Καστέλλα - the game is over...

Περάσανε 4 χρόνια φριχτής αγωνίας, από αυτά που δεν αποτιμώνται με τίποτα.

4 χρόνια με αρκετούς πολέμους, αντιπαραθέσεις και κούραση.

Κάποιες φορές που ήμουν σίγουρος ότι θα καταλήξω με καρκίνο.
4 χρόνια που δεν κοιμόμουνα ήσυχος.
Εγώ, αφάνταστα επίμονος, πεισματάρης και ξεροκέφαλος, δεν τα παρατούσα με τίποτα.

Και τώρα τελείωσε. Και τελείωσε αναίμακτα και καλά.

Πήρε την άδεια λειτουργίας εχτές.

Σκέφτηκα να ανάψω λαμπάδα,να τρέξω ουρλιάζοντας από τη χαρά μου στη Βασ.Σοφίας, σκέφτηκα διάφορα.

Σας δίνω μία σύντομη περίληψη, μπας και σας διαφωτίσω.

Διατηρητέο νεοκλασικό. Δεν είχα μέχρι τότε αντιμετωπίσει τέτοια περίπτωση.
Δυσκολίες βασικές...

Το έργο ξεκίνησε, 2 χρόνια στο ΥΠΕΧΩΔΕ - άδεια με ΦΕΚ από τον υπουργό.

Λίγες εικόνες:Πριν

Μετά Η θέα μέσα από το κτίριο

Η θέα από το δώμα

Τελικά, το μαγαζί είναι άψογο, σε σούπερ-θέση στο μικρολίμανο, μέσα αυτοματισμοί παντού, κουφώματα που περνάνε έξω τα φορτηγά και δεν ακούς κίχ, φα-ντα-στι-κό φαγητό...

Όλα καλά! Άντε, και καλό καφέ (και κάνει και καλό ο άτιμος...)!

Πυγοραπισμός

Την ώρα που την πληκτρολογούσα, αναρωτήθηκα αν υπάρχει στο google.
Και δεν υπήρχε. Δεν υπήρχε, και ας είναι από τις παλιότερες λέξεις.
Σηκώθηκα, φανερά προβληματισμένος, και κατέφυγα στον παράδεισό μου.
Ο Μπαμπινιώτης δεν την έχει. Γουρλώνοντας τα μάτια μου (με απογοήτευσε;), έπιασα στα χέρια μου το Φυτράκη. Ξεφύλλισα ξεφυσώντας, ώσπου... τίποτα.
Έλα ρεεεεεε. Ε, καλά, θα δω και το βαρύ πυροβολικό.
Ο Σταματάκος, βαρύς στο χέρι μου, ΤΙΠΟΤΑ!

Και σας ρωτάω: εσείς γνωρίζεστε με την εξαίσια τούτη λέξη;
Γιατί εγώ φλερτάρω αρκετά μαζί της.

Χουζούρεμα "Αρχιτεκτονουά".

-Ωραίο αυτό. Από το Brava casa?
-Casa Viva.
-Τί μαλακία. Στη σχολή δε μας άνοιγαν τα μάτια και είχαμε φλομώσει στις μπετουδιές.
-Πανάκριβο όμως.
-Εεεεε, Damask - τί περιμένεις. 300 € το τετραγωνικό. Βρές εσύ τον πελάτη και πες μου να τον κυνηγήσουμε με το ντουφέκι!
-Υπάρχει κι άλλη εταιρεία.
-καλά. με πόσο: 200€; ΄΄Ελα μωρέ, μας έχουν πρήξει με τα μίνιμαλ. Βαρέθηκα. Ακόμα και η βρακοράφτρα, ο "nikos", το γύρισε στο ντιζάιν. Ξεπουλημένο και το ντιζάιν. Και όλοι τα ίδια: deck, minimal, beton, σιδηροκατασκευές...
-Τέλειωσες;
-Γιατί;
-30 €.
-Μόνο; Πλάκα κάνεις. Τοποθετημένο;
-...
-Πού; Ποιός το φέρνει;;;;;
-Αν δεν είμασταν και εμείς οι διακοσμήτριες, εσείς...
-ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ; ΤΙ ΛΕΣ ΠΑΛΙ - Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ, Ο FRANK LLOYD, ...
-να βάλω καφέ;
-Μμμμ (σκρουντ, ζντουπ. μουμπλέ-μουμπλέ, μμφφφφφ...)

