Ο Μπάτμαν

Βροχερό βράδυ στη σκοτεινή γκόθαμ σίτι και ο Μπάτμαν εξαντλημένος από μια σειρά φάπες και κλωτσοπατινάδες, επιστρέφει κατάκοπος στο απάνεμο καταφύγιό του, με την καλή του, τον Άλμπερτ να τον περιμένει.
"Σκατά μέρα", αναφωνεί και ο Άλμπερτ του ανακοινώνει ότι έχει ήδη μεριμνήσει για αφρόλουτρο. Ξέρεις, αυτό των διαφημίσεων, με τα κεράκια σε διάφορα μήκη και πλάτη.
Πετάει τα σούπερ παπούτσια του στη σούπερ ντουλάπα (ας έμενε σε δυαράκι και θα σούλεγα εγώ) και, βαριεστημένος, πιάνει τη μούρη του, την πλαστική του μάσκα και τη βγάζει.
κάτω απ' τη μάσκα, ρυτίδες ("πω πω ρε πούστη, κουράστηκα, δεν είναι ζωή αυτή"), και ένα δέρμα που δε θα ζήλευε η Εστέ Λοντέρ.
Κοιτάει τη μάπα του στον καθρέφτη. Το δέρμα του τον φαγουρίζει.
"Μα πες μου ρε Άλμπερτ, τί σκατά χρειαζόμαστε τις μάσκες επιτέλους; σάμπως δεν ξέρουν ποιός είμαι;". "Και ο Κλάρκ Κεντ τα ίδια παράπονα έχει"...

Μάσκες, μάσκες, μάσκες!
Η ηδονή της ψευδωνυμίας, η απόλαυση του να ονειρεύεσαι τον άνθρωπο πίσω από τη μάσκα όπως θέλεις, όπως σε βολεύει. Εξιδανικευμένο, τέλειο.
Ποιός θα ήθελε ένα μπατμαν φρικιό, αξύριστο, με νυσταλέα μάτια και τη σπιρτάδα της αγελάδας - κι ας ήταν και σούπερ ήρωας, κι ας έσωζε όλον τον κόσμο.
Κακά τα ψέματα, οι μάσκες βολεύουν. Τους περισσότερους δηλαδή. Λίγοι θα άντεχαν το μπάτμαν με όλη την αηδία της καθημερινότητας επάνω του.
κατ' αρχήν, πως ξυπνάει ο μπατμαν, με ξυπνητήρι;
Πάει στο ΙΚΑ, στην Πολεοδομία περιμένει στην ουρά; δεν έχι ημιυπαίθριους στον πύργο του για νομιμοποίηση; Δεν του τελειώνει ποτέ η οδοντόπαστα;
Η λίστα είναι τεράστια.
και τελειώνει με την αποδοχή της γοητείας της μάσκας.
Δε σκοπεύω βέβαια να αναφερθώ σε όλες τις μάσκες της Ιστορίας.
Σκοπεύω να επικεντρωθώ στις ηλεκτρονικές μάσκες.
Σας μιλάω ως Χαρούμενο Πιπέρι. Κρατάω τη μάσκα μου δυνατά. άλλωστε, όταν μπαίνεις στο Μπλόγκερ και σου ζητάει το ψευδώνυμο που επιλέγεις, εκεί εγώ έμεινα σαστισμένος: Ποιά μάσκα θέλω να είμαι; τί θέλω να ντυθώ τις απόκριες; ποιός υπερ-ήρωας θάθελα πάντα να είμαι. (ο κάπτεν χουκ, πχ.;)

Μια μεγάλη ηλεκτρονική παρέα. Και μπορεί να γουστάρω τρελά τα γραφόμενα του Spy, π.χ., αλλά σίγουρα δε θα φανταζόμαστε ο ένας τον άλλονε χωρίς τις μάσκες, όχι;
Μπορεί και να κάνω λάθος. ίσως απλά "αλλάζει πίστα" η σχέση με τους συναδέλφους ψευδωνυμικούς . Όμως, ερωτώ: Δεν είναι πιο γοητευτικό ένα σούπερ ψευδώνυμο από το "Μητσάρας", "Αφροξυλάνθη", κ.ο.κ.;
Διαλέγουμε να παίζουμε το παιχνίδι με τους όρους που θέλουμε, μια που έχουμε την ελευθερία. Την οποία διαχειριζόμαστε κατά περίπτωση και κατά την κρίση μας.

