Rock Legends

Εικόνες από μια κατασκευή, αλλά κυρίως εικόνες από το υλικό που αγαπώ ιδιαιτέρως.
Οι πρώτες 2 εικόνες από τη μάντρα υλικών και οι άλλες 2 από τη στέγη.
με ξύλα καστανιάς. (φυσικά ηλιτελής η κατασκευή - εκκρεμούν διάφορα πράγματα. Με τον τελικό φωτισμό θα απογειωθεί).

Το Τριαντάφυλλο του Μικρού Πρίγκηπα - μια σύντομη ωδή στην ελευθερία των φυλακών

Όπως πολύ καλά γνωρίζετε, ο Μικρός Πρίγκηπας κατέβαλλε μεγάλο κόπο καθημερινά φροντίζοντας το τριαντάφυλλο στο μοναχικό του πλανήτη.
Αυτό που λίγοι γνωρίζουν όμως είναι πως το τριαντάφυλλο δεν άντεχε την ασφυκτική του αγάπη και διαλύθηκε για να απελευθερωθεί από αυτήν.
Στη θέση του φύτρωσε μια λεβάντα.
Το περιεργο είναι ότι η ίδια η λεβάντα διάλεξε να γεννηθεί στη φυλακή της, τη γυάλα της μελλοντικής της φροντίδας.

Εκατοντάδες αγαπημένα χαρτάκια

Από μικρό παιδί σκίτσαρα, ζωγράφιζα, μουντζούρωνα, μπογιάτιζα ό,τι έβρισκα μπροστά μου. Προσπαθούσα να σχεδιάσω σωστά, μελέταγα. Μετά πέρασε μία φάση έντονης αμφιβολίας για τους λόγους που μου συμβαινει αυτό. Κατέληξα ότι έτσι καταλάβαινα τον κόσμο γύρω μου καλύτερα, έτσι αγαπούσα, έτσι μισούσα, έτσι φαντασιωνόμουν, έτσι ταξίδευα, έτσι.
Γι' αυτό και πέρασα εκατοντάδες, για να μην πω χιλιάδες, ώρες με ένα μολύβι, με ένα στυλό, με ο,τιδήποτε.

Περάσαν αρκετά χρόνια και κοιτάω κάποιες από τις μουντζούρες που επέζησαν και σκέφτομαι ότι είναι η ίδια η ζωή μου, όχι μόνο αυτή που ξέρω να σας πω, αλλά και αυτή που μου βγήκε στο χαρτί χωρίς να χρειαστεί καν να την καταλάβω.

Δεν υπάρχει ανάγκη για καμμία εξήγηση πλέον - οι στιγμές είναι ανάκατες στα χέρια μου.

Σαν τα μάτια σου!

Το πρόσωπο σκαμμένο.
Μεγαλείο στιγμών αρχοντιάς
ετοιμόρροπο.
Μάτια βλέπουν
έξω και μέσα.

Ελευσίνα

Ριγέ γαρίδες και στραπατσαρισμένα κουτιά.

Διάφοροι αρχιτέκτονες, φλερτάροντας αλαζονικά με τα νέα τεχνολογικά μέσα πειραματίζονται με τα laser-cuts (διατρητα στοιχεία  μέσω προγραμματισμένης κοπής με laser) ή συναρμογή ανόμοιων στοιχείων/πανέλων.

Προφασίζονται το καινοτόμο, το διαφορετικό, το μη-κανονικό, το φιλελεύθερο.

Μιλούν με ωραία λόγια για "οργανική", "βιομορφική" κλπ αρχιτεκτονική.

Και ξεχνούν να μας πουν ότι στην ουσία κατασκευάζουν αδιάφορα κουτιά με φανταιζί περιτύλιγμα. Ξεχνούν να πουν ότι όποιος ζει μέσα θα βλέπει τον κοσμο ριγέ ή πουά, ή, καλύτερα, θα δουλεύει τόσο που δε θα έχει ενδιαφέρον ή χρόνο να βλέπει προς έξω, καθ' όλου.

Και μεις υποτίθεται ότι το χάφτουμε, ότι θέλουμε και μεις να μετέχουμε στο παιχνίδι της κατασκευασμένης μόδας.

