις:
Κάποτε (πολύ παλιά - ούουου) δούλευα σε ένα γραφείο όπου η γυναίκα του εργοδότη είχε φτιάξει ένα παραμύθι και ήθελε να δοκιμάσει να το εκδόσει. Μου έδωσε το παραμύθι να το διαβάσω και να της κάνω μία πρόταση εικονογράφησης. Όταν το διάβασα, σκέφτηκα ότι κάποια παραμύθια πρέπει να απαγορεύονται. Απλά.
Του είχε δώσει τον τίτλο La fee au lait (η νεράϊδα του γάλακτος) - σαν αρνάκι γάλακτος ένα πράγμα και η ηρωίδα ήταν ένα κοριτσάκι με όνομα "η μικρή ονειρευετόλα" (!).
Το κοριτσάκι λοιπόν είχε επινοήσει ένα μαγικό ραβδί το οποίο και βούταγε μέσα στο -αγαπημένο της- γάλα και το κουνούσε, το κουνούσε, το κουνούσε το ρημάδι ώσπου έκανε μια κουζίνα σήχρηστη, γεμάτη γάλατα παντού, από τοίχους μέχρι ντουλάπια, πατώματα, όλα. Μέσα στα σχήματα από τα γάλατα τα πεταμένα, "έβλεπε" (βλ."ενόραση";) σχήματα, πράγματα, ιππότες και κάστρα.
Μια φορά μπήκε η μαμά της μέσα στην κουζίνα, τα είδε όλα η γυναίκα (στην κυριολεξία) και αντί να την αρχίσει στις γρήγορες, την "επέπληξε" ελαφρώς ώσπου η "ονειρευετόλα" αναφώνησε "καλά, καλά, θα τα καθαρίσω. Και μετά θα γίνω μάγισσα".
Κάπως έτσι τέλειωνε το παραμύθι.
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν μικροί μου φίλοι, με το σενάριο αυτό παραλίγο να ξεράσω (σιχαίνομαι και το γάλα). Στην αρχή σκέφτηκα να αρνηθώ την εικονογράφηση, αλλά μετά από δεύτερη σκέψη αποφάσισα (και δεδομένου ότι με σαγηνεύουν τα δύσκολα, δεν αντέχω τα εύκολα, τα βαριέμαι φριχτά) να το τολμήσω.
Προκύψανε κάποια σκιτσάκια λοιπόν, και η κυριούλα πήγε στον εκδότη.
Μαντέψτε τη συνέχεια:
Μου μεταφέρθηκε ότι ο εκδότης "αρνήθηκε" να το εκδόσει. Δεν έμαθα ποτέ αν ο εκδότης φώναξε την Πρόνοια ή αυτοκτόνησε, δεν έμαθα τον τρόπο που διαφώνησε, έμαθα απλά ότι διαφώνησε. Και τον ευχαριστώ γι' αυτό! Δε θά θελα να έχω συνεισφέρει σε κάτι τόσο απαίσιο.
Μου μείνανε λοιπόν τα σκιτσάκια και υποσχέθηκα κάποτε να βρω μια άλλη ιστορία, ίσως με την ίδια ηρωίδα (με άλλο όνομα φυσικά - ακους εκεί "ονειρευετόλα", θυμίζει τα πάντα μέχρι κατσαρόλα).
Δεν έχω σκεφτεί τίποτα προς το παρόν, οπότε δέχομαι προτάσεις.
Όσο για τα σκιτσάκια, δεν ξέρω εσείς τί λέτε, αλλά εγώ πολύ τα αγαπάω...
Κάποτε (πολύ παλιά - ούουου) δούλευα σε ένα γραφείο όπου η γυναίκα του εργοδότη είχε φτιάξει ένα παραμύθι και ήθελε να δοκιμάσει να το εκδόσει. Μου έδωσε το παραμύθι να το διαβάσω και να της κάνω μία πρόταση εικονογράφησης. Όταν το διάβασα, σκέφτηκα ότι κάποια παραμύθια πρέπει να απαγορεύονται. Απλά.
Του είχε δώσει τον τίτλο La fee au lait (η νεράϊδα του γάλακτος) - σαν αρνάκι γάλακτος ένα πράγμα και η ηρωίδα ήταν ένα κοριτσάκι με όνομα "η μικρή ονειρευετόλα" (!).
Το κοριτσάκι λοιπόν είχε επινοήσει ένα μαγικό ραβδί το οποίο και βούταγε μέσα στο -αγαπημένο της- γάλα και το κουνούσε, το κουνούσε, το κουνούσε το ρημάδι ώσπου έκανε μια κουζίνα σήχρηστη, γεμάτη γάλατα παντού, από τοίχους μέχρι ντουλάπια, πατώματα, όλα. Μέσα στα σχήματα από τα γάλατα τα πεταμένα, "έβλεπε" (βλ."ενόραση";) σχήματα, πράγματα, ιππότες και κάστρα.
