New Βαβούρ - Era

Xωρίς πολλά πολλά, κάποιο σάββατο (πριν κάνα εννιάμηνο) ήρθε η "από κάτω" κοπελίτσα που διατηρεί στο ισόγειο χώρο γιόγκα και μου είπε "λυπάμαι που ενοχλώ, γνωρίζω, είναι σάββατο, 12:30 και σίγουρα δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας, αλλά...ξέρετε...σε μισή ωρίτσα έχω διαλογισμό με την ομάδα..."

Τα πήρα και γω με το γεγονός ότι ποτέ/πουθενά δεν υπάρχει στιγμή που να μπορείς να εκφραστείς ελεύθερα (ειδικά όταν σε κατασκευές του '70 οι τοίχοι είναι χάρτινοι) και έφυγα, ΣΦΑΙΡΑ. Πήγα στο Νάκα με το αυτοκίνητο και έκανα κάτι γι' αυτό. Δεν πούλησα το όνειρό μου. Κάποτε, όταν μεγαλώσω (κι άλλο) θα γίνω χοντρός τζαζ ντράμερ, μαυρούλης ίσως. Και έτσι, αγόρασα ένα κομμάτι από το όνειρό μου. Έδωσα κάτι παραπάνω, αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο. Δεν ενοχλώ κανέναν, παρά μόνο τα αυτιά μου δεδομένου ότι ο ήχος στα ακουστικά είναι πάντα στο τέρμα (ίσως γίνω κουφός τζαζ ντράμερ, κάτι σα μετεμψύχωση του Λούτβιχ).

Από την άλλη, θα σχολιάσω, δεν αντέχω. Θα σκάσω.

Πως γίνεται οι γιόγκι να καπνίζουν αρειμανίως, να παρκάρουν τις χιλιάρες μηχανές τους στο πεζοδρόμιό μας εμποδίζοντας τις μαμάδες με τα καρότσια και όλους εμάς να απολαύσουμε τον επίσημα δικό μας, ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΟ χώρο.

Γιόγκα, τσιγάρο-μπουρί και φιλοσοφία-γαρνιτούρα. Έτσι, για νά χουν τη συνείδησή τους ήσυχη; Τέλος πάντων. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι - δυστυχώς αληθεύει.

Και που να σας πω και το άλλο:

Όταν μεγαλώσω ακόμα περισσότερο (!!!), στη δεύτερη ίσως ζωή μου, θα κάνω εικονογράφηση σε παιδικά παραμύθια.

Ουφ! Να δούμε πότε θα μεγαλώσω...