Απολαύσεις ή Αμαρτίες

"Γλυκές αμαρτίες"
"Πονηρές αμαρτίες"
"Αμαρτίες..."

Αμαρτίες, γενικά. Απαγορευμένοι καρποί, θέματα ταμπού.
Θέματα καθημερινά, βαθιά ανθρώπινα.
Η ίδια η γλώσσα μας, προσπαθώντας να σφραγίσει, να κατωχυρώσει την αμαρτωλή "φύση" κάποιων έξεων, ευνούχισε τις πράξεις στερώντας τις από λέξεις.
Ενίοτε, αναζητούμε λέξεις για να εκφράσουμε ποιοτικές αποχρώσεις ευχάριστων πράξεων ή συνηθειών, και βρισκόμαστε αντιμέτωποι με αδιέξοδο.
Δεν έχουν άδικο λοιπόν τα νέα παιδιά που αναγνωρίζοντας την ανάγκη των λέξεων επινοούν φράσεις όπως "γαμάτο", "απίστευτο", "δεν υπάρχει", LOL, κλπ.
Δε θα τολμήσω να μπω καν στις σκέψεις ποιόί άνθρωποι μας έπεισαν ότι κάποια πράγματα είναι αμαρτίες, πότε, σε ποιό κοινωνικό πλαίσιο και γιατί. Αν το κάνω, "θα πέσει φωτιά να με κάψει"!

Θα σας πω όμως το εξής:
Αμφισβητώ τους νόμους, τις νόρμες, τους κανόνες, και ειδικά τον αναίσχυντο εγκλωβισμό πλήθους απολαύσεων στο κλουβί με τις "αμαρτίες".
Εγώ τις γουστάρω τις αμαρτίες. Δε ζω χωρίς αυτές. Τις αναγνωρίζω ως καθαρές, αγνές ανθρώπινες απολαύσεις, τις παραδέχομαι χωρίς τύψεις, και τις απολαμβάνω. Γιατί περισσότερω αποτελούν απολαύσεις στο προσωπικό μου σύστημα αξιών, παρά ενοχλητικά στοιχεία του διαβόλου. Αν είναι έτσι, τότε είμαι και λίγο διαβολικός.

Χαμογελώντας πονηρά, φέρνω γλυκά, νωχελικά και παιχνιδιάρικα πολλές από τις αμαρτίες που απολαμβάνω, και δεν τις απαριθμώ, όχι γιατί δε θέλω να προκαλέσω, αλλά γιατί απλά είναι πολλές και ποικίλες.
Παραδέχομαι βέβαια ότι οι πρώτες που μου έρχονται στο μυαλό είναι σεξουαλικού ή γαστρονομικού περιεχομένου. Και από πείσμα, μπαίνω στον πειρασμό να ερωτοτροπήσω με τη δίνη των λέξεων.
Ερωτικό 'gourmet", λατρεία και ηδονή, χορός συναισθημάτων που αστραποβολάνε με μικρά πειραγματικά αγγίγματα...
Μπα, άσε, θα έχουμε πρόβλημα αν συνεχίσω κυριακάτικα.
Αυτό όμως που με προβληματίζει είναι μια κοινωνία που, προκειμένου να επιβιώσει ως κοινότητα, θεσπίζει κανόνες, και όλοι τους αψηφούμε.
Σας αφήνω να απολαύσετε μια Κυριακή.
Ωραία έννοια η Κυριακή...
Ξυπνάω, χαζεύω τα δέντρα, αφήνω τον αέρα να με χαιδέψει στο προσωπο, κοιτάζω το πρόσωπό της δίπλα μου.
Η μουσική (τώρα έχω "εν λευκώ" να με ταξιδεύει σε μια διασκευή του Jumping Jack Flash) ταξιδιάρικη, παιχνιδίζουσα, σα χάδι ερωτικό, απ' αυτά που σ' αγγίζουν, σε ερεθίζουν και σ' αφήνουν να απολαύσεις την ανάγκη να συνεχίσεις το παιχνίδι.
Απολαμβάνω τη μυρωδιά της υγρασίας από τα πεύκα και τους ευκαλύπτους το πρωί.

Απολαμβάνω στιγμές, τη ζωή, τις σκέψεις, τις αισθήσεις και ψευδαισθήσεις.
σα σε παραίσθηση, γλιστράω σε κύμα που στροβιλίζεται στο μυαλό μου.
Καλή ακρόαση στη ζωή σας.

