Ξεφτέρι

Ομολογώ ότι δεν τό 'ξερα και δεν το γκούγκλαρα
(google-άρω, σχεδόν συνειρημμένο σε -άω/-ώ)

ακόμη.

Λέτε νά' ναι θέμα εξυπνάδας, και, αν ναί, ποιά νά'ναι αυτή;

Οι Περπατούσες

Ερώτηση:

Γιατί λέμε "πατούσες";

Αφού περπατάμε επάνω τους, θα έπρεπε να λέγονται "περπατούσες".

Εισηγούμαι τη νέα λέξη, και τεκμηριώνω:

1. Προέρχεται από το ρήμα "περπατάω" που είναι δηλωτικό χρήσης, προορισμού και ρόλου του μερους του ποδιού

2. Ακούγεται σαααααφώς καλύτερα ηχητικά και αισθητικά

3. Βαρέθηκα να καίω τις πατούσες μου στην άμμο. Ας δοκιμάσω και λίγο τις περπατούσες μου

Επεξήγηση φωτογραφίας:

Ημέρα άγνωστη, ώρα άγνωστη μεσημβρινή, κάτω από σούπερ-καβάτζα, κατάσταση μπλεγμένη

Περί εσχάτων

Είναι προφανής η οργή
και η οδύνη για την κατάντια της Ελλάδας.
Είναι όμως επίσης αναμενόμενη.
Οδηγούσαμε -εντελώς ειρωνικό- από Σπάρτη σε Καλαμάτα απολαμβάνοντας τη μοναδική διαδρομή μέσα στις αγκαλιές του Ταϋγέτου πριν από μερικές ημέρες (θά'ναι περίπου μια εβδομάδα πριν) και σαρκάζαμε γιατί ξεχάσανε να τα κάψουνε φέτος (!!!). Τί ωραίο οικοπεδάκι εδώ ο Ταϋγετος, καλή θέση για να στήσεις την καβάτζα σου...
Και έτσι πιάσαμε την κουβέντα για το αν θα τα κάψουνε φέτος πως θα αντιδράσει ο κόσμος.
Μετά από 37 χρόνια και κάτι μήνες, έχω διαπιστωσει πως ο έλληνας τρελλαίνεται να διαμαρτύρεται και δεν κάνει τίποτα. Κυνικό, ενοχλητικό, αλλά έτσι νομίζω ότι λειτουργεί το παιχνίδι. Και συγχωρέστε με που το βλέπω έτσι. τα γεγονότα όμως φοβάμαι ότι πάλι αυτό θα επιβεβαιώσουν.
Και μόνο με το φόβο μιας ενδεχόμενης φωτιάς, ήμουν υπέρ της άποψης να βάλουμε φωτιά στη Βουλή όταν ο φίλος μου ο Γιάννης μου θύμισε ότι "δεν πρόκειται να βρούμε και κανέναν μέσα..." - και είχε δίκιο.
Παρακάμπτω για λίγο τον ειρμό τον φλογερό για να σας δείξω κάτι όμορφο:

Σχεδόν σαν εικόνα μελιστάλαχτη, σιροπιαστά ρομαντική (θα μπορούσε να είναι άλμπουμ στο facebook - summer 09... ή εικόνα από κυριακάτικη μαγειρική με παραδοσιακά φουσκωμένες κοιλάρες έξω από Cherokee με δάνειο), η εικόνα αναφέρεται ρητά στο τέλος του κόσμου. Τα όρια - τα έσχατα. Το Ταίναρο. Ή μάλλον, η παραλιούλα πριν από το Ταίναρο. Γιατί όταν εδώ σε γδύνει εκβιαστικά ο τελευταίος ταβερνιάρης (με τον ίδιο και ίσως λίγο πιο έντιμο τρόπο απ' ότι το ίδιο το κράτος), ή οικειότητα τελειώνει και αρχίζει ο τρόμος του Ορίου. Και σου κόβονται τα πόδια - σαν να πεθαίνεις αντικρύζοντας το Νεκρομαντείο του Ποσειδώνα.

Μη φοβάσαι - και εδώ οι αρχαίοι ιερείς σε κορόϊδευαν στα μούτρα σου και στα έπαιρναν για τα καλά - η εκμετάλλευση του θανάτου είναι η ίδια, ίσως και λίγο πιο στεγνή, από της ζωής. Θέλεις να μιλήσεις με τους πεθαμένους συγγενείς σου; μασούλα φύλλα ευκαλύπτου, ακούμπα τα δώρα και φύγε (έχει κοπεί η σύνδεση - θα ξανάχουμε υψηλή ταχύτητα όταν ξαναφέρεις δώρα). Από κει ξεκινούσε μια διαδρομή ακροβασίας: ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, ψηλαφώντας τα έσχατα όρια της συγκίνησης, ανάμεσα στο πραγματικό και στο φανταστικό, ανάμεσα στην "πτήση και στην πτώση", αναζητώντας με αγωνία το φάρο - οδηγητή, το Άκρο του κόσμου, τα όρια του συνειδητού.
Στην επόμενη φωτογραφία λατρεύω το σημείο που η γη αγγίζει, σα να χαϊδεύει διστακτικά, τον ορίζοντα. Το φάρο δε θα τον αναρτήσω, ούτε τα τελευταία βράχια, τα πρώτα κύματα. Τα όριά μας, τα έσχατα, τα τελευταία , τα αφήνω για τον καθέναν να τα ψηλαφήσει ο ίδιος.