"Ο Ουράνιος Ουρανός", "το τρυφερό πόδι", κλπ.

Άντε, πάω πάλι στο τίπι* μου!
Απολαμβάνω το Πιπέρι μου, που έχει πάλι (αμαν πια - δε βαρέθηκα ακόμη;) τρελά κέφια.

σας φιλώ όλους και όλες,
με την ευχή να περνάτε υπέροχες απόκριες, με χαρτοπόλεμους και σερπαντίνες!
Πάω να πασαλειφτώ με CounterPain να μην πονάει η μέση.





*βλ. Λούκυ Λουκ

Λουμπάγκο Μουσικής Ιστορίας

Και λέω λοιπόν:
Θα περάσω την Κυριακή μου στον Η/Υ;
όχι βέβαια! και ξεκίνησα να οργανώσω λιγάκι τα πράγματά μου.
Και καθώς δεν τον περίμενα, νά'σου, έσκασε μύτη ο Μέρφυ. Όχι δι' αντιπροσώπου, ο ίδιος ο Μέρφυ.
Κράααααακ! ένα πονάκι, κρουουουουουουκ, ένα δεύτερο, σα προσεισμός και κυρίως σεισμός.
Όπως ήμουν, έτσι έμεινα. ΕΚΕΙ-ΕΚΕΙ-ΕΚΕΙ.
Μετά από αρκετή ώρα και αρκετές προτροπές για το Μέρφυ (#,^,@,&,....), επιχείρησα το γνωστό και μη εξαιρετέο "είμαι μια χαρά. σούπερ, δεν είναι τίποτα, δε μασάμε, είμαστε ο Ζούπερμαν. ΄Ελα μου ντε που ο κύριος Ζούπερμαν αποδείχθηκε κολλητός του Μέρφυ.
Και έτσι είμαι στην ευχάριστη θέση, την οριζόντια δηλαδή, να βρίσκομαι κάτω από πάπλωμα με θερμοφόρα στη μέση.
Πήρε και η φίλη μου η Βίκ και όταν της είπα ότι είμαι μια χαρά, αναφώνησε:
¨αμάν πια, όλοι οι άντρες τα ίδια λέτε". Και τί θάπρεπε να κάνουμε δηλαδή, να κλαιγόμαστε και να γκρινιάζουμε; σιγά!

Ευτυχώς πήρα και το μπλιμπλίκι μου μαζί, και σας γράφω κανονικά (την ανάρτηση σύτη).
Λοιπόν: Το πρωί άκουγα στο ραδιόφωνο Viollent Femmes και αναπολούσα τα παλιά μου βινύλλια. Τί ωραίες εποχές! Κάθε Σάββατο (και όχι μόνο) ξεπαραδιαζόμουνα στο 7+7 στο Μοναστηράκι. Ενίοτε τιμούσα και το Happening...
Παλιότερα, είχα ένα μονοφωνικό ραδιοφωνάκι που κάθε παρασκευή γυρνούσα απ' το σχολείο και άκουγα Στούντιο 344 - Άκη Έβενη και τα τοπ 40.
Μετά αγόρασα τις πρώτες μου κασσέτες: Eye of the tiger(!!!!) , Born in the USA, Ennio Morricone , Disco 1984!!!!.
Και κάπως έτσι πορεύτηκα για κάνα-δυό χρόνια. Μέχρι Αυτοκίνηση έφτασα.
Ώσπου τότε, το σωτήριο έτος 1987 άκουσα για πρώτη φορά Deep Purple. Και δε σταμάτησα έκτοτε. 7+7, AC/DC, Accept, Iron Maiden. και μετά, Doors, Led Zeppelin, Pink Floyd, Blue Oyster Cult, kiss, Alice Cooper, Ozzy-Black Sabbath, Metallica, Twisted Sister, Uriah Heep, Cream, Janis, Guns n Roses, Queen, Who, Hendrix, κλπ.
Πάντα υπήρχαν βέβαια διαλείμματα με soundtracks, phil collins, beatles, elton john.
Στη συνέχεια ήρθε το blues. BBking, ella fidgerald, nina simone, Al Kooper-Steven Steels, Mike Bloomfield, Clapton, Rory Gallagher (calling card) etc.
Στο Πολυτεχνείο ήρθα σε στενή επαφή με λίγο πιο alternative και dark ακούσματα: cave, candlemass, mission, thin white rope, this mortal coil, dead can dance, CAN, tindersticks, queensryche, Βodycount, Cure (προτιμώ το forest - seventeen seconds), Moby (λατρεύω το thats when i reach for my revolver), Cranberies, Nirvana, Placebo, etc.
Παράλληλα Σαββόπουλος, Αλκίνοος, Ξύλινα Σπαθιά, Κρητικά, Ριζίτικα, Ρεμπετικα, Στερεονόβα (το πρώτο τους είναι απίστευτο), jethro tull, neil young, genesis, inxs, bon jovi, dire straits (love over gold..., alchemy...), U2, Sting, Police, etc.