Και τότε μας σερβίρουν και το άλλο παραμύθι.
Την απελευθέρωση της φόρμας, του σχήματος, από τα παραδοσιακά δεσμά της ορθοκανονικότητας. Μας δείχνουν γαρίδες, οστρακόδερμα και λοιπά κακάσχημα πλάσματα προκειμένου να νομιμοποιήσουν τα δημιουργήματα που "απελευθερώνονται".
και τότε αντικρίζουμε κτίρια όπως:

ή επίσης, 

Και μεις, άβουλοι καθώς γινόμαστε, τείνουμε να πιστέψουμε στην "απελευθέρωση της φόρμας", ξεχνώντας τα κλιματικά δεδομένα, ξεχνώντας την πραγματικότητα,

ξεχνώντας πως είναι να ζούμε σα κλειδαμπαρωμένα ποντίκια στον 50ό όροφο με μόνη έγνοια να μην πιάσει φωτιά, να μην μπορούμε να βγούμε έξω να αερίσουμε τα ρούχα μας.
Ξεχνάμε τα πάντα στην αδιάκοπη έγνοια να μοιάσουμε, να γίνουμε και μεις όμοιοι των "εξελιγμένων" και "ελεύθερων".
Άξιοι της τύχης μας ακολουθούμε τυφλοί μια εξέλιξη που εγκαθιστά την αισθητική του γυαλιστερού εντυπωσιασμού, την αρχιτεκτονική του νέου λαϊφ-στάϊλ (όταν το γράφεις σε ελληνικούς χαρακτήρες παύει να είναι της μόδας, "τρέντυ").

Θυμάμαι τη διαφήμιση με "το τζάκι γωνία και τη γυψοσανίδα αποπάνω".
Ίσως η προσωρινή οικονομική ένδεια να καθυστερήσει λίγο την (αναπόφευκτη) εξέλιξή μας.

Λες αυτοί οι βάρβαροι νά 'ναι πράγματι η μόνη μας "λύσις" ;

Κέραμος

Πρόσωπο σκαμμένο απ' τον άνεμο

και εγώ σας βλέπω-

Θα πετάξω.

Στου γυαλού τα βοτσαλάκια

Για κάποιους φαίνεται κοινότοπο.
Για κάποιους άλλους, παιδικό.
Ή έστω, ρομαντικό, δηλαδή αυτό που καταβαραθρώνεται και ετικετοποιείται ως απαξιωτικά συναισθηματικό.

Οι Ιάπωνες -αν είχαν τα δικά μας βοτσαλάκια- θα έγραφαν ποιήματα χαϊκού γι' αυτά.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Για μένα, τα βοτσαλάκια αυτά είναι η ζωή μου.
Είναι ο Απρίλιος που σκοτώνει το ζοφερό Χειμώνα, είναι η αρχή του Χρόνου μου.
Είναι μια αγκαλιά με πόνο στην πλάτη που τον θυμάσαι και χαμογελάς,
και ο ήχος από το αποτράβηγμά τους όταν κονταροχτυπιούνται με τα κύματα.
Είναι η γυαλάδα τους που τρυπάει την πραγματικότητα,
και η τόλμη των χρωμάτων τους.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Θέλω να με γδάρετε, βοτσαλάκια,
να με κάνετε ευαίσθητο πάλι.

Ημέρες φυγής

H Χρονομηχανή

Stand by me.
Εδώ και λίγο καιρό έχω κατασκευάσει -με τη βοήθεια του Dr.Emerson- μια fun-tactic χρονομηχανή. Μαζί με τη Μπουχλουμπού και τα Κουλουβάχατα της ιστορίας, μπαινοβγαίνουμε όπου θέλουμε όποτε θέλουμε.
Οι νέοι μου φίλοι έχουν ένα "ιδιαίτερο" ενδιαφέρον.
Ας γνωριστούμε.
Στην αρχή να σας γνωρίσω το Silver και τη Biriba.
Τρελό κόλλημα με τα χαρτιά - όπου πάνε, πάνε παρέα.
Η Biriba έχει τα πιο ωραία μπλουζάκια που έχω δει ποτέ, και τα συνδυάζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Η Limoge, γαλλίς, το έσκασε από τον πύργο της θείας της στο βουνό του Αγ.Μιχαήλ (Mont St.Michel) και έκτοτε έχει βαλθεί να συλλέγει τσάντες. Απίθανος τύπος με το πιο εγκάρδιο γέλιο.