Για τα όριά μας είναι λοιπόν που προβληματίζομαι. Για τη θεωρητικολογία μας, τον ωχαδερφισμό και την καφρίλα μας. Ρε παιδιά, οδήγησα περίπου 1500 χλμ. και κάθε λεπτό διαπίστωνα ότι ο συνάνθρωπός σου χέστηκε για σένα. Οδηγάνε "αλλιώς" γιατί είναι πιο έξυπνοι, πιο μάγκες. δεν περιμένουν γιατί "ξέρουν αυτοί". Και χέστηκαν και για τον τόπο. Λερώνουν με πρώτη ευκαιρία, πετάνε σκουπίδια παντού, άνετα, αβίαστα, απροκάλυπτα, απλά. Χέστηκαν.

Σας πατώ στο κεφάλι γιατί είμαι πιο μάγκας - είμαι έλληνας: αυτή είναι όλη η ιστορία.

Και δεν είναι θέμα των ανεπρόκοπων αληταράδων πολιτικών - είναι θέμα καθημερινό, είναι θέμα των άξεστων, αμόρφωτων κάφρων που σας καταπιέζουν με τις φωνάρες τους τις σκουπιδίλες και τη γυφτιά τους κάθε ένα λεπτό που περνάει, 365 μέρες το χρόνο.

Και μετά συζητάμε για τα δέντρα;
Πλάκα κάνουμε;

Μάσκα, βατραχοπέδιλα, μολυβάκι, μπλοκάκι, παρεόοοο...

Εντ δε τάϊμ χαζ κάμ, λέϊντιζ εντ τζέντλεμεν...

Έχετε δει τον Ιντιάνα Τζόουνς #1;;;
Νομίζω σην αρχή τρέχει και από πίσω του τον κυνηγάει μια τεράστια στρογγυλή κοτρώνα.
Πλησιάζει προς την έξοδο (με την κοτρώνα από πίσω του, πάντα) και διαπιστώνει ότι μέχρι την έξοδο παρεμβάλλεται τρύπα τεράστια, αβυσσαλέα.
Τσούπ! Πηδάει!
Αααα, παραλίγο να σκοτωθεί - τελευταία στιγμή βγάζει το σούπερ-μαστίγιο, ρίχνει μια σούπερ με το μαστίγιο, πιάνεται κάπου σε μία πέτρα. Στο μεταξύ η πύλη της εξόδου ολοένα και χαμηλώνει για να τον παγιδεύσει οριστικά στα έγκατα της γης. Αυτός, επίμονος καθώς είναι, σηκώνεται (μόλις έχει γλιτώσει την τρύπα και η κοτρώνα έπεσε μέσα) και πηδάει, πάντα με το σούπερ-χρυσό αγαλματίδιο ανά χείρας) και ίσα που χωράει να περάσει κάτω από τον ογκόλιθο που θα φράξει την έξοδο. Τελευταία στιγμή του πέφτει το καπέλο του. Ίσα που χωράει το χέρι του κάτω από τον ογκόλιθο που έχει σχεδόν σφραγίσει την έξο δο, το βουτάει, και...
Τα κατάφερε! (κυρίες και κύριοι, τα κατάφερε!)

Τα κατάφερε! Πήγε διακοπές!

Λίστα 1.
1. Κλείνει το κινητό της δουλειάς, ανοίγει το κινητό των διακοπών.
2. Λάπτοπ - τί είναι αυτό; στο δεύτερο συρτάρι.
3. Βγάζω τον (όποιο) εγκέφαλο από το κεφάλι μου, τον πετάω στο πρώτο μου συρτάρι, κλειδώνω, καταπίνω το κλειδί.