Μια φορά μπήκε η μαμά της μέσα στην κουζίνα, τα είδε όλα η γυναίκα (στην κυριολεξία) και αντί να την αρχίσει στις γρήγορες, την "επέπληξε" ελαφρώς ώσπου η "ονειρευετόλα" αναφώνησε "καλά, καλά, θα τα καθαρίσω. Και μετά θα γίνω μάγισσα".
Κάπως έτσι τέλειωνε το παραμύθι.
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν μικροί μου φίλοι, με το σενάριο αυτό παραλίγο να ξεράσω (σιχαίνομαι και το γάλα). Στην αρχή σκέφτηκα να αρνηθώ την εικονογράφηση, αλλά μετά από δεύτερη σκέψη αποφάσισα (και δεδομένου ότι με σαγηνεύουν τα δύσκολα, δεν αντέχω τα εύκολα, τα βαριέμαι φριχτά) να το τολμήσω.
Προκύψανε κάποια σκιτσάκια λοιπόν, και η κυριούλα πήγε στον εκδότη.
Μαντέψτε τη συνέχεια:
Μου μεταφέρθηκε ότι ο εκδότης "αρνήθηκε" να το εκδόσει. Δεν έμαθα ποτέ αν ο εκδότης φώναξε την Πρόνοια ή αυτοκτόνησε, δεν έμαθα τον τρόπο που διαφώνησε, έμαθα απλά ότι διαφώνησε. Και τον ευχαριστώ γι' αυτό! Δε θά θελα να έχω συνεισφέρει σε κάτι τόσο απαίσιο.
Μου μείνανε λοιπόν τα σκιτσάκια και υποσχέθηκα κάποτε να βρω μια άλλη ιστορία, ίσως με την ίδια ηρωίδα (με άλλο όνομα φυσικά - ακους εκεί "ονειρευετόλα", θυμίζει τα πάντα μέχρι κατσαρόλα).
Δεν έχω σκεφτεί τίποτα προς το παρόν, οπότε δέχομαι προτάσεις.
Όσο για τα σκιτσάκια, δεν ξέρω εσείς τί λέτε, αλλά εγώ πολύ τα αγαπάω...
τα σκιτσάκια είναι σούπερ. μπράβο σας!
ΑπάντησηΔιαγραφήτώρα για το παραμύθι,εγώ δεν θα ήμουν τόσο απόλυτος. αντί να απαγορευτούν τα άσχημα παραμύθια (άλλωστε τι είναι καλό και τι κακό), θα μπορούσαμε να ανταλάσσουν απόψεις μεταξύ τους όσοι παίρνουν μέρος στην δημιουργία και έκδοσή τους και έτσι να βελτιώνονται αντί να πετάγονται στα σκουπίδια. εγώ βρήκα κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία στο συγκεκριμένο.
(βέβαια αυτά που λέω, προυποθέτουν την καλή διάθεση από όλες τις πλευρές, που συνήθως δεν υπάρχει)
μην τον ακούτε τον αποτετοιο κύριε χαπι,βλακειες λεει (τεκμηριωμένο αυτο-ρίξτε μια ματιά στο μπλογκ του)σκατα ητανε το παραμύθι...ακόμα και ο Τυπος μου βαρέθηκε..Σιχτιρια δευτεριάτικα..Τα παραμύθια ή θα ειναι μαγευτικά φραουλίνια με ροζ μουστάκια και χνουδωτες μυτούλες ή να μην ειναι καθολου.Α στα διαλα με τους ξεραμένους βαλτους τους(αυτοι το λένε μυαλο-ας χαχανίσω)Χα χαν(ε)ι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα σκίτσα πολύ όμορφα! Παραμύθι δε μού΄ρχεται...στα ξαδέρφια μου όταν ήταν μικρά τούς έλεγα τις σταυροφορίες! Στην τέταρτη είχαν κοιμηθεί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή μόνο σε εμένα άρεσε το όνομα; Μήπως να το ψάξω; :p
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα σκιτσάκια πολύ ωραία!
Την καλησπέρα μου!
τα σκίτσα είναι υπέροχα!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι το παραμύθι μου φαίνεται τόσο μουρλό που μου άρεσε πραγματικά πολύ κι ο τρόπος που το διηγήθηκες μου άρεσε πολύ!
έχω μια πρόταση: αν του βάζαμε και λίγο σταυροφορίες μέσα; την τετάρτη ας πούμε, που κοιμήθηκαν τα παιδιά της κοκό, να βάλουμε και καναν βεζύρη μέσα;
είπα τόσες μπούρδες, όσες θα έκαναν τον κακό εκδότη να πάθει εγκεφαλικό!
