Χάρτινες Γυναίκες (2)

Λοιπόν, πρώτα θα σας τις γνωρίσω :

1. Η Πριγκήπισσα Καμμία.

Καμμία μα καμμία σημασία δε μας έδινε, και είχε σε όλα δίκιο.

Φωτογράφος, περίεργος τύπος, μαθήτρια χωρίς λόγο, μιας και τα ήξερε ήδη όλα. Ήρθαμε σε κόντρα, αλλά δε μας τη βγήκε, με την καμμία. Εδώ, σε τρυφερό ινσταντανέ, σε μία από τις ελάχιστες φορές που έσκασε το χειλάκι της. Έμαθα τότε, παλιά, ότι αυτοί που τα ξέρουν Όλα, συνήθως δε χαμογελάνε. έψαξα στη Βικυπίντια και δεν το βρήκα. Αν έχετε πληροφορίες, τό'χω χάσει, το ξέρετε, μη διστάσετε.

(Άλλωστε εγώ χαμογελάω γιατί δεν ξέρω τίποτα, αλήθεια σας λέω...)

2.Η Egon.

Η Egon ήταν τα μαλλιά της. Έπαιρνε δύναμη από αυτά, δε μίλαγε πολύ, και σίγουρα είχε κάτι το γοητευτικό επάνω της. Δεν ξέρω εάν γνωρίζετε τον Schiele, εγώ σίγουρα όχι μιας και δε γνωρίζω τίποτε. Αυτή σίγουρα τον γνώριζε, ίσως και να ήταν ο ίδιος ο Egon...

3. Η Ανύπαρκτη

Ελπίζω να συγχωρέσετε κάποια από τα παιχνίδια μου. Σε αντίθεση με τις από πάνω κυρίες, αυτή εδώ δεν υπάρχει, είναι ανύπαρκτη. Αν τη βάφτιζα, πολύ πιθανό να τη βάφτιζα Μολυβιά. Και αυτό γιατί κάπως έτσι ξεκίνησε. έστριψε το μολύβι, από μόνο του (divine intervention?, δεν ξέρω) αφού έκανε σκέρτσα σε ένα εξώφυλλο του Εννιά (9) που φλέρταρε για ώρα. Και γεννήθηκε η Ανύπαρκτη, η Μολυβιά. Διάλεξε μόνη της τη Μορφή της, πράγμα πολύ δύσκολο για εμάς τους υπόλοιπους. Διάλεξε να είναι κεφάτη, λαμπερή, με καθαρή ματιά, σα χάδι Art Nouveau. Δε μου έχει μιλήσει ποτέ. Δε γνωρίζω τη λαλιά της. Αλλά τα μάτια της τα γελαστά όλο μιλάνε, δεν έχουν σταματήσει από τη γέννηση της Ανυπαρξίας τους.

4. Αυτή είναι μια φίλη της μάνας μου

Ειλικρινά, δε θυμάμαι το όνομά της. Και δε θα με ενδιέφερε να το θυμόμουν. Θυμάμαι όμως ότι είναι σα καρτούν. Είχε γλυστρίσει στα χαρτιά μου παλιά, τότε που μου έκαναν εντύπωση οι ηλικίες. Την είχα αποκαλέσει "Life is beautiful at fourty", και μάλλον είχα δίκιο.

5. Η Κοφτερή

Ξεπετάχτηκε τόσο αναπάντεχα μπροστά μου, τρύπησε τη ματιά μου και χάθηκε. Δεν πρόλαβα μα μάθω τίποτε γι' αυτήν. Εψαξα, ώσπου έμαθα τελικά κάτι σημαντικό: δε χρειάζομαι να μάθω τίποτα περισσότερο γι' αυτήν. Αρκούμαι σε αυτό που δε γνωρίζω.

Κλείνοντας τη σημερινή συνεδρία, και με την αφορμή που οι περισσότεροι από εσάς είναι σε διακοπές, θα σας αποκαλύψω κάτι για μένα. Ναι, σκέφτηκα να σας δώσω κάποια στοιχεία για εμένα. Έτσι αποφάσισα να σας δείξω μια εικόνα.

Είναι μια εικόνα που λέει πολλά για μένα, γιατί δείχνει τί δεν είμαι.

Σας φιλώ λοιπόν, χάρτινα χαμόγελα με μολυβένια διάθεση.

(πάω να χαμηλώσω την αυλαία)

Χάρτινες Γυναίκες (1)

1. Εξηγούμαι

Πολλά χρόνια με απασχολεί η ερώτηση "γιατί ζωγραφίζουμε".

