Η Πράσινη Απλώστρα

Η πράσινη απλώστρα, ή μήπως: Μια Πράσινη Απλώστρα;
Ποιά ιστορία περιμένετε να ακούσετε;
Οκ. Ό,τι πείτε. Πάμε λοιπόν.

Σάββατο σπίτι, άπλωμα. Τσάαααααακ!
Πάρτην κάτω την απλώστρα.
Πώς έσπασε, γιατί έσπασε - δεν έσπασε κιόλας, λύγισε, στράβωσε ανάποδα, κράαααακ!
Πάνε και τα πουλοβεράκια που αερίζονταν.
Στη βράση κολλάει το σίδερο.
Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω, ψιλόβρεχε.
Πάω στο Καρφούρ, κατεβαίνω κάτω, χαζεύω τις απλώστρες.
Γυρνάει μια κομψότατη πράσινη λαχανί απλωστρίτσα, χαριτωμένη,
μου κλείνει το μάτι. Δεν άντεξα.
Αδιάκριτα, αδιάκριτα τη χάζεψα απ' την κορφή ως τα νύχια.
Χωρίς να χάσω χρόνο σε περιττές λέξεις, την πήρα απ' το χέερι και φύγαμε αγκαζέ στο ψιλόβροχο.
Την πήγα σπίτι.

Και μόλις πήγε να πάρει θέση, ήταν σα στραβοκάνα, μπαταρισμένη και μισότρελη.
Τό ' να πόδι εδώ, τ' άλλο εκεί. Στραβά καθότανε, πήγα να την αγγίξω,
Μπααααααμ! Πάρτην κάτω!
Τα πήρα. έεεεεεεεε, όχι!
Τη βουτάω σφιχτά, πάρτην πάλι στο ψιλόβροχο, πίσω στη μαμά της στο Καρφούρ.
Καθώς πλησίαζα, με βλέπει η Κυριούλα υπεύθυνη καταστήματος, βάζει τα γέλια.
Μπαίνω μέσα με την Πράσινη στο χέρι και η Κυριούλα να γελάει.

-Καλά, πού το καταλάβατε ότι τη φέρνω πίσω;
-Να σας πω. καταρχήν αν βλέπετε έναν άνθρωπο στη βροχή σάββατο βράδυ με μια απλώστρα στο χέρι να κόβει βόλτες στο δρόμο, μάλλον κάτι τρέχει. (ε, ένα δίκιο τό'χει). Αφήστε που εδώ και κάποιες μέρες μας φέρανε λίγες απλώστρες, οπότε ζητήσαμε συμπλήρωμα και μας φέρανε αυτές τις πολύχρωμες που είναι λίγο ασταθείς. Τις βλέπει ο κόσμος, τις διαλέγει, και μετά τις φερνει πίσω.

Σάββατο βράδυ, και η Πράσινη Απλώστρα πήγε πίσω σπίτι, στη μαμά της. όπως της άξιζε.
Σάββατο βράδυ, και μια κανονική Απλώστρα ήταν στο χέρι μου...
Βροχή, και διασκεδάσαμε σπίτι.
Στήθηκε τέλεια. και τα ρούχα,τέλεια!
Με την Απλώστρα μου περάσαμε υπέροχα.
Σάββατο βράδυ.

Back In Black

Επιστροφή.
Μετά από αρκετό καιρό, καταφέρνω να κάνω αμιγές σαββατοκύριακο.
κατέβασα χειμ,ωνιάτικα, τα αέρισα, ανέβασα καλοκαιρινά, έφτιξα δωμάτιο, ντουλάπες, κουρεύτηκα,
ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΣΑΒΒΑΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ!!!!!!
Αν σου λείψει κάτι, το εκτιμάς απεριόριστα.
Την προηγούμενη εβδομάδα τέτοια ώρα, είχα γυρίσει από Κέρκυρα (μετά από πτήση 3 ωρών αφού κάναμε γύρους πάνω από την πόλη και μας είπε ο πιλότος ότι δε μας παίρνει να προσγειωθούμε λόγω καιρού και γυρίσαμε πίσω) και από Κω, ξεψυχισμένος, ολοκληρωτικά. Την κυριακή κοιμόμουν όρθιος, ξαπλωτός, γενικώς.