Έμπα, Αμμοάνθρωπε!

O Ιπτάμενος Ολλανδός

"ΕΕΕΕεεεεεεε, εσύυυυυυυυυ, φύγε από τη μέσηηηηηη"

Σήκωσα το κεφάλι από το νερό, και κόντεψα να καταπιώ τον αναπνευστήρα μου.

Τρελάθηκα!

Άρχισα να κολυμπάω σα τρελός με το ένα χέρι. με το άλλο χέρι έψαξα γρήγορα στο αδιάβροχο σακίδιό μου να βρω το τσαντάκι που είχα βάλει τη φωτογραφική ηχανή, να προλάβω να το βγάλω φωτογραφία να το δείχνω, γιατί κανείς δε θα με πιστεύει.

Ευτυχώς τη βρήκα. Είχε παραπέσει δίπλα στο κινητό και είχε μπλεχτεί με το φορτιστή.

Παρόλο που είχα αρχίσει να κουράζομαι με το κολύμπι με το ένα χέρι, ξέμπλεξα γρήγορα το φορτιστή, τον έβαλα πίσω στη θέση του και άναψα τη φωτογραφική μηχανή. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να ζουμάρω καλά.

"Καλά, είσαι βλαμμένοοοοοοοοοοοοοοοοος;", μου φώναξε ο καπετάνιος σε άπταιστα ολλανδικά. Με τα λίγα μου ολλανδικά (από τότε που εξερευνούσαμε με τον Κόρτο τιε ολλανδιές αποικίες του Ειρηνικού) του είπα κάτι για τη μαμά του ιδιαίτερα τρυφερό. Ο καπετάνιος - ομολογώ με τρελή επιδεξιότητα - πάτησε χειρόφρενο, πέταξε λίγο κώλο, άλλαξε ταχύτητα και με πέρασε ξυστά.

Τον πήρε το μάτι μου να μου κάνει χειρονομίες μέσα από τη Γέφυρα Ελέγχου και να ψυθιρίζει κάτι προφανώς χυδαίο στο αυτί του αξιωματικού δίπλα του. Από την κλωστή στα γαλόνια του ήταν φανερό ότι προερχόταν από το Ρόττερνταμ. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων θυμήθηκα τον καιρό που επισκεπτόμουν το φίλο μου Χέρμαν Χερτσμπέργκερ στο Ντέλφτ και συζητουσαμε για αρχιτεκτονική με το Ρέμ (Κόλχαζ). Ίσως γι' αυτό έμεινα να χαζεύω τη χαρακτηριστική αρχιτεκτονική σκουπιδοματιέρα του σαπιοκάραβου.

"Κρίμα, χρειάζεται αρκετή συντήρηση" , είπα μέσα μου και η λαμαρίνα μου θύμισε τις εμμονές στη ζωγραφική του Σόρογκα. Το μυστήριο όμως λύθηκε μόλις πλησίασα.

Το πλοίο ήταν τρύπιο! Έμπαζε! (γι' αυτό είχα αρχίσει να κρυώνω). Έκλεισα γρήγορα τη μηχανή, και μπήκα με το κινητό στο Ίντερνετ να κάνω αυτήν την ανάρτηση! Τώρα που τη διαβάζετε, εγώ θα έχω φτάσει πίσω στην ακτή και θα σκουπίζομαι. ίσως και να έχω προλάβει να ξαναβάλω αντιηλιακό και να λιάζομαι. Έ, ένα μπανάκι το σαββατοκύριακο επιβάλλεται, δε συμφωνείτε;

Τσάκ Μπάμ

Μέσα στις περιπέτειες της εβδομάδας ήταν και ένα χάσιμο κάπου στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Οδηγούσα, χαμένος στην περιοχή, χαμένος στο διάστημα, χαμένος στους ήχους των Dire Straits στο πολυλατρεμένο Alchemy, ώσπου μέσα στα στενά ξεπροβάλλει η εικόνα του Όσιρι, (δε θυμάμαι καλά το όνομα του Αιγύπτιου θεού με το κεφάλι σκύλου)

επάνω σε ένα κολωνάκι εισόδου σπιτιού...