Αντιδραστικός καθώς είμαι, μου είναι αδύνατο να παραμείνω στη γνωστή απάντηση περί "προσωπικής έκφρασης" που απλά δε μου λέει τίποτα.

Χωρίς να θέλω να εκδιπλώσω εκτενώς τις απόψεις μου περί τέχνης και να σας κάνω να χασμουρηθείτε από τώρα, θα περιοριστώ να πω ότι κατά την ταπεινή μου άποψη, το θέμα δουλεύει ως εξής:

Έρχεται μπροστά σου ένα αντικείμενο/πρόσωπο που βρίσκεις ενδιαφέρον. Αυτό μπορεί να συμβαίνει λόγω της ομορφιάς του, αλλά ενίοτε και λόγω της ασχήμιας ή της ιδιαιτερότητάς του. Τραβάει την προσοχή σου, και θέλεις να το καταλάβεις καλύτερα.

Το κοιτάς, το χαζεύεις, σκέφτεσαι τί σημαίνει αυτό που βλέπεις και σχηματίζεις άποψη, την αντανάκλαση δηλαδή αυτού που βλέπεις επάνω σου. Και τότε νιώθεις την ανάγκη να οριστικοποιήσεις, να διαγράψεις αυτή την άποψη στο χαρτί για να τη "δεις" καλύτερα.

2. Προειδοποιώ

Για διάφορους λόγους, κάποιες γυναίκες, άλλοτε πραγματικές, με σάρκα και οστά, και άλλοτε φανταστικές οπτασίες που εισέβαλλαν απειλητικά στη ματιά μου και έκλεψαν με τρόπο πανούργο αλλά και γοητευτικό την προσοχή μου, πιστεύω ότι αξίζει και θέλω να σας τις γνωρίσω.

3. Και πυροβολώ...

Κυρίες και κύριοι,

Η Ντόκτορ Πέππερ (καμμιά σχέση με τον Χάππυ Πέππερ)

Καθόταν απέναντί μου στο τραίνο στη διαδρομή London Euston - Stoke-on-Trent κάποια στιγμή το 1997. έπινε αυτό το άθλιο ποτό που πρέπει να είσαι άγγλος (άγγλοι - ugly) για να το πιεις και με κοιτούσε (πολύ ωραία μπλε ματάκια). Εγώ είχα κολλήσει στο τεράστιο στόμα της και τα σκληρά της χαρακτηριστικά. Δεν μπορούσα να τα συνδυάσω στο μυαλό μου με τα τόσο χαριτωμένα της κοτσιδάκια. (έχω λόξα με τα κοτσιδάκια - βλ. Πρίνσες Λέϊα, star wars 1)

Από τη μία έβρισκα πολύ γοητευτικά τα σχεδόν σχιστά της μάτια, από την άλλη με δυσκόλευε το στόμα της. Στο περίεργο (σαν μακαρονάδα) μυαλό μου, το στόμα άρχισε να μεγαλώνει επικίνδυνα και να διαστρεβλώνει την εικόνα της πραγματικότητας. προσπαθούσα να είμαι διακριτικός και σίγουρα σκέφτηκα να τη ρωτήσω "συγνώμη, πως κολλάει ένα τόσο έντονο στόμα στο κατά τ' άλλα χαριτωμένο σας πρόσωπο;", πράγμα όμως που εν τέλει δεν έκανα.

Στο τελευταίο σκιτσάκι ίσως δείτε ομοιότητες με την καλόγρια του Maester (γνωστός σκιτσογράφος κόμιξ - θεός), αυτήν τη θεόμουρλη αναρχική καλόγρια που οδηγάει τσόπερ, φοράει άρβυλα και δέρνει κόσμο. άψογος.

H Pulp Fiction (και παλπ, και φίκτιον - εντελώς όμως)

Σε αντίθεση με την Πέππερ, η επόμενη κυρία είναι εντελώς χάρτινη. Δεν είναι άλλο από μια επιμειξία Pulp Fiction (η Uma Therman με την απίστευτη μελαχροινή περούκα της) με τη φαντασία μου και το "παπίτσα λούκ" - στόμα. Αυτό. Το μυαλό ξεκινάει με μια εικόνα ως αφορμή και μετά αποδεσμεύεται από αυτήν, ξετινάζεται μπροστά, παίρνει φόρα, και μετά, ...κατηφόρα!