Το σαββατοκύριακο είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για χαλάρωση.
Παύση εργασίας.
Να σκεφτούμε και κάτι άλλο εκτός από μαραγκούς και μπετατζήδες.
Γιατί το άλλο Σ/Κ είναι και η Xenia και δεν υπάρχει περίπτωση να τη χάσουμε!
Τί έλεγα;
Κάτι έλεγα.
Αααα, η χαλάρωση...ναί...

(πως την είπαμε την εταιρεία; μου δίνεις ένα μολύβι;
όχι αυτό! ξέρεις ότι προτιμώ των 2 χιλ. 2Β - Faber. Κλασικά)

Κακό ρήμα 1: "εξαργυρώνω"

Πήγα σε ένα τραπέζι εχτές.
Άνθρωποι που εξαργύρωναν τη σχέση τους σε φαγητό.
Επίπλαστη κοινωνικότητα καλοτυλιγμένη σε ακριβοφανές περιτύλιγμα

"πόσο χαίρομαι που ήρθες"
Εξαργυρώνεται πόσο;
Αν σου κάνω τη χάρη πόσο θα μου την ανταποδώσεις;

Εξαργυρώνω.
Εξαργυρώνω.
Εξαργυρώνω σε χρήμα/ χάρες/

Δούναι και λαβείν- ζωή ανταποδοτική.

Αν ζω, τί απόδοση έχει;
Να την αφήσω, τυλίξτε την παρακαλώ. Πόσο κάνει;
Αν σας πληρώσω σε δόσεις;

Μέσα παίζω ένα βινύλλιο των Deep Purple παλιό, σχήμα 1,
ειδικά η διασκευή του θεϊκού hey joe
και ο jon lord είχε ακόμα μεράκι.

μετά,
το εξαργύρωσε.

Ευγνωμοσύνη

Είμαι πολύ ευτυχισμένος γενικά, και πολύ χαρούμενος που κάποιοι άνθρωποι διαθέτουν ένα λεπτό (τουλάχιστον) από το χρόνο τους για να δηλώσουν την παρουσία τους και να σου πουν μια λέξη.
Είναι συγκινητικό να βλέπεις ότι υπάρχουν άνθρωποι.
Απλά.
Ευχαριστώ.

Είπαμε, έχω γενέθλια!

Αυτοδικαίως αφιερώνω τη σημερινή ανάρτηση στον εαυτό μου!

Βασικά είμαι πολύ ευτυχισμένος και ευγνώμων.
Παρόλες τις εκάστοτε δυσκολίες που , δε μασάμε, τις τρώμε για πρωινό, όλα είναι μια χαρούλα.

38 χρόνια σε αυτόν τον πλανήτη και

1. Συνεχίζω να αγαπάω τους ανθρώπους. Ξεκινάω από την παραδοχή ότι είναι καλοί μέχρι την απόδειξη του αντιθέτου. Πολλοί κάνουν το ανάποδο.
2. Συνεχίζω νε σοκάρομαι από τη βλακεία των ανθρώπων. Δεν έχω συνηθίσει τη βία, τη γυφτιά και τη γαιδουριά.
3. Συνεχίζω να θέλω να αγκαλιάσω όλες τις θάλασσες και όλα τα βουνά, όλους τους ήλιους και όλα τα φεγγάρια.
4.Βαριέμαι να δω τη ζωή σα λίστα για ψώνια (τυρί, ρύζι, καφέ, γάλα, καμπά)

5. Μάλλον το Μονικάκι έχασε το τηλέφωνό μου και δε βλέπω να με παίρνει ποτέ τηλέφωνο.
6. Μάλλον δε θα γίνω ποτέ χοντρός μαύρος τζαζ ντράμερ (μπορώ να το παλέψω όμως)
7. Μάλλον δε θα βρω ποτέ χρόνο να ασχοληθώ σοβαρά με τη μπλουζ φυσαρμόνικα

8. Θα συνεχίσω να έχω κέφια, γενικώς, και

ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ!