Εξεπλάγην! (ελληνιστί: έμεινα μαλάκας/άναυδος)

Τράβηξα γρήγορα το πιστόλι μου από τη θήκη, και έριξα δύο:

Νομίζω τον πέτυχα το θεό στο κεφάλι. Και έτσι γύρισε και μου γάβγισε. Ε, τί ακεφιές να έχεις μετά; Σ' αφήνει η ζωή να έχεις ακεφιές; Όχι. Εισβάλλει με αυθάδεια, απρόσκλητη στο κάστρο της διάθεσής σου και παρεισφρύει σκάζοντας στα γέλια. Ε, μα; Με ρώτησε εμένα που είχα φτιάξει ολόκληρο σενάριο ακεφιάς, μιά στους 2 μήνες; Όχι!

Νά ένα χαμόγελο λοιπόν, πάρτε το και σεις, δωράκι. Παρασκευιάτικο.

Διαβολοβδομάδα.

Καμμιά σχέση με τους ΟΥΚάδες.

Κάτι πολύ χειρότερο. τελειώματα οικοδομής. Εκνευρισμοί, μαχαιρώματα, τσακωμοί, κλπ.

Γνήσια ελληνική οικοδομή. Και, ως γνωστόν, αν δεν είσαι άνετος με ουρά πελατεία για να μπορείς να διαολοστείλεις κάποιους, αναγκαστικά τους τρως στη μάπα.

Χτές σάββατο είχα ένα τηλεφωνικό "πάρτυ" που είπα ότι αν δεν τσιμπήσω κάνα καρκίνο με το μαλάκα σήμερα, δε θα τον τσιμπήσω ποτέ.

Τέλος πάντων. τελείωσε αναίμακτα, με την υπόσχεση σφοδρών αιματηρών συγκρούσεων εντός της εβδομάδος.

Από τις ελάχιστες φορές που έχασα τόσο αυθεντικά, τόσο ολοκληρωτικά κάθε παραμικρό ίχνος αισιοδοξίας, τόσο αυθεντικά στεναχωρημένος στα τρίσβαθα της καρδιάς μου.

Όμως, επειδή είμαι ασύλληπτα ξεροκέφαλος και μαχητικός, αρνούμαι να ξεκινήσω την εβδομάδα μου στραβά, ακόμη και τώρα που οι οιωνοί είναι πιο μελανοί παρά ποτέ.

"Κόντρα στο κωλόφυλλο" που λένε, θα μας χαρίσω χρώματα από μέρες αυγούστου, τώρα που ξανάφτιαξε ο καιρός και επιστρέφει η καλοκαιρινή διάθεση...

Κάνω "τζούτζου" λοιπόν, ένα ιδιαίτερο τύπο βουντού που συνηθίζεται έξω από το Γύθειο, απευθυνόμενος στα πνεύματα των Ηλίθιων Εργολάβων/Εργοδηγών και λοιπών γλιτσο-ρουφιάνων, και χαϊδεύω τα μάτια μου με εικόνες ναυαγίου από ώρες πρωινές σε παραλία εντελώς άδεια όταν ξυπνάς και βουτάς γυμνός σε καθαρά νερά καλημερίζοντας τον ήλιο. Όταν έρθει η στιγμή, θα σας γνωρίσω και τον Ιπτάμενο Ολλανδό. Την πιο καθαρή καλημέρα μου. Ξορκίστε τους Ηλιθίους μακριά και αγκαλιάστε σφιχτά όση ομορφιά αντέχετε! καλή εβδομάδα!

Archive

Part 1

Μέσα σε μια μουντή παρασκευιάτικη αθήνα πήχτρα στην κίνηση και στην κακοκεφιά του "καλού χειμώνα" και του drizzle (ψιλόβροχου) φτάσαμε στο badminton περίπου 1 ώρα πριν τη συναυλία. Πολύς κόσμος, πιτσιρικαρία κυρίως 20-25 και διάφοροι πυροβολημένοι 50+.

Ευτυχώς, οι θέσεις άψογες. Νάναι καλά ο Γιαννάκης. Για να μη μακρυγορώ, για έναν παλιο-ροκά όπως εγώ, τα samplers, σε αυτό το βαθμό, ήταν λίγο πρωτόγνωρα στη σκηνή. Όμως το τελικό αποτέλεσμα ήταν άψογο. Ο ήχος κρυστάλλινος, η σκηνική παρουσία εξαιρετική, και όπως και να το κάνουμε, ήμαστε 5 σειρές από τα παιδιά. Φανταστικά...