Η "μυτερή" γκόμενα της εικόνας που ξεκινάει υποσχετικά μετασχηματίζεται, μεταμορφώνεται σταδιακά. Με προβληματίζει αυτό το κοντό μαλλί (έχω λόξα με το κοντό μαλλί), πόσο μπορεί να κάνει διάλογο με το πρόσωπο. Τζαζ και τσάρλεστον και

Τσουυυυυυυυπ!

Η εικόνα ως δια μαγείας αποκτά μια πιο απόμακρη διάσταση. Κάτη σαν τη Δούκισσα Τάδε στο φουαγιέ με τον Πουαρώ και την Αγκάθα αγκαλιά...

Τέλος πάντων. να μη σας πρήζω πρωινιάτικα με τα κολλήματά μου. Ας αφήσω και άλλα πρηξίματα για αργότερα.

σε αναμονη

ΚΛΙΚ ΟΝ ΔΕ ΠΙΚΤΣΕΡ

-Εχτές πάρκαρα σε ένα στενό στενό, και το βρήκα μείον ένα καθρέφτη, φτερό κ πόρτα (800€; - περιμένω να μου το ανακοινώσουν)

-Περίμενα κάποιες απαντήσεις για δουλειά τις οποίες δεν έχω πάρει (κ δε βλέπω να παίρνω), ενώ παράλληλα τα λειτουργικά έξοδα του γρταφείου τρέχουν

-Έχω κουραστεί πολύ

-Ευτυχώς, όταν όλα πάνε καλά, και πρέπει κάτι να στραβώσει (νομοτέλεια), αυτό στραβώνει με τον λιγότερο κακό τρόπο

-Ευτυχώς, κανένας δε θα με πρήξει μέσα αυγούστου με τις υστερίες του, κι ας το πληρώσω κάτι παραπάνω

-Ευτυχώς, θα κάνω χαλαρές διακοπές με την ησυχία μου.

Σε αναμονή, σε περίεργα κέφια (όταν δεν έχεις προγραμματίσει ακόμα το "μετά"), κάτι ανάμεσα σε κούραση από αυτό που πέρασε ή τελειώνει, και σε αυτό που δεν έχει έρθει ακόμα.

Λες να μπορέσω να πετύχω 'φυσιολογικούς" ρυθμούς δουλειάς; Μου φαίνεται λίγο περίεργο να γυρνάω σπίτι από τις 7.00...

Ενέσεις καλής διάθεσης, αρχίζω να βλέπω ανθρώπους και πάλι (φίλοι "απ' τα παλιά").

ΚΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΡΗΜΑΔΟ-ΑΝΕ(Υ)ΜΙΣΤΗΡΑΣ ΓΑΜΩΤΗ ΜΟΥ! (άσχετο)

Λοιπόν. Θα αναπολήσω και θα κάνω αναμνήσεις αυτό που έρχεται. Αυτό θα κάνω.

Τη θαλασσίτσα (να θυμηθώ να πετάξω και το κινητό μου μέσα), τις καλοκαιρινές μυρωδιές ανατολής γύρω στις 06.30, τους ήχους από τα βότσαλα όταν τους κλωθογυρνάνε τα κύματα.

O Aνε - μυστηρ

Σφίξαν οι ζέστες και ήταν προφανής η ανάγκη για έναν ανεμιστήρα στο υπνοδωμάτιο.
Ως γνήσια αρσενικός που τρέχει για τη δουλειά του, και που ΕΝΙΟΤΕ (τονίζω), μόνο, ενίοτε, αφήνει κάποια πράγματα λίγο πίσω, πέρασαν οι μέρες, χωρίς να αξιωθεί να αγοράσω έναν.
Προ 2 εβδομάδων, σε ένα κενό περίπου μιας ώρας βρέθηκα στη Γλυφάδα όπου μου ήρθε η λαμπρή ιδέα:
ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΩ ΑΝΕΜΙΣΤΗΡΑ!!!!!
Σατανικό βλέμμα κυνηγού που μόλις έχει εντοπίσει το θύμα του, και
Νάτος ο Κωτσόβολος - εκεί θα έχει σίγουρα.
Το ντιζάϊν, μπρος στην εναλλακτική να περάσουν άλλες 2 εβδομάδες πέρασε σε δεύτερη προτεραιότητα. "Σιγά, δε θα έχουν έναν ωραίο ανεμιστήρα;"
Περισσή αυτοπεποίθηση (κυνηγού, είπαμε) και μπαίνω μέσα.

