Εικόνα 1:
Αγαπημένο μου, ως βιβλίο, ως αναφορά και κυρίως, ως σκαλοπάτι σκέψης, διατέλεσε για μεγάλο διάστημα η προσέγγιση του Jean Brun για τους Προσωκρατικούς (εκδόσεις Χατζηνικολή, φυσικά).
Εκεί, μου τράβηξε μια χαρακιά η πρόταση του Αναξίμανδρου για το οντολογικό του μοντέλο:
"Ο κόσμος είναι μία δίνη, και στο κέντρο της είναι ο φόβος"
Εικόνα 2:
Στην κινηματογραφική ταινία "Face off", ο Καλός (John Travolta) αλλάζει θέσεις "δανείζοντας" το πρόσωπό του στον Κακό (Nicholas Cage). Σε κάποια σκηνή, ο Κακός αναφέρει τα θύματά του ως "ροδάκινα".
Κοκτέϊλ εικόνων - διαμόρφωση πρότασης:
Οι άνθρωποι είναι ροδάκινα. Έχουν ένα κέλυφος, ένα δέρμα, μία σάρκα σαν του ροδάκινου, τη συμπεριφορά τους απέναντι στον κόσμο και στα πράγματα. Επίσης, έχουν ένα κουκούτσι, έναν πυρήνα, σκληρό (οι θεωρητικοί αναγνώστες μοιραία θα κάνουν την αντιπαραβολή με τις επιστημολογικές προσεγγίσεις του"σκληρού πυρήνα") που δεν αλλάζει.
Αγαπημένο μου, ως βιβλίο, ως αναφορά και κυρίως, ως σκαλοπάτι σκέψης, διατέλεσε για μεγάλο διάστημα η προσέγγιση του Jean Brun για τους Προσωκρατικούς (εκδόσεις Χατζηνικολή, φυσικά).
Εκεί, μου τράβηξε μια χαρακιά η πρόταση του Αναξίμανδρου για το οντολογικό του μοντέλο:
"Ο κόσμος είναι μία δίνη, και στο κέντρο της είναι ο φόβος"
Εικόνα 2:
Στην κινηματογραφική ταινία "Face off", ο Καλός (John Travolta) αλλάζει θέσεις "δανείζοντας" το πρόσωπό του στον Κακό (Nicholas Cage). Σε κάποια σκηνή, ο Κακός αναφέρει τα θύματά του ως "ροδάκινα".
Κοκτέϊλ εικόνων - διαμόρφωση πρότασης:
Οι άνθρωποι είναι ροδάκινα. Έχουν ένα κέλυφος, ένα δέρμα, μία σάρκα σαν του ροδάκινου, τη συμπεριφορά τους απέναντι στον κόσμο και στα πράγματα. Επίσης, έχουν ένα κουκούτσι, έναν πυρήνα, σκληρό (οι θεωρητικοί αναγνώστες μοιραία θα κάνουν την αντιπαραβολή με τις επιστημολογικές προσεγγίσεις του"σκληρού πυρήνα") που δεν αλλάζει.
Λατρεύω τα θραύσματα σκέψεων που έχουμε την τιμή να μας ταξιδεύουν στις Χώρες του Ποτέ-Ποτέ. Αγαπάω τον M.C.E. και τις κρυμμένες εικόνες.
Σας αφήνω προς το παρόν με τον καθρέφτη της γιαγιάς μου.
Σας αφήνω προς το παρόν με τον καθρέφτη της γιαγιάς μου.
το ροδάκινο είναι ένα σφαχτάρι του καλοκαιριού
ΑπάντησηΔιαγραφήτο βάζεις πάνω σ'ένα τραπέζι με πλαστικό πλαστικούρα τραπεζομάντηλο
δε μιλά αν και το ξέρει
κάνει σαν τους ανθρώπους
έχει την υπομονή του ζωντανού
το σφάζεις μέσα σε στίχους
το ντύνεις με φρίκη καλοκαιρινή
κάνει ανταύγειες στο μυαλό
ρυθμίζει
το όνειρο πάνω στη μνήμη, σα βελόνα ραδιοφώνου.