Tώρα είμαι ακινητοποιημένος και πονάω, ντυμένος με την τσαντίλα της ακινητοποιημένης κυριακής και πετάω με Astronomy.
Σας χαιρετώ προς το παρόν,
έχω να χαϊδέψω τ΄αστέρια...
! Φιλιά!

Ψυχικές αποστάσεις

Αφορμή:
"Η ψυχική απόσταση είναι το κύριο χαρακτηριστικό της αισθητικής θεώρησης"
Λόγος:
Τα μπερδέματα ήταν πάντοτε η ειδικότητά μου. Και για να γίνω πιο σαφής, τα μπερδέματα των ρόλων, των υποσχέσεων, των "θέλω" και των "μπορώ".
Το ζητούμενο:
Ποτέ δε δέχτηκα τις αποστάσεις. Ούτε καν τις αποστάσεις ασφαλείας. Τις αποστάσεις τις καταπολέμησα, κι αυτό γιατί τις έφαγα με το κουτάλι μικρός.
Δεν τις αγαπώ, δεν τις προτιμώ. Επίσης, δεν πιστεύω ότι οι ρόλοι πρέπει να εξαρτώνται από αυτές. Ο καθείς πρέπει να γνωρίζει τη θέση του, τα όριά του. Και όταν δεν τα γνωρίζει, του τα γνωστοποιούμε.
Και έτσι, βουτάω μετά μανίας, μέθεξης και ενθουσιασμού, κουτουλάω και το φχαριστιέμαι.
Τώρα, το ενδιαφέρον μου στο παρόν ποστ, είναι καθαρά ακαδημαϊκό. Δε με πείραξε κανείς, δεν μπορεί πλέον. Με ενδιαφέρει η απόσταση αντιληπτικά και κοινωνιολογικά.
Η ανάγκη της απόστασης.

Έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ τις προάλλες για ένα αρκουδάκι μηνών που έτρεχε και κουτούλαγε στο σπίτι των γονιών του. έτσι το απολαμβάνω και γω.

Τέλος πάντων. Απλά μοιράστηκα τη σκέψη. Ίσως και νάταν καλύτερο να κάνω το ποστ για τις "αγαπημένες αποτυχημένες μαγειρικές" που είχα στο μυαλό μου αρχικά...
Φιλάκια σε όλους. Καλό Σάββατο βράδυ να έχετε.

Απουσίες

Παραλίγο να μείνω από απουσίες!

Χάθηκα για λίγο. Αλλά έτσι λειτουργούν τα πιπέρια όταν δεν είναι τόσο χαρούμενα και όταν χρειάζεται να τα βγάλουν πέρα με πράγματα. Εστιάζουνε στο ζητούμενο (ελληνιστί κάνουν "focus"), και βουτάνε στα βαθιά.