Καλά γραφικά, χωρίς φλυαρίες του τύπου των Massive Attack που νόμιζες ότι έβλεπες MTV και έχανες επαφή με τη σκηνή και τους ανθρώπους. Ομολογώ ότι μου ρθαν και λίγο στο μυαλό οι Mogwai, πρόπερσι νομίζω, στο Terravibe, με το πολυοργασμικά τους κολλήματα στις κιθάρες.

Part 2

Γύρω γύρω την αθήνα για ένα cozy ποτάκι και πήχτρα στο οδήγημα. Χρόνια είχα να βγω με αυτοκίνητο στο κέντρο της Αθήνας. Και κάτι ήξερα. Και δεν ξαναβγαίνω. Τέλος. μετά από καμμιά ωρίτσα κατέφυγα στη σίγουρη λύση του parking με 6 ευρώ την ώρα και μπόλικο εκνευρισμό.

Part 3

Μετά από 2 μοχίτα, καμμιά σακούλα τσιπς (τουλάχιστον), και ένα στριφτό τσιγάρο στριμμένο επό μη-καπνιστή (εμένα) και απευθυνόμενο σε μη-καπνιστή (εμένα, επίσης), η ζωή πήρε πάλι τα πάνω της. Γέλασα, είπα βλακείες, και κατά τις 3 έπεσα ξερός με μοχίτα και archive στο μυαλό και το σώμα.

Αυτά τα ολίγα για χτες, τους archive, εμένα και τη βροχή.

Παραμυθάκι για καληνύχτα ή καλημέρα...

Λυπάμαι αν σας στεναχώρησα ή αν σας άγχωσα, αλλά ακροβατώ ανάμεσα στο ρεαλισμό της καθημερινής μας ζωής και στο σουρρεαλισμό ή τη φαντασία του μυαλού.

Θα αλλάξω θεματολογία, θα πάω μια γρήγορη βόλτα σε κάτι παλιό και αγαπημένο, και μετά σε κάτι πιο φρέσκο.

Το παλιό και αγαπημένο είναι ένα σκιτσάκι που προοριζόταν για ένα παραμύθι.

Η ιστορία ήταν για ένα ξέφωτο που χώριζε το δάσος στη μέση. Από τη μία μεριά κατοικούσαν δέντρα κόκκινα, κεφάτα που τσακωνόντουσαν με τα δέντρα της άλλης μεριάς, τα μπλέ δέντρα.

Χωρίς λεπτομέρειες, θα πάω κατευθείαν στο διαταύτα-

Τα δέντρα αγαηθήκαν και στο τέλος χόρεψαν μαζί στο ξέφωτο.

Λίγο "μελό", αλλά ούτως ή άλλως, το κείμενο δεν είχε διαμορφωθεί.

Καλή σας ημέρα.

Δε θέλω να σας το χαλάσω, αλλά ο καιρός φτιάχνει! (ήλιοι, μπάνια, κλπ)

Ταρίφα;

Από τις εκδρομές μου τελευταία, παραθέτω χαριτωμένη επιγραφή...
Χωρίς σχόλια λοιπόν,
Ζωή σε λόγου μας!

Introspection

Από τότε που είπα να κάνω μια ενδοσκόπηση μπας και με καταλάβω καλύτερα, τρίζουν τα κόκκαλά μου!

Στη φωτογραφία, μια άποψη του εσωτερικού μου κόσμου...

Οι Κλειδαρότρυπες

Κάπου εδώ αυτές τις μέρες έχω γενέθλια -

Κλείνω ένα χρόνο ζωνατός ως "happypepper" και όπως συμβαίνει συνήθως, έτσι και εγώ κάνω ένα μικρό απολογισμό. Θα μπορούσα να το αποκαλέσω ως φλας-μπακ για να το "ελαφρύνω" λιγάκι.

Προηγουμένως, δεν είχα ασχοληθεί, δεν είχα παρακολουθήσει καθόλου μπλογκς, οπότε ήταν κάτι εντελώς νέο. Και είχε πλάκα. Το φχαριστήθηκα και κατά περιόδους κόλλησα.

Και παράλληλα προβληματίστηκα.

Και μια που εσείς μου κάνατε παρέα όλο αυτό το διάστημα, θα μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου.

Μερικές φορές έχει πολλή πλάκα.

Κάποιοι άνθρωποι είναι εξαιρετικά ευφάνταστοι, δυνατοί, με απίστευτη αίσθηση του χιούμορ. Αυτοί είναι σκέτη απόλαυση. Αναπτύσσεται έτσι μια αίσθηση "ηλεκτρονικής εκτίμησης", εφόσον διαπιστώνεται εξυπνάδα και φαντασία πίσω από το χιούμορ.