κάπουτε τα ραδιόφωνα είχαν βελόνες.
τώρα οι βελόνες είναι μέσα μου.
έξω το στίγμα είναι ηλεκτρονικό.
μέσα, απλώς οδηνυρό με λάθος σειρά τα φωνήεντα.
το ωμέγα στο τέλος ευτυχώς δεν ήρθε ακόμη.
καλημέρα με όση τρέλα και με όση ποίηση (στο μηδέν βλέπε)
Παυλίτσα μπονζούρ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο και αν χαίρομαι που σε "ακούω", όσο ωραίες και αν διαβάζονται οι βελόνες,
ανθίσταμαι.
Ανθίσταμαι στις βελόνες, στα μηδεν και στα μαύρα.
Η ζωή είναι δύσκολη, και ενίοτε νομίζεις ότι είσαι κοριτσάκι 14 ετών και ένας σιχαμένος παππούς σου χιμάει. Και εσύ τον σπρώχνεις, τον κλωτσάς μακριά, με την ελπίδα να καταφέρεις να τον διώξεις.
Το ξέρω. Είναι δύσκολα.
(διαβάζω και αυτόν τον κερατά το Μίλλερ με τον Τροπικό του που όλα τα βρίσκει σάπια για να κάνει κλασική αμερικανική λογοτεχνία).
ΟΧΙΙΙ!
Ανθίσταμαι.
Όσο και να πονάει, όσο και να μας δυσκολεύει.
Σήμερα, είμαι στα 2 μου πόδια. Πατάω γερά και είμαι καλά. Δε με νοιάζει τί καταρρέει και πότε. Σκόνη και θρύψαλλα!
Μέχρι να πέσει όμως το πρόσωπο στην άσφαλτο, μέχρι να κλείσουν τα μάτια,
Μέχρι τότε,
Έχω ένα χαμόγελο Νά!
Και συνεχίζω να τοβάζω σε μπουκαλάκια και να σας το στέλνω.
Ο προσωπικός σας αλχημιστής. Ξεροκέφαλος, επίμονος.
Πολύχρωμος όχι από αντίδραση, απλά, αλλά επειδή έτσι είναι η πάστα μου.
Φιλιά λοιπόν σε εσάς που προσπαθείτε, σε αυτούς που είναι μαύροι, που πονάνε, που λυγάνε.
Πολλά φιλιά, χαμογελαστά, πηγαία, δυνατά,τρεχάτα και έντονα.
(και ένα λοφάκι παπαρούνες, χαμομήλια και ζουμπουλάκια)!!!
Πρώτον, ευχαριστώ για τα υπέροχα φρεσκότατα δεντράκια! Ροδακινιές; Χαχα! Μ΄αρέσουν αυτά τα μικρούλια ροδάκινα, που τα κόβεις με τα δάχτυλα στη μέση, μόνο που πρέπει να είναι στην ώρα τους, όχι άγουρα όχι υπερώριμα. Μια φορά έπρεπε να μεταφράσω σε εξετάσεις ένα κείμενο από το Συμπόσιο, έλεγε ότι ο Δίας έκοψε τα πρώτα ενιαία ανθρώπινα όντα σαν "ώα" με μια τρίχα, δεν ήξερα τα ώα, τελικά ήταν τα μούσμουλα! Γιατί δεν είπε ροδάκινα; Μήπως επειδή τα μούσμουλα έχουν δυο τρία κουκούτσια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύχρωμη εμένα είναι η οδοντόπαστα μου!
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΓΟ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΗ.
ΚΙ ΑΣ ΕΧΕΙ ΚΟΥΚΟΥΤΣΙΑ!
:)
Σας βρήκα στη φιλη μου Abttha και είπα να πω μια καλησπέρα...προς το παρόν δηλαδή, γιατί θα πρέπει να διαβάσω τα πόστ σας με προσοχή."à bientôt" alors.....
ΑπάντησηΔιαγραφήBonjour και σα εσάς αγαπητή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς να ορίσετε!
Η Άμπι "μας έβγαλε στα παράθυρα" είδα. Έτσι είναι αυτά: ανταλλαγή απόψεων.