Τί χάλια! Μα είναι δυνατόν;
Πολύ άσχημοι ανεμιστήρες με γυαλάκια-αμπαζούρ σαν ανεμοβλογιά στη δεύτερη εβδομάδα, στραβοχυμένοι, κιτσάτοι, μπλιαχ.
Διάλεξα έναν σχετικά λιγότερο άσχημο από τους άλλους.

Πήγα σπίτι νικητής και τροπαιούχος.
Φυσικά, πέρασαν άλλες δύο εβδομάδες μέχρι να αποφασίσω να τον τοποθετήσω.
ΕΧΤΕΣ.
Ground Zero.
Αποφάσισα ότι δε χρειάζομαι ηλεκτρολόγο, παρόλο που,..., εε.., δεν είναι και το δυνατό μου σημείο.
ΔΟΚΙΜΑΣΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΙΘΑΝΟΥΣ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΥΣ ΚΑΛΩΔΙΩΝ στη ρημάδα την κλέμα στο ταβάνι, ίδρωσα, έβρισα και τελικά τα κατάφερα:
ΑΝΑΨΕ ΤΟ ΦΩΣ!!!!
Ο ανεμιστήρας βέβαια δεν πήρε μπρος, αλλά, όπως και να το κάνεις, είχα 50% επιτυχία.
Σήμερα ξύπνησα αποφασισμένος. Είχα ονειρευτεί εναλλακτικούς συνδυασμούς συνδεσμολογίας και it was meant to happen!
Για να μην πολυλογώ, τα κατάφερα. λειτούργησε!
Δηλώνω λοιπόν τα εξής:

1. Πήρα έναν αρκετά άσχημο ανεμιστήρα, σίγουρα όμως όχι τον ασχημότερο.
2. Διαθέτει 3 ταχύτητες λειτουργίας:
α. την πολύ χάλια. Είσαι σίγουρος ότι είναι η πιο σιγανή, αλλά δεν είναι. Είναι τόσο αργή ώστε να σου σπάει τα νεύρα, να σε κρατάει ξύπνιο, να κουνιέται με θόρυβο, ΑΛΛΑ (προσοχή εδώ) - να μη βγάζει αέρα, καθόλου! τίποτα!
β. την σχεδόν πεθαμένη ταχύτητα. κάνει θόρυβο, σε διαβεβαιώνει ότι κάποια στιγμή θα κινηθούν τα πτερύγια, αλλά -μην ανησυχείς- ΔΕΝ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ.
γ. το απόλυτα νεκρό, το απόλυτο τίποτα. Ψόφιο, απλά.

Μετά από πολλή προσπάθεια, διαπίστωσα ότι ΑΠΛΑ ΔΙΑΛΕΞΑ Ο,ΤΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΥΠΗΡΧΕ!

Άντε, γειά σας τώρα. Πάω να κάνω ντουσάκι μπας και δροσιστώ...

Νερο.

Βρέχει, και
σβήνονται οι σκέψεις μου...

Άσκοπες έχθρες

"Έχθραν αθάνατον μη φύλαττε, θνητός ων"

Μου έκανε εντύπωση.
Με συντρόφευσε.
Με οδηγεί.

Κρίμα για τις τόσες οικογένειες που έχουν χωριστεί σε στρατόπεδα.
Έχω περάσει πολλά στρατόπεδα,
με το χαμόγελο να επιβιώσω μάχες.

Εχτές κατάφερα και μίλησα με την ξαδέρφη μου.
Είχα 6 (;) χρόνια να τις μιλήσω, είχαμε χαθεί.
Και είμαι πολύ χαρούμενος.
Ο αδερφός της και βαφτισιμιός μου (ετών 22) ακόμα δε θέλει να επανέλθει. Κρίμα.
Δεν έχω να χωρίσω τίποτα με κάνέναν.
Και μου θυμίζει λίγο τη "Μεγάλη Τάφρο" του Αστερίξ.

Χαμόγελο και κερδίζω στις μάχες
χαμόγελο κερδίζω.

Σας φιλώ όλους, έχω κέφια και αϋπνία...