Η Reddie - καλύτερα μην τα βάλεις μαζί της. Με έχει πρήξει. Όποτε τσακωνόμαστε, με απειλεί ότι θα φωνάξει τον πρώην της το Jack D. Blackie

H Magic Bus είναι η μόνη μανούλα της παρέας μας. Έρχεται πάντα στα πάρτυ με την κόρη της, Υβέτ, και έχει λόξαμε τη φωτογραφία. Ειλικρινά, δεν την καταλαβαίνω αυτήν την κοπέλα. (κλικ)

Η Sarah (δεξιά) είναι η μεγαλύτερή μου φίλη και μου έχει αδυναμία. Όπως έχει αδυναμία σε μια σειρά από πράγματα που καλύτερα να μη σας απαριθμήσω γιατί θα νυχτώσουμε.

Ο Jack D. Blackie, τέως γκόμενος της Reddie, είναι (το παραδέχομαι, και γαμώ τα παιδιά). Θα έλεγα η καλύτερη καρδιά όλων. Ακούει W.A.S.P. (με αδυναμία στο "Ίν-σάϊντ δη ελέκτρικ σέρκες") και λατρεύει τους φουτουριστές. Θέλει να γίνει θορυβομελοποιός όταν μεγαλώσει, πράγμα δύσκολο αφού προσπαθεί να το συνδυάσει με τους ήχους από τις καινούργιες του μηχανές.

Η Rosie (Whole Lotta Rosie) είναι η ρομαντική και η ευαίσθητη (πλην όμως ιδιαίτερα σκληρή ενίοτε- έτσι ε'ιμαστε εμείς οι ευαίσθητοι) της παρέας. Τρελλαίνεται για τα χρώματα και δηλώνει αέκαθεν ερωτευμένη με τη Diana. Τη φούστα της (με το πρόσωπο της Diana) δεν τη βγάζει ποτέ.

Oι εκδρομές με τα παιδιά είναι πάντοτε πολύ ευχάριστες. Ειδικά στο Βραχάτι που πήγαμε τις προάλλες και φάγαμε σαρδέλλες, περάσαμε υπέροχα. Λίγο φασαρία στο πήγαιν' έλα, αλλά πολύ καλά. Σήμερα, του Ευαγγελισμού, λέμε να πάμε πίσω στο χρόνο όλοι μαζί, να πιούμε καφέ με το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.

Γλωσσάρι - Σ.τ.Μ.

1. Dr.Έμερσον: ο τρελός καθηγητής από το Back to the Future.
2. Μπουχλουμπού: απίστευτο τεύχος των Αντιρίξ & Συμφωνίξ, κόμικ του θεού Ibanez.
3. Κουλουβάχατα της ιστορίας: τρελή ταινία των Monty Pythons. Τρελό γέλιο. Πανέξυπνη.
4. Jack D. Blackie: Jack Daniels - Blackie Lawless (τραγουδιστής και front man των W.A.S.P.)
5. Ίν-σαϊντ δη ελέκτρικ σέρκες: περίπου το 1983, με μια οδηγία, οι κασσέτες (μουσικής) δεν έπρεπε να μειώνουν την ελληνική γλώσσα αναγράφοντας τα τραγούδια/μουσικά κομμάτια στα αγγλικά, αλλά έπρεπε να χρησιμοποιούν ελληνικούς χαρακτήρες. Η γελοιότητα κράτησε λίγο. Το "Ιν-σαϊντ δη ελέκτρικ σέρκες" (inside the electric circus) ήταν ένα από τα άλμπουμ των WASP που έπεσαν θύμα αυτής της ανυπέρβλητης βλακείας.
6. Φουτουριστές: Φουτουρισμός - κίνημα στην Τέχνη στις αρχές του 20ου αι.
7. Θορυβομελοποιοί: Κινούμενοι από τις αρχές του φουτουρισμού, κάποιοι μουσικοί επιχείρησαν να πειραματιστούν με θορύβους προκειμένου να κατασκευάσουν τη "μουσική του μέλλοντος". Για τις αρχές του 20ου αι. (πριν τον Α' Π.Π.) αυτό ήταν επαναστατικό.
8.W.A.S.P.: πασίγνωστο μέταλ συγκρότημα, αγαπημένο.
9.Rosie (Whole Lotta) : αγαπημένο δυναμικό hard rock κομμάτι των AC/DC

Για τους περίεργους:
Όλες οι φωτό δικές μου, ένα καταπληκτικό Σάββατο στη South Bank του Λονδίνου.

Ίπταμαι

Αυτή τη φορά αφήνω τις εικόνες μόνες.