Ελπίζω το ροδάκινο να σας είναι ευχάριστο...
Διαφορετικά, διαθέτουμε και άλλα φρούτα-ποστ!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Αναξίμανδρος εννοεί τον φόβο ως κινητήρια δύναμη δηλαδή; ή ως την αιτία της δίνης; ή ως αυτό που μια δίνη προστατεύει/κρύβει μέσα της;
Αν το πάμε φροΰδικά πάντως, ο φόβος, του θανάτου συγκεκριμένα, το αντίθετο της λίμπιντο δηλαδή, που είναι το ένστικτο της ζωής, υπάρχει μέσα μας, σαν κουκούτσι,σαν το μάτι της δίνης...
Ωραίο ποστ! με προβλημάτισε.
Dear Άμπι,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμολογώ ότι με ξάφνιασε. Δε χαλάμε το χαμόγελό μας πάραυτα.
Συννεφούλα,
Χαίρομαι που σε βλέπω στα μέρη μας.
Πάντα ευπρόσδεκτη. Άλλωστε το μπλογκ σου με τον Κλίμτ μου είχε κάνει εντύπωση εξαρχής.
Για το ποστ μου τώρα, δεν ξέρω. Αυθόρμητη κίνηση, ίσως λιγότερο "χαρούμενη" από άλλες προηγούμενες, και εμένα με προβλημάτισε αφού το ανήρτησα.
Όσο για τον Αναξίμανδρο, χωρίς να είμαι ειδικός, έχω τη γνώμη ότι αναφέρει το Φόβο ως αιτία για σειρά από ενέργειες και συμπεριφορές, άρα ως κινητήρια δύναμη. Φοβάμαι π.χ. τη δύναμη των άλλων ανθρώπων επάνω μου, άρα επιδιώκω να ασκώ την εξουσία μου επάνω σε άλλους. Για να γίνει αυτό πρέπει να έχω δύναμη =επιρροή, χρήματα, κ.ο.κ.
Προσπαθώ απλά να πω ότι δεν καταδέχομαι να κατασπαταλώ τον ολίγο χρόνο που διαθέτουμε επάνω σε αυτόν τον πλανήτη φερόμενος από φόβο.
Προτιμώ άλλες κινητήριες δυνάμεις, όπως, π.χ. τη χαρά, την αγάπη, το κέφι, τη δημιουργικότητα, κλπ.
Επίσης, έχω μπουχτίσει να βλέπω σκυθρωπούς και σκιερούς ανθρώπους, ενώ παράλληλα δεν πιστεύω στη μοίρα ως προδιαγεγραμμένη πορεία ζωής. Προτιμώ ένα συνδυασμό από "φτιάχνω τη μοίρα μου μόνος μου" και λίγη τύχη.
Αυτά τα ολίγα καθότι πέρασε και η ώρα...
Σας ευχαριστώ που πετάξατε μαζί μου. Ελπίζω να σας ξαναδώ και σε επόμενη πτήση μας.
Είστε καλύτερος κι απ'την aegean!
ΑπάντησηΔιαγραφήέχω κάνει ήδη κρατήσεις για κάμποσες πτήσεις. :)
Συμφωνώ πάντως μαζί σου. Κι εγώ προτιμώ για κινητήρια δύναμη την αγάπη και τη χαρά και τη δημιουργικότητα(αν και η τελευταία ίσως να είναι το αποτέλεσμα των πρώτων),όμως και ο φόβος λειτουργεί πολύ αποτελεσματικά.Πολλές φορές,τουλάχιστον εγώ, έχω παρaκινηθεί από φόβο.Δεν είναι κι ό,τι καλύτερο αλλά τη δουλειά του την έκανε.Οπότε δεν τον καταδικάζω.Οι φόβοι υπάρχουν για κάποιο λόγο.Αν καταφέρουμε να τους αντιμετωπίσουμε,μπορούμε να δημιουργήσουμε και να εξελιχθούμε.
Μόνο που δεν είναι πάντα τόσο εύκολο.
Την καλημέρα μου!