Μια εικόνα, καθόλου λέξεις, πολλές λέξεις.

To playroom

Τελικά, είναι το όνειρο του μεγαλύτερου ποσοστού των ανθρώπων που συναντάω στη δουλειά μου.
Να "βάλουν ένα κεραμίδι πάνω απ' το κεφάλι τους", να χτίσουν ένα σπίτι, ¨όπως πρέπει".
Το "όπως πρέπει" ξεκινάει στην αρχή (σχεδόν) αθώα. Να πάρουν μηχανικό, να κάνουν μια μελέτη "όπως πρέπει" και μετά να προχωρήσουν στην κατασκευή ¨΄οπως πρέπει".
Στο δρόμο, το "πρέπεϊ" χάνει το δρόμο του. Στην αρχή καταργείται ο μηχανικός. Δεν καταλαβαίνουν τη σημασία του αρχιτέκτονα, τον οποίο πετάνε πρώτο στο καλάθι με τα αζήτητα. Έτσι κρατάνε μόνο τον πολιτικό μηχανικό, που στο δικό τους το μυαλό χρειάζεται έναντι του αρχιτέκτονα (που στο μυαλό τους δεν είναι μηχανικός). Αλλά κι αυτός δεν κρατάει πολύ. Μένει για την άδεια με την προοπτική να συνδυάσει στατικά και αρχιτεκτονική, αφού άλλωστε "έχει γούστο".
Μόλις βγεί η άδεια και ζητήσει ο άνθρωπος αμοιβή επίβλεψης, τσουπ! πάει κι αυτός για φούντο. "Δεν ξέρει αυτός, δε νιώθει. Εγώ ξέρω. Αλίμονο. Μπορεί να είμαι (π.χ.) δικηγόρος, αλλά έχω μυαλό".
Οπότε πάνε μόνοι τους να βγάλουν το φίδι απ' την τρύπα.
Κλέβουν τετραγωνικά απ' τη στέγη, απ' τους ημιυπαίθριους ("έλα μωρέ, σε μας θα έρθει η πολεοδομία; αφού όλοι το κάνουν"), και φυσικά, απ' το υπόγειο.
Και φτάνουμε στο ζουμί.

Έχοντας κλέψει τετραγωνικά, έχοντας ξωπετάξει τους μηχανικούς, έχουν εξασφαλίσει το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους. Χτίζουν το ισόγειο "με το καλό το σαλόνι" γιατί "τί θα πει ο κόσμος", βάζουν ένα τζάκι ΝΑ, με μάρμαρα παντού, και μετά πρέπει ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΕΝΑ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΜΗ ΧΑΛΑΣΟΥΝ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟ ΣΑΛΟΝΙ. Και πάνε στο υπόγειο.
Πάνε στο υπόγειο. Πάνε στο υπόγειο, το "κλεψιμέϊκο", να το κάνουν καθημερινό. Το βαφτίζουν "πλέϊρουμ", του πετάνε κι ένα τζακάκι να ξεγελάνε τους εαυτούς τους ότι είναι κανονικό σπίτι, γκρεμίζουν και κάνα τοίχο να ανοίξουν καμμιά τρύπα να πάρουν αέρα, να μη σκάσουν σαν τα ποντίκια, και,
ΕΙΝΑΙ ΠΑΣΙΧΑΡΕΙΣ.
Κέρδισαν. Έκλεψαν τα τετραγωνικά, είναι έξτρα, είναι μαγκιά, και δε χρειάζεται να χαλάσουν και το ίματζ του ισογείου. Δεν πειράζει που μετά από τόση προσπάθεια είναι (ημι)υπόγειο.

Το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Έχουμε πλέϊρουμ, μόνοι μας το φτιάξαμε, τύφλα νά'χουν οι μηχανικοί (τί ξέρουν αυτοί άλλωστε;).

New Βαβούρ - Era

Xωρίς πολλά πολλά, κάποιο σάββατο (πριν κάνα εννιάμηνο) ήρθε η "από κάτω" κοπελίτσα που διατηρεί στο ισόγειο χώρο γιόγκα και μου είπε "λυπάμαι που ενοχλώ, γνωρίζω, είναι σάββατο, 12:30 και σίγουρα δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας, αλλά...ξέρετε...σε μισή ωρίτσα έχω διαλογισμό με την ομάδα..."

Τα πήρα και γω με το γεγονός ότι ποτέ/πουθενά δεν υπάρχει στιγμή που να μπορείς να εκφραστείς ελεύθερα (ειδικά όταν σε κατασκευές του '70 οι τοίχοι είναι χάρτινοι) και έφυγα, ΣΦΑΙΡΑ. Πήγα στο Νάκα με το αυτοκίνητο και έκανα κάτι γι' αυτό. Δεν πούλησα το όνειρό μου. Κάποτε, όταν μεγαλώσω (κι άλλο) θα γίνω χοντρός τζαζ ντράμερ, μαυρούλης ίσως. Και έτσι, αγόρασα ένα κομμάτι από το όνειρό μου. Έδωσα κάτι παραπάνω, αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο. Δεν ενοχλώ κανέναν, παρά μόνο τα αυτιά μου δεδομένου ότι ο ήχος στα ακουστικά είναι πάντα στο τέρμα (ίσως γίνω κουφός τζαζ ντράμερ, κάτι σα μετεμψύχωση του Λούτβιχ).

Από την άλλη, θα σχολιάσω, δεν αντέχω. Θα σκάσω.

Πως γίνεται οι γιόγκι να καπνίζουν αρειμανίως, να παρκάρουν τις χιλιάρες μηχανές τους στο πεζοδρόμιό μας εμποδίζοντας τις μαμάδες με τα καρότσια και όλους εμάς να απολαύσουμε τον επίσημα δικό μας, ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΟ χώρο.

Γιόγκα, τσιγάρο-μπουρί και φιλοσοφία-γαρνιτούρα. Έτσι, για νά χουν τη συνείδησή τους ήσυχη; Τέλος πάντων. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι - δυστυχώς αληθεύει.

Και που να σας πω και το άλλο:

Όταν μεγαλώσω ακόμα περισσότερο (!!!), στη δεύτερη ίσως ζωή μου, θα κάνω εικονογράφηση σε παιδικά παραμύθια.

Ουφ! Να δούμε πότε θα μεγαλώσω...

Ο κωπηλάτης στη στέγη

Southbank Centre
Psycho Buildings: Artists Take on Architecture
The Hayward, Friday, 30 May, 2008

Από 'δω το φέρνουμε, από 'κει το φέρνουμε,
περί σχετικών και καθημερινών υπερβάσεων ο λόγος.
Μια χαρούμενη νότα λοιπόν στο συννεφιασμένο ουρανό του Λονδίνου.
Στα πλαίσια έκθεσης, η οροφή της Hayward Gallery γέμισε νερό και οι επισκ'επτες κλήθηκαν να κωπηλατήσουν (!) προκειμένου να αποκτήσουν μιαν εναλλακτική βιωματική εμπειρία της πόλης. Fascinating ! Σαγηνευτικά εκπληκτικό.

Aγαπημένες θυσίες

"...για να τον ακολουθήσει κανείς δε χρειάζεται τίποτα να θυσιάσει. Εις τις ψυχές λοιπόν που δεν έχουν τίποτε να θυσιάσουν, γιατί δεν έχουν τίποτε να λατρέψουν, δεν απομένει παρά τούτη η διέξοδος ως φυγή από τη στυγνή πραγματικότητα του είναι των."

Ποιός είναι πρόθυμος να θυσιάσει;
(έχει ένα υπέροχο απόγευμα έξω)