Μονορούφι

Νομίζω ο Καζαντζάκης στην Αναφορά στο Γκρέκο λέει ότι η ζωή είναι σαν ένα ποτήρι δροσερό νερό. Μέχρι να καταλάβεις τί έχει γίνει, το έχεις πιεί το ποτήρι.
Μονορούφι λοιπόν.
Και κάπως έτσι αντιδρά κανεις και στην καθημερινότητά του.
Για παράδειγμα, ξεκινάς να κάνεις κάτι. Υπάρχει η εκδοχή του να κάνεις τα πράγματα αργά αργά, σιγά σιγά, με υπομονή.
Η άλλη εκδοχή, εδώ αναφερόμενη ως εκδοχή "μονορούφι", λέει ότι τα κάνεις μιά και κάτω, όσο πιο δυνατά, άμεσα, με ό,τι έχεις και δεν έχεις, μονοκοπανιά.

Στη δική μου περίπτωση τα πράγματα ακολουθούσαν πάντα τη δεύτερη οδό.
Μια και κάτω. Δυναμικά. Χωρίς πολλές αναστολές, με έντονη αποφασιστικότητα.
Και έχει τα καλά του.
Και τα κακά του.
Ανυπόμονος και χειμαρρώδης.
Θέλω να τα κάνω όλα τώρα. Όλα. Τώρα. Δεν μπορώ να περιμένω.
Ακόμα και ο ύπνος με ενοχλεί. Χαμένος χρόνος. Η ζωή είναι εδώ. Τώρα.
και, σαν τα μωρά, τρέχω, τρέχω, παίζω, και, ξαφνικά,
ΜΠΟΥΜ!!!!
Πέφτω ξερός από την κούραση. σα να βγαίνω από την πρίζα.
Και χαίρομαι απίστευτα γι' αυτό.
Μονορούφι, αγαπάω, ζω, δουλεύω, πονάω, κουράζομαι, απολαμβάνω.
Σαν ένα κομμάτι γλυκό. Μεγάλο κουτάλι και , δώστου! χλαπ!
Τί; θα περιμένω; σε 10 μπουκιές; ουφ!
Βαριέμαι. Χλαπ! Απόλαυση! καθαρή, ζωντανή, Χλάπ!
Μονορούφι και ξεδίψασα...