Την καημένη τη γιαγιούλα...

Λοιπόν εχτές απήλαυσα ένα νωχελικό Σάββατο-απόγευμα, κάτι ανάμεσα σε μαχμουρλίδικη διάθεση και υπναλέα χαμογελίαση, που είχα πολύ καιρό να ζήσω.
Και άκουσα μουσικούλα, και άκουσα ραδιόφωνο. Όχι ως μουσική υπόκρουση κατά τη διάρκεια της δουλειάς, αλλά ως καθεαυτή ακρόαση. Και τότε ήρθε η διαφήμιση του Jumbo :
"την καημένη τη γιαγιούλα, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙ ΝΑ ΒΑΛΕΙ"
Έπιασα τον εαυτό μου να απολαμβάνει τη ροκιά συναυλιακών διαστάσεων, την υποβολή και το ρυθμό που, και μόνο που σε κάνει να τη συζητάς, έχει πετύχει το στόχο της.
Παρακολουθώντας τους στίχους προσεκτικά, μου γεννήθηκαν ένα σωρό απορίες:
1. Γιατί "είδα τη γριά τσιτσίδι";
2. Τί δουλειά είχε η γριά να είναι τσιτσίδι;
3. Τί φταίει η γιαγιούλα;
4. Είναι στ' αλήθεια η "γριά" η πρώτη επιβλητική φιγούρα των παιδικών αναμνήσεων, και άρα η πρώτη επιλογή στα αποκριάτικα καρναβάλια;
5. Τα παιδάκια που ακούνε τη διαφήμιση καταλαβαίνουν τα νοήματα;
Δε θα σας κουράσω με ΟΛΕΣ τις απορίες που μου γέννησε η διαφήμιση, γιατί υπερβαίνουν τις 5.
Το σίγουρο είναι ότι οι μουσικοί πέτυχαν το στόχο τους,, έκαναν τη δουλειά τους, και μουρμουρίζω μέρες τώρα (άθελά μου, σχεδόν) το σκοπό.
Συζητήσαμε με το Βασίλη την επαγγελματική απασχόληση των μουσικών στη βιομηχανία της διαφήμισης, κλπ. κλπ.
Σε κάθε περίπτωση τη βρίσκω πολύ χαβαλεδιάρικη και δεν ντρέπομαι να πω ότι πολύ την κάνω κέφι.
Καλό σας μήνα!