Κάποιοι άλλοι πάλι είναι "μαύρη μαυρίλα πλάκωσε", που συνηθίζω να λέω.

Όσο και αν καταλαβαίνω τις όποιες εκρήξεις θυμού, κυνισμού, απαισιοδοξίας, κλπ, η μόνιμη μαυρίλα ποτέ δεν ήταν η αγαπημένη μου.

Εκεί πραγματικά σοκάρομαι. Σοκάρομαι από το μέγεθος της θλίψης, της χαμηλής αυτοεκτίμησης. Αν θέλετε, φταίω εγώ που είμαι απόλυτος. Δυστυχώς, όταν έχεις περάσει δύσκολες καταστάσεις είναι εύκολο να παγιδευτείς. Εγώ αντέδρασα στα δύσκολα με πείσμα και χαμόγελο, γι' αυτό και προσπαθώ να ανασύρω τα καλά και όχι τα κακά από οποιαδήποτε στιγμή.

Γιατί ρε παιδιά τόση μαυρίλα;

"Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα " θα μου πείτε, φυσικά, δημοκρατία έχουμε, ό,τι θέλετε κάντε, κανένα πρόβλημα - αλλά, λυπάμαι για αυτούς που νιώθουν έτσι. Περνάει η ζωή, περνάει ο χρόνος και τί μένει - η μαυρίλα; Μακάρι να σας έδινα ένα μπουκαλάκι δύναμη στον καθένα...

Και φυσικά, τα περί επικαιρότητας. πολιτικής, σινεμά, μουσικής, κλπ.

Α, είναι και οι ευαισθητούληδες κάπου ανάμεσα.

Γενικά, δεν κατάφερα, και σίγουρα δε θέλω, να αποκτήσω "ετικέτα" σε ό,τι αφορά στη δική μου συμμετοχή εδώ μέσα, στη "μπλογκόσφαιρα".

Τα βλέπω όλα με εξαιρετικό ενδιαφέρον, κάποια τα απολαμβάνω περισσότερο, ομολογώ, και η χρονιά αυτή ήταν αρκετά απολαυστική, οπότε σας ευχαριστώ όλους, ανεξαιρέτως, πολύ.

Ακόμα και οι χυδαιολόγοι είχαν το ενδιαφέρον τους.

Για την ανωνυμία δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν τη θέλω ή όχι.

Πρόσφατα, σε μια "ηλεκτρονική συζήτηση" άκουσα την άποψη ότι "κρύβονται όσοι έχουν κάτι να κρύψουν" και δεν ξέρω αν θα συμφωνήσω ή όχι.

Σε κάθε περίπτωση, από εκείνη τη στιγμή νιώθω σα να σας κοιτάζω μέσα από κλειδαρότρυπες. Σα "ματάκιας" - λίγο περίεργο. και από την άλλη, το facebook με τα άπειρα πιτσιρίκια ΜΕ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΛΛΑΧΤΕΣ φωτογραφίες σε μπαρ, τριήμερα και διακοπές. Άλλες κλειδαρότρυπες εκεί.

Δεν ξέρω ρε παιδιά. Να επικαλεστώ Γκυ Ντεμπορ και "κοινωνία του θεάματος";

Μήπως είμαστε πράγματι ματάκιες ή μήπως λέω κάτι λάθος;

Ακόμα δεν ξέρω. Μπορεί ξαφνικά να βάλω μια φωτογραφία τη φάτσα μου να σας κάνει παρέα και να τοποθετηθώ ανοιχτά.

Δε θάθελα όμως να σας κουράσω άλλο με τις σκέψεις μου.

Σας ευχαριστώ όλους.

Όσο για τους αγαπημένους και τις αγαπημένες συνοδοιπόρους, δεν κοινοποιώ τίποτα, δε δίνω βραβεία (!!!!!!!!!!!), κανένας μας δεν πιστεύ ότι τα χρειάζεται, και όποιοι είναι, ξέρουν αυτοί καλά σε ποιούς αναφέρομαι.

Λέω νας αφήσω με ένα σκιτσάκι προς το παρόν, ένα σκιτσάκι να ταξιδέψουμε παρέα.

Άντε, καλό μας ταξίδι.

Και εις άλλα με υγεία! Καλημέρα! Καλό Σ-Κ !