Kαλό καλοκαίρι και πεντικιούρ

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Εχτές τελικά τα κατάφερα. Μέρες τώρα η μπούκλα είχε γίνει ανυπόφορη και είχα φτάσει στο σημείο να βλέπω το ψαλιδάκι των νυχιών και να είμαι στο τσακ να το βουτήξω και να κάνω τα ίδια με την προηγούμενη φορά που κατέληξα σαν ξεχαρβαλωμένο.
Όμως, η δύναμη της θέλησης και το πείσμα με βοήθησε.
Να σου θυμήσω λίγο (αγαπημένο μου ημερολόγιο) τί τράβηξα χτες :

Τετάρτη
06.00 πρωινό ξύπνημα πριν το ξυπνητήρι
07.30 τσακωμοί με συνεργεία στην καστέλα
12.00 ΙΚΑ (1), ΤΣΜΕΔΕ, κλπ
14.00 γραφείο
16.00-18.30 ΤΡΙΑ ραντεβού απανωτά
20.30- 01.30 ραντεβού με τον Αχωνευτότατο Υπερ-απαίσιο Τύραννο (χειρότερος πελάτης έβερ - η αμοιβή μου θα είναι να μην τον ξαναδώ ποτέ ποτέ πια)
Εδώ να θυμήσω ότι τσιμπήσαμε παράλληλα και κάτι μεζεδάκια, το στομάχι μου έγινε μπουρλότο...

Πέμπτη
01.30 - 05.30 Ύπνος (αυτό είναι καθαρά θεωρητικό - το στομάχι μου εξερράγη μες τη νύχτα...)
07.00-12.00 Πετάχτηκα στον Παρνασσό να δω ένα οικόπεδο
12.30 ΙΚΑ (2)
13.00 - 18.45 γραφείο, ραντεβού, κλπ

ΚΑΙ ΦΤΑΝΩ ΣΤΟ ΔΙΑΤΑΥΤΑ
ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΒΡΕΘΩ ΧΑΛΑΝΔΡΙ ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΡΟΝΟ !!!!!!
(απίστευτο!)
οπότε λέω: δεν πάω για ένα κουρεματάκι;

Διάλεξα ένα κομμωτήριο που μου γέμιζε το μάτι και άνοιξα την πόρτα.
Άπειρες θείες μέσα, μόνο γυναίκες!
Ουπς! Λάθος!
Και που να ψάξεις για άλλο; Πλησίασα την υπεύθυνη (που είχε ένα φανταστικό κοντό μαλλί αλά Άνι Λένοξ (οι μικροί της μπλογκοπαρέας θα νομίζουν ότι είναι καθαριστικό τουαλέτας - δεν είναι) και τη ρώτησα:

-Αντρικό; (δε διευκρίνισα, σκέφτηκα όμως τί)
-Ναι, φυσικά.

Και ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε επάνω από τα κουρασμένα μου μάτια.
Εδώ φτάνει η στιγμή της αλήθειας, της καθαρής γνώσης.
Όση ώρα έλουζε, κλάδευε, τραβούσε, και όλα τα συναφή, είχα τη δυνατότητα να παρατηρήσω τί συμβαίνει γύρω μου:
Καμιά δεκαριά κυρίες μεταξύ 45-65 είχαν πάει

1. να φτιάξουν την "κάσκα" (μαλλί συγκεκριμένου σχήματος ερμητικά κλειστό από παντού)
2. να βαφτούν, μουτζουρωθούν ,ή όπως αλλιώς το λένε τέλος πάντων
3. να φτιάξουν νυχάκια και φτερνίτσες, αλλά, κυρίως,

ΕΙΧΑΝ ΠΑΕΙ ΓΙΑ ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΟ!

Θαυμαστής του ωραίου φύλου, δε λέω, αλλά ακόμα ανακαλύπτω την πυρίτιδα σε κάποια σημεία.

Ερώτημα 1ο: Είναι δυνατόν να ασχολείσαι τόσο πολύ με τα νυχάκια των ποδιών; Δίπλα μου σχεδόν ήταν μία θεία χοντρή τόσο που αδυνατούσες να ξεχωρίσεις πόδια, κοιλιά, κλπ. που με περισσή προσοχή υποδείκνυε σε μια κακομοιρούλα με μάσκα τύπου γρίπης τί έχει ξεχάσει από πέτσες και μπίχλες. Μου είναι απλά ακατανόητο. Και κυρίως η δουλειά του να υπομένεις τις θείες και να τους βγάζεις τις πέτσες... (η δε τεχνολογία που χρησιμοποιούσε, εκπληκτική. Μέρι και κάτι σαν μπλέντερ είδα να στριφογυρίζει)