Λίστα 2.
1. Μαγιώ, παρεό, πετσέτα
2. Μάσκα, αναπνευστήρας
3. Μπλοκ, ξυλομπογιές, μολύβια, γόμες, ξύστρες
4. Φωτογραφική μηχανή (καλή + κακή)
5. Σουγιάς, σούπερ...
6. Sleeping bag, υπόστρωμα, σκηνή, τέντα, αιώρα, ψάθα
7. Κινητό διακοπών + κινητό δουλειάς (να το ανοίξω άπαξ, να τσεκάρω) + φορτιστές
8. ΧΑΡΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
9. Τεντζερέδια κάμπιγκ (δε φούλ μόντυ)
10. Ρούχα;;; (έστω, λίγα, για όταν και αν)
11. Σαγιονάρες, πέδιλα. σούπερ μποτάκια κατσάβραχου
12. Φαρμακείο (τσιμπίματα, κοψίματα, σκισίματα, χτυπήματα, μερεμέτια, γενικά)
13. Λεφτά, πασαλειψατέρ παντός καιρού (τα άχρηστα τα φήνω τελευταία)

Άντε γειά!
Το μαγαζί θα είναι κλειστό από την κυριακή (ελπίζω) λόγω διακοπών για 2 εβδομάδες.
Δεν κλείνω ακόμα ΑΝ ΔΕ ΜΟΥ ΣΤΕΙΛΕΤΕ ΕΥΧΕΣ ΚΑΙ to-do-list.
Φιλάρες!

Διακοπές που δε θα κάνω φέτος: Λιβάδι Δονούσας

Ψαχουλεύοντας τα σκιτσάκια μου κουτούλησα σε έναν τοίχο. Θηλυκό. Επιθετικό. Μυτερό. Φοβιστικό. Ήταν τότε που κάναμε κάμπινγκ στη Δονούσα, πριν τη γράψουν τα περιοδικά και καταφτάσουν οι βάρβαροι με τα ταμ-ταμ αναζητώντας επίγειους παραδείσους και "εναλλακτικές" διακοπές.

Τότε ακόμα τα πράγματα ήταν απλούστερα.
Ο κόσμος χωριζόταν σε δύο μόνο ομάδες:
Τους φυσιολάτρες και τους δήθεν φυσιολάτρες.
Για τους φυσιολάτρες ξέρετε,δε χρειάζεται να πω κάτι.
Για τους δήθεν φυσιολάτρες πάλι ξέρετε.
Τέτοια ήταν και η κοπελίτσα της φωτογραφίας. Από αυτές που μόλις έκανε ότι πέφτει ο ήλιος έσκαγε μύτη με ύφος περισπούδαστο και "ψαγμένο" (πόσο μου τη δίνει αυτή η λέξη...) εμφανιζόταν με αέρινο παρεό, ύφος κάτι ανάμεσα σε Τσόκλη πριν από οργασμό στο Νεπάλ και Μόρισσον πριν αρχίσει να τρώει φάπες σε συναυλία εποχής περασμένης, και άρχιζε τα Τσίου-Τσίου, Τάϊ- τσί (ου) και τα σχετικά.

Ο τοίχος αυτός είχε κάτι στη ματιά του που σε έκοβε στη μέση. Γι' αυτό και προτίμησα να αποσύρω τη ματιά μου και να την περπατήσω σε άλλα κύματα.
Και το Λιβάδι είχε μπόλικα. Τα κύματά του είχαν
σίγουρα προσωπικότητα και χαρακτήρα.
Πιο έντονες εκφράσεις του τόπου συναντούσες
το πρωί, κατά τις 06.15 που ξυπνούσα, που
χάζευα τα κεφάλια στα sleeping bags, που ξυπνούσαν ένα ένα.
Η πρωινή βουτιά, αυτή που ανοίγεις τα μάτια, τραβάς το φερμουάρ, γδύνεσαι και βουτάς χωρίς πολλά πολλά είναι ανυπέρβλητη. Νομίζω ότι είναι η ωραιότερη στιγμή που μπορείς να ζήσεις στις καλοκαιρινές διακοπές.





















Μετά βέβαια ακολουθούσε πρωινός καφές και χάζι. Κόσμος να ξυπνάει, μαχμουρλίδικος.
Αναμαλλιάρηδες, ξινόφατσες, τύποι που δοκίμαζαν την τύχη τους με "πρωινή γυμναστική", γκόμενες που πασαλειβόντουσαν με πασαλειψατέρ παντός τύπου και επίδοξοι ψαράδες, μουσικοί, και ό,τι άλλο φαντάζεσαι.
Ηλιοθεραπεία, μάζεμα κοχυλιών, ξύσιμο,γενικώς. Μασάζ, κωλοβάρεμα, και όλα αυτά μέχρι να έρθει η λάντζα και να μας φέρει νερά, να πάρει τα σκουπίδια, να πάρει αυτούς που αναχωρούν και να μας φέρει τους "νέους".