Το πρώτο μου σαββατοκύριακο λοιπόν.
και μαζί με όλα, σκέφτομαι τα παιδάκια μου που δώσανε εξετάσεις. Αυτά που πίεσα, αυτά που σκεφτόμουνα, αυτά που χαμογέλασα, αυτά που πέρασα, αυτά που τα κάνανε μαντάρα, αυτά που έκοψα.
Για την ακρίβεια: δεν τα κόβω εγώ. Αυτά κόβονταο από μόνα τους. Αν κωλοβαράς ασυστόλλως και μετά πας να βγεις και από πάνω κάνοντας και λέγοντας εξυπνάδες, δε σε κόβει ο άλλος. εσύ κόβεις τον εαυτό σου.

Μπαίνω και χαζεύω τις αναρτήσεις σας. Κάποιες θέλω να τις συζητήσω εκτενώς, και δεν έχω το κουράγιο. Μπορεί αύριο.
Τέλος πάντων.
ίσως να είναι και ο χειμώνας που ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΑΙ ΟΤΙ ΗΡΘΕ.
Ήρθε. ήρθε. ήρθε για να μας θυμίσει ότι είναι σχεδόν νοέμβριος. Στις 18 έχω τα γενέθλιά μου.
Δεν προγραμμάτισα τίποτα, δεν ξέρω τίποτα.
Προς το παρόν, χαίρομαι που σας ξαναβρίσκω. με τις χαρές σας, τις τσαντίλες και τις μαυρίλες σας, τα κέφια και τις δυσκολίες μας. Χαίρομαι.
Χαίρομαι γιατί είστε εδώ.
καλό σας απόγευμα.

Ανάρτηση

Να αναρτήσω, να μην αναρτήσω;
ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΑΝΑΡΤΗΣΩ (ανάποδα από το κατάρτι);
Να βάλω φωτό; μπαααα, δε βάζω φωτό.
να ψάξω το φόλντερ με τα σκίτσα; μπαααααα, προτιμάω κάτι φρέσκο.
να μιλήσω; μπαααααααα, δεν έχω ιδιαίτερα κέφια,ούτε κάτι να πω.
Τους χάζεψα όμως όλους σχεδόν, διάβασα τις δικές τους τις αναρτήσεις, μια χαρά.
να σκεφτώ μια εξυπνάδα; μπααααααα, δεν έχω λόγο.
πάντως αποκλείεται να κλαφτώ για οτιδήποτε. άλλωστε, όλα καλά.

Λοιπόν:
ως ύμνος στην αποφασιστικότητα μιας κυριακής μετά από τζαζ βράδυ και άχαρο ξύπνημα με Ηλίθιο που χτυπάει λάθος κουδούνι πρωινιάτικα,
ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ.

ΔΕΝ ΑΝΑΡΤΩ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ.

Το Μαγικό Φίλτρο

Απαξιώ να μιλήσω για χειμώνα (πεισματικά) με 123 βαθμούς Κελσίου έξω - εχτές έτρεχα κ δούλευα κ έλιωνα στη ζέστη-. Σίγουρα όμως αποδέχομαι ότι έχουμε μπει στα βαθιά με τη δουλειά και έχει εξανεμιστεί κάθε απομεινάρι αίσθησης από διακοπές και ελεύθερο χρόνο.

Πάραυτα, προσπαθώ να βάλω σε λειτουργία τον "κόφτη", αυτό το περίεργο μηχανηματάκι στο πίσω μέρος του εγκεφάλου που μετά από ένα όριο επιχειρεί να διαφυλάξει την ψυχική σου υγεία. Τί θέλω να πω: Τρέχεις, πήζεις, πιέζεσαι, εκνευρίζεσαι. Ωραία. Και ελάχιστα πριν αρχίσεις να φωνάζεις και να βγάλειςς από την τσέπη το όπλο και να τους πυροβολείς όλους, έρχεται ο Κόφτης, ενεργοποιείται το Μαγικό Φίλτρο, η μαρμίτα που έπεσες μικρός (μα τον Τουτάτη) και η πραγματικότητα παίρνει τη μορφή που θάπρεπε να έχει.


Η Όραση αλλοιώνεται, το συναίσθημα εντείνεται, τα νεύρα αποκοιμίζονται, και τα πράγματα μαλακώνουν. "Τί πίνεις και δε μας δίνεις;", ρωτάνε φίλοι. Τίποτα. Αλλά νοιώθω πράγματι σαν τον Οβελίξ. Έχω το φίλτρο μέσα μου. Απλά γουστάρω που είμαι ζωντανός. Ερωτεύομαι τη στιγμή και με ένα φιλοσοφικό λόγο "βρε δε μπάνε να ..." τα πράγματα παίρνουν μια πιο χαλαρή απόχρωση.