Θα κάνω όλα όσα θέλω να κάνω
Και εσάς σας φιλώ πολλάκις

Ίσως όχι.

Σκεφτόμουν μια ανάρτηση. Ήθελα να γράψω κάτι.
Συζητώντας με την Υφάλμυρη, μου λέει:

-"θέλεις..."
-"Όχι"
-"Σκέφτεσαι..."
-"Όχι"
-"Μα..."
-"Όχι"
-"Ίσως;"
-"Όχι"

Και, μοιραία, μου ήρθε στο μυαλό εκείνη η περίοδος που αμφισβητούσα τον τρόπο που απαντάει κανείς στο τηλέφωνο. Όπως πάντα, αντιδρούσα. Γιατί δηλαδή να σηκώνουμε το ακουστιικό και να λέμε:
"Παρακαλώ;" (τί παρακαλάς; γιατί παρακαλάς; μα , είμαστε καλά; θα κάτσω να παρακαλέσω; σιγά!)
"Μάλιστα;" (μάλιστα τί; γιατί μάλιστα;)
"Ναί;" (γιατί "ναί" και όχι "όχι")

Κάπως έτσι αποφάσισα να λέω "Ίσως".
Ντρίιιιιιιν!
-"Ίσως;"
-"!!!!!!!! Ορίστε;"
-"Ίσως, είπα"
-"Ίσως; γιατί ίσως; Ναί;"
-"Ναί, τί; Γιατί ναί;"
(κλικ) - κλείνει το τηλέφωνο.

Ντριιιιν!
-"Ίσως;"
-"αααααα, δεν πάμε καλά... Χάππυπέππερ, εσύ;"
-"Ναί"
-"Γιατί είπες "ίσως" πριν; Με κόλλησες"
-"Γιατί όχι;"
-"Έλα ντε... Πάντως δεν πάς καλά."
κλπ κλπ.

Αυτός ο διάλογος επαναλήφθηκε φυσικά πολλές φορές, και έκανα κάποιες διαπιστώσεις όπως:

1. Ο κόσμος νιώθει βολικά ΜΟΝΟ ΜΕΣΑ στα πλαίσια δεδομένων και αποδεδεγμένων κοινωνικών συμβάσεων. Δεν μπορεί να κάνει ρούπι αν τον μετατοπίσεις ένα χιλιοστό πιο μακριά.
2. Ο κόσμος δεν έχει χιούμορ. Οι περισσότεροι εκνευρίζονταν σε εντυπωσιακό βαθμό. τελικά με τους περισσότερους έφτανα να τσακώνομαι.
3. Ο κόσμος, μάλλον δεν είναι αρκετός (the world is not enough - My name is Bond, James Bond)
4. Σίγουρα ο κόσμος αυτός δεν είναι ο δικός μου κόσμος. (ίσως να είμαι εξωγήινος, αλλά δεν είμαι σίγουρος - ρώτησα κάποτε τη μαμά μου και -δεν ξέρω γιατί- άρχισε να φωνάζει: "δεν μπορώ άλλο μ' αυτό το παιδί!!!!"