(ΣτΜ.: Λονδίνο-Αθήνα, από το παράθυρό μου)

Μάρτης Μονέ

Μπήκε νέος μήνας, και η χαρά της άνοιξης που αδημονούμε να ορίσει
έκαναν τα δάκρυα να κυλήσουν σβήνοντας τις εικόνες και γεννώντας νέες.

Οι νέες εικόνες, σαν ήχοι με συγκίνησαν από στάλες βαριές που συγκρούονται βίαια

στην πρόσκρουσή τους με τη θάλασσα.

Όμορφη πόλη

Από την πρώτη στιγμή με κέρδισε.
Ήδη από την πρώτη φορά που την αντίκρυσα, μουντή, γκρίζα με ένα διαρκές ψιλόβροχο.
Με τις ψηλές της πολυκατοικίες του κέντρου, τις αφοπλιστικές αρχιτεκτονικές των επαύλεων επί της Βασ. Γεωργίου, τα κουλουρτζίδικα, τα μεταμεσονύκτια έργα στο σινεμά μετά τις βόλτες, τις τρέλες στα κάστρα, και τόσα άλλα.

Η πρώτη μου φορά που οι φίλοι μου επέμεναν να μου εξηγούν τις χαζές διαφορές με τα καλαμάκια και τα σουβλάκια, τα λευκά τυριά, κ.ο.κ.
Τότε είχα καλούς φίλους που σπούδαζαν εκεί, και τους επισκεπτόμουν τακτικά.

Ως γνήσια ερωτική, η σχέση μου μαζί της ήταν πάντα μια σχέση ανολοκλήρωτη, μια σχέση που όλο (την) πλησιάζεις και ποτέ δεν (την) φτάνεις (εκείνη, τη Μαγική πόλη του Ποτέ).
Η φιλοσοφία ορίζεται ως φιλία της σοφίας και από τον ορισμό της κιόλας αποκλείει την επίτευξή της, την απόκτησή της.

Αναλογίζομαι πόσα πράγματα αποκτήσαμε στη ζωή μας και την ίδια στιγμή τα χάσαμε μέσα από την καρδιά μας.

Ήμουν πάλι εκεί προχτές.
Πάλι επισκέπτης, πάλι για λίγο, πάλι ξένος, πάλι ερωτευμένος μαζί της.
Ειδικά την Κυριακή πρωί - σαν το Σάββατο βράδυ των Στερεονόβα.

http://www.youtube.com/watch?v=jwv3slCbZ_k

ή έστω του Καρυωτάκη.

Ανοίγω την πόρτα να φυσήξει λίγο γλυκιά θλίψη:

[Σάββατο βράδυ…]

Σάββατο βράδυ: ανοίγουνε στο δρόμο σα λουλούδιαοι απλές καρδιές, παθητικά ν’ ανέβουνε τραγούδιαπου τη χαρά ή τον απαλό του έρωτα ψάλλουν πόνο,ενώ για μένα η εβδομάδα ετέλειωσε και μόνο.

Μα εμένα η Ξεσσαλονίκη έχει ακόμα φίλους τωρινούς, σκιές παλιές, ανθρώπους σαν καρφιά στην ψυχή μου αγαπημένα, που αρνούμαι να ενοχλήσω.
Ήμουν πάλι το Νοέμβριο εκεί.
Πάλι, πάλι.
Εχτές, Κυριακή, στους δρόμους πάλι, με μια ευχάριστη δροσούλα πρωινή, στην ερημιά του απόηχου από το σαββατόβραδο,
τα ροδάκια από την αποσκευή να κτ-κτ-κτ-τυπάει ρυθμικά στους αρμούς από τις βρώμικες πλάκες πεζοδρομίου.

Δεν αντέχω τη θλίψη της, την αγαπώ, τη θέλω έτσι, να μην αλλάξει μέσα μου,
Κι ας είμαι ο Ξένος (της).
Σας αφήνω με τους Ψόφιους Κοριούς και ένα κομμάτι που γράφτηκε για την Ξάνθη.
Την οικειοποιούμαι με το έτσι θέλω, θέλω!

http://www.youtube.com/watch?v=3WKxHj-T_LA

(ΣτΜ. Οι φωτογραφίες ανεπεξέργαστες, να με γδάρουν να τρυπήσουν την πραγματικότητα να βγει το όνειρο έξω, ελεύθερο για τον καθένα να το διαλέξει.)