'Ενα παράδειγμα. Η οδός Στουρνάρη. Πιο κέντρο δε γίνεται. Βουή, κόσμος, πανικός, κινητά.
"άντε και...", και κλείνει το κινητό, η βουή χάνεται, σα να χαμήλωσες το βόλιουμ, τα αυτοκίνητα κινούνται γλυκά, νωχελικά, σα φύλλα από πικροδάφνη στην ανατολή αυγούστου μετά από ξενύχτι.

Μετά από ένα σαββ/κο με φουλ δουλειά (αρχίσαμε πάλι), σας φιλώ με την ευκή μου να είστε καλά, καλοδιάθετοι, να διώξετε μακριά τους κακούς, να σκοτώσετε τα τερατάκια, να πάρετε το σπαθί και να αλλάξετε πίστα. Δεν πάμε για χάϊ-σκορ, πάμε να απολαύσουμε το παιχνίδι.

Όνειρα νερού στο Νερό

Πήγα λοιπόν στην Κω για 3 μέρες για μια δουλειά.

Δουλειά λοιπόν, δουλειά.

Το Τάδε ξεν/χείο θέλει μια ανακαίνιση.

Εντελώς συμπτωματικά, το ξεν/χείο (περίπου 350 δωματίων - 700-1200 άτομα) είναι και waterpark με μικρή δυναμικότητα μέχρι στιγμής. έτσι συζητιέται να σχεδιαστεί νέο τμήμα του συγκροτήματος που να λειτουργεί ως αυτόνομο waterpark και ως τμήμα του resort.

Δύσκολο. Πολυδάπανο.

Και βέβαια, πρέπει αυτός που θα το σχεδιάσει, να "ζήσει" το χώρο προτού αρχίσει να τραβάει γραμμές.

Νερό λοιπόν, πολύ νερό. Τί να κάνω, αναγκάστηκα να ζήσω το χώρο. τον περπατήσαμε με το δ/ντή, το φίλο μου το Δημήτρη (εξίσου ψυχασθενής), χάζεωα το χαβαλέ, κρήτησα σημειώσεις, πήρα φωτογραφίες, πήγε η ώρα 6.00 και δεν είχα προλάβει να φάω ακόμα.

Τί να κάνω, πήγα στη θάλασσα και έκανα ένα μπανάκι. φανταστικά. Η θάλασσα ζεστή, και η αίσθηση να κολυμπάς με το ηλιοβασίλεμα κόντρα, ανυπέρβλητη. Κολύμπι στο κολύμπι, πήρα το δημήτρη τηλέφωνο, του λέω μάλλον είμαι λίγο πιασμένος. Οπότε μού κλεισε και ένα μασαζάκι με την Κα.Γκάι που με έλιωνε για μιάμιση ολόκληρη ώρα. Ασύλληπτη αίσθηση. μέχρι και στα μάγουλα μου έκανε μασάζ. "και φυσικά θα πάμε να φάμε παρέα να συζητήσουμε για το θεματικό πάρκο...", μου είπε.

Δρόμο παίρνουμε, δρόμο αφήνουμε, και πήγαμε σε ένα εστιατόριο ονόματι Η2Ο (νερό κατά κόσμον).

Όνειρα κάναμε για νερό, τρώγοντας στο Νερό. Αν πάτε Κω, να σας το συστήσω ανεπιφύλακτα.

Πρίγκηπες και πριγκήπισσες του νερού, Νηρηίδες και Ποδειδώνες αυτού του Κόσμου, Δελφίνια (και φώκιες!).

Σας αφήνω με εικόνες από τις δύσκολες αυτές μέρες της Κω.

Βέβαια, για να μη ζηλεύετε, θα σας πω ότι υπάρχει άπειρη δουλειά που πρέπει να γίνει, τρέξιμο, τσακωμοί, ταξίδια, κούραση, ξενύχτια κλπ. Δεν είναι μόνο τόσο ρόδινα όσο φαίνονται τα πράγματα. Απλά μέσα στη δυσκολία υπάρχουν και στιγμές που δεν τις αλλάζω με τίποτα και που είναι το δόλωμα για τα υπόλοιπα.

Πιο πολύ απ' όλα όμως, λατρεύω το κομμάτι με τα όνειρα. Νομίζω ότι είναι αυτό που απολαμβάνω το περισσότερο. να ονειρεύεσαι τί βλακεία θέλεις να φτιάξεις. και μετά έρχεται και η απόλαυση - σχεδόν σαν οργασμός να βλέπεις αυτό που ονειρεύτηκες να υλοποιείται, να λειτουργεί και κάποιοι να περνάνε καλά σε αυτό, και κάποιοι άλλοι να βγάζουν λεφτά από αυτό.

Σταγόνες και κύματα.