Κάπως έτσι έγινε και τώρα.

Αιθεροβάμων στους αιθέρες μεταξύ Αθηνών και Κερκύρας, προκειμένου να φέρουμε το αντικείμενο σε ένα λογαριασμό. Τέλειωσε η μελέτη, σε χρόνο μηδέν, με ατελείωτη κούραση που στέρησε διακοπές, χριστούγεννα και δε συμμαζεύεται, κ.ο.κ.

Και τώρα τα πράγματα είναι σούπερ γιατί η μελέτη εγκρίθηκε μεμιάς, και βαδίζει τάχιστα στην υλοποίηση. Δεν ξέρω που θα βρίσκομαι, μάλλον σε κάποιο απ' τα 2 αεροδρόμια, να φέρω και κουμ-κουάτ αν θέλετε, ίσως και σε κάποια παραλία να κάνω.... χμμμ...επίβλεψη. (!)

Δε θα χαθώ (ελπίζω), και ξέρω καλά ότι μου έλειψε το μπλογκάκι και οι ηλεκτρονικοί άνθρωποι. Βαδίζω καθημερινά ανάμεσα σε ανθρώπους στο μετρό, στα τρόλλεϋ, και σκέφτομαι : "λες νά'ναι αυτός ο τάδε";

Πλάκα έχει. Και μ' αρέσει που είναι έτσι μυστήριο.

Σας χαιρετώ προς το παρόν.

Ααααα! Και να μην το ξεχάσω - οι χώροι που βλέπετε ήταν προϋπάρχοντες.

(όπως π.χ. ο τρούλλος της Παναγίας των Παρισίων στην τελευταία εικόνα)

Την καημένη τη γιαγιούλα...

Λοιπόν εχτές απήλαυσα ένα νωχελικό Σάββατο-απόγευμα, κάτι ανάμεσα σε μαχμουρλίδικη διάθεση και υπναλέα χαμογελίαση, που είχα πολύ καιρό να ζήσω.
Και άκουσα μουσικούλα, και άκουσα ραδιόφωνο. Όχι ως μουσική υπόκρουση κατά τη διάρκεια της δουλειάς, αλλά ως καθεαυτή ακρόαση. Και τότε ήρθε η διαφήμιση του Jumbo :
"την καημένη τη γιαγιούλα, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙ ΝΑ ΒΑΛΕΙ"
Έπιασα τον εαυτό μου να απολαμβάνει τη ροκιά συναυλιακών διαστάσεων, την υποβολή και το ρυθμό που, και μόνο που σε κάνει να τη συζητάς, έχει πετύχει το στόχο της.
Παρακολουθώντας τους στίχους προσεκτικά, μου γεννήθηκαν ένα σωρό απορίες:
1. Γιατί "είδα τη γριά τσιτσίδι";
2. Τί δουλειά είχε η γριά να είναι τσιτσίδι;
3. Τί φταίει η γιαγιούλα;
4. Είναι στ' αλήθεια η "γριά" η πρώτη επιβλητική φιγούρα των παιδικών αναμνήσεων, και άρα η πρώτη επιλογή στα αποκριάτικα καρναβάλια;
5. Τα παιδάκια που ακούνε τη διαφήμιση καταλαβαίνουν τα νοήματα;
Δε θα σας κουράσω με ΟΛΕΣ τις απορίες που μου γέννησε η διαφήμιση, γιατί υπερβαίνουν τις 5.
Το σίγουρο είναι ότι οι μουσικοί πέτυχαν το στόχο τους,, έκαναν τη δουλειά τους, και μουρμουρίζω μέρες τώρα (άθελά μου, σχεδόν) το σκοπό.
Συζητήσαμε με το Βασίλη την επαγγελματική απασχόληση των μουσικών στη βιομηχανία της διαφήμισης, κλπ. κλπ.
Σε κάθε περίπτωση τη βρίσκω πολύ χαβαλεδιάρικη και δεν ντρέπομαι να πω ότι πολύ την κάνω κέφι.
Καλό σας μήνα!