καλησπέρα σας
Καλα, το "ονει.ρευετ.όλα" σε συνδυασμό με το γαλα, το αφηνω γιατι θα σε χαλάσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μικρή λευκή μάγισσα λοιπόν, (σύμφωνα με το πρώτο σκίτσο) ξύπνησε το πρωί των Χριστουγένων ακούγωντας τα κουδουνάκια στο ελκηθρο του Αι Βασίλη. Ανακάλυψε περιχαρής οτι ο Σάντα της έφερε καινούριο ραβδακι για να παίζει, δυνατοτερο απο το "παιδικό" της. Αφου το δοκιμασε λιγο στο σπίτι, ανακάτωσε τις μπάλες στο δέντρο και ασπρισε μέχρι και τα μελομακάρονα (γιατι το ασπρο ειναι το αγαπημενο της χρώμα), αποφάσισε να πάει μια βολτα εξω για να το τεσταρει καλύτερα (2ο σκίτσο). Θα μπορούσες να φτιαξεις μετα αυτοτελεις ιστοριες με την λεγάμενη (ας την πούμε Φωτεινή ή Μανόλια ή Galanthus ή οτι θες) οπου σε κάθε περιπετεια της θα λερωνει κατα λάθος το ασπρο φορεματακι της με διαφορετικο χρώμα , αλλα αυτο θα την κανει τελικα να αγαπήσει όλα τα χρώματα.
Λεμε τωρα...
γλυκύτατο του λίο...:)
ΑπάντησηΔιαγραφήτελικά η σονζατού, έχει πολλά ατού!
ΑπάντησηΔιαγραφήφαντάσου!
tout n'est que songe
quoi songer, devant elle
songe!
α, να μια δεύτερη επί-σκεψούλα
λόγω γλώσσας....
αχ μικρή μου ονειρευετόλα, γλυκιά μου μικρή μεταφρασούλα, που τώρα σε πηρα χαμπάρι... (λόγω βλακείας)!
Dear Vlax,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ αρέσει ιδιαιτέρως "ο διάλογος των παραμυθιών". Κάτι ανάμεσα σε γιαπωνέζικο χαι-κου, κρητική μαντινάδα και απλή συλλογική ονειροπήληση. Η καλή διάθεση είναι βέβαια απαραίτητη, και υπάρχει 100%.Αλήθεια.
Ντήαρ Σεισάχθεια,
Η ιδέα του βλακός, ειδικά μετά τα σχόλια και τις προτάσεις που έπεσαν στο τραπέζι, κερδίζει το παιχνίδι χωρισ να αναιρεί το ίδιο το "πρωτότυπο" παραμύθι που, δε μου το βγάζετε από το κεφάλι, ήταν μάπα. Όσο για τα φραουλίνια, υάου, ναι! άΙ λάϊκ φρααουλίνια! Με τα πολλά μουστάκια πάλι δεν τα πάω τόσο καλά... Ευπρόσδεκτη και χαρούμενα καλοδεχούμενη!
Αγαπητή Κοκό,
Μια που έχω ήδη δει το καφεδό-σκιτσο, μου είναι αδύνατο να αποσυνδέσω τις εικόνες. Για το παραμύθι, νομίζω ότι η Λη τα είπε όλα!
Φίλε SDRyche,
Θένκ γιου για τα σκιτσοσχόλια - προσπαθώ όμως να καταλάβω με ποιό τρόπο μπορεί να ακούγεται όμορφο το "Ονειρευετόλα" και δεν μπορώ να πω ότι τα καταφέρνω...Θέλετε να βοηθήσετε;
Ντήαρ Αμπ,
Θα παραδεχθώ 2-3 πραγματάκια:
1. Με την Ιστορία ποτέ δεν τα πήγαινα καλά. Βαριόμουν και όταν ο δάσκαλος μίλαγε, εγώ σκίτσαρα μέχρι που τόπερνε χαμπάρι και με πέταγε έξω!
2. Το βεζίρη πολύ τον συμπαθώ! Κυρίως επειδή θέλει "να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη"!
Φίλη Λι - μπρους-λί κλπ.
Μαζί με τα προηγούμενα σχόλια, θέλετε ναγράψουμε ένα σουρήαλ παραμύθι και να το εικονογραφήσουμε; Η πλάκα θα ήταν να γίνει όπως τα ποστ: να ξεκινήσει την εικονογράφηση ένας, και μετά, το επόμενο καρέ, κάποιος άλλος, κ.ο.κ. Νομίζω, από τη μικρή εικόνα της παρέας ότι θα έβγαινε σούπερ!
Ντήαρ Αμπ (δις)
Πράγματι, ας εκμεταλλευτούμε τα παλιά χρόνια στα θρανία:
Songer - changer, μέχρις ότου αρχίσουμε να πλάθουμε τις λέξεις σαν πλαστελίνη, να τις φέρνουμε στα όριά τους, να τα ξεπερνάμε, να τις σκληραίνουμε, εκτοξεύουμε, να δούμε τους υπέροχούς τους κόσμους.
Πολύ σας ευχαριστήθηκα παιδιά,
να είστε καλά... Κάνετε το χρόνο να αξίζει.
Και θα προσθέσω βέβαια ότι είμαι σε τρελά κέφια παρόλο που έχουν πέσει όλοι να με φάνε στη δουλειά.
Σε απάντηση, ακόμα βλέπω διπλές εικόνες (πραγματικές - φανταστικές).
Πολλές φιλάρες σε όλους! Καλή συνέχεια.
Εγώ να σας βοηθήσω, εσείς θα βοηθηθείτε; Θα πω (ή μάλλον θα γράψω) μόνο αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν έρωτας με την πρώτη ματιά! :p