Ερώτημα 2ο: "Άντε, καλό καλοκαίρι"
ερωτ. 2α: τώρα ξεκινάει το καλοκαίρι; Και ο ιούνιος τί είναι τώρα τί έχουμε; τί είναι το καλοκαίρι; οι 10 μέρες άδεια για τους άτυχους και οι 2 μήνες για τις θείες των άτυχων;
ερωτ. 2β: δηλαδή φτιάξαν την κάσκα, βάψαν το μαλλί και βάλανε αστεράκια στα χοντροδαχτυλάκια για να τους δει η γειτόνισσα στο χωριό; ή να το φχαριστιούνται όταν γονατίζουν τα καλαμαράκια και λίγες μέρες πριν εγγραφούν στα Γκίλι Ντάϊετ;

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
είναι υπέροχο να βρίσκεις νέες αλήθειες μπροστά σου, ειδικά για το κατα τ' άλλα υπέροχο, ωραίο φύλο. Όμως, σου λέω, τελικά μάλλον είμαι λίγο βλαξ,
κάποια πράγματα μου είναι ακόμα ακατανόητα!

Μακαρονάδα.

Τρέχει το μυαλό μου. Σα παλαβό - άντε να το πιάσω. Δύσκολα.
Έχω κέφια, θέλω να γράψω, να κάνω ανάρτηση. Έχω ιδέες. Δεν μπορώ να αποφασίσω.
Ας τα βάλω κάτω:

Θα γράψω για τα μαγιώ. Θα κάνω ένα σέσσιον, σαν αγώνα με το spy, θα βγάλω τα μαγιουδάκια μου φωτό και θα του στείλω σχόλιο. Μπααααα, πού να τρέχω να βγάζω τα μαγιουδάκια μου.
Άλλο.

Έχω τα νεύρα μου που όλοι μιλάνε για ειλικρίνεια και κα΄νείς δεν την αντέχει. Για πάμε λοιπόν:
"Μας έχουν μάθει ότι η αλήθεια είναι καλό πράγμα. Διαφωνώ. Ποιός είναι έτοιμος να ακούσει σχόλια του τύπου: "πως είναι η μούρη σου έτσι", "πήρες 5 κιλά και φαίνεται στα μάγουλα", "είσαι χαλβάς", "καλά, δεν έχεις ακόμα ανακαλύψει το σαπούνι", "σε βαριέμαι φριχτά", κλπ.;
Όχι, όχι. Δεν έχω όρεξη να μπω σε τρυπάκι αρνητικής διάθεσης. Άλλαξα γνώμη.
Άστο για άλλη φορά.

Το βρήκα!
Θα γράψω για τα γαμοβαφτίσια! Σούπερ! Πιασάρικο! θα ακούσω τα άπειρα σχόλια!
Θα πάρει σβάρνα τις κυρίες κομμωτηρίου, το διαγωνισμό παπουτσο-πέδιλων, "χριστέ μου τί βρήκε και φόρεσε...", "χαμογελάστε, 10 ευρώ, νά και η κάρτα μου!" (ρε φίλε τον γουστάρω τον κολλητό μου και χωρίς 10 ευρώ - γιατί μας εκβιάζεις, φτού, δεν πρόλαβα! τά δωσε ο Β. Γαμώτο !)
Θα αρχίσω σχολιάζοντας ότι
"μπήκε Ιούλιος, ο κόσμος παντρολογιέται, βαφτουσιάζεται - κατά το συνουσιάζεται"
(γαμάτο, μπράβο μου).
ΩΩΩΩΩΩΩΩχ! Βρέχει!

Βρέχει! Σούπερ!
Ακόμη καλύτερα. Ποιός ασχολείται με εκκλησούλες τώρα. Εδώ είναι η ουσία.
"Περνώντας από τις εικόνες στα αρώματα της μουσκεμένης ημέρας, το χώμα που μοσχοβολάει." άρωμα υγρασίας σπηλαίων. καλοκαίρι με βροχερό άρωμα αέρα...
πφφφφφφ!
Πολύ γλυκανάλατο. Χέστο.

Κάτσε να πάρουμε μάτι κάνα δυό άλλα μπλογκ...
Καλά, τί είπε;;;;;;! ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ! το αγαπημένο μου θέμα! Η ιστορία της ζωής μου! Το "πρέπει με πόδια" Τέλειο!
Σιγά μη γράψω. Τώρα δεν έχω όρεξη να γράψω.
Αμάν πια! μακαρονάδα το μυαλό μου! Μπλεγμένο, άναρχο και ζουμερό.
Μμμμμ, πείνασα.