Απ' όσο μαθαίνω, από πέρσι, μαζί με τους νέους φρη-κάμπερς έρχονται και οικογένειες, "Νικολάκη έλα 'δωωωωω να φας το κεφτεδάκι σου" και νάτο και το σούπερ άη-ποντ με τα τελευταία χιτάκια του χατζηγιάννη (αν είσαι τυχερός) ή το μαζωνάκη (θα έλεγα: καθόλου τυχερός - συμπληρώστε κατά βούληση) στη διαπασών. Παράλληλα, τα σκάφη - εκεί που μπαίνει ο σκαφάος με τα χίλια να κάνει επίδειξη της ακριβοπληρωμένης χοντροκοιλάρας του και τις δύο μηχανάρες αναμένες όση ώρα χρειάζεται η γυαλιστερή σύζυγος να αποφασίσει αν το νερό είναι στη θερμοκρασία των ακροδακτύλων της ή όχι.
Θα μου πείτε: "δεν είσαι δημοκρατικός" - Φυσικά και είμαι. Αυτοί εκεί και εγώ εδώ. Ή αλλιώς, αυτοί εδώ και εγώ κάπου αλλού. όχι όμως όλοι μαζί - δεν έχω στρασσάκια στα πατούμενα (!) και δεν κάνω καλό ταϊ-τσί(ου).




















Τί πράγμα κι αυτό με τα τάϊ τσι, μάϊ τάϊ και τσίου-μπίου. Πάλι καλά, τόσος κόσμος καλλιεργημένος (και οι πατάτες, καλλιεργημένες είναι). Χαίρομαι για λογαριασμό τους και τους θαυμάζω. Στο προηγούμενο σπίτι από κάτω έμενε κοπελίτσα γιόγκι (έχετε δει το Σταρ Γουόρς 3 με το Μάστερ Γιόντα;) που μόλις τελείωνε τη διδασκαλία Γιόγκα (η χάθα γιόγκα επικεντρώνεται στον έλεγχο της συνείδησης με την κατάλληλη χρήση αναπνοών) κάπνιζε αρειμανίως να απολαύσει αυτό που άφησε πίσω την τελευταία ώρα.
Μπράβο τους...Μπράβο τους...
Μακάρι να ήξερα και εγώ τη Γιόγκα και άλλες κοπελίτσες.

Τα παληκάρια με τα ταμ-ταμ, επίσης, πολύ καλοί. Παίζανε τόσο καλά, συνέχεια. Συνέχεια! Συνέχεια! Είσαι στου διαόλου τη μάνα για τις μοναδικλες σου διακοπές μετ α από 5000 μήνες σκληρής δουλειάς και οι Ήχοι της Ελευθερίας, αυτοί οι κρουστοί εναλλακτικοί ήχοι μιας εναλλακτικής πραγματικότητας εναλλακτικών ανθρώπων που μου έχουν εναλλάξει τον εγκέφαλο με ένα καλοβρασμένο τουρσί.

Οι διακοπές αυτές ήταν υπέροχες. Στ' αλήθεια. δεν το ειρωνεύομαι.
Ήταν υπέροχες, το ήξερα και τότε και τώωωωρα, το ξέρω καλύτερα. Και αυτό επειδή ΠΕΡΑΣΑΝ. Πάπαλα. Τέλος. Φούλ-στοπ.
Η Δονούσα πέθανε αξιοπρεπώς, ανάμεσα στα αντιηλιακά, στα ταπεράκια και τα τέσσερα αστεράκια στις ονειρεμένες διακοπές των περιοδικών περιπέτειας.
Η φυσιολατρεία γίνεται με το φουσκωτό και σωρούς μπάρμπεκιου, συνταγές Μαμαλάκι (της μόδας το "ι" αντί του "η" - πιο σικ, sick), με επίδοξους σεφ και μνηστήρες του Οίκου των Μποντρίνι (σαν οικογένεια από Ναϊτες στο Κώδικα ντε Βίντσι).
Έτσι, έτσι. είμαστε ευέλικτοι άνθρωποι και καλοδεχόμαστε τις αλλαγές. Φέτος, λέει, θα ανοίξει μπαράκι στο λόφο πάνω από τον κόλπο του Λιβαδιού στη Δονούσα. Δεν ξέρω πως η Εκκλησία θα παραχωρήσει τη γη της (ή, για πόσο θα την ξεπουλήσει - αλληλεγγύη αδέρφια! αγάπη! ελευθερία!) στο μπαρ, δεν ξέρω πιο θα είναι το αντίτιμο της ελευθερίας του φρέντο στο ελεύθερο κάμπινγκ, πόσο ελεύθερα θα ξεπουληθούν τα βιολογικά προϊόντα του μίνι μάρκετ. Δεν ξέρω.
















Αυτό που ξέρω είναι ότι το μυαλό μου έχει σαλπάρει. Σεργιανίζει σε ακρογυάλια και περιμένει τη στιγμή.
Τό τί θα καταφέρουμε και φέτος θα φανεί. Θα έρθει παντως με αγκαλιά και κριτική ματιά.

Σας αφήνω με ένα κύμα.