Για να κλείσω τον τόσο σοβαρό προβληματισμό μου, θα σας αναφέρω ένα σύντομο περιστατικό:

Είμαι πηγμένος στο γραφείο και χτυπάει το τηλέφωνο.
σαλταρισμένος, σηκώνω το ακουστικό και χωρίς να χάσω δευτερόλεπτο, χωρίς να αφήσω τον άλλον να μιλήσει, λέω κοφτά: "Είπα, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ!!!!" και το έκλεισα απότομα.
(σιγή ημίσεως)
Περνάνε 10 λεπτά. Ξαναχτυπάει το τηλέφωνο. Το σηκώνω. Παίρνω πολύυυυυ γλυκιά φωνή, και λεω "παρακαλώ;"
-"Έλα, Χαππυπέππερ, εγώ είμαι (η ξαδέρφη μου για δουλειά που κάναμε τότε). δε θα το πιστέψεις. Πήρα πριν από 10 λεπτά στο γραφείο, προφανώς μπλέχτηκαν οι γραμμές, το σήκωσε κάποιος και είπε ότι δεν είναι εδώ!!!! Μα είναι δυνατόν; Τρελάθηκε ο κόσμος... εσύ που ήσουν;"
-"Δεν ήμουν εδώ..."

Φιλιά σε όλλους! καλή εβδομάδα!

Childish Party

Για σας που έχετε παιδιά, είναι περίεργο ίσως να κάνετε παιδικό πάρτυ στα γενέθλια του παιδακιού σας και να σας έρχεται και κόσμος που δεν έχει παιδιά. Εκπλήσεστε με αυτά που εσείς θεωρείτε δεδομένα, την ταλαιπωρία, τις χαρές, και , όπως συμβαίνει σε κάθε περίπτωση που συναντώνται δυό διαφορετικοί κόσμοι, αυτός που θεωρεί εαυτόν "στο επόμενο στάδιο" καταφεύγει σε υποδείξεις, νουθεσίες, κλπ.

Από την άλλη, οι μη έχοντες παιδιά (είτε επειδή δε θέλουν προς το παρόν, είτε επειδή δεν έτυχε, είτε ο,τιδήποτε τέλος πάντων) βρίσκονται ξαφνικά σε ένα περιβάλλον που άπειρα μικρά ανθρωπάκια, τρέχουν, παίζουν, κλαίνε (το σύνηθες), λερώνουν και λερώνονται(σούπερ!), χασκογελούν και ενίοτε ξερνοβολούν ευθύς αμέσως.

Δύο κόσμοι. Ασύμπτωτοι.

Πέρασα καλά.
Χάζευα τα παιδάκια (μέσος όρος ηλικίας γύρω στα 2) - ανακάλυψα ότι είναι ιδιαίτερα χαλαρωτικό (αν δεν είσαι ο άμεσα ενδιαφερόμενος γονιός που τραβολογιέται άϋπνος στα χώματα) να τα παρακολουθείς. Ξεφεύγει το μυαλό σου.

Έγινα childish, ξεχείλισα από αγνό απολαυστικό παιδισμό, ξωπέταξα τα ξεθωριασμένα άμφια του ενήλικα και πέταξα άπειρα χρωματιστά μπαλόνια, φύσηξα καραμούζες και απόλαυσα παιδικό φαγητό με λουκανικοπιτάκια, πιτσάκια και κεφτεδάκια τηγανητά. Τούρτα με χρώματα και γλύψιμο στα διακοσμητικά χαζοσκυλάκια.
Όχι άλλοι σεφ και Μποτρίνηδες, εξυπνάκηδες και επενδυτές, καταστροφολόγοι και πολιτικάντηδες ερασιτέχνες.

Μόνο η μουσική δε μ' άρεσε.

Ειλικρινά. Προτιμώ τους AC/DC, κι ας γίνομαι childish, PARTY, party ρε, πάρτη!

Απαντήσεις

Χαζές απαντήσεις, χαζές αποκρίσεις,
σημαίνει χαζές ερωτήσεις.
Τόσο απλό, θεωρητικά όλοι το γνωρίζουν.
και συνεχίζουμε.
χαζές απαντήσεις,
χαζές απαντήσεις.
Απλά.